หลันหลันนั่งนิ่งๆ พยายามไม่รบกวนสมาธิของเซียวเหริน โดยไม่รู้ว่าเซียวเหรินกลับคิดถึงเรื่องอื่น เรื่องที่เคยเกิดขึ้นมามากแล้ว ตั้งแต่ครั้งที่เขายังเป็นเพียงเด็กหนุ่มเป็นศิษย์โจวเป้าได้รู้จักกับกงอี้เทาและจางซงหยวน เขาเคยได้พบเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง นางเป็นเพียงเด็กหญิงที่ต้องแบกรับภาระยิ่งใหญ่จนเขาละอายแก่ใจ
ไม่ได้พบกันหลายปี เด็กคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
เมื่อรถม้าเข้าสู่เขตเมือง ผู้คนเริ่มพลุกพล่าน ยิ่งผ่านย่านตลาดเสียงโหวกเหวกเรียกลูกค้าทำให้หญิงสาวอดยื่นมือไปแง้มผ้าม่านส่องสายตาออกไปดูไม่ได้ ท่าทางอยากรู้อยากเห็นราวกับเด็กน้อยของนางเรียกรอยยิ้มของเขาได้
“อย่ายื่นหน้าออกไปมากนัก ประเดี๋ยวเจ้าจะตกรถเอาได้”
“ข้าเปล่าเสียหน่อย” หญิงสาวรีบผลุบหน้ากลับเข้าไปตามเดิม
แต่รอยยิ้มของเขาทำให้นางเหม่อลอยไปชั่วขณะ ใบหน้าคมคายดุดันแต่เมื่อมีรอยยิ้มกลับดูอ่อนโยนนัก หากนางทำอะไรโง่ทึ่มแล้วสามารถเรียก
