ความทรงจำสีจาง

บทที่2

คำพูดที่ออกมาจากปากของคุณหญิงแสงมณีไม่ต่างอะไรกับน้ำกรดชั้นดีที่ราดรดลงบนหัวใจดวงน้อยของคนฟังอย่างมะลิ ด้วยความไม่สู้คนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรจึงทำให้เธอได้แต่ยืนนิ่งเงียบแค่เพียงเท่านั้น ไม่กล้าโต้ตอบอะไรกลับไปเพราะผลสุดท้ายทุกอย่างมันก็จบแบบไม่ต่างอะไรจากเรื่องของเมื่อคืน

"เมื่อไหร่คุณแม่จะยอมเปิดใจให้มะลิบ้าง ทำไมคุณแม่ถึงได้มองไม่เห็นความดีในตัวของเธอ"ราชาเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ ตั้งแต่ไหนแต่ไรผู้เป็นแม่ก็พาตั้งแง่ไม่ชอบแฟนสาวของเขา ยิ่งพอมารู้ว่าเขาและเธอกำลังคบหาดูใจกันมันยิ่งสร้างความไม่พอใจและยิ่งทำให้ผู้เป็นแม่เกลียดในตัวของหญิงสาวมากขึ้น ซึ่งเหตุมันเกิดมาจากอะไรเขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้

"ความดีกับความเหมาะสมลูกคิดว่าคนอย่างแม่จะเลือกแบบไหนให้กับลูกกันราชา"

"แม่ขอบอกให้ลูกได้ฟังอีกครั้งนะ ว่าแม่จะไม่มีวันรับคนใช้อย่างนางมะลิมาเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด"แววตาและน้ำเสียงสื่อถึงความหนักแน่นจนทำให้ราชานึกหวั่น จุดประสงค์ของผู้เป็นมารดานั้นไม่มีใครสามารถคัดค้านได้แม้แต่ผู้เป็นบิดา เขากลัวว่าความรักของเขากับแฟนสาวจะไม่ไปรอดตลอดถึงฝั่ง แต่ถึงอย่างไรเขาจะไม่มีวันยอมปล่อยมือคู่นี้ไปไหน จนกว่าจะตายจากกัน

"เจ็บมากไหมมะลิ ฉันต้องขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อันที่จริงแล้วคุณหญิงไม่ได้เป็นคนทำอะไรมะลิหรอกค่ะ มะลิซุ่มซ่ามเอง"หญิงสาวพูดประโยคนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาเศร้าหมองมองหลุบตาต่ำอย่างไม่กล้าสบตามองกับนัยน์ตาสีดำของราชาซึ่งกำลังจ้องมองเธออย่างต้องการจับผิด

"เธออย่ามาโกหกฉันเลยมะลิ ฉันรู้ดีว่าแม่ของตัวเองเป็นคนอย่างไร"ราชาถอนหายใจกับความคิดของผู้เป็นแม่ เพียงแค่มะลิเป็นเด็กรับใช้ภายในบ้านท่านถึงกับแสดงสีหน้ารังเกียจขัดขวางความรักของพวกเขาทั้งคู่เลยหรือ ตลอดสองปีที่เขาและเธอคบหากันทั้งพ่อและแม่ของเขาต่างพากีดกันความรักจนถึงตอนนี้ ตอนที่เขากำลังเรียนใกล้จะจบปริญญา ส่วนเธอต้องรออีกปีกว่าถึงจะเรียนจบ

"มะลิว่าเราสองคน"

"หยุดคิดเรื่องนั้นไปเลยนะมะลิ จำเอาไว้ฉันไม่มีวันเลิกกับเธอ"ราชาตะคอกออกมาจนเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งห้องพักซึ่งเป็นคอนโดของเขาที่ผู้เป็นพ่อซื้อให้ มะลิถึงกับนั่งนิ่งเงียบเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ทำไมความรักของเธอนั้นไม่ได้สวยหรูดั่งในนิยายที่เธอชอบอ่านกันนะ

"ฉันขอโทษนะมะลิที่พูดเสียงดังใส่"เมื่อสำนึกขึ้นได้ว่าเผลอตะคอกใส่ ราชารีบเดินมานั่งลงบนโซฟาตรงข้างหญิงสาว วงแขนใหญ่คว้าร่างของเธอเข้ามาสวมกอดด้วยความรัก

"ไม่เป็นอะไรค่ะ มะลิไม่ได้โกรธคุณเลย"

"ฉันขอเวลาอีกนิดนะมะลิ ฉันจะทำให้ทุกคนยอมรับในตัวของเธอให้ได้"

"มะลิจะรอวันนั้นค่ะ"รอวันที่เขาและเธอจะได้รักแบบไม่โดนครอบครัวของเขากีดกัน แม้ว่าวันนั้นไม่รู้จะนานเท่าไหร่ แต่ด้วยความรักของเธอนั้นมันได้มอบให้ชายหนุ่มหมดไป จึงทำให้เธอยินดีที่จะรอ

"แต่กว่าจะถึงวันนั้น ฉันขอพูดเรื่องของเราสองคนวันนี้ก่อนนะ มะลิ"นัยน์ตาของราชาฉายชัดถึงความปรารถนาอันแรงกล้ายามเมื่อได้มองร่างบางของเธอ นิ้วมือหนาค่อย ๆ ปลดกระดุมชุดนักศึกษาทั้งของเขาและเธอ ส่วนมะลินั้นได้แต่นั่งก้มหน้าซ่อนใบหน้าแดงก่ำของตัวเองเอาไว้ ก่อนร่างกายบอบบางแต่กลับมีสัดส่วนอวบอิ่มจะถูกดันราบให้นอนลงบนโซฟา และไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้น

ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสร้างความหงุดหงิดให้คนที่กำลังหลับสนิทอย่างสบายบนเตียงนอน

"ฮัลโหล"

"นั่นลูกอยู่ไหนราชา เย็นจนป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน"ร่างกายใหญ่เปลือยเปล่าสะดุ้งตื่นลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนด้วยความตกใจ หันไปมองด้านข้างก็ไร้แม้แต่เงาของแฟนสาว ราชาลุกขึ้นเดินกวาดสายตาหาหญิงสาวไปทั่วทั้งห้องแม้ว่าเขาจะยังถือโทรศัพท์แนบหูฟังเสียงผู้เป็นแม่บ่นอยู่ก็ตาม

"รีบกลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะราชา"เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาวยิ่งสร้างความร้อนใจ เขารีบตัดสายโทรศัพท์ของผู้เป็นแม่ไป ก่อนจะรีบต่อสายหาหญิงสาว

"สวัสดีค่ะคุณราชา"

"มะลิ นี่เธออยู่ไหนทำไมฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอ"

"มะลิกลับมาที่บ้านแล้วค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะมะลิมีงานต้องทำ"หญิงสาวตัดสายของเขาทิ้งไปโดยไม่ทันได้ฟังคำพูดทักท้วงอะไรของราชาต่ออีก เมื่อรู้ว่าแฟนสาวกลับไปแล้ว เขาจึงรีบเข้าไปจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ในใจนึกภาวนาขออย่าให้ผู้เป็นแม่กลั่นแกล้งอะไรแฟนสาวของเขาอีก ด้วยความร้อนใจราชาจึงใช้เวลาอาบน้ำเพียงไม่กี่นาที ก่อนจะรีบออกมาแต่งตัวด้วยความเร็วก่อนจะคว้ากุญแจรถและสิ่งของสำคัญก่อนจะรีบเดินออกไป

"เร่งทำงานให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิยะพวกหล่อน วันนี้มีแขกของคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงมาที่บ้าน จะชักช้าไม่ได้นะ"เสียงแหกปากตะโกนโวยวายของ โฉมคนใช้ข้างกายของคุณหญิงแสงมณีชี้นิ้วสั่งแม่บ้านคนอื่น ๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีมะลิที่กำลังใช้ผ้าผืนบางถูกไปตามพื้นกระเบื้องอยู่เพียงผู้เดียว