“ทำใจยังงั้นรึ... บ้าไปแล้ว พี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าคนที่ทำงานกลางคืนต้องลดศักดิ์ศรีของตัวเองถึงเพียงนี้เชียวหรือ ใครเอาเงินฟาดหัว… ก็ยอมให้มันพาออกไปเอากันข้างนอกได้ยังงั้นหรือ?”
เพลิงเบะปาก ทำหน้าขมขื่น
“พี่เพลิงกำลังดูถูกผม... ”
“พี่... พี่ขอโทษ พี่แค่เปรียบเทียบ ไม่ได้ตั้งใจจะว่าเอ็ง”
เพลิงเพิ่งรู้จากปากของเด็กเสิร์ฟว่าเมฆไม่เคยออกไปกับลูกค้าคนไหน
“พี่จะมาทำไมไม่โทรบอกผมก่อน”
“ก็อยากเซอร์ไพรส์เอ็ง”
“ครับ... เซอร์ไพรส์สุดๆ”
ชายหนุ่มกล่าวประชดพลางมองไปยังเด็กเสิร์ฟที่กำลังเก็บกวาดเศษแก้วและถ้วยจาน แตกกระจายเต็มพื้น บอกเป็นนัยว่าความเสียหายตรงหน้านั้นเกิดจากวิธีการแก้ปัญหาโดยใช้อารมณ์ของเพลิง
“พี่เพลิงมาที่นี่ทำไม?”
เมฆถามเสียงเครียด คำพูดนั้นสะกิดใจของเพลิงเข้าอย่างจัง
“นี่เอ็งไม่รู้จริงๆ หรือวะไอ้เมฆ?... ว่าการที่พี่เขยคนนี้มันต้องขับรถออกมาจากไร่อ้อยตั้งแต่บ่าย นั่งเมื่อยอยู
