“ลูเซียน ลิเดียกลับก่อนนะคะ วันหลังว่างๆ ลิเดียจะมาเยี่ยมคุณใหม่” เธอบอกลาชายหนุ่มและพึ่งจะเห็น3 แสบที่ทุกๆ คนพูดถึง ลูกหมาพันธุ์ไซบีเรียน ฮัสกี้ สีพื้นเป็นสีน้ำตาล ดำ เทา มี 3ตัว หน้าตาน่ารักอ้วนพี
โฮ่งๆ ...เสียงเห่าดังขรม มันแยกเขี้ยวขู่ พองขนตั้งชันและพร้อมจะกระโจนเข้าใส่หากหญิงสาวแปลกหน้าขยับตัว
“เป็นอะไรไปอีกล่ะ เมื่อกี้ยังดีๆ หยุดเห่าโว้ยหนวกหู เดี๋ยวขังกรงไม่พาไปหาแม่อัญตอนเย็นนาโว้ย” ชายหนุ่มตวาดเสียงดัง ยกปลายนิ้วขึ้นชี้หน้าและดูเหมือนพวกมันจะเข้าใจ พากันหยุดเห่า แต่ก็ไม่วายแยกเขี้ยวขู่เป็นระยะๆ
“ลิเดียกลัวค่ะลูเซียน ลูกหมาพวกนี้น่ากลัวจัง” เธอแสร้งทำเป็นกลัว และหากไม่มีชายหนุ่มอยู่แถวนี้รับรองได้ไอ้สามตัวนี่เจ็บ!!
“มันคงจะหยอกคุณเล่นนะลิเดีย ธรรมดาพวกมันน่ารักจะตาย แค่ซนแต่ไม่ดุ”
“ไปส่งลิเดียที่รถหน่อยได้ไหมคะ...นะคะดาร์ลิง!!” มือเรียวบางสอดคล้องวงแขนของชายหนุ่มเธอกระแซะเสีย
