ทั้งสองเร่งเดินแกมวิ่งผ่านเข้าไปในตัวเรือนก่อนจะต้องชะงัก เมื่อเห็นฝางฮูหยินร่ำไห้อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มผู้หนึ่งที่ยืนหันหลังให้ประตู ตรงเก้าอี้รับแขกด้านข้างมีหญิงสาวนางหนึ่งนั่งอมยิ้มน้อยๆมองดูอยู่อย่างสงบ แต่ยามที่นางเบนสายตามาที่หน้าประตูพลันสองตาของหญิงนางนั้นก็มีแววตื่นตระหนกเมื่อเหลียวเห็นพวกนางซึ่งหยุดยืนอยู่กลางห้อง
”ท่านแม่เจ้าคะ”หม่าเหลียนเฟยส่งเสียงเรียก
“เฟยเอ๋อร์!” ฝางฮูหยินคลายอ้อมแขนทั้งดึงให้ชายผู้นั้นหันมาหาหญิงสาว เมื่อเห็นใบหน้าของเขาสองตาของหม่าเหลียนเฟยก็พลันเบิกกว้าง ความทรงบางอย่างแล่นเข้าสู่สมองทันที
“ฝาง..หยวนไช้!!”
“ใช่แล้ว เฟยเอ๋อร์ พี่หยวนไช้ของเจ้า เขากลับมาแล้ว ในที่สุดก็กลับมา ฮือๆ อาไช้ เจ้ากลับมาหาแม่แล้ว ขอบคุณสวรรค์”
ฝางฮูหยินทั้งยิ้มทั้งร่ำไห้เฝ้าลูบหน้าลูบตาชายหนุ่ม ลูกชายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของนางรอดกลับมาอย่างปลอดภัย มีมารดาคนใดบ้างที่จะไม
