เราเอารถไปสองคัน คันแรกของเวสตันมีปารีสและจูเลียตนั่ง ส่วนคันของอาซาที่ฟรินน์ไปเอากลับมาให้จากจุดเกิดเหตุที่ผมพบอาซา ก็พบว่าน้ำมันหมด แล้วอาซาก็เลยจะเลื้อยกลับบ้าน แต่เจอคนมุงเข้าก่อน เลยไม่ได้ไปไหน ไหนจะหมดแรงเลื้อยต่อไม่ไหวอีก ถ้าผมไม่ไปเจอ อาซาคงถูกส่งตัวไปสวนสัตว์โดยที่ไม่มีใครรู้เรื่อง
“ขึ้นมาเลย” ฟรินน์ส่งเสียงเรียกเติร์ดที่อุ้มปุยเมฆยืนรออยู่หน้ามหาวิทยาลัยขึ้นรถ ผมหันไปมองมัน แต่ปุยเมฆแยกเขี้ยวขู่ผมอย่างที่ไม่เคยเป็น ส่วนอาซาที่หลบอยู่ใต้ผ้าพันคอก็ขยับตัวเหมือนอึดอัด เติร์ดก็ดูจะแปลกใจกับท่าทางของแมวนิกกี้ที่ตอนนี้กลายเป็นแมวมัน
“เป็นอะไรวะ ปกติก็ออกจะเลี้ยงง่าย”
เติร์ดก้มมองปุยเมฆในอ้อมแขน ผมสบตากับฟรินน์อย่างขอความเห็น มือยกจับอาซาไม่ให้ขยับตัว เพราะมันเสียดสีที่คอจนจั๊กจี้
“อาซามันไม่ชอบแมว แล้วอีกอย่าง...” ฟรินน์มองกระจกหลัง จ้องปุยเมฆเหมือนใช้ความคิด ส่วนเติร์ดก็กำลังลูบ
