คุณแม่ผูกขาด

ข่าวคราว

เข็มหอมสะดุ้งตื่นมาร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร และเป็นแบบนี้ทุกครั้งหากฝันทำนองนี้

การถูกคนรักลืมนั้นเป็นเรื่องที่โหดร้ายมากจริงๆ ไม่ว่าจะแค่ในฝันหรือความเป็นจริง

คนที่นอนบนเตียงคนไข้มองสบตาคนแปลกหน้าที่เข้ามาพร้อมพยาบาลซึ่งคุ้นเคยดี ชายแปลกหน้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้รอมล่อ ส่วนพยาบาลสูงวัยผมสีน้ำตาลทองยิ้มกว้างกว่าปกติ

“มีญาติมาเยี่ยมค่ะ”

“ญาติผมหรือครับ” คำถามของเขาทำให้ชายแปลกหน้าหลั่งน้ำตาออกมาจริงๆ พร้อมเข้ามาจับมือถามในสิ่งที่เขาไม่รู้เลย

“จำพ่อไม่ได้หรือไฟรัส”

เขารีบส่ายหน้าเพราะจำไม่ได้จริงๆ

“ขอโทษนะครับผมจำคุณไม่ได้จริงๆ” เขาตอบแล้วมองพยาบาลคนคุ้นหน้าที่สุดตอนนี้ เพราะนอกจากชายสูงวัยที่เรียกตัวเองว่าพ่อแล้ว ยังมีชายอีกคนที่เหมือนจะพูดคุยกับพยาบาลแล้วแปลให้ชายสูงวัยฟังอีกทีเมื่อตอนเดินเข้ามา

นางพยาบาลยิ้มให้เขาแล้วถาม

“คุยอะไรกันคะ”

ไฟรัสเลิกคิ้วเข้มเชิงถามก่อนยิ้มในใบหน้า นางพยาบาลจึงรีบบอกต่อ

“ฉันไม่ได้อำนะ คุยอะไรกันคะ ภาษาอะไร”

คำพูดของพยาบาลทำให้เขานึกขึ้นได้ ใช่แล้วผู้ชายที่บอกว่าเป็นพ่อพูดภาษาอารบิกกับเขา แล้วเขาก็เข้าใจตอบโต้ออกไปอย่างคล่องแคล่วจนพยาบาลที่พูดภาษาอังกฤษสงสัย ไฟรัสหันไปยิ้มกับชายคนนั้นก่อนพูดเหมือนอธิบายให้พยาบาลฟัง

“ภาษาอารบิกครับ เขาถามว่าจำพ่อได้ไหม ผมตอบว่าจำไม่ได้ แต่ผมพูดภาษาเดียวกับเขาได้ แสดงว่าผมจำได้ใช่ไหมครับคุณพยาบาล”

“ฉันคิดว่าความจำของคุณคงจะกลับคืนมาในเร็วๆ นี้ จิตใต้สำนึกของคุณกำลังช่วยคุณฟื้นฟูความทรงจำ ฉันดีใจนะที่คุณได้พบญาติแล้ว” พยาบาลสูงวัยกอดเขา

ไฟรัสรีบกอดตอบรู้สึกยินดีที่สุด ทั้งยังส่งยิ้มให้คนที่บอกว่าเป็นพ่อ แล้วถามเป็นภาษาอารบิกที่พูดได้คล่องปาก

“คุณเป็นพ่อผมหรือครับ โปรดเล่าเรื่องราวของครอบครัวเราให้ผมฟังด้วย คือคุณคงทราบจากพยาบาลแล้วว่าหลังเกิดอุบัติเหตุผมก็จำอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อตัวเอง”

พยาบาลเล่าว่าเขาประสบอุบัติเหตุในวันที่ฝนตกหนักถนนลื่นทำให้เกิดขับรถชนบนสะพาน รถชนกันหลายสิบคันและรถของเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ดูเหมือนเขาและคนขับรถที่เขาไปชนท้ายจะบาดเจ็บสาหัส หลังรอดพ้นความตายมาได้เขาก็จำอะไรไม่ได้ ทางโรงพยาบาลเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นใครจากบัตรสำคัญที่เพิ่งได้มาจากซากรถเมื่อไม่นานมานี้

เวลาที่ผ่านมาไม่มีใครมาเยี่ยมเขาเลย ทำให้เขารู้สึกเหมือนรอใครสักคนอยู่ตลอดเวลา

เมื่อเจอพ่อความรู้สึกนั้นยังไม่หายไปแสดงว่าไม่ใช่ เขากำลังรอใครอยู่ ไฟรัสยังสงสัย

พ่อบอกว่าจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลและค่าทำขวัญให้คู่กรณีของเขา แล้วจะพาเขากลับบ้าน

“บ้านเมืองไทยใช่ไหมครับ” เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงถามออกไปเช่นนี้ แต่เห็นสีหน้าพ่อเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนส่ายหน้า

“บ้านพ่อที่โอมาน ลูกยังไม่แข็งแรงพอจะกลับไปอยู่กับลูกเมียหรอก”

“ลูกเมียผมหรือครับ”

“ใช่แล้ว พ่อเพิ่งไปเยี่ยมมาเมื่อไม่นานมานี้เอง”

“พ่อไปเยี่ยมมา แสดงว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน” คำพูดแปลกใจสงสัยของเขาได้รับคำอธิบายเพิ่มเติมว่า เขามีแม่เป็นคนไทยและใช้ชีวิตในประเทศไทยมาจนจบปริญญาตรีก็มาเรียนต่อที่นี่ ส่วนลูกเมียนั้นไม่ได้ตามมาด้วย และพ่อเขาเพิ่งกลับไปรับขวัญหลานชายเมื่อไม่กี่วันมานี่เอง

“ลูกชาย ข้าวสวย” ไฟรัสพึมพำ นิ่งคิด ก่อนบอก “ผมอยากไปหาลูก ลูกชื่อข้าวสวย”

“ลูกเริ่มจำได้แล้วหรือ” คนเป็นพ่อดีใจแม้จะสะกิดใจเจ็บอยู่ลึกๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าหนูน้อยเจ้าของชื่อ แต่ยามนึกถึงจมูกโด่งปากจิ้มลิ้มของหลานชายกลับทำให้ยิ้มออก ใจชื้น อย่างน้อยท่านก็มีหลานชายซึ่งเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่แท้จริงของไฟรัส

“แต่ลูกอาจยังไม่รู้ว่าลูกนะมีลูกสองคนแล้ว เมียของลูกเพิ่งคลอดลูกชายเมื่อไม่กี่วัน จึงไม่แข็งแรงพอหากจะต้องดูแลคนป่วยอีกคน หลานชายของพ่อน่ารักน่าชังมาก” ท่านพูดแล้วหันไปหาคนสนิท ชายคนนั้นรีบส่งโทรศัพท์เคลื่อนที่มาให้

“ฮามาดี้ ลูกชายของลูก”

ไฟรัสไม่ได้สนใจเด็กทารกที่ห่อผ้าขนหนูสีฟ้าอ่อน แต่สนใจพิศหญิงสาวที่อุ้มเด็ก

“ผิง” เขาเอ่ยชื่อนี้ออกมา แต่ความรู้สึกข้างในกลับค้านว่าไม่ใช่ ทว่าความรู้สึกเหมือนคอยใครกลับได้รับการกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้งจนต้องบอกออกไป

“อยากกลับไปหาเธอ”

คนเป็นพ่อหน้าสลดลง แต่ในขณะเดียวกันก็ดีใจที่ลูกชายเริ่มจดจำชื่อบุคคลได้ อย่างน้อยก็อยากกลับไปหาคนคุ้นเคย และจะเป็นการดีในการฟื้นความทรงจำที่ขาดหายไป

“ถ้าหมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้ พ่อจะพากลับไปหาพวกเขา” ยิ้มให้ลูกในขณะที่ไฟรัสขยับมากอดเอวท่านไว้ยังความตื้นตันให้มากขึ้น แต่ก็ทำให้หวั่นใจว่าหากวันใดที่ความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมา ลูกจะทำตัวห่างเหินเพราะเคืองขุ่นที่พ่อกับแม่หย่าขาดจากกัน ท่านยังจำวันที่ลูกรู้ข่าวแล้วโทรศัพท์มาตัดพ้อว่าพ่อมีภรรยาใหม่จึงทิ้งแม่ไป โดยลูกไม่เอ่ยถึงการที่แม่มีคนอื่นและมีก่อนที่จะหย่าขาดจากพ่อเสียด้วยซ้ำแม้แต่น้อย

การที่ต้องแยกกันอยู่เพราะฟารุสต้องดูแลธุรกิจในโอมานแต่แม่ของไฟรัสไม่ยอมย้ายตามมาด้วย แรกๆ ท่านก็เดินทางไปมาระหว่างสองประเทศเพื่อเยี่ยมเยียนครอบครัว แต่พักหลังเวลากลับไปหาครอบครัวกลับรู้สึกไม่เหมือนครอบครัว ไฟรัสเรียนในเมืองหลวงจึงอยู่คอนโดที่ซื้อให้และในปัจจุบันลูกสะใภ้และหลานของท่านยังอาศัยอยู่ ส่วนแม่ไฟรัสกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดกับคนที่หล่อนบอกว่าเป็นครอบครัวเช่นกัน แต่ท่านรู้ว่ามันไม่ใช่ นั่นไม่ใช่ญาติมิตรแต่เป็นสามีใหม่ของมารตี เมื่อแยกกันอยู่นานวันเข้าท่านจึงขอหย่าขาด

การที่ท่านเอ่ยปากเรื่องหย่าก่อน ย่อมทำให้ลูกชายที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังเคืองโกรธจนตัดพ้อต่อว่าและปิดกั้นการติดต่อสื่อสารโดยสิ้นเชิง หากอดีตภรรยาไม่บอกว่าลูกก็ขาดการติดต่อกับญาติที่เมืองไทยเช่นกัน ท่านก็คงไม่ออกติดตามและรับรู้ว่าลูกประสบอุบัติเหตุเช่นนี้

“ผิง อยากกลับไปหาผิง”

คำพูดพึมพำของไฟรัสทำให้พ่อสะท้อนใจ เพราะทราบเรื่องราวต่างๆ จากเข็มหอมมาแล้ว แต่คิดว่าผิงคงเป็นรักแรกของลูก จึงจำฝังใจขนาดนี้

เมื่อออกมาจากห้องพักผู้ป่วย ฟารุสรีบสั่งให้คนติดตามสืบหาที่อยู่ของผู้หญิงที่ชื่อผิงทันที