ตอนที่ 21
“นึกว่าอยากยุ่งนักหรือไง ถ้าไม่ใช่ลูกสาวข้าวฟ่าง เด็กดื้ออย่างนี้คุณป๋าไล่ตะเพิดออกจากบ้านไปเสียนานแล้ว”
“ก็เอาสิ ปล่อยเลย จะกลับบ้าน ไม่ยุ่งแล้วกับคนใจจืดใจดำ เห็นเรารักเข้าหน่อยก็รังแกอย่างไม่เคยคิดถนอมน้ำใจกันบ้าง...คนใจร้าย!” กันต์กนิษฐ์เอ่ยตัดพ้อต่อว่าเสียงพร่าเครือ น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างหักห้ามเอาไว้ไม่ได้ กลีบปากอิ่มขบเม้มเข้าหากัน สายตาคู่นั้นแสดงออกถึงความรู้สึกผิดหรือเปล่า ไม่แน่ชัดเท่ากับความเสียใจที่ทำให้เธอเจ็บกายมากกว่า
โดโนแวนปล่อยร่างเล็กลงบนโซฟาตัวใหญ่ “ขอโทษ” เสียงทุ้มๆ ดังแผ่วเบาคล้ายกระแสลมบางเบาพัดผ่านเสียมากกว่าเอ่ยด้วยความเสียใจ
“ไม่จำเป็น กระถินไม่ต้องการ ปล่อย!” แม้ใจชื้นขึ้นมาบ้างแล้วกับน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความรู้สึกผิด ซึ่งดังลึกเข้าไปฝังอยู่ในความรู้สึก จนอยากยื่นมือทาบลงไปสื่อรักจากหัวใจผ่านใบหน้าเข้มดุให้ถึงใจแข็งๆ
“อย่าดื้อสิกระถิน” ชายห
