“พี่เต๋ออี้” หลันหลันกวักมือเรียกชายหนุ่มที่กวาดสายตามองหานางอยู่ นางยืนอยู่หน้าชายชราคนหนึ่งและเด็กน้อยที่ขับร้องบทเพลง “พวกเขาร้องเพลงได้ไพเราะนัก”
“วนิพก” จูเต๋ออี้บอกกล่าว “ถ้าเจ้าชอบเสียงเพลงหรือเสียงดนตรีนี้ก็ให้เงินพวกเขาเป็นการตอบแทนได้”
“ได้หรือ?” นางทำตาโต มองถุงเงินในมือแล้วยื่นให้อีกฝ่ายทั้งหมด แต่จูเต๋ออี้เร็วกว่ายื่นมือไปคว้าไว้ก่อน นางจึงหันไปมองอย่างประหลาดใจ
“เจ้าจะให้พวกเขาหมดถุงนี้หรือ?” จูเต๋ออี้ถามและได้คำตอบเป็น
ารพยักหน้าแรงๆ ของนาง
“ข้าชอบ พวกเขาร้องเพลงไพเราะยิ่ง” นางจำได้ว่ากงเสวี่ยหลิงลอบออกนอกวังมาเดินตลาดก็จะให้เงินเหล่านักร้องนักดนตรีเช่นนี้เสมอ
“เงินในถุงนี้เป็นของนายท่าน เจ้าอย่าให้ผู้อื่นไปหมด” จูเต๋ออี้จำเป็นต้องเอา ‘นายท่าน’ออกมาอ้าง ซึ่งก็ทำให้หลันหลันพยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจ นางจึงหยิบเพียงก้อนเงินส่งให้ชายชรา
ชายชรารับเงินแล้วเอ่ย
