รักติดเรท 2

รักติดเรท 3

หล่อนบอกสาวใช้ให้ไปพักหรือไปเที่ยวข้างนอกได้ เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษ ส่วนสาวใช้คนอื่นนั้นลากลับบ้านต่างจังหวัด ป้าแต้วเองก็เช่นกัน จะเหลือก็แต่น้อยไม่กลับบ้านปีนี้ น้อยจะรอกลับต่างจังหวัดหลังปีใหม่เมื่อทุกคนกลับมาทำงานปกติ

“ขอบคุณนะคะคุณกิ่ง”

“นี่เงินจ้ะ ออกไปเที่ยวเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน” หล่อนเปิดกระเป๋าหยิบแบงก์พันสองใบให้สาวใช้ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางเดินไปยังห้องนั่งเล่น

พอเดินมาในห้องนั่งเล่นก็เห็นแขกประจำของบ้านนั่งหลับอยู่ จึงเดินไปสะกิดไหล่ชายหนุ่มเพื่อปลุกเขา

“คุณขุนพิทักษ์คะ คุณคะ ตื่นค่ะ มันดึกมากแล้ว”

"อื้อ!"

ชายหนุ่มครวญครางด้วยความรำคาญพลางปัดมือเล็กออกจากไหล่ของตน

“ตื่นค่ะ แล้วก็กลับไปได้แล้ว ถ้าง่วงก็กลับบ้านค่ะ” ครั้งนี้หล่อนเสียงดังกว่าเดิมและเปลี่ยนจากสะกิดเป็นบิดเนื้อของชายหนุ่มแทน

"โอ๊ย!"

สะดุ้งตื่นพร้อมเสียงโอดครวญเจ็บ

“บิดพี่ทำไม” เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนทำตนก็ขมวดคิ้ว

“กลับได้แล้วคุณ ดึกมากแล้ว”

หล่อนไม่อยากพูดกับชายตรงหน้าดีเท่าไรหรอก เมื่อคิดย้อนถึงวันที่เขาขโมยจูบแรกของตนไป ตั้งแต่วันนั้นมาก็สองอาทิตย์กว่าแล้ว เจ้าหล่อนก็เอาแต่หลบหน้า และพยายามหลีกเลี่ยงการพูดคุยด้วยตลอด แต่เวลานี้มันจำเป็นเพราะทั้งบ้านมีแค่หล่อนอยู่คนเดียว ส่วนพ่อแม่นั้นคงอิ่มบุญกันแล้วแหละ

“ไปไหนมา” ถามเสียงเย็น พร้อมกับดึงข้อมือเล็กรั้งให้ลงมาหาตน และมันก็ได้ผลเมื่อเจ้าหล่อนเสียหลักล้มลงบนตักหนาของเขา

“ว้าย! คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ” หล่อนดิ้นรนหาอิสระ เมื่อคนไร้มารยาทฉุดรั้งลงมากอด

“อือ! ไปไหนมา ตอบก่อนสิ” ขุนพิทักษ์เอ่ยเสียงทุ้ม เกยคางสากที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเขียวครึ้มกับไหล่มนของคนดื้อดึง

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ชีวิตของฉัน เรื่องของฉัน แล้วก็ปล่อยได้แล้วค่ะ ฉันจะไป...”

“มันเป็นเรื่องของพี่ตั้งแต่เราจูบกันแล้วคนสวย” เขาเอ่ยแทรกประโยคของคนตัวเล็ก พลางสูดลมหายใจแรง ๆ เอากลิ่นกายสาวเข้าปอด

“หอม!"ไม่ปล่อยกับกอดรัดแน่นกว่าเดิม จมูกโด่งได้รูปก็ชุกซนซุกไซ้วอกคอระหงไปมาจนเจ้าหล่อนหลบหลีกเป็นพัลวันเลยก็ว่าได้ จริง ๆ แล้วเขาตั้งใจจะกลับไปฉลองปีใหม่กับพ่อและแม่ที่สเปน แต่ท่านทั้งสองโทร.มาบอกว่ากำลังจะไปย้อนศรความรักที่บาหลี เขาจึงไม่ได้ไป แล้วพอจะไปพักผ่อนกอดสาว ๆ เนื้อนุ่ม ๆ แม่ของกิ่งมณีก็โทร.ให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนหล่อนที่บ้าน พอมากลับไม่เจอเขาจึงนั่งรอเจ้าหล่อนจนเผลอหลับอย่างที่กิ่งมณีเห็นนั้นแหละ

“หยุด! อย่าทำแบบนี้กับฉันนะ” หล่อนสั่งเสียงแข็งพลางเบี่ยงหน้าหลบหนีจมูกโด่งไปมา

“อือ! หอมจัง ไปไหนมาทำไมกลับมาป่านนี้” ขุนพิทักษ์ไม่สนใจคำสั่งของหญิงสาว

“อี๋! ปล่อยไง! บอกให้ปล่อยไงเว้ย!" หล่อนตะโกนออกมาเสียงดังพลางดิ้นแรงกว่าเดิม แต่ก็เหมือนดิ้นเสียแรงเปล่า เมื่อเขานั้นรัดหล่อนแน่นยิ่งกว่าเดิม

“พูดไม่เพราะต้องทำยังไงนะ อืม! หอม!" พูดจบก็หอมแก้มนวลแรง ๆ พลางเลื่อนมาขบเม้มติ่งหูสาว

“เจ็บนะเว้ย! แล้วเนี่ยก็หยุดเล่นได้แล้ว ฉันไปทานข้าวมาและเนี่ยก็กลับมาแล้วไง ปล่อยได้แล้วและก็กลับบ้านคุณไปได้แล้วฉันจะพักผ่อน” หล่อนยอมบอกแต่โดยดี แต่บอกไม่หมดว่าตนไปนั่งเหงาที่ร้านลาบยโสธรมา

“วันนี้ตั้งใจมาพักด้วยนะ แม่ของกิ่งบอกพี่มาอยู่กับกิ่ง ถ้าจะพักต้องพักด้วยกัน”

ว้าย!

หล่อนร้องเสียงหลงออกมาอีกครั้งเมื่อคนหน้านิ่งลุกขึ้นยืนพร้อมกับอุ้มหล่อนติดตามไปด้วย ที่สำคัญเขาก้มลงมองหล่อนแล้วยิ้มน่ากลัวก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องนั่งเล่น

“นะ...นายจะพาฉันไปไหนน่ะ” หล่อนถามเสียงสั่น เมื่อเริ่มเห็นความไม่ปลอดภัยของตนลอยคออยู่ปลายจมูก

“พักผ่อน”

ตอบเพียงสั้น ๆ แล้วเดินไปยังบันไดของบ้าน เท้าใหญ่ก้าวทีละก้าวขึ้นบันไดด้วยความมุ่งมั่น ใบหน้าหล่อเรียบขรึมยากจะคาดเดา

“ห้องอยู่ไหน” เมื่อเดินมาถึงชั้นสองเห็นคนตัวเล็กเงียบจึงเอ่ยถามถึงห้องของสาวเจ้า

“บอกให้โง่น่ะสิ”ตอบเสียงแข็ง พลางรัดลำคอหนาแน่นกว่าเดิม เมื่อเขาทำท่าจะโยนหล่อนลงกับพื้น

ฮึฮึ

ขำคนในอ้อมแขนแล้วก้าวเดินยาว ๆ ไปยังห้องที่อยู่มุมสุดทางขวา เพราะมันมีชื่อของเจ้าของห้องแปะติดอยู่หน้าประตู

“ยัยกิ่งยัยบ้าเอ้ย!" กิ่งมณีเห็นประตูห้องของตัวเองก็อดว่าตัวเองไม่ได้ ก็หล่อนเล่นติดป้ายชื่อหน้าห้องนอนตัวเองไว้เลยทำให้ขุนพิทักษ์หาห้องของเธอเจอ

ขุนพิทักษ์อมยิ้มก้มมองคนในอ้อมแขนเล็กน้อยก่อนจะย่อตัวแล้วใช้มือที่กอดรัดร่างเล็กไว้บิดเปิดประตูห้องนอนเข้าไป เมื่อเปิดได้ก็ใช้เท้าใหญ่ถีบเปิดให้กว้างเพื่อที่ตนจะได้แทรกตัวเข้าไปได้ เมื่อเข้ามาในห้องนอนได้ก็ใช้เท้าข้างเดิมถีบปิดประตูและย่อตัวกดล็อกห้องพร้อมเอียงไหล่หนากดเปิดสวิตซ์ไฟข้างประตูห้อง