ตอนที่ 4 ชอบมั้ยคะ

2171 Words

มีนตรากำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอแท็บเล็ตเพื่อออกแบบตกแต่งห้องทำงานให้กับขุนเขา เมื่อถามแล้วว่าต้องการแบบไหน แต่เขากลับตอบว่าตามใจเธอ งานยากจึงตกมาอยู่กับคนที่กำลังนั่งทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ตอนนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้ จากการสังเกตลักษณะท่าทางของขุนเขา เป็นผู้ชายวัยสามสิบห้า ท่าทางน่าเคารพและดูน่ากลัวในคราเดียวกัน แต่บางมุม เหมือนเขาจะเจ้าเล่ห์หน่อย ๆ อีกด้วย ถ้าทำห้องให้ออกมาเป็นโทนอบอุ่นน่าจะดี อย่างน้อย ๆ จะได้ลดความน่ากลัวในตัวเขาเวลามีพนักงานโดนเรียกเข้าไปข้างใน "น่าจะโอเคแล้วมั้ง” มีนตราพูดกับตัวเองแล้วก็กดส่งแบบร่างไปให้ขุนเขาดู วันก่อนเขาได้ให้อีเมล์มาแล้ว แถมยังกำชับไว้อีกว่ามีความคืบหน้าอะไรให้ส่งทางอีเมล์ได้เลย ตื้ด ตื้ด.. หลังจากส่งอีเมล์ไปได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น มองดูชื่อปลายสาย แต่กลับเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเอาเสียเลย “สวัสดีค่ะ มีนตราพูดค่ะ” ก็เพราะกลัวว่าจะเป็นลูกค้าติดต่อมา มีนตราจึงรีบกดรับสายทันที “สวัสดีครับคุณมีนตรา ผมขุนเขาเองนะครับ พอดีภาพที่คุณส่งอีเมล์มาให้ผมมันไม่ชัดเลยครับ พยายามดูแล้วแต่ก็ไม่เห็นรายละเอียดเท่าที่ควร” ได้ยินแบบนั้นมีนตราก็เริ่มรู้สึกร้อนใจ นี่เป็นครั้งแรกที่การส่งแบบร่างผ่านอีเมล์เกิดความผิดพลาด ปกติลูกค้าคนอื่นก็ได้รูปที่ชัดเจนตลอด “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวมีนส่งให้คุณใหม่นะคะ” เธอรีบบอกออกไปทันที ส่วนสรรพนามที่ใช้ชื่อตัวเองแทนคำว่าฉัน ก็เพราะเขาเป็นคนสั่งให้พูดนั่นแหละ “ผมว่าคุณมีนเอามาให้ผมดูที่บริษัทดีกว่าครับ เผื่อมีอะไรแก้ไขเพิ่มเติม ผมจะได้แจ้งคุณมีนทีเดียว” “อะ เอาอย่างนั้นเหรอคะ” “ครับ เจอกันบ่ายโมงนะครับ” มีนตราถอนหายใจออกมายาว ๆ หนึ่งครั้ง เธอไม่ค่อยอยากจะไปเจอหน้าเขาบ่อย ๆ ก็เพราะวีรกรรมของตัวเองที่เมาจนต้องให้ขุนเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ถึงเธอจะยังไม่รู้สาเหตุว่าทำไมเขาต้องเปลี่ยนชุดให้เธอ ทั้งที่ปล่อยให้นอนไปแบบนั้นก็ได้ ถ้าจะอยากทำมิดีมิร้าย แต่ร่างกายก็ไม่มีอะไรผิดปกติ “มีเวลาสามชั่วโมงเอง” เมื่อยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ทำให้ต้องรีบเก็บของทุกอย่างที่จำเป็นแล้วมุ่งหน้าไปยังบริษัท KK กรุ๊ป ให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องฝ่าฟันรถติดจนไปไม่ทันบ่ายโมงก็เป็นได้ ///// 12 นาฬิกา 45 นาที มีนตราก็มายืนอยู่หน้าบริษัทแล้วเรียบร้อย สองขาเรียวรีบก้าวเดินไปทางลิฟต์ที่พนักงานเคยพาเธอขึ้นเมื่อครั้งก่อน เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ก็เห็นพนักงานบริการคนเดิมอยู่ในนั้น “ไปห้องท่านประธานค่ะ” เสียงหวานเอ่ยบอกคนที่อยู่ด้านใน พร้อมกับก้มหัวลงเล็กน้อย ใช้เวลาไม่นานนัก ตอนนี้ก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของเขา แต่วันนี้ไม่มีผู้ชายที่เฝ้าหน้าห้องเหมือนคราวก่อน หลังมือเล็กเคาะลงที่ประตูสามครั้งเช่นเดิมก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป แล้วเธอก็เห็นว่าขุนเขากำลังจดจ่ออยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะ ขนาดเธอหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมามอง “รอสักครู่นะครับคุณมีน ผมขออ่านเอกสารแผ่นนี้ครู่เดียวครับ” แต่ถึงไม่มอง คนตัวโตตรงหน้าก็ยังเอ่ยพูดกับเธอ ราวกับกลัวว่าเธอจะทำตัวไม่ถูกหากเขายังนั่งอยู่เงียบ ๆ มีนตราหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาเพื่อรออีกฝ่าย สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ห้อง ที่จริงห้องนี้ก็ยังดูใหม่มาก เหมือนเพิ่งจะตกแต่งใหม่ได้ไม่นาน การออกแบบและสีก็ดูลงตัว ไม่เห็นจำเป็นต้องทำใหม่เลยสักนิด “มองอะไรอยู่เหรอครับ” เพราะมัวแต่มองห้องนี้เพลิน เลยทำให้ไม่รู้ว่าขุนเขาลุกจากโต๊ะทำงานมายืนตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ “มีนกำลังมองการตกแต่งของห้องนี้ค่ะ ทุกอย่างก็ดูใหม่มาก ทำไมคุณขุนถึงอยากตกแต่งใหม่ล่ะคะ” มีนตราเอ่ยบอกไปตามตรง จากที่มอง ทุกอย่างก็ดูเหมาะกับท่านประธานอย่างเขาดี “มันก็สวยครับ แต่ผมแค่ไม่ถูกใจ พอดีเห็นไอ้เคนบอกว่าคุณมีนเป็นคนออกแบบร้านให้มัน ผมก็เลยอยากให้คุณมีนมาออกแบบตกแต่งให้ครับ” ขุนเขาตอบกลับ แล้วก็หย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม เห็นแบบนั้น มีนตราจึงรีบเปิดแท็บเล็ตของตัวเองทันที เพื่อจะให้เขาได้ดูภาพที่ร่างไว้ ขุนเขารับแท็บเล็ตมาจากมือของอีกฝ่าย แล้วก็จ้องมองหน้าจอนิ่ง ๆ นิ่งจนมีนตรารู้สึกกังวลใจ “เป็นยังไงบ้างคะ ชอบมั้ยคะ” ได้ยินคำถาม ขุนเขาก็เงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองหญิงสาวนิ่งเงียบ ก่อนที่จะเอ่ยบอกคำตอบ “ชอบครับ ชอบมาก” เขาตอบออกมาทั้ง ๆ ที่สายตายังมองอยู่ที่เธอไม่ละไปไหน “เอ่อ ถ้าอย่างนั้นมีนลงรายละเอียดตามแบบนี้เลยนะคะ” มีนตรารีบบอกแล้วรับแท็บเล็ตกลับมา นัยน์ตาคู่สวยหลุบมองต่ำ เธอไม่กล้าสบสายตากับเขาเอาเสียเลย แม้จะไม่ได้กลัว ไม่ได้แพนิค แต่มันมีความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกเกิดขึ้น “ครับ เอาตามนี้เลยครับ แล้วนี่คุณมีนกินข้าวเที่ยงมาหรือยังครับ” “คะ?” มีนตราขานรับด้วยความแปลกใจ จู่ ๆ เขาถามเรื่องข้าวเที่ยงทำไม “ผมคิดว่าคุณคงรีบมาที่นี่จนยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงน่ะครับ” พูดเสร็จก็ยกนาฬิกาที่สวมบนข้อมือขึ้นมาดู ตอนนี้บอกเวลาเกือบบ่ายสองเข้าไปแล้ว “ที่จริงก็ยังไม่กินค่ะ แต่เดี๋ยวกลับจากที่นี่ค่อยไปกินค่ะ” มีนตราตอบตามความจริง ใครจะไปกินทัน เขาบอกให้เธอเข้ามาที่นี่ตอนบ่ายโมง จากคอนโดของเธอมาถึงนี่ใช้เวลาตั้งชั่วโมงกว่า ๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกินด้วยกันนะครับ พอดีผมจองร้านอาหารไว้แล้ว ไม่อยากกินคนเดียว” “คะ?” เป็นอีกครั้งที่มีนตราขานรับด้วยความแปลกใจ จู่ ๆ ก็มาชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เธอกำลังลังเล และขุนเขาก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น “ถือซะว่าผมเลี้ยงตอบแทนที่คุณอุตส่าห์เอาแบบมาให้ผมดูถึงที่ทำงาน ได้มั้ยครับ” ในขณะที่พูด สายตาก็ยังจ้องอยู่ที่เธอตลอดเวลา “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” สุดท้ายมีนตราก็ตอบตกลง หากจะปฏิเสธก็คงดูไม่ดี เขาเป็นลูกค้าใหม่ แถมยังเป็นประธานของบริษัทชื่อดัง เผื่อเอาเธอไปพูดในทางไม่ดีจะแย่เอา “ไปรถผมนะครับ” “ค่ะ” ตอนนี้จะทำอะไรได้มากกว่าพูดคำว่า ค่ะ แล้วก็เดินตามเขาออกมาขึ้นรถเงียบ ๆ มีนตรามองแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินอยู่ข้างหน้าก็ยิ่งทำให้แปลกใจ มันแปลกมากจริง ๆ เวลาที่อยู่ใกล้ขุนเขา เธอไม่มีอาการหวาดกลัวผู้ชายเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้จะเจอหน้ากันแค่ 3 ครั้ง รถยนต์คันหรูวิ่งมาตามท้องถนน มีนตราได้แต่เหลือบมองคนที่ทำหน้าที่ขับรถเป็นระยะ บางทีเขาก็ดูเงียบ ๆ แต่บางทีก็เหมือนคนเจ้าเล่ห์แพรวพราว แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่มีทีท่าจะละลาบละล้วงเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นักรถก็มาจอดหน้าร้านอาหารที่ขุนเขาจองเอาไว้ ตื้ด ตื้ด... ขณะที่กำลังจะเปิดประตูลงจากรถ โทรศัพท์ของขุนเขาก็ดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูชื่อปลายสายเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปบอกคนที่นั่งอยู่ข้างกัน “คุณมีนเข้าไปข้างในก่อนได้เลยนะครับ แจ้งพนักงานว่าจองไว้ในชื่อขุนเขา ผมขอรับโทรศัพท์เรื่องงานสักครู่ แล้วจะรีบตามเข้าไปครับ” “ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนเข้าไปรอด้านในนะคะ” ตอบเสร็จเธอก็เปิดประตูลงจากรถ จะให้มานั่งรอฟังเขาคุยเรื่องงานอยู่ก็ใช่ที่ มีนตราเดินเข้าในร้าน ทันทีที่ก้าวพ้นประตู พนักงานก็รีบเดินเข้ามาสอบถาม “ได้จองไว้มั้ยคะ” “จองไว้ในชื่อของคุณขุนเขาค่ะ” “สักครู่นะคะ” พนักงานตอบกลับแล้วก็เปิดรายการจองขึ้นมาดู มีนตรามองดูบรรยากาศรอบ ๆ ร้านระหว่างที่รอพนักงานดูรายชื่อการจอง เธอรู้จักร้านนี้เพราะค่อนข้างมีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจ นักธุรกิจมักจะนัดกันมากินข้าวที่นี่เพื่อคุยเรื่องงาน นอกจากบรรยากาศที่เงียบสงบแล้ว การตกแต่งร้านยังดูสวยงามแปลกตาอีกด้วย “มีน มาทำอะไรที่นี่” ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก มีนตราก็หันไปมองทันที เธอใจสั่นเล็กน้อย รู้สึกไม่ปลอดภัย เมื่อเห็นว่าคนที่เรียกคือ พิภพ “พะ พอดีมีนมากินข้าวกับลูกค้าค่ะ” “ลูกค้า?” พิภพทวนคำตอบของเธอ แล้วเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ ปกติมีนตราไม่ชอบออกมากินข้าวกับลูกค้า เหตุผลก็เพราะโรคกลัวผู้ชายของเธอ “ลูกค้าผู้หญิงเหรอมีน” “เอ่อ คือ...” เสียงหวานติดขัดอยู่ในลำคอ เธอไม่อยากจะตอบคำถามของพิภพ ที่จริงคือ ไม่อยากพูดกับเขาเลยด้วยซ้ำ ทั้ง ๆ ที่ตอนเลิกกันก็เพราะเรื่องใหญ่ขนาดนั้นแท้ ๆ แต่ทำไมผู้ชายคนนี้กล้าพูดกับเธอราวกับไม่เคยทำความผิดเลยแม้แต่น้อย “ยังไม่ไปที่โต๊ะอีกเหรอครับคุณมีน” ระหว่างที่กำลังกระอักกระอ่วนใจกับผู้ชายตรงหน้า ก็เหมือนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นมาช่วยเธอพอดี “ยังค่ะ พอดีพนักงานกำลังเช็ครายชื่ออยู่ค่ะ” มีนตราตอบคำถาม พอดีกับที่ขุนเขาเดินมาหยุดอยู่ข้างเธอ “อ๋อ ที่กล้าบอกเลิกพี่ง่าย ๆ ขนาดนั้น ก็เพราะมีผู้ชายคนใหม่นี่เอง ส่วนไอ้โรคกลัวผู้ชายที่เคยเอามาอ้าง ก็คงเป็นแค่คำโกหกสินะ” จู่ ๆ พิภพก็พูดขึ้น มีนตราหันไปมองหน้าเขาทันที พยายามส่งสายตาให้พิภพหยุดพูด เพราะไม่อยากจะมีปัญหากับขุนเขา เธอเพิ่งได้งานชิ้นใหม่ ขืนขุนเขาไม่พอใจขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่ “ผมว่าคุณไม่ควรที่จะพูดแบบนี้กับคุณมีนนะครับ ผมไม่รู้หรอกว่าพวกคุณเป็นอะไรกัน แต่วันนี้คุณมีนมากับผม รบกวนให้เกียรติเธอด้วยครับ” น้ำเสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า พร้อมกับเขยิบตัวเองเข้าไปใกล้มีนตรามากยิ่งขึ้น ท่าทางของเขายิ่งทำให้พิภพไม่พอใจมากกว่าเดิม “มึงเป็นใคร เสือกอะไรด้วย” พิภพตอบกลับด้วยคำถามหยาบคาย ความจริงก็เพราะยังรู้สึกเสียดายที่เห็นแฟนเก่าของตัวเองควงผู้ชายคนใหม่ มุมปากของชายหนุ่มผมสีทองโค้งขึ้นเล็กน้อย สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วก็ก้าวออกมาประจันหน้ากับคนที่กำลังหาเรื่อง “ขุนเขา ฌอน เบอร์เรล มึงอยากรู้อะไรอีกมั้ย” คำตอบของขุนเขาทำเอามีนตราที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เบิกตาโตอ้าปากกว้าง เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะตอบกลับพิภพด้วยคำพูดแบบนี้ แต่มันก็สะใจดี เพราะตอนนี้พิภพดูจะตกใจมาก “คุณลูกค้าคะ เชิญที่โต๊ะด้านนี้เลยค่ะ” ก่อนที่จะเกิดการปะทะ พนักงานสาวก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับผายมือให้ขุนเขากับมีนตราตามไปอีกด้านของร้าน “ไปเถอะครับคุณมีน ผมหิวข้าวแล้ว” “ค่ะ” มีนตราตอบรับแค่เพียงสั้น ๆ แล้วก็เดินตามขุนเขาไปนั่งยังโต๊ะที่จองไว้อย่างว่าง่าย และทุกการกระทำก็มีพิภพมองอยู่อย่างไม่ละสายตา เขาไม่ได้สนใจเธอ แต่สนใจขุนเขาต่างหาก /////////////////////////////////////////////////////// เจอพี่ขุนในมุมดุ ๆ หน่อยนะคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more