“คุณติมาได้ยังไงคะนี่”
เป็นคำถามชวนขบขันนักในความคิดของรติภัทร แต่มันทำให้เขาขำไม่ออก
“ถามแปลก”
น้ำเสียงเย็นชา สีหน้ากร้าว รวมถึงดวงตาดุดันทำให้อนงค์ลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ นางยังไม่อยากถูกลูกเลี้ยงบีบคอตอนนี้ ดังนั้นจึงไม่ควรเสี่ยงทำให้อีกฝ่ายโกรธ รติภัทรในตอนนี้ช่างดูน่าเกรงขามไม่เหมือนเด็กผู้ชายตัวเล็กที่เธอจะทำอันใดก็ได้
“น้าแค่แปลกใจ เห็นคุณติบอกว่านอนอีกบ้าน” อนงค์ถามอย่างสงสัยไม่คลาย
“บอกตอนไหน”
รติภัทรเลิกคิ้วถาม สายตายังเย็นชาแข็งกร้าวจนอนงค์แทบถอนเท้าหนีด้วยความกลัว แต่ยังใจชื้นที่เห็นบุตรสาวนอกไส้ยืนอยู่ด้วย ไม่งั้นนางคงเผ่นหนีที่เห็นแววตาดุดันของลูกเลี้ยงหนุ่มตรงหน้า
“ปะ... เปล่าคุณธนาบอกน้าน่ะค่ะ งั้น เดี๋ยวน้าจะให้คนจัดห้องให้คุณตินะจ๊ะ”
“ไม่ต้อง” รติภัทรพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา ไม่ได้ใส่ใจมองหน้ามารดาเลี้ยงสักนิด เพราะเขามีคนข้างๆ รอจัดห้องเอาไว้ให้แล้ว
“คุณติจะน
