แผน(ลับ)อุ้มรัก

Chapter 16

หลังจากที่คุยกับแม่เสร็จชายหนุ่มก็ไม่เป็นอันทำงานอะไรทั้งนั้น เขาเดินกลับมาที่ห้องเดินวนไปมาอย่างคิดไม่ตก แล้วแบบนี้เขาจะได้คุยกับลูกปลาเหรอ.. ถ้าแม่มาจับแยกแบบนี้

"เอาไงดีวะ"

ชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงก่อนจะคิดว่าไปหาเธอเลยจะเป็นการดีกว่า เขาจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปก่อนจะรีบกลับเข้าห้องนอนเมื่อคุณแม่ของเขาเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ

เขาถึงกับอารมณ์เสียก่อนจะเดินไปนอนลงบนโซฟาที่ลูกปลาเคยนอน นอนไม่นานมากนักก็เริ่มปวดหลังขึ้นมา แล้วหญิงสาวต้องทนนอนมานานคงจะอดทนไม่น้อย

"ทำไมรู้สึกผิดจัง"

เขากุมขมับตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะรอให้แม่ของเขาออกจากห้องแล้วกลับห้องไปก่อน ค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเอายังไง

ทางด้านของลูกปลาตอนนี้กำลังนั่งดื่มนมอุ่นๆอยู่บนเตียงนอน คุณหญิงนั่งอยู่เคียงข้างมองเด็กสาวอย่างเป็นห่วง แต่ดูจากสีหน้าแล้วน่าจะดีขึ้นมากแล้ว

"ควรจะนอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องตื่นไปทำอาหารนะลูก พักผ่อนเยอะๆ"

"ลูกปลาดีขึ้นมากแล้วค่ะคุณแม่ พรุ่งนี้ตื่นไหวแน่นอนค่ะ กลัวว่าคุณแม่จะคิดถึงของอร่อยลูกปลาจะตื่นไปทำให้ทานค่ะ"

"โธ่เอ้ยแม่คุณ"

คุณแม่มองเธอด้วยความเอ็นดู น่ารักขนาดนี้ทำไมลูกชายของเธอถึงได้โง่ขนาดมองไม่เห็นของดีตรงหน้า ใส่พานถวายให้ถึงในห้องนอนยังไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวอีก สงสัยต้องให้ผู้ชายมาจีบก่อนซะแล้วมั่งถึงจะรู้สึก

"พักผ่อนนะจ๊ะแม่ไม่กวนแล้ว"

คุณหญิงลูบผมเด็กสาวก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับพิม ลูกปลานอนลงบนหมอนก่อนจะกระพริบตาปริบๆมองกำแพงสีขาวอย่างไม่รู้จะทำอะไรวันนี้เธอนอนทั้งวันแล้ว จะให้นอนอีกคงไม่ไหวหรอก

เธอนอนคว่ำหน้าลงก่อนจะพยายามข่มตานอนหลับ ตอนนี้ภายในห้องมืดสลัว เพราะก่อนออกไปคุณท่านปิดไฟให้เธอนอนพักผ่อน เสียงประตูห้องนอนเธอถูกเปิดออก ลูกปลาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองแล้วเห็นเงาคนตัวโตเดินตรงมาทางเธอ

"ใครนะ... อุ๊บ!"

ลูกปลากำลังจะร้องเสียงดังลั่นแต่ว่าถูกใครปิดปากเอาไว้ซะก่อน เธอหยุดดิ้นเพราะคุ้นเคยกลิ่นสบู่ของเขาเป็นอย่างดี

"อย่าเสียงดังสิ"

เขาค่อยๆดึงมือออก ลูกปลาหันไปกดเปิดโคมไฟก่อนจะมองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่เต็มตานัก เธอยังรู้สึกเขินอายกับเรื่องตอนนั้นอยู่จึงทำได้เพียงแค่ก้มหน้าลงต่ำมองผ้าปูที่นอนไป

"ไม่สบายเหรอ... คุณแม่บอกแบบนั้น"

ลูกปลาเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

"ค่ะ"

"แล้วดีขึ้นหรือยัง"

เขาก็ไม่รู้จะถามอะไรก็เลยชวนคุยเรื่องสภาพร่างกายของเธอก่อน ลูกปลามองชายหนุ่มอย่างแปลกใจวันนี้มาแปลกที่พูดจาดูเป็นห่วงเป็นใย

"ดีขึ้นแล้วค่ะ คุณภานุหายแล้วใช่มั้ยคะ"

"อืม ดีขึ้นแล้ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

"เรื่องอะไรคะ"

เธอเริ่มกังวลว่าเขาจะพูดถึงเรื่องที่เราสองคนทำอะไรกันในตอนนั้น และก็เป็นอย่างที่เธอคาดเดาเขาพูดเรื่องนั้นขึ้นมาพอดี

"เรื่องวันนั้น...."

"ช่างมันเถอะค่ะเรื่องวันนั้นนะ"

ลูกปลายิ้มแห้งอย่างไม่รู้จะพูดอะไร เธอไม่อยากให้เขารื้อฟื้นขึ้นมาอีก ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะคุยเกี่ยกับเรื่องนี้ด้วย แต่ชายหนุ่มไม่ยอมเขาดึงเธอให้มาประจันหน้ากับเขาแล้วเอ่ยถาม

"เธอโกหกว่าเราสองคนมีอะไรกันในคืนที่ฉันเมา"

ลูกปลาตาโตอย่างตกใจ ที่อยู่ๆชายหนุ่มก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา เธออึกอักไม่กล้าหลุดปากพูดอะไรกลัวว่าเขาอาจจะแค่หลอกถามเท่านั้น

"เอ่อ..."

"เธอทำแบบนั้นทำไม"

ลูกปลาแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี จะให้เธอบอกว่าเป็นแผนของคุณท่านคงไม่พ้นได้ทะเลาะกันสองคนแม่ลูกอีก เธอยกมือไหว้เขาก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

"ลูกปลาขอโทษค่ะ ต่อไปนี้ลูกปลาจะไม่ไปยุ่งกับคุณภานุอีก เอาเป็นว่าเลิกแล้วต่อกันนะคะวันนั้นลูกปลาเมาด้วยก็เลยอาจจะพูดอะไรไม่จริงออกไป ยกโทษให้ด้วยนะคะ"

เขามองหญิงสาวที่ตอนนี้ยกมือไหว้เอาแต่ขอโทษเขา เขามั่นใจว่าคืนนั้นเธอไม่เมาแน่นอน เพราะตอนตื่นมาเขาไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ในตัวของเธอเลย แต่ถ้าไม่อยากพูดก็โอเค.. เขาจะทำเป็นเข้าใจแล้วกัน

"ฉันไม่เอาเรื่องเธอก็ได้ แต่เรื่องวันนั้น..."

"วันนั้นไม่มีอะไรเลยนะคะ"

ลูกปลาบอกปัดเพราะคิดว่าชายหนุ่มคงจะมึนด้วยฤทธิ์ยา เขาคงจะจำอะไรไม่ได้เธอหวังไว้แบบนั้นนะ

"ฉันป่วย.. ฉันไม่ได้เมา"

เขาเกือบหลุดขำออกมากับความใสซื่อของหญิงสาวตรงหน้า พูดมาได้ว่าไม่มีอะไรเขาจำได้ทุกกระบวนท่าจะให้นั่งบรรยายก็ครบทุกบรรทัดแน่นอนเขามั่นใจ

"แต่ว่า..."

"เธอนี่โกหกไม่เก่งเลยนะลูกปลา"

หญิงสาวหน้าซีดแทบไม่มีสี เธอมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน

"คุณภานุลืมไปเถอะค่ะ ลูกปลาสัญญาว่าจะอยู่ห่างๆไม่ไปใกล้อีก"

ยังไงเธอก็นอนกับเขาไปแล้ว อีกอย่างถ้าครั้งนี้เธอท้องขึ้นมาเราสองคนก็จะไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป คุณหญิงก็จะสมหวังได้อุ้มหลานอย่างที่ตั้งใจ เธอไปตรวจสุขภาพมาร่างกายแข็งแรงมากพร้อมจะมีลูกได้ และคุณหญิงก็บอกว่าคุณภานุก็แข็งแรงเช่นกัน ถึงจะคืนเดียวแต่ไม่ได้ครั้งเดียวซะหน่อย ยังไงก็ต้องติดเธอมั่นใจ

"เธอนอนกับฉันแล้วนะแถมยังเป็นครั้งแรกของเธอด้วย แปลกนะที่ไม่เรียกร้องอะไรจากฉัน"

เขามองหญิงสาวด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะรีบเรียกร้องให้รับผิดชอบแทบไม่ทันข้ามวัน แต่เธอบอกให้ลืมนี่นะ

"ช่างมันเถอะค่ะ คือลูกปลา...อื้อออ"

หญิงสาวพยายามจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่ชายหนุ่มไม่อยากฟังแล้ว เขาดึงหญิงสาวมาจูบปิดปากก่อนจะลูบไล้หญิงสาวด้วยความโหยหาสัมผัสนั้น ลูกปลาเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าเขาจะทำมันกับเธออีก ทั้งสองคนจูบกันอยู่นานพอสมควรภานุไม่รอช้าจับหญิงสาวนอนราบกับเตียงจากนั้นก็ทำกับเธออย่างที่เคยทำในครั้งก่อน หลังจากเสร็จสมอีกครั้งเขาก็ดึงตัวลูกปลามาไว้แนบอก เขาควรจะรับผิดชอบเธอในฐานะที่เธอขึ้นชื่อว่าเป็นเมียแล้ว

"พรุ่งนี้เก็บของกลับไปนอนที่ห้องฉันเหมือนเดิม"

เขาบอกหญิงสาวเสียงเรียบ ลูกปลาเงยหน้ามองชายหนุ่มอย่างสงสัยก่อนจะก้มหน้าซุกลงกับแผงอกกว้าง

"คุณแม่ให้นอนที่นี่ค่ะ"

คำตอบของเธอทำให้เขาหัวเสียอีกครั้ง เป็นหุ่นยนต์หรือไงถึงรับแต่คำสั่งของแม่เขานะ

"เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง จะฟังอะไรที่แม่ฉันพูดนักหนา"

"ก็คุณภาณุไม่อยากให้ลูกปลานอนด้วยแต่แรกอยู่แล้วนี่คะ ลูกปลานอนที่นี่สบายกว่านอนโซฟาตั้งเยอะ"

เธอตัดพ้อออกมาอย่างน้อยใจ ให้กลับไปนอนโซฟาอีกเหรอ... ไม่เอาหรอก ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งสุดขีด ลูกปลาคือผู้หญิงที่ใส่ซื่อจนเกินไป ซื่อจนไม่รู้ว่าที่เขาไม่ได้ให้เธอกลับไปนอนที่โซฟา

"ทำไมเธอเข้าใจอะไรยากจัง"

"คุณภาณุก็ไปคุยกับคุณแม่เองสิคะ ถ้าท่านให้ไปลูกปลาก็จะไป"