ผมเข้าใจนะ...และตอนนี้ผมหมดความอดทนในพฤติกรรมของหยงแล้ว
“ฉันนั่งอยู่เฉย ๆ เองดิน นายก็รู้ว่าไอ้ฟ่างมันไม่ชอบฉัน” หยงอธิบายขณะเดินมาหยุดตรงหน้าผม เธอเงยหน้า แววตาสั่นไหว
“ใช่ แต่ไอ้ฟ่างไม่เคยตบตีใครถ้าไม่มันไม่หมดความอดทน” กรณีนี้ผมยกเว้นตัวเองไว้คนหนึ่งละกัน อารมณ์ไหน ๆ ฟ่างก็ประทุษร้ายผมตลอด งงเลย...
“นายเห็นเลือดบนหัวฉันไหมดิน มันปาแก้วเหล้าใส่ฉันนะ ฉันไม่ได้ตอบโต้ด้วยซ้ำ”
"อือ เจ็บมากไหม"
"...เจ็บสิ"
“แต่เธอเริ่มนี่”
“เริ่มอะไร ไหนหลักฐาน!” หยงเริ่มขึ้นเสียง
ดูท่าเธอจะมั่นใจ ผมเลยชูโทรศัพท์มือถือขึ้นระดับศีรษะ “นะ นายเอาโทรศัพท์ฉันไปตอนไหนน่ะดิน!!”
หยงเบิกตาโพลงเมื่อเห็นมือถือของตัวเองอยู่ในมือผม แหงสิ เธอคงคิดไม่ถึงว่าผมจะสวมบทเป็นโจรมือเบาแบบนี้
ผมสังเกตตั้งแต่เข้ามาแล้ว หยงยัดมันไว้ที่กระเป๋ากางเกง ผมอาศัยช่วงที่หยงเอาแต่มองหน้าผมในการจิ๊กมันมาไว้ในมือตัวเอง ระหว่างที่หย
