เมียแต่ง ตามพินัยกรรม

ตกนรกทั้งเป็น

วันรุ่งขึ้น

ภูดิษฐ์เอามือควานหาคนที่เขารังแกและนอนกอดมาทั้งคืนแต่ก็ไม่เจอจึงลืมตาตื่นขึ้นมามอง

"ไปไหนวะ..?"

เขามองที่นอนของเธอก็เห็นกระเป๋าผ้าวางอยู่ครบ

"คิดว่าจะป๊อดจนขนเสื้อผ้าหนีไปแล้วซะอีก.."

เขาลุกขึ้นเพื่อจะไปอาบน้ำแต่สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับรอยเลือดที่หยอดอยู่บนที่นอน

"โตขนาดนี้แล้ว ยังไม่เคยอีกหรอวะเนี่ย.."

เขาพูดกับตัวเองโดยไม่สำนึกเลยว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดมากแค่ไหน เขาใช้กำลังบังคับขืนใจเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจ

"ก็สมควรแล้วที่เธอต้องเจอแบบนี้ อยากมาแต่งงานกับคนอย่างฉันเอง คิดจะมาเล่นกับฉันงั้นหรอ ฝันไปเถอะว่าเธอจะได้สิ่งที่เธอต้องการไปง่ายๆ.."

เขาแสยะยิ้มแล้วหันไปมองกองผ้าและที่นอนของเธอที่อยู่มุมหนึ่งของห้อง แล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้

....

สริสาออกไปทำงานที่โรงพยาบาลแต่เช้าตลอดทั้งวันเธอเอาแต่ยืนคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ จนเผลอร้องไห้ออกมา

"สา..เธอร้องไห้หรอ..?"

"เกิดอะไรขึ้น..?"

ริน เพื่อนพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆเธอก็ตกใจมากที่จู่ๆสริสาก็ร้องไห้ออกมา

"เปล่าจ่ะ สาไม่ได้เป็นอะไร..?"

"เครียดเรื่องอะไรบอกรินได้นะ...?"

"สาแค่เครียดเรื่องแม่นิดหน่อยนะ ไม่มีอะไรหรอก"

"งั้นไปพักก่อนไหมนี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว เหลืออีกนิดหน่อยเดี๋ยวทางนี้รินจัดการเอง.."

"ขอบใจมากนะริน.."

"จ๊ะ..ไปเถอะ"

สริสาเดินออกมาที่มุมตึกของอาคาร เพราะฝืนทนอยู่แบบนั้นไม่ไหวต้องรีบเดินออกมาแอบร้องไห้คนเดียว

"ฮือออ อึกๆๆ ฮือออ...คุณปู่คะ หลานคุณปู่ใจร้ายกับสาเหลือเกิน สาคงทนอยู่กับเขาต่อไปไม่ได้อีกแล้ว อึกๆ สาอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว.."

เธอปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจ เพราะรับไม่ไหวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เธออยากจะจบทุกอย่างแล้วยกทุกสิ่งอย่างคืนให้กับเขาไป

กริ๊งงง กริ๊งงง..>>> เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น

"ว่าไงจ๊ะริน.."

(สา มาที่ห้องแม่ด่วนเลย..)

"ได้ๆ สาจะนีบไปเดี๋ยวนี้"

สริสาเช็ดน้ำตัวเองออกแล้วรีบวิ่งไปทีาห้องพักฟื้นของแม่ทันที ก็ต้องตกใจมากที่เห็นทั้งหมอนัยและรินเพื่อนพยาบาลของเธอยืนอยู่ด้วย

"เกิดอะไรกับแม่สาคะคุณหมอ..?"

สริสาเรียกหมอนัยต่อหน้าทุกคนว่าคุณหมอ เพราะไม่อยากให้ทุกคนมองว่าเธอสนิทกับหมอนัยมากเป็นพิเศษ

"อ๊วกกก อ๊วกกก..."

"แม่.."

"นี่น่าจะเกิดจากผลข้างเคียงจากการให้คีโมนะ แม่ของสาถึงได้อาเจียนออกมาแบบนี้.."

"แล้วจะอาเจียนแบบนี้ไปอีกนานไหมคะ.?"

"คงซักวันหรือ 2 วัน แหละถึงจะเบาลง.."

"แล้วทำไมแม่ของสาถึงมีอาการแลบนี้ละคะ ในเมื่อทีาผ่านมาแม่ทำคีโมตั้งหลายครั้งไม่เคยมีอาการแบบนี้เลย..?"

"เพราะหมอเพิ่งปลี่ยนตัวยาที่ทำคีโมนะ ยาตัวที่เปลี่ยนคงออกฤทธิ์จนแม่ของสาอาจจะรับไม่ไหว..จึงทำให้มีผลข้างเคียงอย่างที่เห็นนี่แหละ."

สริสาหันมามองแม่ที่มีสีหน้าทรมานก็สงสารจนร้องไห้อออกมาอีกครั้ง

สริสานั่งเฝ้ามองดูแม่ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆไม่หยุดจนเปื้อนใบหน้า เธอนั่งคิดถึงเรื่องของแม่ที่ป่วยหนัก ค่ารักษาของแม่ที่ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก และเรื่องที่คุณปู่ขอร้องให้เธอแต่งงานกับภูดิษฐ์ซึ่งท่านได้เขียนจดหมายเอาไว้ก่อนท่านเสีย คิดถึงเรื่องความกตัญญู และเรื่องหารที่เธอต้องได้มาแต่งงานกับผู้ชายอย่างภูดิษฐ์ เพราะมันทำให้เธอเหมือนตกนรกทั้งเป็น

"สาจะทำยังไงดีค่ะแม่ สาอยากจะทนให้ถึงที่สุดแต่สาก็ไม่รู้ว่าสาจะทนได้อีกนานแค่ไหน อึกๆๆๆ.."

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาด้วยความทรมานใจ เธอถูกบีบให้ต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ แต่เพื่อแม่เพื่อความกตัญญูต่อผู้ที่มีพระคุณ เธอจะต้องทำเธอจะต้องอดทนและเธอจะสู้

....

เวลา 4 ทุ่ม

ภูดิษฐ์เดินไปมองที่หน้าต่างห้องก็ไม่เห็นว่าคนที่เขารอมาตั้งแต่เย็นจะโผล่กลับมาซักที นี่เธออกไปตั้งแต่เช้าแล้วนะเธอควรที่จะต้องกลับมาได้แล้วซิ

จนเมื่อเขาเห็นรถของหมอนัยจอดอยู่หน้าบ้านจึงพยายามเพ่งมองว่าจะมีคนที่เขารออยู่นั่งมาด้วยหรือเปล่า

"ไม่มีหรอ.."

เขารู้สึกหงุดหงิดมากที่ไม่เห็นเธอ ก็เดินไปนั่งที่เตียงแล้วหันไปมองดูเวลาอีกครั้ง

"วันนี้รอดไป กลับมาเมื่อไหร่เธอไม่รอดแน่ สริสา.."

.....

จะทำอะไรเขาอีก ตาภูดิษฐ์