Cold-Heart Snake ปรารถนารักอสรพิษร้าย

I have died everyday waiting for you Darling don’t be afraid I have loved you For a thousand years I love you for a thousand more And all along I believed I would find you Time has brought your heart to me I have loved you for a thousand years I love you for a thousand more ‘แปะๆๆ!’ เสียง...ฝนอย่างนั้นเหรอ? ‘ซ่า!!!’ เสียงฝนที่อยู่ๆก็ตกซู่ลงมาทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ท้องฟ้ายังแจ่มใสอยู่แท้ๆ แจ่มใสชนิดที่เรียกได้ว่าแดดเปรี้ยง แต่เพียงแค่ไม่กี่นาที ไม่สิ ไม่กี่วินาทีฝนกลับตกลงมาเสียอย่างนั้น โลกเราทุกวันนี้เป็นอะไรไปหมดแล้ว ‘เปรี้ยง!’ เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นจากด้านนอก ผมมองไปยังหน้าต่าง แต่น่าแปลก ปกติหน้าต่างบานนี้ไม่เคยเปิดไว้ แต่ทำไม...หน้าต่างถึงได้เปิดอยู่ ผมรีบเดินไปเพื่อหวังจะปิดมัน เม็ดฝนจากด้านนอกสาดกระเซ็นเข้ามาทำให้พื้นด้างล่างเปียกชื้น แต่พอเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างก็ต้องตาค้าง งู!!! ผมรีบกระชากหน้าต่างปิดทันที ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น ยกมือลูบอกตัวเองเพราะความหวาดกลัว ตำแหน่งของหน้าต่างบานนั้นตรงกับต้นไม้ใหญ่ซึ่งไม่รู้ว่าต้นอะไร เพราะตอนที่ย้ายบ้านมาใหม่มันก็ยืนต้นสูงใหญ่แบบนั้นอยู่แล้ว แต่เมื่อกี้...บนต้นไม้นั่นกลับมีงูหลายตัวเลื้อยพันตามกิ่งก้าน เพราะเป็นชั้นสองจึงมองเห็นได้ชัด ก็ความสูงของต้นไม้กับบ้านสองชั้นมันเท่ากันเลยน่ะสิ เพราะอย่างนี้พ่อจึงไม่เคยเปิดหน้าต่างบานนี้เลยเพราะมันอยู่ใกล้กับต้นไม้มากที่สุด และก็มักมีงูมาเลื้อยพันอยู่บนคบคากิ่งไม้บ่อยครั้ง ไอ้ครั้นจะตัดต้นไม้ก็มีคนมาทักว่าต้นไม้ต้นนี้มีเจ้าที่ ห้ามตัดเด็ดขาด แต่ยังโชคดีที่งูไม่เคยย่างกายเข้ามาในบ้านเลย หวีดดด กึก! ปึง! “เฮ้ย!” ผมอุทานตกใจดังลั่น สะดุ้งจนตัวโยน หันไปมองต้นเสียง หน้าต่างบานนั้นมันเปิดออกอีกแล้ว คงเป็นเพราะลมแน่ๆ เสียงหวีดหวิวของลมดังน่ากลัวมากจนเรียกได้ว่าสยอง ทั้งๆที่เป็นตอนกลางวัน แต่ทำไมท้องฟ้าถึงได้มืดราวกับเป็นตอนกลางคืน ก้อนเมฆเป็นสีดำทะมึนชวนให้นึกถึงบรรยากาศในหนังแนวทริลเลอร์ที่ผมชอบดู ผมไม่อยากจะเดินเข้าไปใกล้หน้าต่างบานนั้นอีก สักนิดก็ไม่อยาก แต่ถ้าผมไม่เดินไปปิดมันอีกรอบให้สนิท ดีไม่ดีงูพวกนั้นอาจจะเลื้อยเข้ามาในบ้าน และนั่นคงถึงกาลอวสารชีวิตผม แต่พอผมเดินไปอยู่ตรงหน้าต่างบานนั้น มือคว้าออกไปจับที่จับหน้าต่าง เพียงเสี้ยววินาทีที่ได้เห็น งูตัวหนึ่งจ้องมองมาที่ผม แม้จะมีเม็ดฝนบดบังแต่ผมก็สัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นในแววตานั้นได้เป็นอย่างดี ทำไมกัน ปัง! หน้าต่างปิดงับอย่างแรงเพราะถูกกระชากด้วยมือของผม บางทีผมอาจจะกลัวงูเข้าขั้นจิตตก งูเป็นสัตว์อันดับหนึ่งที่ผมเกลียดและกลัวมากที่สุด แค่เห็นในภาพยังขนลุกชูชัน ไม่กล้าที่จะมองแม้เพียงหางตา ไม่ต้องบอกเลยว่าการได้สบตางูจังๆแบบนั้นมันจะทำให้ผมรู้สึกอย่างไร ขยะแขยงจนขนลุกชูชัน! บรรยากาศรอบด้านเงียบสงัด ไฟที่เคยสว่างโล่ในบ้านอยู่ดีๆก็หรี่ลงเหลือเพียงไฟสลัวๆเท่านั้น เป็นอะไรอีกเนี่ย หรือว่าหลอดไฟจะเสีย พ่อกับพี่ยอร์ชไม่อยู่บ้านเสียด้วย และผมก็ถูกสั่งห้ามอย่างเด็ดขาดไม่ให้ข้องเกี่ยวกับไฟ เพราะเคยถูกไฟดูดมาก่อน คงต้องรอให้พ่อกลับมาเปลี่ยนเท่านั้น วันนี้พ่อกับพี่ยอร์ชออกไปส่งสินค้าในตัวเมืองด้วย คงอีกสักพักเลยกว่าจะกลับ คงทำได้แค่รอ ‘ปิ๊บ!’ ผมหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาเปิดดูเป็นการฆ่าเวลาและเพื่อไม่ให้บ้านเงียบเหงาจนเกินไป “เหตุการณ์น่าสะพรึงได้เกิดขึ้นอีกแล้ว เมื่อช่วงเวลาตีสองกว่าๆของคืนที่ผ่านได้ ได้มีผู้พบศพหญิงสาวที่ลำตัวมีรอยเขียวช้ำเหมือนถูกรัด แต่ที่น่าตกใจหลังจากที่ได้พิสูจน์ศพคือกระดูกของเธอป่นละเอียดไม่มีชิ้นดี ซึ่งทางแพทย์ได้สันนิษฐานว่าสภาพศพแบบนี้เหมือนถูกงูรัด แต่ยังไม่มี...” ปิ๊บ!!! งูอีกแล้ว! ไม่สิ ต้องพูดว่ามีคนตายอีกแล้ว ในช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมามีข่าวคนตายแบบแปลกๆติดต่อกันทุกวัน ทำให้ไม่มีใครกล้าออกจากบ้านตอนกลางคืนหรือไปไหนมาไหนคนเดียว ยังไม่พอ ยังมีข่าวแปลกๆอย่างเช่นพบรูปปั้นคนที่มีท่าทางเหมือนตกใจอย่างสุดขีดหรือไม่ก็เหมือนกับกำลังหวาดกลัวต่ออะไรบางอย่าง ถ้าไม่ติดว่าตำนานเมดูซ่าเป็นแค่นิยายปรำปราของกรีก ไม่แน่ว่าผมอาจจะเชื่อก็ได้ว่านี่เป็นฝีมือของเมดูซ่า ‘ซีดดดดดดดด’ “...!!!!” สะ เสียง...เสียงอะไร!? ร่างกายเกร็งแข็งฉับพลัน ผมไม่ได้โง่ที่จะเดาไม่ออกว่าเสียงเมื่อกี้มันเป็นเสียงของอะไรถ้าไม่ใช่งู แต่ไม่แน่ใจว่าตัวเองวิตกกังวลจนประสาทหลอนไปเองหรือเปล่า ไฟที่ริบหรี่อยู่แล้วกลับริบหรี่เข้าไปอีกจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น ความมืดที่ก่อตัวขึ้นทำให้ยิ่งนึกกลัว ถ้าไฟดับจนไม่สามารถมองอะไรได้ เกิดมีงูอยู่ในบ้านผมจะทำยังไง จะระวังตัวยังไงถ้าหากมองไม่เห็น คงไม่ต้องรอให้พ่อกับพี่ยอร์ชกลับมา ผมก็รีบลุกขึ้นเงยหน้าขึ้นมองหลอดไฟบนหัวก่อนจะตัดสินใจเดินไปหยิบหลอดไฟอันใหม่พร้อมกับลากเก้าอี้มาด้วย เสี่ยงโดนไฟดูดก็ยังดีกว่าโดนงูกัด เก้าอี้ถูกวางลงในตำแหน่งด้านล่างของหลอดไฟ ผมเงยหน้ามองอีกครั้งก่อนจะเบิกตาโตกว้าง “เฮ้ย!!!” งู...!!! เพล้ง!!! หลอดไฟตกลงพร้อมกับร่างของผมที่ทรุดลงกระแทกกับพื้น ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างไม่มีสติ การได้สบตากับงูในระยะไกลยังไม่เท่ากับตอนนี้ ที่งูอยู่ห่างจากหน้าไม่ถึงเมตร งูตัวสีดำมันเลื่อมตัวโตพันขดอยู่บนโคมไฟเหนือหัว ‘ซี้ดดดดดดดด’ หัวใจเต้นแรงอย่างน่ากลัวจนเจ็บร้าวช่วงอก สิ่งที่ฝังลึกในสมองก่อนที่ผมจะสลบไปคือ...แววตาสีทองของงูตัวนั้น แววตาที่จ้องมองนิ่งและความเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจที่ส่งผ่านมาจากดวงตาสีทองคู่นั่น แววตาที่เหมือนจะสะกดทุกอย่างเอาไว้ แต่มันมีบางอย่างผิดแปลกไป ดวงตาคู่นั้น...เหมือนไม่ใช่ดวงตาของงู “ไง กลับมาแล้วงั้นเหรอ ฉันคิดว่าคืนนี้แกจะนอนเฝ้าเด็กนั่นเสียอีก” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งรูปร่างดีราวกับนายแบบชั้นแนวหน้าเอ่ยทักบุคคลที่เพิ่งกลับเข้ามาในบ้านพักทั้งๆที่เวลานี้เลยเข้าวันใหม่ไปแล้ว แววตาสีดำสนิทจับจ้องไปที่โทรทัศน์ที่กำลังรายงานข่าวคนตายแบบที่รายงานทุกวันในระยะนี้ก่อนจะเลิกให้ความสนใจมันแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาพร้อมกับหลับตาลง “ทำไมแกไม่เข้าไปหาเด็กนั่นเลยวะ” มือสีขาวซีดแกว่งแก้วไวน์ในมือเบาๆก่อนจะยกขึ้นจิบ “มันยังไม่ถึงเวลา” เปลือกตาเปิดขึ้นเผยให้เห็นแววตาสีดำน่าหลงใหลที่จับจ้องไปยังเพื่อนที่นั่งอยู่ไม่ห่างกัน “แล้วเมื่อไหร่วะ ถ้าไม่คิดจะงาบก็ปล่อยๆไปเถอะ แม่งทำตัวเหมือนคนโรคจิต” ชายหนุ่มอีกคนเดินออกมาจากห้องๆหนึ่งเอ่ยขึ้น ผมสีเทาขับให้ใบหน้าของเขาดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะตาคู่สวยสีเทาเป็นประกาย ที่ไม่ว่าใครเห็นก็ตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น “รอมานานขนาดนี้ แกยังจะปล่อยเขาไปอีกเหรอไง แกทนได้เหรอวะ” “...” เจ้าของดวงตาสีดำไม่ได้ตอบคำถามใดๆทั้งสิ้น ดวงตาจับจ้องออกไปนอกหน้าต่างที่มีสายฝนโปรยปรายอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะลุกขึ้นเดินขึ้นห้อง ทิ้งให้เพื่อนอีกสองคนมองตามอย่างไม่เข้าใจจิตใจของคนที่เดินจากไป และคิดว่าคงไม่มีวันเข้าใจด้วย