ผมพยุงร่างกายอันยับเยินขึ้นอย่างเนิบช้า ขณะยกมือเช็ดเลือดบนใบหน้าแบบลวก ๆ ถ้ามากันห้าคนผมคงพอสู้ไหว แต่เล่นมากันเป็นฝูงแบบนี้ก็เห็นชัดอยู่แล้วว่าผมเสียเปรียบเต็มประตู
“ยังพูดได้อีกเหรอ” หนึ่งในนั้นทำเสียงฉงน สภาพผมยับเยินเกินเยียวยาก็จริง แต่อย่าลืมนะว่าผมมีเรื่องชกต่อยบ่อยเลยค่อนข้างทนมือทนตีน แม้เคยนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลแต่ก็ไม่ถึงตาย
อีกอย่าง ผมแค่อยากรีบกลับไปหายัยขี้วีน ถ้าฟ่างเข้าใจผิดก็คงไม่แปลกอะไร แต่จะดีกว่าถ้าเธอไม่โกรธหรือหงุดหงิดผมเลย
เจ็บจะตายห่า ทำไมหน้าฟาริดาลอยมานะ...
“พวกมึงเป็นใคร” ผมประคองตัวเองจนยืนได้ในที่สุด แต่ก็เหมือนจะล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง เล่นรุมผมเอาเป็นเอาตายขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเครื่องในแตกหักไปกี่ส่วนแล้ว
ยังไม่อยากตายนะ ฟ่างยังไม่รับรักผมเลย
“พวกกูไม่ได้มาเพื่อคุยกับมึง!”
ผัวะ
อย่างที่บอก พวกมันมีเยอะกว่า ผมระวังด้านหน้าก็จริง แต่ยังมีพวกข้างหลัง
