ตอนที่ 20
แม้ไม่พอใจ ออกอาการกระฟัดกระเฟียดกะบึงกะบอน ทว่ากันต์กนิษฐ์ก็ไม่คิดยอมแพ้ เธอวางเหยือกและรินกาแฟใส่แก้วยื่นไปให้โดโนแวนด้วยสายตากึ่งขอโทษและกึ่งคาดโทษที่ทำให้เธอถูกบิดากักบริเวณ
เพราะหุนหันพลันแล่นออกไปจากที่นี่พร้อมความโกรธนะใช่ แต่คิดไปแล้วจะให้เอาหน้าบางๆ ไปบอกบิดาหรือไงถูกผู้ชายจูบเอา เรื่องอย่างนี้ต้องเก็บไว้เป็นความทรงจำเอาไว้ให้คิดถึงเพียงลำพังต่างหากล่ะ แต่ไปถึงยังไม่ทันเข้าบ้านก็เจอบิดายืนสองมือไขว้ไว้ด้านหลัง ใบหน้าไม่ต้องพูดถึงทั้งบึ้งตึงและนัยน์ตาเขียวเข้มอย่างน่ากลัว
อยากรู้มาก เวลาเพียงแค่นิดเดียว โดโนแวนใช้วิธีไหน พูดยังไงถึงได้ทำให้บิดาโกรธจนควันออกหู แค่เห็นไกลๆ ยังหนาวไปทั้งแผ่นหลัง จนอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก ถึงไม่อยากเข้าใกล้ แต่ยังไงก็ต้องเข้าบ้าน เลยทำใจกล้าๆ เดินฉีกยิ้มเริงร่าจนปากแทบฉีกถึงใบหู ทั้งที่กลัวจนสองขาสั่น แทบไม่มีแรงก้าวเดิน
“มายืนทำอะไรตร
