เมียแต่ง ตามพินัยกรรม

เป็นเมียที่ไม่ใช่เมีย

หมอนัยขับรถมาถึงหน้าบ้านก็ช่วยสริสาพยุงภูดิษฐ์ขึ้นไปส่งที่ห้องนอน วางเขาลงบนเตียงนอนเพราะพี่ชายของเขาเมามากจนไม่สามารถที่จะเดินขึ้นมาที่ห้องเองได้ไหว และการที่เขาได้เข้ามาภายในห้องนอนของทั้ง 2 คน ก็ทำให้หมอนัยได้เห็นความจริงบางอย่าง

"เอิ่ม..! ที่นอนของสาเองค่ะ.."

หมอนัยหันไปสะดุกตาเข้ากับที่นอนอีกชุดที่วางอยู่มุมๆหนึ่งของห้อง และยังมีทั้งเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ของสริสาวางรวมกันอยู่ด้วย

"นี่แปลว่าสากับพี่ภู...ไม่เคย.."

"คุณภูเขารังเกียจสายิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนอีกค่ะ แค่เขายอมให้สาเข้าไม่อยู่ในห้องร่วมกับเขาด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้ว."

หมอนัยได้ยินสิ่งที่สริสาเล่าให้ฟังเขาก็เผลอยิ้มมันออกมาด้วยความดีใจ

"พี่หมอยิ้มอะไรคะ..?"

"เปล่าจ่ะ พี่ก็แค่มีความสุขนะ.."

"มีความสุขหรอคะ..?"

"พี่ว่าพี่ไปนอนดีกว่า สารีบเข้านอนเถอะดึกมากแล้ว"

"ค่ะ ขอบคุณพี่หมอมากนะคะสำฟรับวันนี้.."

"จ่ะ ต่อไปนี้มีอะไรจะให้พี่ช่วยก็บอกพี่ได้ เรียกใช้พี่ได้ตลอด..ถ้าเพื่อสาพี่เต็มที่อยู่แล้ว.."

"ขอบคุณค่ะ.."

ทั้ง 2 คนยืนยิ้มให้กันด้วยแววตาที่ลึกซึ้งมีความหมาย เธอคิดว่าถ้าคนที่เธอแต่งงานด้วยเป็นหมอนัยมันก็คงจะดีกว่านี้

หลังจากที่หมอนัยเดินออกจากห้องไปแล้ว เธอก็เดินกลับมาที่เตียงนอนดูภูดิษฐ์อีกรอบ

"คุณภู.."

เธอตกใจมากที่เห็นเขาลุกขึ้นมานั่ง จึงรีบวิ่งเข้าไปดูเขา

"คุณลุกมาทำไมคะหรือว่าคุณอยากจะอ้วกหรือเปล่า..หรือจะเอาอะไรไหมคะ..?"

"เธอนี่แสดงละครเก่งจริงๆนะ.."

"คะ..?"

"ทำเป็นผู้หญิงอ่อนแอให้ไอ้นัยมันมันสงสาร นี่คิดว่าจับฉันไม่ได้แล้วจะหันไปหาไอ้นัยซินะ.."

เขาพูดออกมาเพราะหมั่นไส้ที่เห็นเธอทำตัวออเซาะหมอนัย เขาเห็นเธอกับหมอนัยกอดกันตั้งแต่อยู่ในรถ และยังได้ยินพวกเขา 2 คนคุยกันเรื่องเมื่อกี้อีก มันยิ่งทำให้เขายิ่งรู้สึกไม่พอใจเข้าไปใหญ่

"และดูท่าไอ้นัยมันจะเชื่อเธอสะด้วย.."

"คุณเมาแล้วนะคะ สาว่าคุณนอนลงเถอะค่ะ"

"อย่าคิดนะว่าเธอจะตบตาฉันได้ ฉันไม่เชื่อคนอย่างเธอหรอก.."

"..."

สริสาไม่อยากตอบโต้เขาจึงทำได้แค่ยืนนิ่งเงียบและกำมทอแน่ระงับความโกรธของตัวเองไว้

"เธอมันเป็นผู้หญิงหน้าเงิน ผู้หญิงหิวเงิน ถ้าทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินทำไมไม่ไปขายตัวให้พวกเสี่ยรวยๆสักคนละ ฉันมั่นใจ.."

เพี๊ย>>> เธอโกรธมากจนต้องเดินตรงเข้ามาเอื้อมมือไปตบหน้าเขาอย่างแรง

"นี่เธอ..."

"ถ้าคุณพูดว่าฉันอีกคำเดียว ฉันจะไม่ทนแล้วนะคะ."

"ไม่ทนงั้นไปซิ ออกไปซิ ออกไปจากบ้านฉัน ไปเลย."

"คุณมันเป็นคนที่ทุเรศที่สุด สาไม่เคยเจอใครปากร้าย แล้วก็ใจร้ายแถมยังมีความคิดต่ำๆอย่างคุณเลย.."

"นี่เธอว่าฉันหรอ..?"

"ใช่ คุณมันต่ำ ต่ำทรามที่สุด คำพูดที่คุณว่าดูถูกสาสารพัดมันเป็นคำพูดของคนต่ำทรามที่คิดดีไม่เป็น มีแต่เรื่องต่ำๆอยู่ในหัวสมอง.."

"มันจะมากไปแล้วนะ.."

"นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่สาต้องอดทนมาตลอด.."

เขาเริ่มโมโหจนเลือดขึ้นหน้าจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปใกล้ตัวเธอ

"ถ้าไม่อยากทนก็ไปซิ ออกไปจากบ้านฉัน ไปซิ.."

"..."

เขาตะโกนใส่หน้าเธอ แต่เธอกลับยืนนิ่งทำได้แค่ยืนจ้องมองหน้าเขา แล้วก็ปล่อยน้ำตาไหลลงมาช้าๆ

"ร้องไห้หรอ..อย่าคิดนะว่าฉันจะเหมือนไอ้นัย น้ำตาเธอมันช่วยอะไรไม่ได้หรอก ฉันไม่หลงกลเธอง่ายๆหรอก.."

"สาก็ไม่ได้ต้องการให้คุณมาสงสาร..แล้วสมบัติของคุณสาก็ไม่ต้องการ.."

"แล้วเธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่ บอกมาดิว่าต้องการอะไร..ถ้าไม่ได้หวังสมบัติแล้วต้องการอะไร..?"

"..."

"ตัวฉัน..อยากได้ตัวฉันงั้นหรอ..?"

"ไม่ใช่.."

"งั้นก็พูดมาดิ ว่าต้องการอะไร..?"

"..."

"เงียบ...โธ่.! สุดท้ายมันก็คือเรื่องเงินแหละวะ แม่ง.!ทำเป็นพูดดี.."

สริสากำมือแน่นด้วยความโกรธจัด จึงหลุดปากพูดอะไรบางอย่างออกไป

"สารู้แล้วว่าทำไมคุณปู่ท่านถึงไม่ยกสมบัติให้คุณเลยแม่แต่บาทเดียว.?"

"ทำไม..?"

"เพราะว่าคุณไม่เคยทำอะไรเพื่อใคร ไม่เคยมีความเมตรา ไม่มีความเห็นใจเอาแต่ได้ คิดแค่ว่าตัวเองอยู่สูงกว่าแล้วจะกดคนที่อยู่ต่ำกว่าให้จมดินยังไง คุณเอาแค่ตัวคุณเองรอด คุณมีความสุขสนุกไปวันๆโดยที่ไม่เคยรู้เลยว่าใครจะเป็นยังไง สามั่นใจว่าที่คุณปู่ไม่ยกสมบัติให้คุณก็เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง.."

เขาโมโหมากที่เธอพูดจี้ใจดำเขา

เดินก้าวเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นจนเธอต้องเดินถอยหลังหนี

"คุณภู...คุณจะทำอะไร..?"

"รู้จักฉันดีนักนะ.."

"ถอยไปนะคะคุณภู..ถ้าคุณไม่ถอยสาจะร้องให้ดังๆเลย.."

"..."

"คุณภู จะทำอะไร..?"

เขาเดินเข้าใกล้เธอมากขึ้นแล้วดันตัวเธอชิดกับผนัง เธอจะร้องเขาก็รีบยกมทอขึ้นปิดปากเธอไว้ แล้วใช้แขนข้างรวบรัดตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับหนีเขาได้

"ปากเก่งนี่กล้าว่าฉัน ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าการที่อยู่กับฉันแบบตกนรกทั้งเป็นมันเป็นยังไง.."

เขาพูดจบก็กระชากเสื้อเธอจนขาดแล้วลากพาเธอไปที่เตียงนอนทันที

"คุณภู อย่าทำอะไรบ้าๆนะ...ม่ายยยย.!!!"

......

สาจะรอดไหม..