ใช่... สิ่งที่น้ำว้าพูดออกมาไม่ผิดเลย ‘เรารักกันแล้ว’ เขารักหล่อนและหล่อนก็รักเขา
‘ความรัก’ ที่ไม่มีความใคร่เจือปน เพราะเขาสะกดเก็บและอดทนจนถึงวันนี้ได้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ายิ่งใกล้หล่อนความใคร่ของเขาก็ยิ่งมากขึ้น เช่นในตอนนี้ เขาควรต้องพาตัวเองออกไปให้พ้นจากสถานการณ์ล่อแหลมให้เร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะเป็นตัวอันตรายสำหรับหล่อนซะเอง
“เรากลับกันเถอะ ป่านนี้คุณตาคุณยายรอแล้ว”
“ไม่ค่ะ น้ำยังไม่กลับ จนกว่าน้าปัถย์จะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้น้ำฟัง”
หล่อนกอดรัดเขา บอกเขาผ่านภาษากายว่าหล่อนรักเขามากแค่ไหน
“น้าปัถย์ขา ถ้าใจเราต้องการทำไมเราต้องกลัวค่ะ น้าปัถย์กับน้ำไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันเลยนะคะ ทำไมเราจะรักกันไม่ได้”
“น้ำไม่เข้าใจหรอก”
“ใช่ค่ะ น้ำไม่เข้าใจ น้าปัถย์ก็อธิบายให้น้ำเข้าใจสิคะ ว่าทำไม”
