คณิสราเปิดฉากหาเรื่องอย่างไม่ไว้หน้า ไม่สนแม้กระทั่งว่า ถ้าไม่นับตามอายุงานแล้ว ปานระพีถือว่ามีตำแหน่งใหญ่กว่า ศักดิ์ศรีเหนือกว่า อันที่จริงหล่อนควรจะก้มหัวให้เธอเสียด้วยซ้ำ
แต่ปานระพีไม่สนหรอก ว่าอีกฝ่ายจะก้มหัวให้เธอหรือไม่
แต่จะให้เธอสงบปากสงบคำเหมือนตอนเป็นแพทย์ใช้ทุน (Intern) ที่ยอมทำอะไรตามคำสั่งของอีกฝ่ายงกๆ และยืนรับฟังคำด่าทอโดยไม่ปริปากโต้ตอบแม้แต่คำเดียว…น่ะเหรอ
ฝันไปเถอะ!
ถึงเธอจะไม่ใช่คนพูดมาก ไม่ชอบมีเรื่องกับใคร แต่เธอก็สู้คน
ร้ายมาก็ร้ายกลับ
“คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะค่ะ ไม่ต้องอารัมภบทมาก…มันเสียเวลา”
ปานระพีกอดอกเอ่ยเสียงเรียบ หน้านิ่ง ขณะจ้องตาอีกฝ่ายไม่ลดละ ท่าทางเย่อหยิ่ง ไว้ตัว และดูไม่สะทกสะท้านเข้าขั้นไร้ความรู้สึก ทำให้แม่สาวไฮโซกำหมัดตัวสั่นเทิ้ม
“แกมีความสุขมากหรือไง ที่ได้แอบลักกินขโมยกินผู้ชายของคนอื่น”
“ผู้ชายของคนอื่น?”
ปานระพีทำหน้าไม่รู
