ไป๋ชิวออกมายืนขวางหน้าคุณหนูใหญ่แล้วเชิดหน้าถาม “แล้วเจ้าเป็น...”
“ข้าเป็นนก! ชื่อหลันหลันเจ้าค่ะ” นางรีบพูดแทรกขึ้นมา ย่อตัวคารวะเลียนแบบอู๋หมิ่นลี่แต่นางเพียงย่อเข่าลงเล็กน้อยแล้วดีดตัวขึ้นยืนตามเดิม มีเพียงรอยยิ้มและดวงตาเป็นประกายใสซื่อที่ทำให้คนที่มองมานั้นไม่อาจโกรธได้
“นก?” อู๋ซิงว่านพูดขึ้น เขาเป็นบุตรชายของอู๋ซั่วไต้ เป็นน้องชายของอู๋หมิ่นลี่ ตระกูลอู๋มีฮูหยินใหญ่แต่นางเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว เขาไม่ได้แต่งภรรยารอง แม้จะมีอนุอยู่ในบ้านแต่ไม่มีผู้ใดมีบุตรให้อู๋ซั่วไต้อีก เขาจึงรักใคร่ตามใจบุตรทั้งสองมาก
หลันหลันหันไปตามเสียงที่ได้ยิน นางยิ้มแล้วพยักหน้าขึ้นลงแรงๆ แต่นางต้องสะดุ้งเมื่อถูกจูเต๋ออี้ใช้นิ้วดีดต้นแขนของนาง นางหันขวับมาทางจูเต๋ออี้
“พี่เต๋ออี้ตีแขนข้าทำไม”
“ข้าไม่ได้ตีเจ้า!” จูเต๋ออี้ขึงตาใส่ แต่รู้สึกได้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว ปกติเขาไม่ใช่คนมีปากมีเสียง แทบไม่มีตัวตนด้
