เข็มหอมยกชามแกงจืดกับชามไข่ตุ๋นที่ทำเสร็จแล้วไปที่โต๊ะรอเจ้าของมากิน เพราะใกล้ถึงเวลาที่เด็กน้อยจะตื่นนอนแล้ว ส่วนไฟรัสก็ทำอาหารเช้าของสองคนเสร็จแล้วกำลังนั่งรอ เขายิ้มเมื่อมองเข็มหอมเดินมาและโดยไม่คาดคิดเขาก็หยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตนเองขึ้นมา
“ไม่รู้เผลอปิดเครื่องตอนไหน เลยไม่ได้รับสาย”
มือที่ถือถาดอาหารสั่นจนถาดแทบหลุดร่วงดีที่ใกล้ถึงโต๊ะแล้วจึงรีบวางลง แล้วดึงมือไปจับกันไว้ข้างหลัง รอฟังว่าไฟรัสจะพูดอะไรต่อ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่พูดอะไร แถมยังช่วยขยับจานอาหารจัดวางให้ได้ที่จนเข็มหอมทนความอึดอัดไม่ไหวจึงถามเสียเอง
“สายใครหรือ”
“สายจากพ่อ รอบ่ายๆ ค่อยโทรกลับไป กินอาหารเช้าเถอะ เดี๋ยวลูกตื่นก็ยุ่งจนไม่ได้กินอีก”
“สายจากพ่อคนเดียวหรือ” หล่อนลองหยั่งเชิง
“ครับ พี่คิดว่าจะมีใครโทรหาผมหรือ ผมยังจำเพื่อนไม่ได้สักคน ถ้ามีคนโทรมาจริงก็คงจะงงน่าดู” เขายิ้มดูใสซื่อเหมือนไฟรัสในวันแรกที่เจอ
