ปัถย์กระชากร่างเล็กให้หันกลับมาเผชิญหน้า อยากจะตีน้ำว้าให้เจ็บ หล่อนจะได้รู้ว่าไม่ควรดื้อกับเขาแบบนี้ เมื่อเขาบอกว่าไม่ หล่อนก็ต้องยอมรับว่าไม่ ไม่ใช่ดื้อแพ่งดื้อรั้นจะเอาแต่ใจตัวเอง เพราะเรื่องของเขากับหล่อนมันเป็นไปไม่ได้ หล่อนควรเข้าใจ แล้วเลิกลอยหน้าลอยตาอ่อยเขาสักที เพราะนั่นรังจะทำให้เขาตบะแตก
ทว่าแสงจันทร์สาดส่องก็ทำให้หัวใจเขาอ่อนยวบ
ใบหน้าสวยที่ช้อนขึ้นมองเขา เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา และในดวงตาคู่สวยก็เจิ่งคลอไม่ต่างกัน
นั่นคือแววตาของคนช้ำรัก หรือดวงตาตัดพ้อกันนะ
ปัถย์ข่มอารมณ์ทั้งที่แทบจะใจอ่อน แต่เขาจะไม่มีวันแสดงออกให้น้ำว้าเห็นว่าหล่อนคิดถูก
“ไม่ต้องมาสำออยบีบน้ำตา มากับฉันเดี๋ยวนี้!”
ฝ่ามือบีบข้อมือน้อยๆ แน่น กระชากให้เดินตาม แต่น้ำว้ากลับผวาเข้ามากอดรัดเขาจากด้านหลังพร้อมกับแรงสั่นส
