“ไม่คุย... พี่ชอบคุยไปด้วยกระแทกตูดเอ็งไปด้วย”
เขาบอกเสียงเข้ม คำพูดหยาบคายเหมือนโกรธใครมา
“พี่เพลิงพูดไม่เพราะเลย”
เมฆว่า
“แน่ละสิ... แล้วก็รู้ไว้เสียด้วยว่าอย่าได้คาดหวังความสุภาพนุ่มนวลใดๆ จากไอ้กรรมกรดิบเถื่อนหยาบคายที่วันๆ ถูกทิ้งให้อยู่แต่ในไร่อ้อย”
อันที่จริงเพลิงรู้สึกโกรธ เมฆรู้ว่าพี่เขยเอ่ยออกมาด้วยความน้อยใจ เพราะว่าตลอดเดือนที่ผ่านมา… เพลิงแอบหวังเอาไว้ว่าน้องเมียคนนี้จะกลับมาหาเขาสักวัน แต่เมฆก็เงียบหาย
“ดูท่าทางพี่คงคิดถึงผมมาก”
เมฆกล่าว ร่างกายเริ่มอ่อนเปลี้ยราวกับขี้ผึ้งถูกไฟลน ความอบอุ่นที่แผ่ลามออกมาจากเนื้อตัวกำยำของพี่เขยทำให้เมฆระทดระทวยง่ายดาย ยอมให้คนตัวใหญ่พามาวางลงบนเตียงนอนอย่างว่าง่าย
“เดี๋ยวเอ็งก็จะได้รู้... ว่าพี่เขยคนนี้คิดถึงเอ็งแค่ไหน?”
เพลิงวางร่างของน้องเมียลงบนเตียง กระชากเสื้อผ้าออกจากกายจนเนื้อตัวล่อนจ้อน แล้วหันมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองจนอย
