6 จ๊ะเอ๋ย
2026 Words
"เข้ามากินข้าวด้วยกันสิตาหนู"
"ขอบคุณครับป้าพอใจ"
"รอหน่อยนะ น้องจ๋ากำลังแต่งตัว"
"ครับ" วันนี้ฮันเตอร์มีเรียนเช้า และจ๊ะจ๋าเองก็มีเรียนเช้าเหมือนกัน ฮันเตอร์เลยอาสาไปรับจ๊ะจ๋าแล้วไปเรียนหนังสือพร้อมกัน เขาตื่นขึ้นมาเช้าเป็นพิเศษเพราะเมื่อคืนได้คุยกับ N' JJ โดยการพิมพ์ข้อความ จนดึกดื่นเที่ยงคืน ได้รู้ว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ปีหนึ่งแถมเมื่อคืนเธอกับเขาก็สลับกันส่งคลิปช่วยตัวเองไปให้อีกฝ่ายดู เธอชมเขาว่ารูปร่างกำยำสมบูรณ์แบบในแบบที่เธอชอบ เลยทำให้เธอเสร็จง่าย ส่วนตัวเขาก็บอกว่ารูปร่างเธอก็ตรงตามแบบที่เขาชอบมากเหมือนกัน
"ข้าวต้มหมูใส่เห็ดหอมนะวันนี้ แม่เราเป็นไงบ้างล่ะเห็นว่าจะไปดูแสงเหนือกับพ่อเรางั้นเหรอ"
"ครับ คุณป๋าชวนแม่ไปเที่ยวอีกแล้ว"
"เอาแต่ชวนกันไปเที่ยว เราไม่เบื่อบ้างหรือไง"
"ไม่ครับ ดีออกได้เห็นคุณป๋ากับแม่รักกัน" พูดไปก็ตักข้าวต้มเข้าปากไปด้วย ขณะเดียวกันสายตาก็เหลือบไปเห็นจ๊ะจ๋ากำลังเดินเข้ามาที่โต๊ะกินข้าว เธอวางกระเป๋า และหนังสือสองสามเล่มลงบนโต๊ะ ทักทายแม่ตัวเองแล้วเดินไปหอมแก้มฮันเตอร์อย่างลืมตัว
"วัวไม่ขยับค่ะ หม่ามี๊"
"มาเช้าจังเลยนะเตอร์"
ฟอด~
"ตายแล้ว น้องจ๋าตื่นหรือยังคะเนี่ย พี่เตอร์เขาโตเป็นหนุ่มแล้วนะน้องไปหอมพี่แบบนั้นได้ยังไง" มือบางยกขึ้นทาบอกอย่างตกใจ
"กะ ก็หอมแบบนี้ไงคะ" เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอหอมฮันเตอร์ต่อหน้าแม่ตัวเอง เลยแสร้งทำเป็นมึนแก้เก้อไป แล้วหอมฮันเตอร์อีกครั้งที่แก้มอีกข้างให้แม่เธอดู
ฟอด~
"น้องจ๋า! เดี๋ยวพี่เตอร์ก็ขายไม่ออกกันพอดี ดูสิ วิญญาณออกจากร่างไปแล้วมั้งนั่น" พอใจพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฮันเตอร์อ้าปากค้าง มองไปที่จ๊ะจ๋าด้วยแววตาตกใจ
"แค่ก ๆ " เขาไอแก้เก้อเมื่อได้สติขึ้นมาเพราะคำพูดของพอใจ จนต้องทุบแผงอกของตัวเองเพื่อให้หายสำลักข้าวต้มที่ไหลลงคอ
"ตาย ๆ ไม่ต้องห่วงนะเตอร์ เดี๋ยวป้าจะไปสู่ขอเตอร์เอง"
พูดแล้วก็ส่ายหน้าพร้อมกับเดินกลับไปตักข้าวต้มมาให้จ๊ะจ๋ากิน ขณะที่พอใจเดินออกไปแล้วจ๊ะจ๋าก็หันมาหาฮันเตอร์ เธอไม่ได้พูดอะไรแต่เมื่อทนกับสายตาที่ฮันเตอร์จ้องมาราวกับกำลังดุเธอว่าไม่ระวัง เธอก็แก้เก้อด้วยการสะกิดแขนของเขา
"ขอกินหมูชิ้นนึง"
"รอสิ เดี๋ยวป้าพอใจก็เอามาให้แล้ว"
"อยากกินของเตอร์"
ฮันเตอร์กลืนก้อนความรู้สึกบางอย่างลงคอ เพราะคำพูดของเธอมันทำให้เขาไวต่อความรู้สึกอยู่เหมือนกัน จ๊ะจ๋าเห็นว่าฮันเตอร์กลืนน้ำลายลงคอขณะที่กำลังมองเธออยู่ก็อดไม่ได้เงยหน้าขึ้นแล้วจูบเบา ๆ ที่ลูกกระเดือกของเขา
เธอชอบมันชะมัด เวลาที่มองมันรู้สึกแปลก ๆ แต่ความรู้สึกนั้นมันเป็นความรู้สึกที่ดี
"จ๋า!"
"หยุด ห้ามดุ"
"ทะเลาะอะไรกันอีกคะ ข้าวต้มของน้องจ๋าค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
อาหารมื้อเช้าผ่านไปอย่างกระอักกระอ่วนเพราะความลืมตัวของคนตัวเล็ก แต่ก็ผ่านพ้นไปได้อย่างดี รถซูเปอร์คาร์หรูจอดในที่จอดรถประจำของฮันเตอร์ จ๊ะจ๋าลงจากรถพร้อม ๆ กับเขาแล้วเดินไปที่คณะเรียนพร้อม ๆ กัน
"น้องจ๋าไปเรียนก่อนนะ"
"ตั้งใจเรียน"
"เตอร์" เธอเรียกเขาไว้ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเรียนฮันเตอร์ไม่ได้ตอบแต่เขาก็หยุดฝีเท้าเพื่อรอฟังเธอ
"พรุ่งนี้ค่ำจ๊ะเอ๋ยจะกลับมาแล้ว เตอร์ไปรับจ๊ะเอ๋ยกับน้องจ๋าหน่อยนะ" เพราะพ่อกับแม่ไม่ว่างต้องไปประชุมกับลูกค้าคนที่อยากจะมาเป็นพาร์ทเนอร์ด้วย ทำให้ไม่มีคนไปรับจ๊ะเอ๋ยเธอจึงต้องชวนฮันเตอร์ไปด้วย ฮันเตอร์กับจ๊ะเอ๋ยเองก็ดูรักกันเหมือนพี่น้องทั่วไป และสนิทกันพอประมาณทำให้จ๊ะจ๋าไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่ลำบากใจ
"อ้าว แล้ว…"
"ป่าปี๊กับหม่ามี๊ไม่ว่างน่ะ"
"ได้ กี่โมงก็บอกแล้วกัน"
"5 โมงมารับน้องจ๋าที่บ้านนะ" นัดกันเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันไปเรียนหนังสือ จ๊ะจ๋าเดินเข้าไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนของเธอที่ยังคงลอกงานจากเปตองอยู่ แน่นอนว่าวันนี้เธอไม่ต้องลอกงานเพราะว่าเธอทำการบ้านเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"วันนี้ไม่ลอกเหรอ" พีนัทถามขึ้น
"ไม่จ้ะ พอดีวันนี้ฉลาด" จ๊ะจ๋าตอบอย่างขิงเพื่อน
"พรุ่งนี้ฉันกลับเร็วนะ คงไมได้ไปเที่ยวกับพวกเธอ" จ๊ะจ๋าพูดขึ้นในตอนที่กำลังหย่อนสะโพกนั่งลงข้าง ๆ เปตองที่ขยับให้เธอนั่ง
"ไปไหน"
"จ๊ะเอ๋ยจะกลับมาเรียนที่นี่น่ะ"
"น้องสาวเธอน่ะเหรอ"
"อือ เลิกดื้อแล้วเลยร้องอยากกลับ" พูดจบแล้วก็คุยกับเพื่อนต่อจนไปเข้าเรียน และส่งงาน เรียนไปเรื่อย ๆ โดยที่วันนี้ไม่มีอะไร ทุกอย่างยังคงน่าเบื่อเหมือนเดิม กระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน
"แบร่!"
"เคอร์ฟิวส์!" เคอร์ฟิวส์มารอจ๊ะจ๋าอยู่ตรงหน้าห้องเมื่อเธอเดินออกมาเขาก็กระโดดเข้ามาทำให้เธอตกใจเล่น
"โกรธปะเนี่ย ขอโทษนะ"
"ไม่โกรธหรอกตกใจเฉย ๆ แล้วนี่เลิกเรียนแล้วเหรอ"
"อือเลิกแล้ว ว่าแต่จ๊ะจ๋าเมื่อไหร่จะไปที่บาร์อีกอะ อยากเจอ"
"ก็เจอกันอยู่ไง"
"ไม่ใช่แบบนั้นสิ อยากใช้เวลาอยู่ด้วย เราไม่เอาเงินก็ได้นะ เดี๋ยวเธอจ่ายแล้วเราคืนเธอทีหลัง" จ๊ะจ๋าทำสีหน้าประหลาดใจก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นสีหน้าของเคอร์ฟิวส์
"ทำหน้าหงอยเป็นหมาเลยนะ ช่วงนี้ฉันยังไปไม่ได้อะ โดนป่าปี๊กักบริเวณอยู่เลย"
"พ่อเธอดุเหมือนกันนะเนี่ย"
"ก็ดุแหละ"
"แล้ววันนี้ไปเดินเล่นกันปะ"
"ได้สิ" จ๊ะจ๋ากับเพื่อนของเธอยกเว้นเปตองพากันไปเดินเล่นที่ตลาดกลางคืนแถวจตุจักร เดินดูเสื้อผ้า ของกินโดยมีเคอร์ฟิวตามมาด้วย แต่ก็ไม่ได้สร้างความลำบากใจอะไรให้พวกเธอทั้งสามคนเหมือนกับว่าพวกเธอจะได้เพื่อนมาเพิ่มมากกว่าเสียอีก แม้ทั้งสองสาวจะดูรู้ว่าเคอร์ฟิวส์ไม่ได้คิดกับเพื่อนตัวเล็กของพวกเธอแค่เพื่อนก็ตาม
"เมื่อยขาแล้วอ่า ฉันไปดูเทียนหอมตรงนั้นแป๊บนะพวกเธอนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ" จ๊ะจ๋าเป็นพวกคลั่งกลิ่นหอมมาก ๆ แม้เธอจะเมื่อยขามากแค่ไหนแต่พอได้เจอร้านเทียนหอมเธอก็ยอมลากสังขารไปที่ร้านนั้น
"เคอร์ฟิวส์ นายชอบจ๊ะจ๋าเหรอ" พีนัทเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน
"จะว่างั้นก็ได้"
"ถ้าชอบอยู่ก็ขอให้ชอบอย่างเงียบ ๆ นะ ถ้าจ๋ารู้นางไม่คุยกับนายต่อแน่ แต่ทางที่ดีนายเลิกชอบนางไปเลยดีกว่า" พวกเธอเตือนด้วยความหวังดี เพราะจ๊ะจ๋าเหมือนจะเป็นโรคกลัวความรักหรือเปล่าพวกเธอก็ไม่แน่ใจ และไม่รู้ด้วยว่าไอ้โรคนี้มันมีจริงไหมพวกเธอแค่พูดขึ้นมาจากสิ่งที่เห็นเฉย ๆ
จ๊ะจ๋าไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ชอบอ่านพวกนิยายรัก บ้างก็นิยายดราม่า บางทีก็มีเพื่อนคนอื่น ๆ มาปรึกษาเรื่องความรักทำให้จ๊ะจ๋ารู้สึกว่าการมีความรักมันไม่ดีเอาเสียเลย จากนั้นจ๊ะจ๋าจะเป็นคนที่รับฟังปัญหาหัวใจจำลองตัวเองเป็นพี่อ้อยพี่ฉอด และก็รู้สึกว่าการมีความรักมันไม่ได้ดีอย่างที่ใคร ๆ คิดในเมื่อมีแล้วไม่ดีแล้วจะมีไปทำไม
"ให้เลิกชอบเลยคงยังทำไม่ได้หรอก เอาเป็นว่าจะชอบเงียบ ๆ แล้วกัน"
"คุยกันอะไรกันเหรอ" จ๊ะจ๋าเดินกลับมาพร้อมกับเทียนหอมสองถุงเล็ก เธอไม่ได้ซื้อมาเยอะเพราะรู้ดีกว่าเดี๋ยวตัวเองก็เปลี่ยนกลิ่นจนได้ หลังจากที่ซื้อของเดินเที่ยวกันจนหนำใจต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้านกระทั่งถึงวันที่ต้องไปรับจ๊ะเอ๋ยที่สนามบิน
"มาแล้วเหรอ"
"วันนี้กลับมายังไง"
"นั่งแกร๊ปมา"
"ทำไมไม่รอล่ะ"
"ก็กว่าเตอร์จะเลิก น้องจ๋าเลิกเร็วกว่าก็เลยอยากกลับมาพักผ่อนก่อน"
ฮันเตอร์ไล่มองการแต่งตัวของจ๊ะจ๋าวันนี้เธอใส่ชุดเดรสสั้นสีดำอวดผิวขาวกับรองเท้าผ้าใบ ส่วนเขาก็ใส่เพียงแค่เสื้อยืดกางเกงยีนรองเท้าผ้าใบเท่านั้น แถมยังเอาเสื้อใส่ลงไปในกางเกงอีกเพื่อความเท่ขึ้นมานิดหน่อย
"หล่อนะเนี่ยวันเนี่ย"
"สวยนะวันนี้" พากันชมแล้วก็เดินไปที่รถพร้อม ๆ กัน ฮันเตอร์ใช้เวลาไม่นานก็ขับมาถึงสนามบินโดยที่มีจ๊ะจ๋ากอดแขนของเขาเอาไว้ตลอดเวลา แต่ฮันเตอร์ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"หิวไหม"
"หิว แต่รอได้เดี๋ยวค่อยกินพร้อมเอ๋ย"
ฮันเตอร์พยักหน้ารับจ๊ะจ๋ากำลังตื่นเต้นที่จะได้เจอน้องสาวตัวเอง ที่ก่อนหน้านี้จ๊ะเอ๋ยเคยดื้อดึงบอกว่าอยากไปเรียนที่ต่างประเทศเหมือนเพื่อนคนอื่น ๆ พ่อกับแม่จะส่งจ๊ะจ๋าตามไปแต่จ๊ะจ๋าก็ไม่ยอมส่งผลให้จ๊ะเอ๋ยไปอยู่คนเดียวสองปี สุดท้ายแล้วก็ทนไม่ได้เพราะว่าคิดถึง พ่อ แม่ และพี่สาวเลยร่ำร้องจะกลับมา
"ตื่นเต้นเหรอ"
"ตื่นเต้นสิไม่ได้เจอกันมาตั้งสองปีเลยนะ" ฮันเตอร์บิดยิ้มแล้ววางมือของเขาเอาไว้ที่หัวไหล่มนที่ไม่มีเนื้อผ้าปกปิดผิวเนียนของเธอเลยแม้แต่น้อย
ผิวเธอนุ่มดีจัง แถมยังเนียนอีกด้วย
"โน่นไง เตอร์เห็นมั้ย" สายตาว่องไวของจ๊ะจ๋าทำให้เธอเห็นน้องสาวตัวเองมาจากที่ไกล ๆ และจ๊ะเอ๋ยเองก็เหมือนกันที่เห็นพี่สาวแล้วก็รีบลากกระเป๋าวิ่งเข้ามากอดพี่สาวทันทีด้วยความคิดถึง
หมับ!
"พี่จ๋า"
"เอ๋ย" สองพี่น้องสวมกอดกันด้วยความคิดถึง ก่อนจะผละตัวออกจากกันจ๊ะเอ๋ยจึงทักทายฮันเตอร์ขึ้นมา
"พี่เขย!"
"เดี๋ยว!" จ๊ะจ๋ารีบคว้าแขนของน้องสาวเอาไว้ เมื่อได้ยินเธอเรียกฮันเตอร์แบบนั้น
"เอาน่าอย่าไปดุเอ๋ยเลย ปะ กลับกันเหนื่อยแล้วมั้ง"
"ค่ะพี่เขย" จ๊ะเอ๋ยเรียกเขาแบบนี้มาตั้งนานแล้ว จ๊ะจ๋า พ่อ แม่ ของเธอ และเขาต่างก็รู้ เหตุผลมาจากที่เมื่อก่อนฮันเตอร์ชอบมาที่บ้านของพวกเธอบ่อย ๆ
รถซูเปอร์คาร์คันหรูค่อย ๆ ขับเข้ามาจอดในที่จอดรถหน้าบ้าน แล้วก็ร่ำลากับสองสาวตรงนี้ จ๊ะเอ๋ยลากกระเป๋าเข้าไปได้ครู่เดียวก็มีแม่บ้านออกมาต้อนรับ ส่วนจ๊ะจ๋าก็เดินมาส่งฮันเตอร์ที่รถของเขา
"ขับรถดี ๆ นะเตอร์"
"รู้แล้วน่า"
"แล้วก็…" เธอเม้มปากแน่นแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบที่ปลายคางของฮันเตอร์ก่อนจะพูดขอบคุณเขา
"ขอบคุณนะ"
"อย่าเล่นแบบนี้ เดี๋ยวผีผลักขึ้นมาจะแย่" เขาเตือนเธอจนไม่รู้จะเตือนยังไงแล้ว
"อย่ามาไร้สาระน่า เพราะเราไม่รู้สึกอะไรต่อกันเลยทำแบบนี้ได้อย่างสบายใจไง น้องจ๋าไปก่อนนะ กลับถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วย" พูดจบก็เดินเข้าบานของเธอไปเหลือไว้เพียงแค่ฮันเตอร์ที่เข้าไปนั่งในรถหรูของตัวเองแล้วพึมพำบางอย่างออกมา
"ไม่รู้สึก จริงเหรอ"
- Writer
