Chapter 15

1459 Words
ตอนนี้ลูกปลาในชุดนักศึกษากำลังยื่นเอกสารเรียนจบที่มหาวิทยาลัยอยู่ เพื่อนๆของเธอกำลังทยอยกันมาเต็มโต๊ะและเย็นนี้ทุกคนนัดกันว่าจะไปฉลองกัน ซึ่งหญิงสาวก็อยากจะไปเพราะไม่อยากกลับไปเจอคุณภาณุ เนื่องด้วยไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ "เป็นอะไรไอ้ลูกปลา เหม่ออะไร" ลูกปลาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนที่ตอนนี่เท้าสะเอวมองเธอด้วยแววตาจับผิด "เป็นอะไรอ่ะเรียกตั้งนานเหมือนไม่พกสติมาจากบ้าน" "เปล่านี่ ก็กำลังคิดว่าจะกินอะไรดี" "เอ้า ก็ตกลงกันแล้วไงว่าไปร้านปิ้งย่างมีคาราโอเกะด้วย นี่แกฟังมั้ยเนี้ย" "อ้าวเหรอ... แหะๆ" ลูกปลายิ้มแห้งก่อนจะนิ่วหน้าเพราะเจ็บตรงช่วงล่างจากเรื่องเมื่อตอนเช้า เขาไม่ทะนุถนอมเธอเลยแม้แต่นิดเดียวเล่นเอาระบมไปทั้งตัว "มีอะไรไหนเล่าสิ" "เปล่าหรอก คือก่อนหน้านี้แม่เราผ่าตัดนะ ก็เลยกังวลเกี่ยวกับอาการข้างเคียงเฉยๆ" "อ่อ นึกว่าอะไร ถ้าผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีก็ไม่น่ากังวลแล้วนะ" "อืม สบายใจขึ้นแล้วไปไหนกันต่อดี" ลูกปลาชวนเพื่อนเปลี่ยนเรื่องก่อนจะกดส่งข้อความไปให้คุณท่านว่าจะไปฉลองเรียนจบกับเพื่อนอาจจะกลับดึก คุณหญิงกดอ่านข้อความก็กดตอบกลับไปไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยเด็กออกไปฉลองบ้างดีกว่าอุดอู้อยู่ในบ้าน เวลาตกเย็นภานุตื่นมาหลังจากทานยาแล้วพักผ่อนก็มองหาลูกปลาเพราะมีเรื่องอยากจะคุยด้วย แต่ครั้งนี้เขาได้รับคำตอบจากผู้เป็นแม่ ว่าหญิงสาวไปฉลองเรียนจบกับเพื่อนจะกลับดึก เขาเดินขึ้นห้องไปอย่างเซ็งๆก่อนจะมองนาฬิกาดูเวลาว่าหญิงสาวจะกลับมาตอนไหน จนเวลาไปถึงสี่ทุ่มก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมา เขาเริ่มหงุดหงิดที่เธอเกเรไปไหนมาไหนไม่ห่วงตัวเอง ผู้หญิงตัวคนเดียวจะดูแลตัวเองยังไงดึกขนาดนี้แล้วด้วย น่าโมโหชะมัด! "กลับมาล่ะน่าดู" เขานอนลงเพื่อข่มตาหลับ ใจยังกังวลว่าทำไมหญิงสาวถึงยังไม่ยอมกลับมาสักที แต่ด้วยเพิ่งฟื้นไข้ทำให้ชายหนุ่มเผลอหลับไป ทางด้านของลูกปลาตอนนี้เธออยู่ในสภาพมึนหัวมากตาร้อนฉ่า เพื่อนที่ไปด้วยกันมองอาการของเธอแล้วดูท่าทางจะไม่ไหว ทุกคนช่วยกันพาลูกปลาไปส่งที่โรงพยาบาล เนื่องจากเธอมีไข้สูงมากหมอจึงให้แอดมิดดูอาการก่อน ลูกปลานอนนิ่งอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ดีที่เธอมีประกันสังคมของโรงพยาบาลใกล้ๆจึงรักษาได้ฟรีไม่เสียค่าใช้จ่าย เช้าวันต่อมาคุณหญิงตื่นขึ้นมาก็ได้รับโทรศัพท์จากเด็กสาวว่าเธอไม่สบายเพื่อนพามาส่งที่โรงพยาบาล คุณหญิงเลยตัดสินใจเดินทางไปหาเธอที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการ เธออดสงสารหญิงสาวไม่ได้คงจะลำบากนอนโซฟาไม่ได้พักผ่อนเพียงพอถึงได้ป่วยแบบนี้ เธอจึงตัดสินใจว่าจะให้ลูกปลากลับไปนอนห้องตัวเองเหมือนเดิม ส่วนลูกชายตัวดีก็จะได้ไม่ต้องทนอึดอัดอีก "คุณแม่" "เป็นยังไงบ้างลูก" คุณหญิงมองลูกปลาที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเซียวนอนเติมน้ำเกลืออยู่ก็อดห่วงไม่ได้ หรือเพราะลูกชายของเธอก็ไม่สบายแล้วติดกันมารึเปล่า "ดีขึ้นแล้วค่ะ หนูขอโทษนะคะที่ไม่ได้ทำอาหารเช้าให้เลย" "โธ่เอ้ยแม่คุณ ห่วงตัวเองก่อนเถอะ แล้วทำไมไม่ไปเอกชนดีๆล่ะลูก" คุณหญิงถอนหายใจออกมามองไปรอบๆ โรงพยาบาลรัฐมันก็ดีแต่เธออยากให้เด็กสาวอยู่ห้องส่วนตัวสบายๆมากกว่า "ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อยู่ที่นี่ไม่ต้องจ่ายเงินด้วย แปบๆเดี๋ยวคุณหมอให้กลับบ้านแล้วค่ะ" "กลับไปทำประกันสุขภาพไว้เลยนะ แม่จะจ่ายให้เอง เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะได้รักษากับหมอเก่งๆนอนห้องพักสบายๆ" "ลูกปลาเกรงใจค่ะ อย่าเลย" เธอไม่อยากรบกวนท่านมากนัก แค่ให้เงินมาผ่าตัดแม่ก็มากแล้ว ถ้าต้องมารับผิดชอบชีวิตของเธอทุกอย่างแบบนี้เธอบอกตามตรงว่าลำบากใจที่จะรับมาก "ไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้น เพราะฉันดูแลหนูไม่ดีถึงได้ป่วยแบบนี้ เย็นนี้กลับไปบ้านไม่ต้องไปนอนห้องตาภานุแล้วนะ แม่สงสารที่หนูต้องไปนอนโซฟาทุกวัน" ลูกปลายิ้มออกมาบางๆ เธอยังไม่พร้อมจะเจอเขาเหมือนกันแยกมาอยู่ห้องตัวเองก็ดีเหมือนกัน เอาจริงๆตอนนี้ถ้าเจอเขามันจะมองหน้ากันไม่ติด เธอเองที่จะรู้สึกอายในการกระทำของตัวเองด้วย "ค่ะ คุณแม่กลับก่อนดีกว่ามั้ยคะ อยู่ที่นี่มันนั่งนอนลำบาก เดี๋ยวออกจากโรงพยาบาลลูกปลานั่งแท็กซี่กลับเอง" "ได้ยังไงกันล่ะลูก เห้อ! เดี๋ยวแม่ให้ป้าพิมมาดูแลแทน ส่วนแม่จะไปให้แม่บ้านจัดห้องเดิมให้แล้วเอาข้าวของมาไว้ห้องเดิม" "ขอบคุณค่ะ" ลูกปลายกมือไหว้ท่าน คุณหญิงลูบผมเด็กสาวก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาพิมให้มาหาเธอที่โรงพยาบาล ส่วนเธอจะกลับไปจัดการทางนั้นให้ ส่วนเรื่องมีหลานค่อยคิดแผนใหม่ ตอนนี้เอาให้หนูลูกปลาสบายใจก่อน ตกเย็นลูกปลาก็เดินทางกลับมาถึงที่บ้าน คุณหญิงให้เด็กสาวไปนอนพักที่ห้องของตัวเอง ส่วนแม่บ้านก็ทำข้าวต้มร้อนๆไปให้เธอ ภานุที่ตอนนี้มาถึงที่บ้านก็ขึ้นห้องไปเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุด แล้วจะไปจัดการกับเด็กเกเรที่ไม่ยอมกลับบ้านเมื่อคืน หลังจากจัดการธุระเสร็จเขาก็เดินลงมาที่ห้องรับแขก แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าลูกปลาจะอยู่ที่นี่ "นี่ลูกปลายังไม่กลับมาอีกเหรอครับ... เกเรแบบนี้แม่ควรอบรมเธอหน่อยนะ" เขาเอ่ยออกมาอย่างโมโห คุณหญิงมองปฏิกิริยาของลูกชายก็พอดูออกว่าคงไม่พอใจที่ลูกปลาไม่กลับบ้านเมื่อคืน เธอลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยออมาเสียงเรียบ "กลับมาแล้วนอนอยู่ห้อง" "ทำไมผมไม่เห็น..." เขามองแม่อย่างประหลาดใจ ก็เข้าไปในห้องเมื่อกี้แล้วนี่ ไม่เห็นมีใครนอนอยู่เลย "ห้องของหนูลูกปลาน่ะสิ แม่ให้แม่บ้านย้ายของหนูลูกปลาออกมาจากห้องลูกแล้ว จะนอนคนเดียวก็นอนไป" คุณหญิงกอดอกเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ดูท่าทางเหมือนลูกชายจะไม่ค่อยพอใจนะที่เธอทำแบบนั้น "ขอเหตุผลที่ให้ออกจากห้องผมด้วย" "น้องไม่สบายอยู่น่าจะติดจากเรานั้นแหละ เมื่อคืนไม่กลับบ้านเพราะนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล" "อะ..อะไรนะครับ" "แม่ก็เลยคิดว่าให้น้องนอนที่ห้องตัวเองดีกว่า อีกอย่างอย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะว่าเราให้น้องนอนโซฟา เตียงก็ตั้งกว้างใจร้ายใจดำจริงๆ" เขาอึกอักไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เพราะเขาให้เธอนอนโซฟาจริงๆ "ก็ช่วยไม่ได้แม่อยากให้ลูกปลามานอนห้องผมเอง เราสองคนไม่ได้มีอะไรกันแท้ๆแต่แม่กลับให้เธอมานอนห้องผม" "แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าไม่ได้มีอะไรกัน.." คุณหญิงเอ่ยถามเสียงเรียบ ลูกชายเธอคงไม่ได้โง่มากหรอกน่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ถ้าพูดออกมาแบบนี้คงมั่นใจแล้วว่ามันไม่มีอะไร และคงไม่มีประโยชน์ให้หนูลูกปลาอยู่ต่อ "ผะ..ผมรู้แล้วกัน" "ก็ดี..ถ้างั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องกังวลล่ะ ถ้าแกมั่นใจว่ามันไม่มีอะไรจริงๆงั้นแม่จะไม่ให้น้องไปนอนห้องแกแล้ว ทีนี้ก็สบายใจได้แล้วนะ" คุณหญิงเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทันที แต่คนที่ช็อคไปเลยคงจะเป็นเขา คือเขามั่นใจมากว่าเรื่องเช้าวันนั้นลูกปลาเสียบริสุทธิ์แน่นอนถึงได้มั่นใจไงว่าเราสองคนไม่ได้มีอะไรกันก่อนหน้านั้น แต่ประเด็นตอนนี้คือมีอะไรกันไปแล้วไง 'แล้วจะมาจับแยกกันตอนนี้เนี้ยนะ...' "อะไรวะเนี่ย!!!"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD