ความทรงจำสีจาง

บทที่3

"นี่นางมะลิ ถูให้มันแรง ๆ หน่อยสิ ถูกเบา ๆ แบบนี้เมื่อไหร่พื้นมันจะสะอาด"

"แต่นี่มะลิก็ถูแรง ๆ แล้วนะจ๊ะพี่โฉม"น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยตอบกลับ แต่กลับถูกโฉมถลึงตามองใส่ด้วยความไม่พอใจ เมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะฟังคำสั่งของเธอเหมือนกับแม่บ้านคนอื่น ๆ

"ถูแรง ๆ แล้วอย่างนั้นเหรอ"โฉมพูดออกมาพร้อมกับพยักหน้าก่อนจะเดินปรี่เข้าไปคว้าถังใส่น้ำถูพื้นเทราดลงบนศีรษะของมะลิ น้ำสีขุ่นมีกลิ่นเหม็นไหลอาบจนเปียกไปทั่วทั้งชุดนักศึกษา

เพล้ง

ถังใส่น้ำถูกโยนทิ้งลงตรงหน้าของมะลิ สายตาของโฉมฉายแววถึงความสะใจออกมา

"เป็นอย่างไรล่ะกลิ่นของน้ำถูกพื้นหอมชื่นใจไหมล่ะ แต่จะว่าไปน้ำถูพื้นมันก็เหมาะกับผู้หญิงไม่เจียมกะลาหัวอย่างแกดีนะนางมะลิ หึ ๆ "โฉมแม่บ้านคนสนิทของคุณหญิงแสงมณีหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไปรายงานข่าวให้ผู้เป็นเจ้านายได้ฟัง

ร่างของมะลิเปียกปอนไปทั่วทั้งตัวได้แต่นั่งนิ่ง ความเสียใจมันทำให้เธอแสดงความอ่อนแอด้วยการปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา แรงฉุดดึงจากต้นแขนทำให้คนที่นั่งก้มหน้าต้องช้อนสายตาขึ้นมามอง

"พี่แจ๋ว"

"มามะลิ พี่ช่วย"แจ๋วแม่บ้านอีกคนช่วยพยุงร่างของมะลิให้ลุกขึ้นยืน เธอเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างทั้งหมดแต่ก็ไม่สามารถเข้ามาช่วยเด็กสาวได้ เพราะไม่มีใครอยากมีเรื่องกับแม่บ้านใหญ่อย่างโฉมแถมยังเป็นลูกน้องคนโปรดของคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้อีก

"ขอบคุณพี่แจ๋วมากนะคะ"

"ไม่เป็นอะไร ทีหลังก็อย่าไปต่อปากต่อคำกับนางโฉมมันอีกล่ะ ไป ๆ ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการต่อเอง"แจ๋วสะบัดมือไล่เธอไม่อยากเห็นแววตาของเด็กสาวคนนี้ แววตาเศร้าของมะลิมันทำให้เธอรู้สึกว่าโลกทั้งใบมันจะพังสลายลงตรงหน้า

"มะลิต้องขอขอบคุณพี่แจ๋วอีกครั้งนะคะ"เด็กสาวยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกไปยังห้องพักของตัวเองด้วยสภาพเปียกปอนไปทั้งตัว

"นางมะลิเอ๊ย"แววตาของแจ๋วมองมะลิด้วยความเอ็นดูและสงสาร ตั้งแต่ผู้เป็นแม่ของมะลิเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ชีวิตของเด็กสาวคนนี้ก็มีแต่ความเศร้า สองแม่ลูกได้เข้ามาสมัครเป็นแม่บ้านของที่นี่ ชีวิตของทั้งคู่ต้องดิ้นรนปากกัดตีนถีบจากบ้านนอกเพื่อเข้ามาหางานในเมืองกรุงทำจนได้มาสมัครเป็นแม่บ้าน ณ ที่บ้านหลังนี้ แต่โชคกลับไม่ดีเมื่อผู้เป็นแม่ของเด็กสาวนั้นมีโรคประจำตัวไม่สบายอย่างหนักจนต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จนสุดท้ายความโชคร้ายก็พรากชีวิตของผู้เป็นแม่ไปตลอดกาลอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน

เสียงรถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดภายในเขตรั้วของบ้านหลังใหญ่ทำให้คุณหญิงแสงมณีกับผู้เป็นสามีถึงกับต้องหันมองหน้ากัน ทั้งคู่ต่างพากันลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปต้อนรับแขกผู้มาใหม่ ใบหน้าของทุกคนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มยามเมื่อได้พบเจอกัน

"สวัสดีค่ะคุณศจี ดีใจจังเลยค่ะที่เราสองคนได้พบเจอกันอีกครั้ง"

"ดิฉันก็ดีใจเหมือนกันค่ะคุณแสง"สองสาวรุ่นราวคราวเดียวกันเอ่ยทักทายด้วยความสนิทสนมตามประสาคนรู้จักกันมานาน เช่นเดียวกับสองเพื่อนซี้คู่สนิทซึ่งกำลังยืนพูดคุยทักทายตามประสาเพื่อนรักที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยมัธยม

"ไม่เจอกันนานยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะมึง"คุณธำรงเอ่ยทักทายเพื่อนสนิทอย่างคุณแสนชัยด้วยความเป็นกันเอง

"ของแบบนี้มันแน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่กู มึงก็ยังดูดียังหนุ่มยังแน่นไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"

"คนอย่างกูไม่ยอมแก่ง่าย ๆ หรอก"ฝ่ามือไหล่ตีลงบนไหล่ของเพื่อนสมัยเรียนเบา ๆ นัยน์ตาสีดำสนิทเหลือบหันไปมองเห็นเด็กสาวดูน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรชายกำลังยืนยิ้มกริ่มอยู่ด้านหลังของเพื่อนสนิทซึ่งเขาเองก็รู้จักเด็กสาวคนนี้เพราะได้พบเห็นอยู่บ้างบางครั้งยามเมื่อเขาแวะไปเยี่ยมเยียนเพื่อนสมัยเรียนที่บ้าน

"อ้าวหนูดอกฟ้า ยืนทำอะไรตรงนั้นอยู่ล่ะลูก เดินเข้ามายืนตรงนี้เดี๋ยวก็โดนน้ำค้างไม่สบายเอาเสียหรอก"

หญิงสาวมีใบหน้าอ่อนเยาว์แสนสวยผมยาวดำขลับนุ่มสลวยกระจายเต็มแผ่นหลัง ยามเมื่อเธอยิ้มให้ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องใจละลายยามเมื่อได้พบเห็น เธอเป็นดั่งเช่นดอกฟ้าที่ใคร ๆ ต่างพากันหมายปองและอยากจะครอบครองเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว นิสัย น่ารัก อ่อนน้อมถ่อมตน รู้จักเคารพผู้ใหญ่ ทำให้สองสามีภรรยาของบ้านหลังนี้อยากได้'ดอกฟ้า'ลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่วงด้วยหุ้นส่วนใหญ่มาเป็นลูกสะใภ้

"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า"น้ำเสียงอ่อนหวานชวนน่าฟังดังขึ้น ฝ่ามือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นพนมไหว้ตามฉบับสาวชาวไทยถูกอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี

"สวัสดีจ้ะหนูดอกฟ้า ป้าคิดถึงหนูที่สุด"คุณหญิงแสงมณีเดินปรี่เข้าไปหาตัวของหญิงสาว ทุกอย่างที่รวมอยู่ในตัวของดอกฟ้ามันทำให้คุณหญิงแสงมณีรู้สึกปลื้มปริ่มเป็นอย่างมาก และอยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้ ซึ่งเรื่องนี้ทางครอบครัวทั้งสองได้มีการพูดคุยกันไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งทุกคนต่างพากันเห็นดีเห็นงามเมื่อครอบครัวใหญ่ทั้งสองจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน