Chapter 18

2227 Words
ตกเย็น... ภานุกลับเข้าบ้านมาในเวลาเกือบค่ำ เขาเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันในห้องรับแขก เขาเดินเข้าไปหน้าประตูก่อนจะยืนฟังอยู่ข้างนอก "พรุ่งนี้เราไปช็อปปิ้งกันดีกว่า แม่อยากได้กระเป๋าใบใหม่ชุดใหม่ด้วย" "ได้ค่ะ เดี๋ยวลูกปลาไปเดินเป็นเพื่อนคุณแม่ค่ะ" "หนูอยากได้อะไรมั้ยลูก" คุณหญิงเอ่ยถามว่าที่ลูกสะใภ้ ลูกปลารีบส่ายหน้าทันที เธอไม่ต้องการของอะไรทั้งนั้นเพราะที่ท่านให้และใจดีกับเธอก็มากล้นแล้ว "ไม่อยากได้อะไรเลยค่ะ แค่นี้ลูกปลาก็ซาบซึ้งในพระคุณมากแล้วค่ะ อย่าให้อะไรอีกเลยนะคะ" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง คุณหญิงลูบผมเด็กสาวอย่างเอ็นดู ยิ่งลูกปลาทำแบบนี้เธอยิ่งอยากจะให้ทุกอย่าง "โธ่เอ้ย! แม่อยากให้นี่นา หนูอยากได้อะไรก็ขอแม่บ้างสิ ไม่เห็นจะอยากได้นั้นนี่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเขาเลย วัยกำลังโตแบบนี้เขาอยากได้เครื่องสำอางค์ ชุดสวยๆ เครื่องประดับดีๆ พรุ่งนี้แม่จะพาไปซื้อ" "แต่ว่า..." ลูกปลามองอย่างลำบากใจ เธอไม่ชอบแต่งหน้าแต่งตัวซึ่งไม่มีความจำเป็นจะต้องอยากได้เลย ภานุเดินเข้าไปข้างในเพราะมีเรื่องจะคุยกับคุณแม่ด้วย "อ่าว.. กลับมาแล้วเหรอ.. ทานข้าวก่อนมั้ยลูก" "ขอคุยด้วยหน่อยครับแม่" "ว่ามาสิ" คุณหญิงเปลี่ยนไปคุยกับลูกชายแทน ลูกปลามองทั้งสองคนก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา "งั้นลูกปลาไปจัดโต๊ะอาหารให้นะคะ" "จ๊ะ ไปเถอะ" เมื่อลูกปลาเดินออกไปแล้ว คุณหญิงก็หันมามองลูกชายรอฟังว่าเขามีอะไรจะพูดอีก "ไหนว่ามาจะคุยอะไรกับแม่" ภานุถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขากำลังคิดว่าจะเริ่มพูดอะไรก่อนดีแต่ถ้าไม่พูดลูกปลาก็ไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง "แม่ช่วยบอกให้ลูกปลาย้ายกลับไปห้องผมเหมือนเดิมด้วย" คุณหญิงเผลอยิ้มออกมาอย่างหุบไม่อยู่ ที่แท้มาขอตัวหนูลูกปลาไปอยู่ด้วยนั้นเอง สงสัยจะติดใจซะแล้วล่ะมั่ง ก็แน่ล่ะเด็กมันน่ากินนี่ "ให้น้องไปนอนโซฟาอีกนะเหรอ.. ไม่เอาละ" คุณหญิงอยากจะให้ลูกชายสารภาพเอง เขาเป็นลูกผู้ชายจะต้องยอมรับในสิ่งที่ทำลงไปด้วยตัวเอง เธอเอาหนูลูกปลาใส่พานให้ถึงห้องแล้วจะให้ป้อนให้ทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้ ภานุอึกอักไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เขาคิดว่าแม่น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนะ "ผมว่าแม่รู้นะ บ้านนี้หูตาเยอะพอสมควรไม่น่าที่แม่จะพลาดบางอย่างไป" ภานุเอ่ยออกไปอย่างรู้ทัน เธอเคยบอกแล้วว่าภานุไม่ใช่คนโง่ แต่ทำไมเธอจะต้องฉลาดแล้วเดาออกทุกเรื่องล่ะ "แกเป็นผู้ชายนะภานุ การยอมรับการสารภาพตามตรงไม่ใช่เรื่องน่าอาย" "โอเค.. คือวันนั้นที่ผมพูดไปเพราะแค่อยากจะบอกว่าเรื่องคืนนั้นมันไม่มีอะไร แต่หลังจากนั้นมันเกิดขึ้นแล้ว แม่จะไม่ให้ผมรับผิดชอบคนของแม่เหรอ..." คุณหญิงยิ้มออกมาอย่างพอใจ ก็เท่านี้แหละที่ต้องการได้ยิน ปากแข็งบอกเลยนะว่าจะอดกอดเมีย "ยอมรับแล้วเหรอไง" "ช่วยบอกลูกปลาตามที่ผมขอด้วยนะครับ" "แม่ไม่ว่าอะไรเรื่องหนูลูกปลา เธอเป็นเด็กน่ารักและแม่ก็ชอบมาก ประเด็นคือลูกจะจัดการยังไงกับผู้หญิงอีกคน หนูลูกปลาไม่ใช่ของเล่นนะภานุ ถ้าไม่คิดจะรับผิดชอบจริงก็หยุดซะแต่ตั้งแต่ตอนนี้" คุณหญิงอยากที่จะมั่นใจ อย่างน้อยเขาต้องเลือกว่าจะไปต่อกับใคร ถ้าคิดว่ายังจะรออีกคนต่อ เธอจะให้หนูลูกปลาอยู่ห่างลูกชายของตัวเอง เด็กที่ใสซื่ออย่างกับผ้าขาวแบบนั้น ยิ่งผูกพันกันนานไปมันจะกลายเป็นความรักที่ไม่สามารถตัดขาดกันได้ ถึงเวลานั้นคนที่ทรมานที่สุดไม่ใช่ลูกชายของเธอแต่เป็นตัวของหนูลูกปลาเอง "ผมจัดการเรื่องนี้ได้ครับ" ภานุเอ่ยเพียงแค่นั้น อย่างน้อยเขาต้องมั่นใจว่าสิ่งที่เขากำลังจะเลือกมันคือสิ่งที่เขาร้องหามากที่สุด เมื่อถึงเวลานั้นเขาสามารถตัดออกไปได้ไม่ยาก "แม่รู้ว่าเราจัดการได้ แต่ต้องจัดการให้เร็วที่สุดไม่ใช่ปล่อยเวลาผ่านไปแล้วมันจะแก้ไขอะไรยาก" "ผมเข้าใจ เอาเป็นว่าแม่จะทำตามที่ผมบอกมั้ย" ภานุเอ่ยถามผู้เป็นแม่อีกครั้ง คุณหญิงจะโกนเรียกพิมเข้ามาหาข้างในก่อนจะออกคำสั่ง "พิมจ๊ะ เดี๋ยวให้พวกแม่บ้านเก็บของหนูลูกปลาไปไว้ที่ห้องของคุณภานุตามเดิมนะ ไปทานข้าวได้ละแม่หิว" คุณหญิงชวนลูกชายเดินไปยังห้องอาหาร ลูกปลากำลังนั่งคุยกับคุณพ่ออย่างสนุกเกี่ยวกับต้นไม้มงคลต่างๆ "งั้นไว้เราไปซื้อต้นไม้ด้วยกัน พ่อจะพาหนูลูกปลาไปซื้อต้นไม้มาปลูกตรงมุมที่หนูบอกเลย" "ได้ค่ะ เดี๋ยวลูกปลาพาไปซื้อร้านที่ลูกปลารู้จัก เขาเป็นเพื่อนตอนเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ ที่บ้านขายต้นไม้ด้วย" "ดีเลย" "คุยอะไรกันอยู่คะ" คุณหญิงเดินเข้ามาได้ยินเสียงสนทนาคุยกันก็เอ่ยถามด้วยความอยากรู้ "ชวนหนูลูกปลาไปซื้อต้นไม้นะ เพื่อนเขาเปิดร้านขายต้นไม้" "อ่อ ไปสิคะคุณชอบนี่ แต่พรุ่งนี้ไม่ได้นะเราสองคนจะไปช็อปปิ้งกัน" ภานุเดินมานั่งลงข้างลูกปลา เขามองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร พิมตักข้าวให้ทั้งสี่คนก่อนจะคุยกันไปทานไปโดนบทสนทนาอยู่ที่สามคนมากกว่า ส่วนชายหนุ่มนั่งฟังไม่ได้พูดอะไร เขาตักกับข้าวให้ลูกปลาทานเยอะมากจนหญิงสาวส่งซิกให้หยุดสักทีแต่เขาก็ไม่ฟัง "กินสิ" "มันเยอะไปแล้วค่ะ" ลูกปลามองจานของตัวเองที่มันมีแต่กับข้าวเยอะมาก เธอไม่อยากนั่งทานข้าวกับเขาเลยเพราะถูกบังคับให้ทานเยอะ "ทานให้หมดนี่แหละ" ลูกปลาก้มหน้าทานอย่างจำใจ เธอต้องอ้วนขึ้นแน่นอนเลยแบบนี้ กว่าจะฝึกทานแบบนี้ได้มันใช้เวลาหลายปีเลยนะ "ค่ะ" หญิงสาวฝืนใจทานจนหมดโดยไม่มีเหลือเพราะไม่อยากให้ทุกคนมองว่าเธอกินทิ้งกินขว้าง ไม่เคยลำบากไม่รู้หรอกว่าการได้กินของดีๆแบบนี้มันมีค่ามากแค่ไหน เมื่อทุกคนบนโต๊ะทานเสร็จต่างก็แยกย้ายกันขึ้นไปพักผ่อน ลูกปลาต้องกลับไปนอนที่ห้องของภานุตามเดิมเพราะคุณหญิงให้ไป เมื่อเธออาบน้ำเสร็จแล้วก็ถือหมอนมานอนที่โซฟาตามเดิม ส่วนภานุที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกไปก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ "ไปนอนทำไมโซฟา" เขาเดินมานั่งลงที่เตียงนอนมองหญิงสาวที่กอดหมอนอยู่ตรงโซฟาก็เอ่ยถามอย่างสงสัย "คุณภานุจะให้ลูกปลานอนด้วยเหรอคะ" หญิงสาวเอ่ยถามอย่างใสซื่อ เขาถึงกับกุมขมับด้วยความเหนื่อยใจ ตกลงว่าเธอใสซื่อไม่ได้ซื่อบื้อใช่มั้ยถึงไม่ค่อยเข้าใจอะไรแบบนี้ "มานี่" เขากวักมือเรียกเธอให้เดินมาหา ลูกปลาอุ้มหมอนเดินเข้ามาใกล้เขาด้วยความระแวง ภานุดึงตัวเธอขึ้นมาบนเตียงก่อนจะอุ้มเธอมานั่งลงบนตักของเขา ลูกปลานั่งนิ่งมองชายหนุ่มตาแป๋ว "ไม่ทำงานเหรอคะ" เธอชวนเขาเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยเปื่อย อีกอย่างโดยปกติเวลานี้เธอจะเห็นเขาทำงานอยู่ในห้อง ไม่ว่างมานั่งอยู่ตรงนี้หรอก "วันนี้ไม่อยากทำ" "งั้นลูกปลาไม่ต้องทำของว่างใช่มั้ยคะ" เขาพยักหน้าก่อนจะยื่นมือไปปิดไฟแล้วเปิดเพียงโคมไฟสลัวๆ "ไม่ต้องทำหรอกของว่าง ฉันอยากกินอย่างอื่นมากกว่า" พูดจบเขาก็ดึงใบหน้าหญิงสาวเข้ามาใกล้ก่อนจะพรหมจูบด้วยความนุ่มนวล ลูกปลาเริ่มรู้แล้วว่าของอย่างอื่นที่เขาอยากกินนั้นมันคืออะไร แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะการนอนกับเขาเป็นสิ่งที่เธอต้องยอมอยู่แล้ว ทั้งสองคนกอดรัดกันแทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน และครั้งนี้หญิงสาวมีส่วนร่วมมากกว่าครั้งก่อน เธอถูกชายหนุ่มสอนลีลาหลากหลายมากขึ้น แม้ว่าเธอจะเขินอายแต่อารมณ์มันพาไปจึงเผลอทำตามอย่างว่าง่าย เช้าวันต่อมา.... ลูกปลาตื่นมาทำอาหารเช้าเช่นเดิม ส่วนภานุก็ไม่อยากจะบ่นหญิงสาวแล้วเพราะรู้ว่าเธอชอบทำอาหารมาก เขาตื่นขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนจะมองตู้เสื้อผ้าที่มีชุดทำงานของเขาแขวนไว้เรียบร้อย "รสนิยมดีอยู่นะ" เขายิ้มออกมาก่อนถึงจะหยิบชุดที่ลูกปลาจัดไว้ให้สวมใส่ไปทำงาน ไหนๆเธอก็ตั้งใจเลือกให้ก็ใส่เอาใจสักหน่อยแล้วกัน จากนั้นเขาก็เดินลงมาทานอาหารปกติ และก็ยังบังคับให้ลูกปลาทานข้าวเยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ คุณหญิงสังเกตทั้งสองคนว่าความสัมพันธ์เหมือนจะไปได้ดีมาก ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะได้รับข่าวดีเร็วๆนี้ แถมอนาคตหลานตัวเล็กของเธอก็จะมีครอบครัวที่อบอุ่นมีทั้งพ่อและแม่พร้อมหน้าพร้อมตา มันดีต่อใจคนแก่อย่างเธอมากจริงๆ หลังจากทานข้าวเสร็จลูกปลาก็เดินออกมาส่งภานุขึ้นรถไปทำงาน เขาหยิบบัตรในกระเป๋าส่งให้เธอหนึ่งใบ ลูกปลารับมาอย่างงงๆก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย "เอาบัตรให้ลูกปลาทำไมคะ" "จะไปช็อปปิ้งกับคุณแม่ไม่ใช่เหรอ... อยากได้อะไรก็ซื้อใช้บัตรนี้แหละฉันให้" ลูกปลาส่ายหน้าพร้อมกับส่งคืนชายหนุ่ม เธอไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นแหละอยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีแล้ว "ลูกปลาไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ" "ให้ไปซื้อก็ซื้อสิ เสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ น้ำหอม ของบำรุง ของกินอะไรก็ซื้อๆไปเถอะ บัตรไม่จำกัดวงเงินด้วย กดเงินสดก็ได้จะเอาเงินไปทำอะไรก็ใช้ในนี้แหละ" "คุณภานุให้ลูกปลาเหรอคะ" "อืม เก็บไว้กับตัวนั้นแหละ แล้วขับรถเป็นมั้ย" เขาถามหญิงสาวอีกครั้ง เขาว่าจะซื้อรถให้เธอส่วนตัวคันหนึ่งเวลาไปไหนจะได้สะดวก "เคยฝึกขับค่ะแต่ว่าไม่คล่องเท่าไหร่ แหะๆ" ลูกปลายิ้มแห้งออกมา เธอเคยฝึกขับตอนทำงานที่ร้านเบเกอรี่แต่ไม่ได้จับนานน่าจะลืมไปบ้าง "พรุ่งนี้ฉันหยุดเดี๋ยวพาไปซื้อรถ" ลูกปลาตาโตก่อนจะรีบปฏิเสธชายหนุ่ม ทำไมคนบ้านนี้ชอบยัดเยียดให้เธอซื้อนั่นซื้อนี่ก็ไม่รู้ ของราคาไม่ใช่ถูกๆ "ลูกปลาไม่อะ..." "ไปนะ" เขาดึงลูกปลามากอดไว้แนบอกก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระแล้วขึ้นรถไปทันที หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเขาไม่รับฟังอะไรเลย ลูกปลามองบัตรในมือก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปเจอคุณหญิงกำลังเดินออกมาพอดี "ตาภานุไปทำงานแล้วเหรอลูก" "ค่ะ ไปแล้วค่ะ" "แล้วนั้นอะไรนะ" คุณหญิงมองบัตรในมือของลูกปลา เธอส่งไปให้คุณหญิงดูก่อนจะอธิบายทุกสิ่งทุกอย่าง "คุณภานุให้ลูกปลาเอาไปซื้อของค่ะ บอกว่าให้ไปช็อปปิ้งกับคุณแม่ แล้วเขาบอกว่าพรุ่งนี้จะพาลูกปลาไปซื้อรถด้วยค่ะ คุณแม่ช่วยบอกคุณภานุได้มั้ยคะว่าลูกปลาไม่อยากได้" ลูกปลาหันไปหาตัวช่วยแทน คุณหญิงยิ้มออกมาทันที ไม่คิดว่าลูกชายของเธอจะสายเปย์หญิงเหมือนกันนะเนี่ย "ตอนแรกแม่จะพาลูกปลาไปเลือกพอดี" "เลือกเหรอคะ..." "ก็แม่เคยสัญญากับหนูไงว่าจะซื้อให้ แต่ถ้าตาภานุจะเป็นคนซื้อเองงั้นแม่จะไม่ซื้อแล้ว" ลูกปลาถึงกับเกาหัวอย่างทำอะไรไม่ได้ ตกลงว่าไม่มีใครช่วยเธอได้เลยใช่มั้ย "แต่ว่า..." "รับๆไปเถอะลูก ตาภานุมีเงินเยอะจะตาย รีบไปแต่งตัวได้แล้ววันนี้แม่จะซื้อชุดสวยให้หนูเยอะๆเลย" "ค่ะ" ลูกปลาเอ่ยออกมาอย่างจำยอมก่อนจะเดินคอตกขึ้นไปยังห้องนอน ตกลงว่าเธอทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมตามน้ำไปใช่มั้ย....
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD