แผน(ลับ)อุ้มรัก

Chapter 15

ตอนนี้ลูกปลาในชุดนักศึกษากำลังยื่นเอกสารเรียนจบที่มหาวิทยาลัยอยู่ เพื่อนๆของเธอกำลังทยอยกันมาเต็มโต๊ะและเย็นนี้ทุกคนนัดกันว่าจะไปฉลองกัน ซึ่งหญิงสาวก็อยากจะไปเพราะไม่อยากกลับไปเจอคุณภาณุ เนื่องด้วยไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ

"เป็นอะไรไอ้ลูกปลา เหม่ออะไร"

ลูกปลาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนที่ตอนนี่เท้าสะเอวมองเธอด้วยแววตาจับผิด

"เป็นอะไรอ่ะเรียกตั้งนานเหมือนไม่พกสติมาจากบ้าน"

"เปล่านี่ ก็กำลังคิดว่าจะกินอะไรดี"

"เอ้า ก็ตกลงกันแล้วไงว่าไปร้านปิ้งย่างมีคาราโอเกะด้วย นี่แกฟังมั้ยเนี้ย"

"อ้าวเหรอ... แหะๆ"

ลูกปลายิ้มแห้งก่อนจะนิ่วหน้าเพราะเจ็บตรงช่วงล่างจากเรื่องเมื่อตอนเช้า เขาไม่ทะนุถนอมเธอเลยแม้แต่นิดเดียวเล่นเอาระบมไปทั้งตัว

"มีอะไรไหนเล่าสิ"

"เปล่าหรอก คือก่อนหน้านี้แม่เราผ่าตัดนะ ก็เลยกังวลเกี่ยวกับอาการข้างเคียงเฉยๆ"

"อ่อ นึกว่าอะไร ถ้าผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีก็ไม่น่ากังวลแล้วนะ"

"อืม สบายใจขึ้นแล้วไปไหนกันต่อดี"

ลูกปลาชวนเพื่อนเปลี่ยนเรื่องก่อนจะกดส่งข้อความไปให้คุณท่านว่าจะไปฉลองเรียนจบกับเพื่อนอาจจะกลับดึก คุณหญิงกดอ่านข้อความก็กดตอบกลับไปไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยเด็กออกไปฉลองบ้างดีกว่าอุดอู้อยู่ในบ้าน เวลาตกเย็นภานุตื่นมาหลังจากทานยาแล้วพักผ่อนก็มองหาลูกปลาเพราะมีเรื่องอยากจะคุยด้วย แต่ครั้งนี้เขาได้รับคำตอบจากผู้เป็นแม่ ว่าหญิงสาวไปฉลองเรียนจบกับเพื่อนจะกลับดึก เขาเดินขึ้นห้องไปอย่างเซ็งๆก่อนจะมองนาฬิกาดูเวลาว่าหญิงสาวจะกลับมาตอนไหน

จนเวลาไปถึงสี่ทุ่มก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับมา เขาเริ่มหงุดหงิดที่เธอเกเรไปไหนมาไหนไม่ห่วงตัวเอง ผู้หญิงตัวคนเดียวจะดูแลตัวเองยังไงดึกขนาดนี้แล้วด้วย น่าโมโหชะมัด!

"กลับมาล่ะน่าดู"

เขานอนลงเพื่อข่มตาหลับ ใจยังกังวลว่าทำไมหญิงสาวถึงยังไม่ยอมกลับมาสักที แต่ด้วยเพิ่งฟื้นไข้ทำให้ชายหนุ่มเผลอหลับไป ทางด้านของลูกปลาตอนนี้เธออยู่ในสภาพมึนหัวมากตาร้อนฉ่า เพื่อนที่ไปด้วยกันมองอาการของเธอแล้วดูท่าทางจะไม่ไหว ทุกคนช่วยกันพาลูกปลาไปส่งที่โรงพยาบาล เนื่องจากเธอมีไข้สูงมากหมอจึงให้แอดมิดดูอาการก่อน

ลูกปลานอนนิ่งอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ดีที่เธอมีประกันสังคมของโรงพยาบาลใกล้ๆจึงรักษาได้ฟรีไม่เสียค่าใช้จ่าย

เช้าวันต่อมาคุณหญิงตื่นขึ้นมาก็ได้รับโทรศัพท์จากเด็กสาวว่าเธอไม่สบายเพื่อนพามาส่งที่โรงพยาบาล คุณหญิงเลยตัดสินใจเดินทางไปหาเธอที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการ เธออดสงสารหญิงสาวไม่ได้คงจะลำบากนอนโซฟาไม่ได้พักผ่อนเพียงพอถึงได้ป่วยแบบนี้ เธอจึงตัดสินใจว่าจะให้ลูกปลากลับไปนอนห้องตัวเองเหมือนเดิม ส่วนลูกชายตัวดีก็จะได้ไม่ต้องทนอึดอัดอีก

"คุณแม่"

"เป็นยังไงบ้างลูก"

คุณหญิงมองลูกปลาที่ตอนนี้ใบหน้าซีดเซียวนอนเติมน้ำเกลืออยู่ก็อดห่วงไม่ได้ หรือเพราะลูกชายของเธอก็ไม่สบายแล้วติดกันมารึเปล่า

"ดีขึ้นแล้วค่ะ หนูขอโทษนะคะที่ไม่ได้ทำอาหารเช้าให้เลย"

"โธ่เอ้ยแม่คุณ ห่วงตัวเองก่อนเถอะ แล้วทำไมไม่ไปเอกชนดีๆล่ะลูก"

คุณหญิงถอนหายใจออกมามองไปรอบๆ โรงพยาบาลรัฐมันก็ดีแต่เธออยากให้เด็กสาวอยู่ห้องส่วนตัวสบายๆมากกว่า

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ อยู่ที่นี่ไม่ต้องจ่ายเงินด้วย แปบๆเดี๋ยวคุณหมอให้กลับบ้านแล้วค่ะ"

"กลับไปทำประกันสุขภาพไว้เลยนะ แม่จะจ่ายให้เอง เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะได้รักษากับหมอเก่งๆนอนห้องพักสบายๆ"

"ลูกปลาเกรงใจค่ะ อย่าเลย"

เธอไม่อยากรบกวนท่านมากนัก แค่ให้เงินมาผ่าตัดแม่ก็มากแล้ว ถ้าต้องมารับผิดชอบชีวิตของเธอทุกอย่างแบบนี้เธอบอกตามตรงว่าลำบากใจที่จะรับมาก

"ไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้น เพราะฉันดูแลหนูไม่ดีถึงได้ป่วยแบบนี้ เย็นนี้กลับไปบ้านไม่ต้องไปนอนห้องตาภานุแล้วนะ แม่สงสารที่หนูต้องไปนอนโซฟาทุกวัน"

ลูกปลายิ้มออกมาบางๆ เธอยังไม่พร้อมจะเจอเขาเหมือนกันแยกมาอยู่ห้องตัวเองก็ดีเหมือนกัน เอาจริงๆตอนนี้ถ้าเจอเขามันจะมองหน้ากันไม่ติด เธอเองที่จะรู้สึกอายในการกระทำของตัวเองด้วย

"ค่ะ คุณแม่กลับก่อนดีกว่ามั้ยคะ อยู่ที่นี่มันนั่งนอนลำบาก เดี๋ยวออกจากโรงพยาบาลลูกปลานั่งแท็กซี่กลับเอง"

"ได้ยังไงกันล่ะลูก เห้อ! เดี๋ยวแม่ให้ป้าพิมมาดูแลแทน ส่วนแม่จะไปให้แม่บ้านจัดห้องเดิมให้แล้วเอาข้าวของมาไว้ห้องเดิม"

"ขอบคุณค่ะ"

ลูกปลายกมือไหว้ท่าน คุณหญิงลูบผมเด็กสาวก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาพิมให้มาหาเธอที่โรงพยาบาล ส่วนเธอจะกลับไปจัดการทางนั้นให้ ส่วนเรื่องมีหลานค่อยคิดแผนใหม่ ตอนนี้เอาให้หนูลูกปลาสบายใจก่อน

ตกเย็นลูกปลาก็เดินทางกลับมาถึงที่บ้าน คุณหญิงให้เด็กสาวไปนอนพักที่ห้องของตัวเอง ส่วนแม่บ้านก็ทำข้าวต้มร้อนๆไปให้เธอ

ภานุที่ตอนนี้มาถึงที่บ้านก็ขึ้นห้องไปเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุด แล้วจะไปจัดการกับเด็กเกเรที่ไม่ยอมกลับบ้านเมื่อคืน หลังจากจัดการธุระเสร็จเขาก็เดินลงมาที่ห้องรับแขก แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าลูกปลาจะอยู่ที่นี่

"นี่ลูกปลายังไม่กลับมาอีกเหรอครับ... เกเรแบบนี้แม่ควรอบรมเธอหน่อยนะ"

เขาเอ่ยออกมาอย่างโมโห คุณหญิงมองปฏิกิริยาของลูกชายก็พอดูออกว่าคงไม่พอใจที่ลูกปลาไม่กลับบ้านเมื่อคืน เธอลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยออมาเสียงเรียบ

"กลับมาแล้วนอนอยู่ห้อง"

"ทำไมผมไม่เห็น..."

เขามองแม่อย่างประหลาดใจ ก็เข้าไปในห้องเมื่อกี้แล้วนี่ ไม่เห็นมีใครนอนอยู่เลย

"ห้องของหนูลูกปลาน่ะสิ แม่ให้แม่บ้านย้ายของหนูลูกปลาออกมาจากห้องลูกแล้ว จะนอนคนเดียวก็นอนไป"

คุณหญิงกอดอกเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ดูท่าทางเหมือนลูกชายจะไม่ค่อยพอใจนะที่เธอทำแบบนั้น

"ขอเหตุผลที่ให้ออกจากห้องผมด้วย"

"น้องไม่สบายอยู่น่าจะติดจากเรานั้นแหละ เมื่อคืนไม่กลับบ้านเพราะนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาล"

"อะ..อะไรนะครับ"

"แม่ก็เลยคิดว่าให้น้องนอนที่ห้องตัวเองดีกว่า อีกอย่างอย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะว่าเราให้น้องนอนโซฟา เตียงก็ตั้งกว้างใจร้ายใจดำจริงๆ"

เขาอึกอักไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เพราะเขาให้เธอนอนโซฟาจริงๆ

"ก็ช่วยไม่ได้แม่อยากให้ลูกปลามานอนห้องผมเอง เราสองคนไม่ได้มีอะไรกันแท้ๆแต่แม่กลับให้เธอมานอนห้องผม"

"แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าไม่ได้มีอะไรกัน.."

คุณหญิงเอ่ยถามเสียงเรียบ ลูกชายเธอคงไม่ได้โง่มากหรอกน่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ถ้าพูดออกมาแบบนี้คงมั่นใจแล้วว่ามันไม่มีอะไร และคงไม่มีประโยชน์ให้หนูลูกปลาอยู่ต่อ

"ผะ..ผมรู้แล้วกัน"

"ก็ดี..ถ้างั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องกังวลล่ะ ถ้าแกมั่นใจว่ามันไม่มีอะไรจริงๆงั้นแม่จะไม่ให้น้องไปนอนห้องแกแล้ว ทีนี้ก็สบายใจได้แล้วนะ"

คุณหญิงเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทันที แต่คนที่ช็อคไปเลยคงจะเป็นเขา คือเขามั่นใจมากว่าเรื่องเช้าวันนั้นลูกปลาเสียบริสุทธิ์แน่นอนถึงได้มั่นใจไงว่าเราสองคนไม่ได้มีอะไรกันก่อนหน้านั้น แต่ประเด็นตอนนี้คือมีอะไรกันไปแล้วไง

'แล้วจะมาจับแยกกันตอนนี้เนี้ยนะ...'

"อะไรวะเนี่ย!!!"