“ไม่ให้แกไปนางจิก แกไปแล้วใครจะคอยดูแลฉัน”
ประพาพรพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้
“แต่คุณเจ้าขา นางจิกมันอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ คุณหญิงท่านหมายหัวมันไว้แล้ว”ป้าผิวพูดโต้ตอบทันควันเช่นกัน
“ป้า นางจิกมันคนของฉันหากคุณแม่ท่านจะทำอะไรมันก็ต้องเห็นแก่หน้าฉันบ้าง นางจิกแกก็ทำเหมือนไม่เคย ก่อนนั้นแกก็โดนมาเยอะกว่านี้ ตอนที่ตามฉันไปเรียนก็ทั้งเพื่อนผู้รากมากดีของฉันแล้วไหนจะพวกครูที่รู้ว่าแกไม่ใช่ลูกคนมีกะตังค์อีกที่คอยรังเกียจแกแกยังผ่านมาได้”
“แต่คราวนี้เรามาอยู่บ้านเขานะคะคุณหญิง จิกตั้งใจไว้แล้วว่าจะไป หากจิกไปเสียก็จะลดแรงเสียดทานได้”
มุจรินทร์ชี้ให้เห็นข้อเท็จจริง
“ไม่ได้ ฉันจะพูดเรื่องนี้กับคุณแม่เองแล้วที่สำคัญแกต่อไปห้ามพูดกับคุณดลอีก”
“คุณหญิงเจ้าขา นางจิกมันก็อยู่ส่วนของมันไม่เคยไปยุ่งวุ่นวายกับคุณเขาแต่เมื่อวานมันเหตุสุดวิสัยจริงๆ”ป้าผิวเถียงแทน
“ก็นั่นแหละไม่ต้อ
