เมียแต่ง ตามพินัยกรรม

เมาแล้วขับ

1 เดือน ผ่านไป

ภูดิษฐ์ออกไปข้างนอกทุกคืน เขาจะกลับบ้างหรือไม่กลับบ้างก็ไม่เคยบอกเธอเลย แต่เธอกลับรู้สึกดีทุกครั้งที่เขาไม่ได้อยู่ที่ห้อง เพราะทุกครั้งที่เขาอยู่เขาก็จะต้องพูดจาแย่ๆกับเธอ และเธอก็ต้องอดทนให้เขาดูถูกด่าว่าเธอสารพัด ไม่ใช่แค่ตัวเขาที่ทำท่าท่างและพูดจาแย่ๆกับเธอ แม่ของเขาเองก็ทำท่ารังเกียจเธอไปด้วยอีกคน แต่เธอก็ยังอดทนเก็บความเสียใจเอาไว้ภายในใจ โดยไม่คิดปริปากบ่นหรือพูดอะไรออกมาเลยสักคำ

เขาเองที่ออกไปดื่มทุกวันก็เพราะว่าเเขาเบื่อที่ต้องทนเห็นสีหน้าและแววตาของเธอที่ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลยกับการแต่งงานครั้งนี้ เธอยังไม่เคยแสดงอารมณ์หรือแสดงท่าทีไม่พอใจอะไรออกมาเลยสักอย่าง ทั้งที่เขาก็ว่าเธอไปแรงๆหลายครั้งและเขายังแสดงพฤติกรรมไม่ดีใส่เธออีกด้วยแต่เธอก็ยังทนนิ่งเฉยอยู่ได้

"ทำไมดื่มเยอะจังวะ..เดี๋ยวก็เมาขับรถกลับไม่ได้หรอก"

"เบื่อคนวะ แม่ง.!โคตรเบื่อเลย"

"เบื่อใครวะ อย่าบอกนะว่าเมียแกอะ.."

"เออดิ.."

"เบื่ออะไรวะได้เมียสวยขนาดนั้น รู้ไหมคนในงานแต่งแกมีแต่คนอิจฉาแกกันทั้งนั้น เมียสวยขนาดนี้ยังจะไม่พอใจอะไรอีก.."

"สวยหรอ แบบนั้นเนี่ยนะเรียกว่าสวย."

"แกตาบอดไง คิดแต่ว่าเมียแกจะมาแย่งสมบัติแกไปจนมองข้ามความสวยของเธอไปไง.."

"แกนั่นแหละตาบอด สวยบ้าสวยบออะไรฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นสวยเลย แต่งหน้าแต่งตัวก็เชย ขี้เหร่.."

"แล้วสวยของแกต้องยังไงวะ ยังน้องสาวฉันปะ..."

"บีน่า.."

เพื่อนเขาจับหน้าเขาให้หันไปมองอีกทาง ก็เห็นญิงสาวคนหนึ่งใส่ชุดเดรสน่ารักๆกำลังส่งยิ้มหวานมาให้เขาพร้อมกับเดินตรงมาหาเขาทันที

"พี่ภูคะ.."

"นี่เธอมาได้ยังไงอะ..?"

"พี่บาสเป็นคนอนุญาตให้บีน่ามาเองคะ.."

"ไอ้บาส..แก.."

เขาหันไปมองหน้าเพื่อนด้วยความไม่พอใจ

"น้องฉันมันยังไม่รู้นะว่าแกแต่งงานแล้ว ช่วยหน่อยเถอะวะฉันไม่อยากปวดประสาทกับมันว่ะ.."

เพื่อนเขาส่งยิ้มหวานและส่งสายตาอัอนวอนมาให้เขา พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะไป ปล่อยให้เขาและเธออยู่กันตามลำพัง 2 คน

"นี่เธอกลับมาจากอเมกาตั้งแต่เมื่อไหร่..?"

"เมื่อเช้าค่ะ บีน่าไปซัมเมอร์กับเพื่อนๆมาสนุกมากเลยนะคะ ไม่ได้เจอพี่ภูตั้งหลายอาทิตย์เลย คิดถึงพี่ภูสุดๆเลยนะคะ.."

บีน่าเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทเขา เธอตกหลุมรักภูดิษฐ์มาตั้งแต่เด็กๆและก็ชอบเขามาตลอด เพราะเขามีลักษณะท่าทางเหมือนพระเอกในการ์ตูนที่เธอชอบอ่าน ภาพฝันของเธอคือการได้รักและได้แต่งงานกับเขา เธอจึงไม่สนใจเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องเรียน และเรื่องของเขาเท่านั้น

"แล้วนี่เข้ามาที่นี่ได้ไง เธออายุถึง 20 แล้วหรอ.."

"ก็นี่มันร้านพี่บาสนี่คะ บีน่าจะมาตอนไหนก็ได้"

"กลับบ้านไปเถอะ เดี๋ยวตำรวจลงแล้วจะซวย"

"ไม่กลับค่ะ บีน่าจะอยู่กับพี่ภู ไม่ได้เจอพี่ภูตั้งหลายวันคิดถึงนี่คะ.."

"เฮ่อ.."

"ถอนหายใจทำไมคะ พี่ทำเหมือนไม่ชอบบีน่าเลย.."

"เอ่อ..คือ"

เธอทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เขาจึงรีบปรับอารมณ์ตัวเอง

"โอเคๆ อยู่ก็อยู่..ไม่ต้องร้อง.."

"พี่ภูน่ารักที่สุดเลยค่ะ.."

จุ๊บ>

เธอยิ้มดีใจแล้วยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บแก้มเขา 1 ทีเขาได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะไม่รู้จะจัดการยังไงดีกับเธอ

เขานั่งดื่มและก็ฟังที่เธอพูดเล่าเรื่องที่เธอไปซัมเมอร์กับเพื่อนๆของเธอให้เขาฟัง เธอเป็นคนสดใสร่าเริงคุยสนุกสนาน เขาเองเวลาเครียดๆก็ชอบฟังเวลาเธอเล่าเรื่องนู้นเรื่องให้เขาฟัง

"เธอนี่พูดได้ไม่เหนื่อยเลยจริงๆนะ.."

เขาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเนิ่งๆเพราะความเมา

"ก็มีแค่พี่ภูนี่แหละคะที่ยอมนั่งฟังบีน่า เพราะไม่มีใครทนฟังบีน่าได้เลยสักคน แม้กระทั่งพี่บาส.."

เขาหันไปยิ้มให้เธอแล้วยื่นมือไปลูบหัวเธอเบาๆ

"อีกหน่อยเธอโตขึ้น เจอคนที่เขารักเธอเขาจะฟังเรื่องที่เธอเล่าได้ทั้งวันไม่มีบ่นเลยละ.."

"แต่บีน่าอยากให้คนนั้นเป็นพี่ภูนี่คะ.."

"..."

ภูดิษฐ์อึ้งๆไปเขาชักมือกลับทันที เขารู้ว่าน้องสาวของเพื่อนคิดยังไงกับเขา แต่สำหรับเขาเธอเป็นได้แค่น้องสาวจริงๆ

"เดี๋ยวพี่มานะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน"

"ค่ะ รีบมานะคะ.."

ภูดิษฐ์เดินไปเข้าห้องน้ำก็เห็นเพื่อนของเขายืนรออยู่

"ขอโทษวะ ที่ทำให้แกลำบากใจ.."

"อืม ช่างมันเถอะ เดี๋ยวฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่าวะ."

"เออๆ เดี๋ยวฉันจัดการน้องสาวฉันเอง แล้วนี่แกขับรถกลับไหวแน่นะ..?"

"เออ..ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวหาที่นอนแถวนี้เอา."

....

เวลาตี 3

กริ๊งงง กริ๊งงง>>>

เสียงโทรศัพท์ของสริสาดังขึ้นเธอจึงสะดุ้งตกใจตื่น

"เพชรโทรมาทำไมนะดึกตอนนี้..?"

เพชรที่เธอเรียกคือเพื่อนสมัยที่เรียนมหาลัย เขาเป็นตำรวจแต่ทำไมเขาถึงโทรมาหากลางดึกแบบนี้

(ฮัลโหล สา..นี่เพชรนะ)

"มีอะไรหรือเปล่าเพชร ทำไมโทรมาดึกขนาดนี้..?"

(คุณภูดิษฐ์ ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพัก)

"อะไรนะ เขาโดนจับเรื่องอะไร..?"

(เมาแล้วขับนะ.)

"คุณภูขับรถชนใครหรือเปล่า แล้วเขาเป็นนังไงบ้าง.?"

(เปล่าๆ คุณภูดิษฐ์ยังไม่ได้ไปชนอะไรใครหรอกนะ แต่เขาเมาแล้วเขาหลับกลางสี่แยกไฟแดงนะ..กว่าจะปลุกให้ตื่นได้ก็จอดแช่ไว้เกือบ 20 นาที ยังไงสารีบมาที่โรงพักเถอะ..)

เธอได้รู้จากเพื่อนว่าเขาเมาแล้วหลับจึงถูกเชิญตัวไปที่โรงพัก เธอจึงรีบแต่งตัวแล้วจะรีบไปหาเขาที่โรงพัก

"สา จะไปไหนดึกขนาดนี่.?"

หมอภูวนัยที่เพิ่งกลับจากออกเวรกลางดึกก็เห็นว่าเธอกำลังรีบร้อนจะออกไปไหน เขาจึงถามเธอขึ้น

"คุณภูค่ะพี่หมอ คุณภูโดนจับอยู่ที่โรงพักค่ะ.."

"ไปรถพี่ปะ เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่ง.."

"ค่ะ.."

....

โรงพักตำรวจ

"คุณภูละเพชร..?"

เธอหันไปเห็นเขานอนอยู่บนเก้าอี้ก็รีบวิ่งไปดูเขาทันที

"พี่ชายผมไม่ได้ขับรถไปชนใครใช่ไหมครับ..?"

"คุณภูเมามากแล้วเผลอหลับไปตรงสีแยกไฟแดงนะครับ.."

หมอนัยหันไปมองที่สริสากับพี่ชายเขา เธอดูเป็นห่วงพี่ชายของเขามากจนเขาเริ่มรู้สึกมีสีหน้ากังวล

"ทิ้งรถพี่ภูไว้นี่แหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่ค่อยให้คนขับรถมาเอาให้.."

"ได้ค่ะ.."

หมอนัยกับสริสาช่วยกันแบกภูดิษฐ์ไปที่รถของเขา

"ใครเนี่ย..เห่ย..! นี่เธอหรอ เมียฉันหรอเนี่ย."

"คุณเมามากเลยนะคะ เดินดีๆหน่อยสิคะ.."

"ช่ายย ฉันเมา ฉันเมามาก ฉันเมา.."

"รู้ตัวเองว่าเมาแล้วยังจะขับรถอีก.."

"นี่เมียพูด เพราะเป็นห่วงผัวใช่ไหมจ๊ะเมีย..?"

สริสาหันไปมองหน้าหมอนัยนิดๆที่ภูดิษฐ์เรียกเธอว่าเมียออกมาแบบนั้น

ทั้ง 2 คนช่วยกันพาภูดิษฐ์ไปนั่งที่เบาะหลัง แล้วจัดท่านอนให้เขาดีๆปิดประตู ก่อนที่เธอจะไปเปิดประตูนั่งหน้าคู่กับหมอนัยตามเดิม

หมอนัยสตาร์ทรถขับออกมาตลอดทางโดยที่ทั้ง 2 ไม่ได้พูดจาอะไรกันเลย มีแต่เสียงกรนของภูดิษฐ์ที่ดังลั่นรถ

"ฉันเมา ฉันเมา...มาวววว"

ภูดิษฐ์ขยับพลิกตัวนอนตะแคงไปกับเบาะรถและพูดละเมอออกมา

"เมาขนาดนี้ยังจะขับรถอีก คุณภูนะคุณภู.."

เธอลืมตัวบ่นเขาออกมาเบาๆ

"ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยได้คุยกับสาเลย.."

"ใช่ค่ะ สาไม่ได้เจอหน้าพี่หมอมาเป็นอาทิตย์แล้ว ที่ทำงานเราเข้ากะไม่ตรงกันด้วย.."

เขาเองที่พยายามหลบหน้าเธอ เพราะตอนนี้เธอแต่งงานกับพี่ชายเขาและเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายแล้ว เขาจึงควรที่จะต้องเว้นระยะห่างจากเธอ เพราะยิ่งเขาใกล้เธอมากเท่าไหร่ใจเขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น

"แล้ว เอิ่ม..! ตอนนี้สากับพี่ภูเป็นยังไงบ้างหรอ แต่งงานมา 1 อาทิตย์ได้ปรับตัวเข้าหากันดีขึ้นไหม..?"

"ไม่เลยค่ะ.."

"..."

เขานิ่งไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รู้สึกอึ้งๆกับคำตอบเธอ

"สากับคุณภูไม่มีวันเข้ากันได้หรอกค่ะ เราต่างกันเกินไปต่างกันทุกเรื่อง ทั้งเรื่องการใช้ชีวิต นิสัย แล้วก็ความคิด"

หมอนัยยื่นมือไปจับมือสริสาไว้เพื่อปลอบใจเธอ

"พี่เป็นกำลังใจให้นะ ขอให้สารู้ไว้สายังมีพี่อยู่ตรงนี้เสมอ.."

สริสาหันไปยิ้มให้เขาพร้อมน้ำตาที่คลอออกมา

"ต่อให้สาจะต้องเจอกับเรื่องที่แย่ๆมากแค่ไหน สาก็จะสู้ค่ะ สาจะอดทนให้ถึงที่สุด ขอแค่พี่หมออยู่ข้างๆสาแบบนี้อย่าหายไปไหนนะคะ.."

"..."

หมอนัยหันมามองหน้าเธอที่เริ่มมีเสียงสะอื้นออกมา เขาตกใจมากที่เห็นน้ำตาของเธอจึงรีบจอดรถเข้าข้างทาง

"สา.."

"สาไม่มีใครแล้ว อึกๆๆ..ตอนนี้ในชีวิตของสามีแค่แม่แล้วก็...พี่หมอนะคะ.."

เธอพูดกับเขาด้วยเสียงสะอื้นจนเขาทนไม่ไหวต้องดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่น

"พี่จะไม่หนีหายไปไหน พี่จะอยู่ข้างๆสาแบบนี้ไปตลอดพี่สัญญา.."

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ.."

.....

เอาแล้ว...หมอนัยกลับมาทวงบัลลังก์แล้ว