My Abductor and I (Filipino)

Chapter 3

"No puedo ser gay." paanas niya, madiin at nanggigigil. I don't understand what he just said but I'm assuming he's mad about something.

Could it be me? Galit ba siya na hinalikan siya ng akala niya'y kapwa niya rin lalaki? It's plausible. Men can be very homophobic than women sometimes.

In fear that he might not have liked that I kissed him, I tried to escape his coverage.

"Aalis ka? Take responsibility. Take my c*ck." he demands underneath his deep, husky voice.

He really didn't let me through. I was pinned beneath him who had secured my lower body between his legs. Hindi ako makaalis, masyado siyang malaki.

Lumagpak ang belt ng pantalon niya nang pwersahan niya iyong baklasin. My eyes grew wider when I caught his hands trembling as he started reaching for his d*ck inside his jeans. Pumuputok ang mga ugat niya sa kamay, gumuguhit iyon mula sa pulsuhan niya paakyat sa malalakas niyang bisig.

Puno ang palad niya nang sa wakas ay mailabas ang pinakatatago niyang sandata. He look down on me with utmost superiority, waiting for me to fulfill his s****l gratification as he pleases.

Hinamig ko ang buong tigas niya. Napatingala siya habang hinahagod ko ang haba niya sa paraan na ako lang ang nakagagawa. Nagtataas baba ang matipuno niyang dibdib sa sarap at kaginhawaan. He's been wanting to do this, I can tell.

"Ohh.." he mindlessly moans, breaking all his inhibitions of having s*x with a 'man'. Tuluyan niya na iyong nakalimutan.

His nudge is larger than a can of four seasons and lengthier than a bottle of coke, probably about 6.5 inches or more. Namamaga sa pagkapula ang ulo no'n habang umiindayog ang balakang niya sa ritmo ng pagbulusok niya sa pinakipot ko pang kamay. Mula sa anggulo ko, kitang-kita ko kung paano umigting ang panga niya at bumukol ang Adam's apple niya sa mala-langit sa sarap na sensasyong nararamdaman niya.

Hindi nagtagal ay sumabog na siya. His c*m explodes and spurts on my shirt like a fountain's vohement bursts. He came so hard some of his load even sprayed on my face. Silvestre's warm and I like it.

"G*DAMMIT why isn't she answering the call? Na saan na naman kaya ang pasaway na batang iyon...should I call Tabitha or Jasmine to locate her? Lagot ako kay Lucille nito." nakakalokong paggaya ni Tabitha kay Laurel. Ginalingan niya at nagboses lalaki pa siya.

Tatawa-tawa kaming magkaibigan nang damputin ang shoulder bags namin na dumaan sa x-ray baggage scanner ng isang tanyag na musuem of fine arts dito sa Manila City. The place is grandiosely expansive. The walls are as white as the gates of heaven and the architecture has a neoclassical design to it— parang tahanan ng Greek g*ds na mababasa sa mga libro. Napakaganda no'n at hindi mo aakalaking fifty years na ang tanda.

Nag-ring na naman ang cellphone ko. Mabilis ko iyong nilagay sa silent mode para hindi makaabala sa ibang tao na tumitingin sa tahimik at payapang museo. Hinablot iyon ni Tabitha mula sa'kin.

"53 missed calls? What is he, your boyfriend? Ang OA talaga ng kuya mo. Sayang ang guwapo parang linta naman kung makadikit sa kapatid. Hindi kaya may gusto iyan sa'yo?" she unbelievably looked at me, realizing something that's stupid for sure. "Oh my G*d! I knew it— incest! May pagnanasa si Laurel sa'yo! Hala! Parang iyong napanood ko lang na Japanese movie kagabi!"

"Pahalik naman ng kamay ko sa mukha mo, Tabi, masyado nang wild imaginations mo nakakadiri."

"Well, wouldn't it be hot if you and Laurel aren't really biological siblings and then you fell for each other and have s*x—"

"P*tangina ka can you shut up already?!"

"Eww squammy part 2! Hahahahaha!"

Kinaladkad ko siya papasok sa chamber hall kung na saan ang sentro ng main sponsorship event. May maliit na platform sa unahan no'n at naroon ang mga importanteng tao mula sa industriya ng real estate na naka-business attire. Unless Tabitha sees the only son of the Bunevistas which is Kyro, she won't ever shut her effin mouth.

Daig niya pa ang langaw na nakakita ng basura nang lapitan niya si Kyro. Namataan niya iyong binata sa harap ng isang malaking canvas ng paintings na pinamagatang 'The Progress of Medicine in the Philippines'. Mukhang interesado sa medisina ang target niya. Nevertheless, we all know the drill; harot para makuha ang numero.

Nilibang ko ang sarili ko sa museo kahit wala akong hilig sa sining o maski sa pagbabasa man lang ng history ng mga masterpiece na narito. I will do everything just to keep what happened between me and Silvestre last night off my mind.

I can't face Laurel. Masyado siyang matalino at malakas makiramdam. Ano na lang iisipin niya kapag nalaman niyang may nangyari sa'min ni Silvestre? Na malandi ako at pati lalaking kinidnap ng pamilya namin ay pinatos ko?

I don't really care about the opinions of people about me, but Laurel is my older brother. No'ng kailan lang sinabi niyang wala na akong ginawang tama...na wala akong sense of responsibility. It was an indirect way of saying that, "I'm disappointed in you, Leslie." Deep down inside, alam kong gusto ko ring gawin ng maayos ang papel ko sa rest house na iyon.

Napabuntong hininga ako, itinaas ang sunglasses ko, at ginawa iyong headband para mas makita ko maigi ang details ng portrait na tinitignan ko. It's a depiction of Spanish colonization. I don't know much about the history of the Philippines but it must have been tough for the Filipinos to live all through the abuse and persecution during those years.

"Silvestre Javier I, King of Spain." Pagbasa ko sa museum label o iyong description ng bagay na naka-exhibit.

Kapangalan niya pa talaga.

Sunod kong tiningnan ang katabing painting. Nang makitang nude art ito ay napangiwi ako. Hindi ko maiwasang hindi maalala iyong nangyari sa'min ni Silvestre kagabi. I still feel his huge c*ck pulsating on my hand when I squeezed and played with it last night. I wonder how it would feel inside me—

"NO!" wala sa sarili akong napasigaw, kinokontra ang naisip kong iyon.

Napahiya ako nang pagtinginan ng mga tao. Pinandilatan ko sila ng mata na agad ding nagsipag-iwas ng tingin dahil sa takot sa'kin. Bwisit iyong Silvestre na 'yon hanggang dito ginugulo buhay ko!

Malakas na nagpalakpakan ang mga tao sa gawing mini stage ng chamber hall; medyo napalayo na pala ako roon dahil sa pagtingin sa exhibition gallery. Nang ipasa ng Event Organizer sa isang babae ang microphone at mabosesan ko iyon nang magsalita, nabuhay ang mga paru-paro sa tiyan ko.

"Leslie! Si Vanessa De La Sierra, oh!! Nakarating siya!" nagtutumiling takbo sa'kin ni Tabitha. Sa kamay niya ay isang business card; mukhang nagtagumpay siyang makuha ang number ni Kyro.

"Nakikita ko siya, may mata ako." Ngumiti lang siya sa sagot ko.

I felt relieved she didn't pull me close to the stage so I could talk to Vanessa. Noon wala akong gusto kundi makita siya at makausap uli pero ngayong nandito na siya sa harap ko; napakaganda, elegante, at tumatayo sa sarili niyang mga paa, bigla na lang akong naduwag. Ang layo niya. Ang hirap niyang abutin. Masuwerte si April, tanga lang siya at nagawa niya pang saktan si Vanessa.

Nagyaya na kong umalis hindi pa man natatapos ni Vanessa ang speech niya. I'm a mess. The way I am now, I don't deserved to even be in her presence. Napansin ni Tabitha na nawalan ako ng gana kaya nagyaya siyang kumain. Natipuhan niyo iyong bagong seafood floating restaurant sa may Manila Bay.

"Ah, Tabi. I'm not actually hungry. Ikaw na lang kumain, uuwi na ko."

"Pa'no iyan gutom ako at hindi ako makakakain mag-isa. Kain tayo, please? Alam kong pihikan ka pero kahit kaunti lang, tikman mo lang? My i********: followers said kasi na masarap talaga ang pagkain sa resto na iyon. Sayang naman, nandito na tayo, oh!"

Pinigil ko siya nang magtangka siyang pumasok sa loob. I don't really know how to say this. Nakakahiya dahil pinagtitinginan na kami ng mga taong kumakain sa al fresco o open air dining.

"My Dad froze all of my bank accounts. Wala akong pera pangkain diyan." gusto ko lumubog sa kinatatayuan ko. I feel so poor, cheap, and pathetic.

"Luh parang gag* 'to problema ba iyon?"

"Hindi mo talaga titigilan iyang mga salitang squatter mo, 'no?" hindi iyon ang ine-expect kong isasagot ni Tabitha.

Nakipagmatigasan siya sa'kin at hinila ako sa braso papasok ng floating restaurant.

"Duh? We're like twins and sisters, Leslie. Hindi tayo iniri sa iisang p*uke pero gano'n na rin iyon. You, too, are my main b***h. Kung anong meron ako, sa'yo rin. Kaya naman ako bahala, huwag ka mamroblema kakain tayo ng marami. Huwag ka ring aarte! Kilala kita at alam kong mataas ang pride mo. Bawal tumanggi!"

I forced a laugh, desperately pushing my sweet smile to the back. I don't want Tabitha to know how happy her words made me. Thanks to her I was able to cheer up.

"Kung anong sa'yo, sa'kin din? Ibig sabihin share tayo kay Kyro Buenavista? Sa'yo ulo tapos sa'kin ang katawan?" Pagbibiro ko.

"Don't even go there idi-disown talaga kita. Know where you stand, biatch. Sa'yo ang ulo sa'kin ang katawan! Anong chuchupain ko sa ulunan niya, ha? Sige nga?"

"Hahahahaha! You're so gross! Even I don't do blow jobs! Kadiri pinang-iihi nila iyon tapos isusubo mo?"

"Leslie!!" she squealed in disgust while I kept laughing.

I TAPPED the switch of my bi-level condo unit's main light source on. I walked pass my 146 inch flat screen TV on the sala and went straight to my kitchen counter. Nasa dining table pa rin iyong bowl ng cerial na pinagkainan ko 4 days ago. Pumunta ako sa ref at kumuha ng pitsel ng tubig at nakitang walang ibang laman iyon kundi mineral water.

The deafening silence on my condominium suddenly made me think about the rest house. It's only been a short while but I already got used to the protection guards doing their hourly patrol on the perimeter of the place. Kapag nagigising ako sa madaling araw at sumisilip ako sa window panel ng kuwarto ko ro'n, nakikita ko silang nakatayo sa labas at nagmamatyag.

Pabalagbag akong humilata sa sofa. Buong araw nakatago ang cellphone ko dahil ayaw kong magpaistorbo kay Laurel. It's exactly 12 a.m. now, siguro naman nakauwi na siya sa asawa niya at natutulog na.

Dinukot ko ang iPhone sa loob ng dala kong shoulder bag kanina at i-on iyon. Pagkabukas na pagkabukas ay agad iyong binaha ng incoming notifications. Naghintay ako ng isang minuto para patapusing mag-ting! ang cellphone ko bago ko basahin ang mga message do'n.

"Here goes nothing." Huminga ako ng malalim, hinanda na ang sarili sa posibleng panenermon na matatanggap ko kay Laurel.

As I read the DMs, most of it are just him telling me to go back to the rest house. Of course, nandiyan na rin na galit siya. That's to be expected. I'm almost at the bottom end of the unread messages when I started to worry...and then fear.

"s**t!!"

I reached for my car keys and sprinted from my doorway to the elevator of the high-rise building I'm in. Nagmamadali akong makababa sa parking lot, iniisip ko kung bakit sa lahat ng pagkakataon, ngayon pa ito nangyari.

Nanganak na si Cassandra. Wala si Laurel sa tabi niya dahil humalili siya sa'kin sa pagbabantay sa rest house. Daddy's words are absolute. Without me there, hindi siya makakaalis sa puwesto. He had to stay there and miss the once in a lifetime opportunity to hear his son's first cry and see his baby's first smile all because I was missing in action.

"Where are you? Leslie, please I'm begging you. Sumasakit na tiyan ni Cassandra, pinakiusapan ko sina Tito at Tita na sila muna ang magsugod sa kanya sa ospital pero please, I want to be with my wife. Bumalik ka na rito sa rest house. Habang buhay ko itong tatanawing utang na loob sa'yo."

That was Laurel's last message and he sent it at 9 p.m. Masyado na kong huli pero pipilitin ko pa ring humabol.

The towering highway lights along the express way made it easier for me to step on the gas and drive as fast as I could to reach my destination. Hindi posibleng makabalik ng Batangas at mag-hill climb sa bundok sa loob lang ng isang oras kung galing ako ng Metro Manila pero kailangan kong subukan para kay Laurel.

Hindi ko na inayos ang pagkaka-park ng white marsh Audi ko sa garage nang makarating ako. Agad akong lumabas ng kotse at sinalubong ng mga protection guards namin.

"Where is he?" hinihingal kong tanong. Hindi naman ako tumakbo pero iyong kabang nararamdaman ko ngayon ang nagpapahirap sa'king huminga.

"He's at the longue, Ms. Henderson." Peter, the Vin Diesel look-alike, answered.

Tinanguan ko siya at dumiretso na sa kinaroroonan ng kapatid ko. Naabutan ko si Laurel na nakaupo sa white L-shape sofa; nakasubsob ang mukha sa mga palad at walang imik. Sa tabi niya ay halos paubos nang bote ng scotch whiskey.

"Laurel." tanging nasabi ko, natatakot sa magiging reaksyon niya ngayong nandito na ko.

Nag-angat siya ng tingin, magkakrus ang mga palad. One look at him and anyone can tell right away that something's wrong. I've never seen him murder me with his eyes the way he does now. Hindi siya galit. Namumuhi siya.

"Nakiusap ako sa'yo nang maayos." he implied, tightly squeezing the shot glass on his large hand.

"I'm sorry. I wasn't looking at my phone. May dahilan ako kaya ako nawala—"

"Anong dahilan iyan at mas importante pa sa mag-ina ko?!" Nadurog niya sa isang kamay ang kopitang hawak. Dumugo ang palad niya pero parang hindi niya na iyon nararamdaman.

Hindi ko maintindihan. Sobra naman yata ang galit niya sa'kin?

Malalaki ang hakbang niya palapit sa'kin. Nang magpang-abot kami ay malakas na sampal ang inabot ko sa kanya halos mabuwal ako.

"Sinabi ko sa'yo, Leslie. Maselan ang pagbubuntis ni Cassandra. Pinakiusapan kita...pinakiusapan kita hindi bilang ibang tao kundi bilang kapatid mo!!" Duro niya sa'kin.

"I-I'm sorry—"

He kept cutting me off. "Anong magagawa ng sorry mo, Leslie? My son is dead!! Nahirapan si Cassandra manganak dahil wala ako sa tabi niya...dahil hindi ko siya naalagaan— dahil hindi ko maiwan ang rest house na ito! Namatay ang anak ko dahil sa'yo!!"

Parang nabingi ako sa nalaman. Hindi na ko nakagalaw mula sa pagkakasubsob sa tall-case clock o iyong antique at nakatayong clock na may nagsi-swing na pendulum sa loob. Pakiramdam ko ay nangyari na ito dati. Nasampal na rin ako nang ganito, napagsalitaan ng hindi maganda, at bumagsak sa dumi.

Laurel screamed his lungs out in rage, in pain, and in anguish. Hinawi niya ang flower vases at floor lamp na nakita niya at pinagbabasag ang mga iyon. Wala akong nagawa kundi panoorin ang kapatid kong madurog dahil sa sarili kong kapabayaan.

"TIGHTEN the ropes! Make sure he couldn't move an inch or we would have to deal with an another escape attempt of him again. Mr. Henderson's order is absolute; keep Silvestre Hugo in this rest house and nothing more. Keep moving!!"

Naririnig ko ang kaguluhan na iyon sa home library, mukhang binalik na ng mga tauhan namin do'n si Silvestre— si Silvestre Hugo. Apelyido niya ba iyon o second name? I have no idea but I'll be sure to find out soon.

Dumaan lang ako sa kitchen para kumuha ng isang baso nang tubig. Pabalik na ko sa kuwarto ko sa second floor nang may kumalabog sa kinaroroonan nila Peter. Nakatanaw lang ako sa direksyon nila nang may lumabas na puting usok mula sa nakabukas na pinto ng silid na iyon.

Madali akong tumakbo para tingnan kung anong nangyayari. Sumalubong sa'kin ang nakakasulasok na amoy bago pa man ako makasilip. It smells like sulfur in there; parang iyong usok ng fireworks pero makapal at mas matapang.

"Where did he got the smoke bomb?!" Nauubong tanong ng lalaking nabosesan ko na si Wallace.

As soon as I stepped in the room, something hard fell off infront of me and created a blag! sound. No'ng numipis ang usok sa hangin, doon ko nakita ang inosenteng mukha ni Silvestre na parang nakakita ng multo habang nakatingin sa'kin. Bagsak patagilid ang silyang kinatatalian niya kaya nasa paanan ko siya ngayon.

"What the hell is happening is here? Bakit ang ingay niyo? Saan galing iyong usok?" Pinasadahan ko ng tingin ang mga tauhan ng pamilya namin na lahat ay tensyonado at nakatutok ang baril kay Silvestre.

"It's a smoke bomb, Sir. He did it." tukoy ni Peter sa binatang doble ngayon ang lupol ng tali sa katawan. "Hindi namin alam kung saan niya iyon nakuha. Bukod sa pinagsisira niya iyong mga upuan na pinaggagapusan sa kanya, nang-headbutt din siya uli ng isa ko pang kasamahan. Mabuti pa, umatras muna kayo, Sir. Mapanganib siya. Kami na ang bahala rito."

"Are you all seriously seeing this man as a threat?" Umupo ako at hinablot sa buhok si Silvestre na ikinagulat nila.

"Sir, I don't think you should—"

"Should what?" Pagputol ko kay Peter.

Sinabunutan ko si Silvestre; inalog-alog pa ang ulo na parang asong pinaglalaruan. Before letting go of him, I made sure to stroke my fingers through his scalp, giving him satiable pleasure for being such a good boy.

"Ito ba ang nakakatakot sa inyo?" tanong ko. Buong pagpapakabait silang nginitian ni Silvestre. "Kung habit niyo nang basagin iyang mga bungo niyo at magpa-headbutt sa lalaking ito, baka dapat magsipagsuot na kayo ng helmet."

Tinulak ko ang ulo niya palayo at saka umalis sa home library para bumalik sa kuwarto ko. Nagkulong ako doon buong araw, pilit kinalimutan na burol ng pamangkin ko kinabukasan.

"I SAID I don't want to eat."

Payapa akong kumakain sa dining table mag-isa nang marinig ko na naman silang nagkakagulo sa home library. Sa pagkakataong ito, nangabasag na pinggan naman ang naulinigan ko.

"I know just what you are trying to do." boses ni Silvestre. "You all lose. Kahit anong gawin ko sa inyo, hindi niyo ko pwedeng patayin."

Kunot noo kong pinagpatuloy ang pagsaid sa natitira ko pang bacon and egg sandwich. Ganito na lang palagi ang eksena namin sa rest house at nasasanay na ko.

Nang matapos akong kumain ay pinuntahan ko sila. Paa lang ang gamit ni Silvestre sa pakikipaglaban pero nananalo siya kay Geoff. Iipitin niya na sana sa leeg ang sentinel nang makita niya akong nakasandal sa may pintuan at pinanonood siya.

"I didn't know you're there." mabilis siyang nag-ayos ng upo. Dahan-dahan niyang pinagulong si Geoff palayo sa kanya at saka ako nginitian na parang hindi ko nakita kung anong ginawa niya.

"Duty ni Geoff para bantayan ka pero binugbog mo. At ano iyang nasa sahig? Tinapon mo na nga iyong mga pagkain nagbasag ka pa ng ceramic plates."

"Sir?" Dating ni Peter. Bumaba ang mga mata niya sa nakabulagta sa sahig na si Geoff.

"Good you're here. I baked an apple pie. Pakisabihan na lang iyong mga kasama mo na kumuha lang sila do'n sa kitchen kapag gusto nila kumain. I can't give it to everyone now since some of you are on duty."

"Thank you, Sir. Siguradong masarap iyan."

"Gumawa ka ng pie?" Silvestre chimed in, ignoring the senior sentinel. Sabay pa kaming napalingon ni Peter sa kanya.

"Kasasabi ko lang na nag-bake ako, 'di ba?" sagot ko.

"Why? Do you want a slice?" Tumawa si Peter na may pagkalaki-laking boses. Umalingawngaw iyon sa buong home library.

"Yes." seryosong sagot ni Silvestre na nakapagpatigil sa kanya.

Kumunot ang noo ni Peter. Nagsubukan sila ng tingin, naglaban mata sa mata. Pumagitna na ko sa kanila bago pa magkagulo.

"Enough of that. Pete, kunin mo na iyang si Geoff. Ako na muna papalit sa kanya para magbantay rito."

Sumunod siya at inakay nga ang lalaking mapekas palabas ng home library. I knew this would happen. Isang tingin pa lang ay mukha nang lampa si Geoff. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit siya naisama sa misyon na ito.

Sumaglit ako sa kitchen para kumuha ng isang slice ng apple pie at isang baso ng tubig. Pagbalik ko sa home library ay tahimik na nakatanaw si Silvestre sa transparent glass wall ng kuwarto. Maganda ang araw sa labas at maraming ibon ang sumasayaw sa ere.

Umupo ako sa harap niya para magpantay kami. Tinatak ko na sa isip na tuwing gagawin ko iyon ay dapat nakabukaka ako na parang may talong na nakalaylay sa pagitan ng hita ko at maiipit iyon kung uupo ako nang sarado ang mga hita. Nakakainis maging lalaki— my poise, my elegance, wala na!

Wala pa man akong sinasabi, ibinuka na ni Silvestre ang bibig niya.

"What are you doing?"

"Aren't you going to feed me?" inosente niyang balik ng tanong, parang batang nalungkot dahil nabitin sa pagsubo sana sa kanya ng nanay niya.

Inis kong tinusok ng tinidor ang bitesize na piraso ng apple pie at walang pasabi iyong pinasak sa bunganga niya.

"Sarap?" buong pag-uuyam kong tanong, pinanonood siyang maubo sa biglaang pagpapakain ko sa kanya.

Nang makabawi ay nagawa niya nang ngumuya nang maayos. Sabay sa pagsilay ng liwanag ng araw sa glass wall ng kuwarto ay ang ngiti niya na kailanman ay hindi ko inaasahang makikita ko sa isang Silvestre Hugo.