ความทรงจำสีจาง

บทที่4

"หนูก็คิดถึงคุณป้าเหมือนกันค่ะ ว่าแต่ช่วงนี้ดูคุณป้าสวยงามเปล่งปลั่งขึ้นนะคะ แสดงว่าคุณลุงต้องดูแลคุณป้าเป็นอย่างดีแน่นอนเลย"

"เด็กคนนี้ช่างปากหวานเสียเหลือเกินจริงไหมคะคุณธำรง"คุณหญิงแสงมณีเอ่ยชมว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

"คุณหญิงของกูดูจะปลื้มลูกสาวมึงมากขนาดนี้ สงสัยก็คงต้องรีบไปสู่ขอหนูดอกฟ้าให้กับเจ้าราชาลูกชายของกูเสียแล้วสิ"คุณธำรงพูดออกมาเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาอาการปลื้มลูกสะใภ้อย่างออกนอกหน้าของภรรยา

"ว่าแต่ลูกชายของมึงไปไหนเสียล่ะ ตั้งแต่กูมายังไม่เห็นลูกชายของมึงเลย"

"พอดีว่า"ก่อนคุณธำรงจะเอ่ยตอบอะไรออกไป เสียงเครื่องยนต์ของซูเปอร์คาร์ก็ขับดังเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะมีรถแลมโบกินีสีดำเลี้ยวเข้ามาจอดเทียบข้างกับรถของครอบครัวเพื่อนสนิท

"นั่นไง เจ้าราชาลูกชายของกูมาพอดีเลย"ทั้งหมดต่างพากันหันกลับไปมองชายหนุ่มผู้มีรูปหน้าอันแสนหล่อเหลาร่างสมส่วนตามฉบับชายไทยสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเปิดประตูลงจากรถเดินเข้ามาหาผู้เป็นบิดาและมารดาแต่ก็ยังไม่วายชะเง้อมองสายตามองหาร่างของแฟนสาว

"นี่ค่ะ ตาราชา ลูกสาวคนเดียวของดิฉัน"คุณหญิงแสงมณีเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างกายของลูกชาย พร้อมกับแนะนำตัวบุตรชายด้วยน้ำเสียงร่าเริงให้ทุกคนได้ทราบ

"ราชาลูกรัก นี่คือคุณน้าแสนชัยกับคุณน้าศจีทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทของคุณพ่อกับแม่ และยังเป็นผู้ร่วมถือหุ้นกับบริษัทของเราด้วยนะ"

"สวัสดีครับคุณน้าแสนชัย สวัสดีครับคุณน้าศจี"ราชารีบเอ่ยกล่าวสวัสดีพร้อมกับยกมือไหว้ สายตาของทั้งสองมองราชาด้วยความพึงพอใจ แม้น้อยครั้งจะได้เห็นชายหนุ่มผู้นี้แต่อย่างน้อยก็พอรู้จักนิสัยใจคอจากการบอกเล่าของผู้เป็นเพื่อนบ้าง

"ราชา แม่มีใครบางคนอยากจะแนะนำให้ลูกรู้จักและทำความสนิทสนมกันเอาไว้

"ใครเหรอครับคุณแม่"

"นี่คือหนูดอกฟ้า ทำความรู้จักกันเอาไว้สิราชา"ราชาหันไปมองหญิงสาวข้างกายของผู้เป็นมารดาซึ่งดูแล้วน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา

"สวัสดีค่ะคุณราชา ดิฉันชื่อดอกฟ้านะคะ"

"สวัสดีครับ"ราชายกมือรับไหว้ด้วยความงงงวยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน ทำไมแม่ของเขาถึงได้ดูสนิทสนมกันเหลือเกิน

"ทำไมเรียกพี่ราชาเขาแบบนั้นหนูดอกฟ้า เรียกพี่ราชาแม่ดูว่ามันเหมาะสมมากกว่านะ ส่วนราชาก็เรียกหนูว่าน้องดอกฟ้าแม่ว่ามันเข้ากันดีที่สุด"ดอกฟ้าหันไปมองหน้าผู้เป็นมารดาของตัวเองเพื่อขอคำปรึกษา

"อายุก็ไม่ได้ห่างกันมาก เรียกพี่ราชาดีกว่านะลูก"

"ค่ะ พี่ราชา"ในเมื่อทุกคนต่างพากันเห็นดีเห็นงามไปในทางเดียวกัน ดอกฟ้าก็ไม่ได้คัดค้านอะไรและดูเหมือนว่าความรู้สึกของเธอมันก็ต้องการแบบนี้เช่นเดียวกัน

"ถ้ามากันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วเราเข้าไปด้านในกันดีกว่า ตอนนี้แม่บ้านคงเตรียมอาหารกันเสร็จแล้ว"ประมุขของบ้านเอ่ยชวนแขกคนสนิท คุณธำรงเดินขนาบข้างกับเพื่อนสนิทนำไปก่อน ตามด้วยคุณหญิงแสงมณีกับคุณหญิงศจีเดินตามไปติด ๆ

"เชิญครับน้องดอกฟ้า"ราชาผายมือให้ลูกสาวของเพื่อนพ่อและแม่ให้เดินเข้าไปก่อน ซึ่งดอกฟ้าก็เดินตามเข้าไปในบ้านอย่างโดยดีแต่ก็ไม่วายหันกลับมามองราชาอีกครั้ง

'ทำไมนะ ทำไมเพียงแค่ได้เห็นหน้าเขาแค่เพียงครั้งแรกหัวใจของเธอก็เต้นแรงขนาดนี้นะดอกฟ้า'

ทุกคนต่างพากันเดินเข้ามา ณ ห้องรับประทานอาหาร บนโต๊ะถูกจัดเรียงไปด้วยอาหารมากหน้าหลายตามีทั้งของคาวและของหวาน ผู้เป็นประมุขนั้นเดินไปนั่งตรงหัวโต๊ะส่วนคนอื่น ๆ ก็พากันแยกย้ายกันนั่งทั้งสองฝั่งตรงข้าม

"พวกเราทานอาหารกันก่อนดีกว่านะครับ ก่อนจะพูดถึงเรื่องสำคัญกัน"คุณหญิงแสงมณีพยักหน้าส่งซิกให้เหล่าแม่บ้านมาทำหน้าที่ตักข้าวให้กับทุกคน เธอใบหน้าสวนจะหันมาส่งยิ้มให้กับทุกคนบนโต๊ะอาหาร

"เรื่องสำคัญอะไรกันเหรอครับคุณแม่"ราชาเอียงหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับเอ่ยปากกระซิบถาม

"เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วลูกก็จะรู้เองราชา ว่าแต่ หนูดอกฟ้าดูเป็นอย่างไรบ้าง น้องดูสวยไหม"

"ทำไมคุณแม่ถึงได้ถามผมแบบนี้ล่ะครับ"

"แม่ก็แค่ถามดู เผื่อว่าลูกจะเปลี่ยนมาสนใจในตัวของหนูดอกฟ้าบ้างก็เท่านั้น"รอยยิ้มแฝงไปด้วยเล่ห์นัยของผู้เป็นแม่นั้นมันทำให้ราชาสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาด แต่เขาก็ได้เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้เท่านั้น พร้อมกับเหลือบหันมองซ้ายขวาหาร่างบางของแฟนสาว

ทุกคนต่างพาลงมือกันทานอาหารตรงหน้า เสียงพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกดังออกไปถึงห้องครัวที่อยู่ทางด้านหลัง แต่ก็ไม่สามารถดึงดูดความสนใจของคนที่กำลังจัดเตรียมผลไม้สำหรับขึ้นโต๊ะอาหารในเย็นของวันนี้ได้ มะลิยังคงเร่งรับทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ เพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็ใกล้จะถึงเวลาที่เธอจะต้องออกไปเสิร์ฟผลไม้ให้กับเจ้านายและแขกของท่านในครั้งนี้

"เป็นอย่างไรบ้างหนูดอกฟ้า อาหารที่บ้านของป้าอร่อยไหม"

"อร่อยมาก ๆ เลยค่ะคุณป้า อาหารที่นี่อร่อยกว่าฝีมือของหนูอีกค่ะ"

"ถ้าอาหารที่นี่อร่อย ว่าง ๆ เดี๋ยวป้าจะให้พี่ราชาไปรับหนูดอกฟ้ามาทานอาหารที่นี่บ่อย ๆ ดีไหมจ๊ะ"ราชาถึงกับสะบัดใบหน้าหันไปมองผู้เป็นมารดาทันที

"คุณแม่ครับ"ราชาใช้นิ้วสะกิดแขนเรียวของมารดาเบา ๆ แต่คุณหญิงแสงมณีก็ไม่ได้หันมาสนใจท่าทีอึกอักของลูกชายในตอนนี้ เธอยังพูดคุยกับคนอื่นอย่างสนุกสนาน