My Moonlight Promise (Completed)

Chapter 2: First Encounter

ILANG araw na ayaw patahimikin si Marlon ni Fraizer, his wolf. Kahit na anong pilit niyang pakalmahin ito ay hindi talaga ito matahimik. He is too agitated frustrated and his short temper is now like a fuse that can be light up anytime.

Hindi na niya hhalos makontrol ang sarili, iilang beses na ring muntik na siyang magpalit ng anyo bilang isang lobo sa harapan ng mga mortal na kasama nila sa Casa kung saan pagmamay-ari nilang dalawa ni Jeff, buti na lang at palagi niya iton kasama kaya walang nangyayaring gulo. Kaya para makaiwas ng ng  gulo sigurado kasing katakot-takot na sermon ang aabutin niya kay Emerson oras na bigla na lang magpalit ng anyo sa harapan ng mga mortal.  

Ang kaso nga lang hindi talaga siya sanay na nasa bahay he felt trapped and concealed that made him more agitated and his wolf. From watching movies in the living room, he go straight to the kitchen to retrieve a blood bag to aggressively pierced it with his fangs and after a long gulp he finished it and throw it straight on the toxic basket. Though his wolf side is more dominat hindi pa rin mapagkakaila ang pagkauhaw niya sa dugo.

Medyo ang pinagkaiba lang nila sa mga purebloods ay kaya nilang mabuhay kahit minsan sa isang lingo lang sila umiinom ng dugo hindi katulad ng mga ito na halos oras-oras ay kailangang makainom. Ang kaso nga lang sa kanila oras na hindi siya makainom ng dugo ng maayos ay nagiging mahina siya na nagiging dahilan kung bakit mas kaya siyang i-take over ni Fraizer sa sarili niyang katawan which can end in disaster.

He really don’t know why his wolf is acting up, Fraizer maybe a short tempered wolf but there is not a time where he seems to want to take over his body, maliban na lang siguro kapag full moon.

Kinalaunan ay kinuha niya ang nakasampay niyang jacket sa kinauupuan niyang sofa at nagdesisyon na lumabas. Tinatamad siyang pumunta sa casa dahil sigurado siyang sesermunnan lang siya doon ni Jeff kapag nakita siya.

He mindlessly walk, he didn’t have any particular place in his mind, until he reached the subdivision’s park. Bago pa niya namalayan ay dinala na siya ng paa papunta doon. Nalukot ang mukha niya dahil sa halo-halong amoy sa hangin, kaya naghanap siya ng isang lugar na wala masyadong tao pero habang naglalakad nang may nakakuha na pansin.

Naguusap ito at ang isnag batang lalaki, nnakatalikod ito sa direksyon niya kaya hindi niya makita ang mukha nito. Pero napako ang tingin niya sa dalawanng bulto sa hindi niya maintindihang dahilan. Napakunot siya ng noo nang makita niyang mag-umpisang umakyat ang babae sa may puno. Hindi na niya napigilan pa ang sarili na lumapit sa mga ito.

 “What the hell are you doing up there?” doon lang niya napansin ang sisiw na inilagay nito sa pugad sa may puno pero huli na ang lahat dahil nagulat ito sa pagsigaw niya, nadulas sa may katawan ng puno at napabitaw sa kinaapitang sanga.

He acted on instinct and immediately catches her that he managed to successfully do. She looked up into him there eyes met, his heart beats erratically, and his wolf howled loudly giving him a headache.

Pero hindi  iyon ang dapat niyang isipin, and seeing the necklace glinting at him, but seeing how she managed to endanger herself because of that stupid chicks his temper acted up.  

 “Are you idiot or what?” singhal niya dito pero parang disoriented pa rin yata ito at hindi siya naintindihan huminga siya ng malalim. “Ano sa tingin mo ang iniisip mo at umakyat ka sa ganyan kataas na puno? Hindi mo ba alam na pwede kang madisgrasya sa ginagawa mo?” kastigo niya, this is not the the kind of meeting he is thinking but to hell with it especially when after he realizes who she is. Napansin niya ang punit sa t-shirt nito. Marahan niya itong ibinaba bago hinuubad niya ang suot na maong jacket at ibinalabal dito. “Sa susunod magingat ka baka wala nang sumalo sa iyo.”

Hindi niya alam kung narinig ba siya nito o ano pero bago pa niya magawang makapagsalita ulit ay narinig niyang may tumawag sa pangalan niya.

Lihim siyang napapalatak sa timing ni Jefferson, gustuhin man niyang ipakilala nang sarili dito pero sa tingin niya hindi pa `to ang tamang oras, walang lingon likod niyang iniwan ito at at sinamaan ng tingin ang kaibigan.

“Problemma mo?” sa kapal ng mukha ni Jeff mukhang walang talab dito wala ata sa bokubularyo nito ang ‘makita ka sa tingin’ na linya. “Bakit ba kung saan-saan ka pumupunta baka nakakalimutan mo kung bakit iniwan kita sa bahay?”

“Kailan ka pa kita naging Nanay?” 

 “Ulol! Umuwi na tayo,” Sabay sibad ng alis.

Napapalatak na lang siya saka sinundan niya ito paalis, hindi niya maiwasang magtaka kung bakit bigla na lang nanahimik si Fraizer samantalang napakaingay lang nito kanina. Hindi rin naman niya ito masisisi, walang mag-aakala na ang matagal na niyang hinahanap ay bigla na lang magpapakita sa harapan niya.

That necklace and her familiar scent is enough proof na ito ang batang nakilala niya noon sa gubat. Kung nagawa man siya nitong makilala o hindi ay wala siyang ideya pero kung siya lang ang tatanungin masgusto niyang magpakilala na. Pero hindi pa ito ang tamang pagkakataon, sana ng lang ay nagawa man lang siya nitong makilala sa pagkikita nila kanina.

NAKANGITING nagpaalam si Cristine sa batang tinulungan niya habang inaakay ito pauwi ng ina. Wala sa sariling napahawak sa pisngi niya hindi na kasi nawala sa labi niya ang ngiti. Hindi pa rin kasi maialis sa isip niya ang lalaking nagligtas sa buhay niya. May lohikal na bahagi ng isip niya na nagsasabi nab aka kapangalan lang ito ng batang lalaki na nakilala niya noon, pero kasi iba ang sinasabi ng puso niya.

          Siya ang klase ng taong mas pinapakinggan ang puso niya sa mga ganitong pagkakataon. Minsan kasi kahit na lohikal eksplenasyon ang lahat, para sa kanya hindi iyon mahalaga isa pa, ang kakayahan niya ya hindi basta-basta maipapaliwanag ng kahit na sino.

Iniisip na lang niya na siguradong magkakaroon silang dalawa ng pagkakatoan ara magkikita ulit. Kung nasa loob lang ito ng subdivision sigurado siyang madali na lang para sa kanya ang mahanap kung nasaan ito and eventually she will meet him.

Is it a conincidence, or fate? Hindi siya sigurado pero siguro nga inadya ng pagkakataon magkikita sila panigurado at magagawa niyang malaman kung totoo nga ba ang iniisip niya o hindi. 

Hinugot niya ang cellphone niya sa bulsa, ah right kailangan na niyang pumunta sa Majestic Palace. May service naman sa loob ng subdivision, tamad kasi siyang mag drive ng kotse lalo na kung malapit alng naman ang pupuntahan niya, and she’s not really comfortable on cars anyway. Kung hindi lang niya kinailangan ng lisensya noong nasa kolehiyo siya malamang na hindi talaga siyang kumuha `non. 

Pagkalabas niya ng subdivision ay ilang bloke lang naman ang layo ng Majestic Palace sa lugar, isa `yong restaurant na patok sa mga estudyante at mga pamilya.

Pagkapasok niya roon pakiramdam niya ay para siyang napadpad sa ibang lugar, the exterior is really pretty it can remind anyone of a magical place in some movies that she saw.

Inilibot niya nag tingin sa paligid, saka niya nakita ang nakaupong si Rina, Mukhang kanina pa ata siya nito inaantay, pero kahit na ganon ay nakangiting kinawayan siya nito, mabilis naman siyang tumalima at lumapit dito.

“Hi! Kanina ka pa ba?” nakangiting bati niya dito saka siya umupo sa katapat nitong upuan.

“Kakarating ko lang,” balik nito sa kanya.

Dahil sa pagkakakita niya sa aso ito noong nakaraang araw ay pinagbigyan siya nitong ilibre sa restaurant. Minsan kasi niyang nakita ang mga naka display na pastries ng mga ito sa labas pero wala kasi siyang kasama kaya hindi siya nagtangka na pumasok.

Pagkatapos nilang makapag-order Rina, they talked about random things about themselves, natawa pa nga siya  nang pagkamalan siya ni Rina na isang highschool student na madalas talaga niyang naririnig marahil dahil na rin sa baby face siya at height na five two kaya hindi rin siya makapagreklamo.

Sabay na silang umuwing dalawa total naman sa iisang direksyon din sila papunta. Sandali itong nnagpaalam sa kanya para tawagan ang susundo sa kanilang dalawa. Hassle daw kasi kung magko-commute pa silang dalawa.

Suddenly they notice a car speeding right nest to them, isang tingin pa lang niya alam na niyang mukhang hindi ito ang hindi inaasahang sundo nila ni Rina.

 “I think we better to go back inside,” sabi sa kanya ni Rinna, bago siya hinila sa braso.

Bago pa sila tuluyang makapasok ay naramdaman niyang may bigla na lang humablot sa kanya at tinakpan ng panyo ang mukha niya, may naamoy siyang kung anong matapang na kemikal bago siya unti-unting nawalan ng malay. Hindi niya akalain na mapupunta siya sa ganitong sitwasyon, ang unang mukha na sumagi sa isip niya ay ang mukha ng isang batang lalaking nakilala niya sa gubat, at ang pangalan nitong muli niyang narinig kanina lang.

 Marlon iyon ang salitang pumasok sa isip niya bago tuluyang magdilim ang paningin niya.