“อย่ามาแกล้งเรียกฉันด้วยน้ำเสียงตกใจแบบนั้น ที่แกไปอี๋อ๋อกับมันน่ะ คิดว่าคุณคินจะยกทรัพย์สมบัติให้พี่ชายที่แสนดีของแกอย่างนั้นเหรอ เสียใจด้วยนะ มันน่ะไม่ได้อะไรสักแดงเดียว มันหยิ่งจองหองเหมือนแม่มัน คุณคินไม่ได้ยกอะไรให้มันอย่างที่แกคิดหรอก ถ้าแกจะจับมันคงผิดหวังหน่อยนะ ถ้ามันได้อะไร ฉันจะฆ่ามันซะ” อนงค์ตวาดบุตรสาวลั่น
“คุณแม่อย่าทำอะไรพี่ตินะคะ และวดีไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะคุณแม่”
“เห็นอยู่ว่าแกไปสนิทชิดเชื้อกับมัน ฉันไม่มีวันให้แกกับมันสมหวังหรอก ฉันเกลียดมัน ฉันจะให้แกแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันหาให้เท่านั้น แกจำใส่กะโหลกกลวงๆ ของแกเอาไว้ ว่าชีวิตแกเป็นของฉัน แกเลิกปกป้องมันได้แล้ว ปกป้องมันตั้งแต่เด็ก ตกลงแกเป็นลูกฉันหรือลูกมันกันแน่ หา! นังลูกไม่รักดี”
อนงค์จิ้มนิ้วใส่หน้าผากบุตรสาวอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ
พิรวดีก้มหน้ากลั้นน้ำตาเอาไว้ นึกหวาดหวั่นในคำพูดของมารดา ความเ
