My Moonlight Promise (Completed)

She was my light in the dark A fire that slowly lit a spark Then fate destined us together And I hope to have our ever after   Her innocence is pure as snow And a smile that always glow Eyes that showed everything Even though I can’t give anything   I’ve searched for her for a long time And our hands are now entwined Now that we have each other All I need is to fulfill my promise to protect her forever     Squamish, British Columbia THE evening breeze let's Cristine long hair dance on the wind and she can't help but to feel the calming peace that's emitting from the forest. Even though she knows that's it dangerous for an eight year old girl to go on that place alone and for the fact that it is night where many nocturnal animals are lurking on the shadow. Wala pa rin na makakapigil sa kanyang lumabas ng orphanage house at pumunta sa gubat. Ang sabi ng mga nakakita sa kanya baby pa lang siya nang makita ng mga taga-orphanage sa gubat na nakalagay sa isang basket at nag-iisa. Pero ang ipinagtataka daw ng mga ito imbes na umiyak siya ay tila mahimbing pa siyang natutulog sa gitna ng gubat habang binabantayan ng mga hayop. Iyon siguro ang dahilan kung bakit hindi niya magawang iwasan ang magpabalik-balik sa lugar na `yon lalo na kapag gabi dahil gustong-gusto niyang nakikita ang maliwanag na buwan. It somehow mesmerize her every time she looks at it, para kasing may parang kakaibang pakiramdam siya rito. It was like looking at her home that she can’t come back to. Pero hindi na lang niya `yon binibigyan pa ng pansin, iniisip na lang niya na siguro sa pagtanda niya maiintindihan din niya ang lahat o siguro baka may makilala siyang kayang ipaliwanag ang lahat ng tanong niya. Ipipikit na sana niya ang mga mata para umidlip nang makarinig siya ng mga kaluskos `di kalayuan kasunod ang pagliparan ng mga ibon at ilang mga hayop na tumatakbo sa isang direksyon para tumakas. She could immediately fear the danger looming on the forest; those animals are clearly giving a warning. Pero may bumubulong sa isip niya na wag sumunod sa mga ito. Naiisip din niya na baka mga poachers ang dumating, illegal kasi ang mangaso sa lugar na `to dahil kasama ito sa wild life preserve areas ng Gobyerno. Kawawa ang mga hayop kapag nagkataon dahil `ni miminsang may mga nakikita siyang na-trap na mga usa, o kaya mga kuneho sa bear traps na ikinalat ng mga poarcher sa paligid. Sa isang iglap ay namayani ang katahimikan sa gubat na kanina lang ay tila ba buhay na buhay ngayon ay nakakabingi na ang katahimikan. Tanging mga yabag lang niya ang maririnig, sa pagtapak niya sa ilang mga patay na sanga at dahon sa lupa.   Roars and howls ffilled the silent night, startling her yet it didn’t made her stop on her tracks. Sa maiingat na mga hakbang ay lumapit siya sa pinanggalingan ng tunog. She wants to know what’s happening, and as they say curiousity always killed the cat. She gasps but immediately holds her mouth with her hands as her eyes widened as she saw a pack of wolves encircling a midnight black wolf while snarling ang threatening one another. Pero hindi lang `yon ang nakakuha ng pansin niya ngunit maging ang kakaiba nilang laki kaysa sa isang ordinaryong lobo.  They were big! No not just big but huge! Walang ganyang kalaking hayop siyang nakita sa tanang buhay niya. She saw how they ganged up on the black wolf but she can see that the later is gaining on the fight. When they tried to attack they were easily dodge and when they tried to bit him the black wolf easily countered and kick them aside. This is the reason why the animals are running from their lives, there are abnormally large wolves that is fighting. Alam niyang dapat na umalis na siya pero hindi niya niya maigalaw ang mga paa niya at para siyang napako sa kinatatayuan. Kung takot man `yon o ano hindi niya alam but that black wolf, she can feel something special about him. Nakatutok lang ang pansin niya sa mga nangyayari, hindi niya tuloy namalayan na isa sa mga wold ang nakapansin sa kanya. His attention shifted on her, its eyes were shrouded with savagery while its snout was dripping with saliva. She started to run as terror filled her whole being, pero mabilis itong nakaabot sa kanya ang hinarang ang dadaanan niya. But then the black wolf notice her, and with an agile and fast speed ibinalya nito ang katawan sa humarang sa kanya, as if protecting her. He growled dangerously yet he made a protective stance in front of her, and when they encircled him the black wolf jump in the mid-air before getting rid of the remaining wolf. As if giving an example, he bites the closest wolf to him before shredding it to pieces. His muzzle was coated with blood before he roared loudly to the other wolves making them whimper before dispersing with their tails under their legs. Then he looked as her, his ferociousness suddeny vanished, and instead of growling he lowered his head before crouching in a sitting but fall on the ground due to his bleeding wound on its side. Marahil ay nakuha nito `yon nang balyahin nito ang wolf na susuguurin sana siya. Napakagat siya ng labi kung hindi dahil sa kanya hindi sana masasaktan ang  lobo. She hesitated, but then decided to slowly approach the bleeding wolf and gently sat down beside it, making sure it won’t be startled in anyway. She saw him flinched as she get something in her pocket, kaya naman sinigurado niyang makikita nito ang lahat ng aksyon niya bago niya dahan-dahang kinuha ang isang malinis na panyo sa suot niyang short. She stilled, trying to see any violent reaction coming from him, pero nang ma-realize niya na wala itong kahit na anong balak na singhalan o atakihin siya. Dahan-dahan niyang inabot ang ulo nito napakislot pa siya nang makita niyang gumalaw ito, sa huli ay nagawa niyang maipatong ang kamay sa ulo nito. On that chance she gently wiped his bloody muzzle, checking his wounds and can’t help but feel pity as she saw his wounds. The wolf nudged her hand as if saying he will be okay, hindi naman niya napigilan ang sarili haplusin ang itim na itim nitong mga balahibo. Napakalambot at napakaganda ng kulay nito na animo nagniningning sa ilalim ng bilog na buwan. She smiled, before standing up only to hear him whimpered like saying to her that he doesn’t want her to go. “Don’t worry, maghahanap lang ako ng mga halamang gamot para sa mga sugat mo,” napakurap pa siya nang makita niyang tumango ito, wala siyang ideya kung nagawa ba nitong maintindihan ang sinasabi niya o ano pero mas pinili niyang pansamantalang umalis muna. Ilang sandal pa nang makakita siya ng ilang mga halamang gamut, kaya naman dali-dali siyang bumalik sa lobo. Only to see him catching up his breath and whimpering in pain, her heart clenched at the scene. She immediately look for a huge rock and grind the medicinal plants, as she saw it grinded on a paste like substance, she immediately sat besides the wolf.  She gently applied it on his wounds as she tried her best not to hurt him more. She heard low whimper every time the medicine was used but the wolf just stilled and it seems that he doesn’t want to scare her on his sudden movements. Nakahinga lang siya ng maluwag nang makita niyang nailagay na niya ng maayos ang mga gamot. Pagkatapos `non ay tinanggal niya ang gamit niyang jacket saka tinanggal ang nakapatong niyang t-shirt sa may long sleeves  niya. Nakita niyang nagiwas ng tingin ang lobo sa ginawa niya at wala sa sariling napangiti siya, muli niyang isinuot ang jacket niya saka gamit ang mga ngipin at kamay ay sinira niya ang t-shirt niya para gawin `yon na benda sa katawan nito. Ipinalibot niya and hawak sa sugat nito at nakahinga siya ng maluwag nang mapansin niyang hindi na gaanong nasasaktan ang lobo sa mga sugat na natamo nito.   “There, hopefully you can recover smoothly.” “Thank you.” She unconsciously smiled. “You’re welcome.” The wolf look stunned as he looks at her. “You can hear me?” She nods eagerly. “Yes, I’m an a-a-animal whisperer.” She stuttered after thinking. “I read it on a certain book it says that it is what they call to those people who can talk to animals.” She explained. Madalas na tampulan siya ng tukso dahil na rin sa kakayahan niyang ito. That’s the reason why other children call her a freak because she always talks to animals when they can’t hear them. Kaya nga madalas napapaaway siya sa ibang mga bata sa orphanage at wala siyang nagiging kaibigan. “Ahhh… then what are you doing in the woods at this time?” the wolf while c*****g his head his yellow eyes shining from the moon She blushed and can’t help herself, and flung her arms to his neck, she really can’t resist such cute wolfie. “You’re soo cute!” she blurted, she really sucked on something so cute. She heard him purr in delight and she tightened her embrace. “I can’t breathe,” the wolf whined even she can feel that he really doesn’t want her to let go. “Sorry,” She just smiled sheepishly. “Anyway for your question I just like to go in the forest at night.” “Muntik mo nang masaktan ang sarili mo kanina sa tingin mo ba gugustuhin mo pa ring bumalik sa gubat ngayon?” “Oo, naman,”Agad niyang sagot. “You should take care of yourself.” “I know.” “If we met again someday can I protect you again?” Nagtataka siyang napatingiin dito, sino bang tatanggi kapag gusto kang protektahan hindi ba? “Of course, yes,” walang alinlangan niyang sagot. Hindi niya alam kung paano nga ba ngumingiti ang isang lobo pero habang patuloy lang siyang nakatingin sa mga mata nito ay unti-unti siyang nakaramdam ng antok.   “Oo nga pala, Anong—” hindi na niya napigilan pa ang pagbigat ng talukap ng kanyang mga mata. “nga pala ang.. pangalan …mo?” “Marlon,” Iyon lang ang huli niyang narinig bago tuluyang hatakin ng tulog.   KINABUKASAN nagising si Cristine sa isang hindi pamilyar na bisig, agad na nanlaki ang mga mata niya nang tumimo sa isip niya ang mga nangyayari. Wala sa sariling saka naitulak ang dibdib ng estranghero na nakayakap sa kanya. Nakita niya ang isang batang lalaki, ilang taon lang siguro ang tanda nito sa kanya but she she immediately look for the black wolf last night. O hindi kaya nanaginip ang siya. Napatingin siya sa sarili, at wala na doon ang suot niyang t-shirt, saka lang niya napansin ang kakaiba sa lalaki. Nakasuot ito ng khaki na short habang ang itaas na bahagi ng katawan nito ay ang benda na gawa sa sarili niyang damit kagabi. Malakas ang pagkakatulak nya dito kaya hidi na rin nakakapagtaka na nagising ito peor mga ilang minuto pa siguro ang kinailangan nito bago nito naintindihan kung bakit na ganoon ang reaksyon niya. “Oh, you’re awake.” he said as if they were long-time friends. “W-who are you?” she stuttered as far as she remember ay `yung wolf ang kasama niya kagabi. He stared at her for a while as if to realize something. “Oh…” pagkatapos ay saka naman ito tumayo and she realizes he’s freaking tall! Nasa balikat lang siguro siya nito. “I’m Marlon.” He snapped her out in a trance. “Marlon? The wolf?” she asked incredulously,paano naman kaya naging tao ang isang lobo? “Yes, it’s quite a long story,” he said in a gentle and papering voice. “Can I know your name?” Nasapo niya ang sariling dibdib dahil sa lakas ng biglang pagkabog `non, pero pinili niyang sagutin ang tanong nito. “My name is—” pero naputol ang sasabihin niya anng marinig niyang may tumatawag sa pangalan niya. Pareho silang napalingon nang may mapansin silang kumaluskos sa `di kalayuan kasunod `non ay nakit aniya ang isang pamilyar na pigura. “Cristine! Thank God! We’ve been looking for you everywhere.” “Patty…” tawa niya sa guro, in relief the woman engulf her witth a hug and bombarded her with questions.  Nang balingan niya si Marlon ay hindi na niya nakita pa ito. Mahigpit na hawak ang kamay niya ay iginiya siya ng guro at ilang mga kalalakihan na marahil kasama nito sa paghahanap sa kanya papunta sa direksyon ng orphanage. Gusto pa sana niyang hanapin si marlon pero natigilan siya nang marinig nag boses nito.  “I will see you again, Cristine.” When she look where that voice came a yellow eyed black wolf is staring at her before it slowly turn strutted off the inner wood. Makikita pa kaya niya `to and as if the promise was heard a glint flashes on the necklace that she hadn’t worn before.