7 ถาม

1628 Words

วันนี้ไลน์กลุ่มของฮันเตอร์ดังขึ้นมากเป็นพิเศษ ชายหนุ่มยังคงนอนหลับอย่างสบายใจอยู่ที่ห้องนอนของเขาอยู่เลย กระทั่งเขาเองก็ทนกับเสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นมาไม่ได้เลยต้องผงกศีรษะขึ้นแล้วคว้าเอาสมาร์ตโฟนเครื่องหรูเข้ามาด้วยความโมโห Line (Onlyman) Today ฮันเตอร์ … มาร์ช โอ้โหกว่าจะตื่น ตลาดวายแล้วมั้ง ราล์ฟ ทำไมตื่นสายวะ ฮันเตอร์ มีเรื่องอะไรวะ มาร์ช ส่งรูปภาพ ราล์ฟ มึงช้าเองอะ สมน้ำหน้า End มือหนากดดูรูปภาพที่เพื่อนส่งมาอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าภาพที่เพื่อนส่งมาเป็นภาพที่แคปหน้าจอจากคลิปวิดีโอของแอ็กเคานต์นั้นซึ่งแน่นอนว่าภายในห้องค่อนข้างที่จะเป็นไฟสลัว และไม่เห็นหน้า แต่การจัดภาพ โทนแสงสี ถือว่าเรียกอารมณ์ได้อย่างฮือฮา อีกอย่าง หลังจากที่คลิปนี้ลงสู่สาธารณชนไปแล้วกลับมีผู้ติดตามเธอเพิ่มมากขึ้นมาอีกเป็นหมื่นคนจากการที่ฮันเตอร์กดเข้าไปดูแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรคลิปนั้นก็หายไปแล้ว N' JJ @NJJ เหงามากจนนอนไม่หลับเลยค่ะ 278,496 รีทวิต 78,245 การอ้างอิง 368,459 ความชอบ บุ๊กมาร์ก 68,452 รายการ หมาเห่าเครื่องบิน @lkif ตอบกลับถึง @NJJ ผมก็เหงามาก ๆ เลยครับ แท่งทองเหงาใจ @mmarchh ตอบกลับถึง @NJJ อื้อฮือ ตอนนี้เวลานี้ผมก็แย่เลยสิครับ หมอกแห่งศีลธรรม @ralff ตอบกลับถึง @NJJ อยากไปช่วยแต่คงไม่มีบุญวาสนา นังหมูปีศาจ @NangHmuPiSac ตอบกลับถึง @NJJ เอาอีกค่ะ ลงอีก ยั่วอีก อยากเห็นคนลงแดงงงงง ให้ตายเถอะมัวแต่หลับที่เพื่อนบอกเขาว่าตลาดวายแล้วน่าจะเป็นเพราะว่าเธอลบคลิปไปแล้วเพราะเขากดเข้าไปดูแล้วมันก็หายไปแล้ว อยากรู้ว่าเพื่อนของเขาไม่มีใครแม่งอัดคลิปไว้เลยเหรอวะเขาเลยอดดูเลย ฮันเตอร์รีบลุกขึ้นอย่างหัวเสียก่อนที่จะตัดสินใจลากสังขารไม่เที่ยงของตัวเองเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเองจนเรียบร้อย จากนั้นก็เดินลงมาข้างล่างวันนี้เขาไม่มีเรียน และจ๊ะจ๋าก็ไม่โทรมากวนเลย เหมือนว่าเธอน่าจะมีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอนี่มันก็สิบโมงกว่าแล้วนะ แต่ทำไมถึงไม่เธอมา หรือเธอตื่นเช้า ใช่เหรอ เธอเนี่ยนะตื่นเช้า ไม่น่าเป็นไปได้ "เตอร์มากินข้าวสิลูก" "คุณป๋าไปทำงานแล้วเหรอครับ" "เปล่าครับ เห็นว่าพาน้องจ๊ะเอ๋ยไปทำเรื่องเรียนแทนลุงเข็มน่ะ พอดีลุงเข็มเขาไม่ว่าง" "แล้วจ๊ะจ๋าล่ะครับ" "ตื่นไปเรียนตั้งแต่เช้า พ้อยไปส่งไม่ต้องห่วงหรอก" ทำไมถึงเป็นพี่พ้อยล่ะ ปกติจะต้องเป็นเขาไม่ใช่หรือไงเขารู้สึกแปลก ๆ แทรกเข้ามากลางหัวใจฮันเตอร์ไม่ค่อยเข้าใจว่าเขารู้สึกอะไรแต่สิ่งเดียวที่แน่ชัดเลยคือเขารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย "กินข้าวเถอะ" กะรัตตักอาหารเช้ามาให้ลูกชายคนเดียวของเธอ แน่นอนว่าเธอภูมิใจในตัวลูกมากที่ลูกชายไม่ทิ้งเธอไปอยู่คอนโดแต่กลับชอบอยู่บ้าน ไม่สิ เธอต้องขอบใจน้องจ๊ะจ๋าถึงจะถูกเพราะถ้าจ๊ะจ๋าไม่คอยเจ้ากี้เจ้าการฮันเตอร์ก็คงเลือกไปอยู่ที่คอนโดแล้ว "ไปไหนล่ะ" "ไปหาพี่พ้อย" "อ่า ไปเถอะ" ฮันเตอร์เดินออกมาทันทีหลังจากที่แม่อนุญาต เขาเดินออกมาแล้วไปเอารถซูเปอร์คาร์ของตัวเองออกมาขับตรงไปที่คอนโดของพ้อยทันที "กูมาทำไมวะเนี่ย" เม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงแล้วตัดสินใจหันหัวรถออกไม่ได้เจอพ้อยก่อนจะขับไปจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยของตัวเองทั้ง ๆ ที่ไม่มีเรียนแต่ทำไมเขาถึงต้องขับมาที่นี่ด้วยเนี่ย ขณะที่ตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปที่คอนโดตัวเองดีกว่าสายตาก็เหลือบไปเห็นคนตัวเล็กที่กำลังเดินกับเพื่อนสาวของตัวเองสองคน และมีเพื่อนชายคนหนึ่งที่คุ้นหน้า ส่วนอีกคนเขาไม่คุ้นหน้าเลย ฮันเตอร์รีบขับรถเข้าไปจอดตรงหน้าของจ๊ะจ๋าก่อนจะลดกระจกลงทำให้คนอื่น ๆ ได้เห็นทั้งหมดว่าใครเป็นคนขับรถเสียมารยาทแบบนี้ "เตอร์ มาทำอะไร" "มาส่งงานอาจารย์น่ะ แล้วนี่จะไปไหน" เขาโกหกคำโตออกไปเพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องตอบว่าอะไร "อ๋อ น้องจ๋าชวนเพื่อนไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ ที่ซอยสามน่ะ" "เพื่อน?" ฮันเตอร์ไล่มองใบหน้าทุกคน ไอ้คนที่คิดว่าไม่คุ้นเคยเหมือนจะเคยเห็นมันจากที่ไกล ๆ ตอนที่จ๊ะจ๋ากำลังสูบบุหรี่คราวที่แล้ว "แล้วเมื่อเช้ามายังไง" "พี่พ้อยมาส่ง" "ทำไมมากับพี่พ้อย" ถามเพราะอยากรู้ "ก็พี่พ้อยมาบ้านเมื่อเช้า เห็นว่าลุงไทก้าให้เอาของฝากมาให้ เลยขอติดรถมาด้วยเพราะทางผ่านพี่พ้อยพอดี" อ๋อ พอเข้าใจได้ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมรู้สึกคันในหัวใจยิบๆ "ไปละ" ขับรถออกมาทันทีหลังจากที่พูดจบ จ๊ะจ๋าก็ไม่ได้สนใจอะไรยังคงชวนเพื่อน ๆ เดินไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ซอยสามอยู่เหมือนเดิม "ซู้ดดดด~" "อ่า…." "ซีด…." "เผ็ดมาก ไม่น่าทำพริกหกเลย" จ๊ะจ๋าตอบเพื่อนทั้งน้ำตา ใบหน้าของเธอแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู แถมปากก็ยังเจ่อบวมจนน่าสงสารแต่เธอก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เธอจะต้องกินมันให้หมดให้ได้ "บอกว่าให้สั่งใหม่ก็ไม่เอา" ฮานะบ่นให้เล็กน้อย แต่ก็กินของตัวเองต่อไป "ของเธอน่ะมันก๋วยเตี๋ยวเด็ก ของฉันมันก๋วยเตี๋ยวผู้ใหญ่" "เธอนี่เป็นโรคจิตแหงม ชอบกินอะไรที่ทรมานตัวเอง" จะว่าไปแล้วก็จริง ก็ใครบอกว่ารสชาติไหนอร่อยเธอก็จะกินมันทุกรสชาติเลยทีเดียวเพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองแท้ ๆ ส่วนเพื่อนชายอีกสองคนก็ส่ายหน้าไปมา เคอร์ฟิวส์หยิบทิชชูให้เธอไม่ขาดมือเพราะนอกจากน้ำตาจะไหลแล้ว น้ำมูกยังออกตามมาอีกด้วย "ก็มันอร่อยนี่" "แล้วเย็นนี่สรุปว่าไง" เปตองถามขึ้น เพราะที่จริงแล้วเย็นนี้พวกเขานัดกันจะไปเดินเที่ยวเล่นหลังจากเลิกเรียนอย่างที่ทำกันเป็นประจำ "ฉันขอบายนะ วันนี้ที่บ้านจัดปาร์ตี้ ต้อนรับจ๊ะเอ๋ย น่ะ" "ก็ได้ ๆ ว่าง ๆ พาน้องมาเล่นกับพวกเราบ้างนะ" "น้องฉันแค่สิบสี่เองนะ นายคิดจะแอ้มแล้วเหรอ" "จะบ้าเหรอ ฉันไม่คิดแอ้มน้องเธอหรอก" แต่ถ้าเป็นเธอมันก็ไม่แน่ เปตองไม่ได้พูดออกไปเขาเพียงแค่คิดในใจเท่านั้น จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตากินมื้อเที่ยงแล้วกลับไปตั้งใจเรียนจนจบชั่วโมงเรียน "กลับยังไง" พีนัทถามขึ้นตอนที่กำลังเดินออกมาจากห้องเรียน "เดี๋ยวเรียกรถ" "ไม่ต้องแล้วมั้ง" พูดจบก็ทำปากยื่นไปให้จ๊ะจ๋าดู เพราะพีนัทเห็นว่าฮันเตอร์มารอรับจ๊ะจ๋าแน่ ๆ เพราะว่าเขายืนพิงรถซูเปอร์คาร์หรูรอเธออยู่ แม้ทุกสายตาจะจับจ้องไปที่ชายหนุ่มที่โพรไฟล์ค่อนข้างดี "ถามจริง เธอกับพี่เตอร์เป็นอะไรกันรึเปล่า" "ก็แค่เพื่อน ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันไปก่อนนะ" จ๊ะจ๋าโบกมือลาเพื่อนสาวแล้วเดินลงมาข้างล่างเห็นฮันเตอร์กำลังยืนรอเธออยู่เธอจึงค่อย ๆ ย่องหมายจะตะครุบเขาจากทางด้านหลัง "แบร่!" "เห้ย!" ฮันเตอร์สะดุ้งโหยงเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว เขาเซไปด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นว่าคนที่มาแกล้งเขาเป็นใคร "มารับใครอะ" "รับลูกหมามั้ง" "งั้นยอมเป็นลูกหมาให้วันนึงก็ได้ เปิดประตูให้ด้วยสิ" "ซ้อมพิการเหรอ เปิดเองสิ" พูดจบก็เดินอ้อมหน้ารถไปที่ฝั่งคนขับแล้วเข้าไปนั่งในรถ แต่คนตัวเล็กยังไม่ยอมลงมานั่งเขาเลยลดกระจกลงแล้วตะโกนออกไป "ที่ไม่เข้ามานี้ คือจะขึ้นไปนั่งบนหลังคาหรือยังไง" ปึ้ง! "จุ๊ ๆ ปากร้ายน่าดู" จ๊ะจ๋าเข้ามาในรถเธอนั่งกอดอกแล้วหันไปต่อว่าเขาก่อนจะหันกลับมานั่งนิ่ง ๆ ด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด ฮันเตอร์เห็นอย่างนั้นเขาก็โน้มตัวเข้ามาแล้วดึงเอาเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้เธอเพื่อความปลอดภัยเพราะว่าเขาเองเป็นคนที่ขับรถเร็ว "อย่านะ ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไร" ห้ามปรามเธอไว้ก่อน สายตาของเธอมันไม่น่าไว้ใจ "ไหน ๆ ก็รู้แล้ว งั้น…" "อือออ!" อีกแล้ว! จ๊ะจ๋าใช้ปากของเธอทาบไปที่ปากของเขา ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ปลายคาง ลูกกระเดือกแล้วขึ้นมาจบที่แก้มทั้งซ้ายและขวา "สบายใจแล้ว ขับรถได้" ถ้าไม่เกรงใจนะ พ่อจะจับกดแม่งในรถนี่เลย! ไม่ได้! นั่นน้องมึงไอ้เตอร์ มึงอย่าริอาจห้าวหาญทำอย่างนั้นเลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more