อัลฟ่าเถื่อน

ตอนที่ 8/1 ‘พันธนาการด้วยโซ่’

หลังจากได้ระบายความโกรธเกรี้ยวคุกรุ่นด้วยไฟโทสะจนเหลือเพียงตะกอนขุ่นมัวให้คงค้างอยู่ภายในใจ ไตรวิชญ์ก็เริ่มสำรวจเนื้อตัวสกปรกมอมแมมของโอเมก้าน้อยที่หลับคาอกเขาไปแล้ว ใบหน้าอ่อนเยาว์แลดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเหมือนผ้าขาวไร้สีอื่นเจือปน แต่ใครจะรู้ว่าความคิดอ่านกลับฉลาดหลักแหลมมีไหวพริบ หัวไวเหมือนลิงที่เรียนรู้อะไรได้เร็ว เข้าใจใช้แผนการล่อเสือออกจากถ้ำเพื่อหลบหนีออกมา

ถ้าเกิดเด็กนี่เป็นอัลฟ่าป่านนี้คงหนีพ้นจากเขตป่านี่ไปแล้ว ไม่ต้องมีสภาพน่าสมเพชแทบดูไม่ได้แบบนี้หรอก

ระหว่างที่รอให้หายน็อต อัลฟ่าหนุ่มก็มองคู่แห่งโชคชะตาด้วยสายตาเวทนา เกิดเป็นโอเมก้าอ่อนแอแค่หวังว่าจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีเหมือนคนทั่วไปก็ว่ายากแล้ว ยังต้องคอยหลบหนีจากพวกอัลฟ่าที่หมายกัดคอสร้างรอยพันธะทั้งที่ไม่เต็มใจ แล้วพาตัวกลับไปบำเรอกามสนองตัณหาและผลิตทายาทให้ พอหมดประโยชน์ก็เขี่ยทิ้งอย่างเลือดเย็น

เขาไม่ได้ดูถูกคนที่เกิดมาเป็นโอเมก้า แต่เพราะเขาดันไปเห็นพวกโอเมก้าหากินด้วยการเอาเรือนร่างแลกเงินเพื่อความสุขสบาย และอีกพวกก็ปล่อยกลิ่นยั่วยวนให้พวกอัลฟ่าต่อยตีกันเพื่อครอบครองตัวเองด้วยความบันเทิงใจ ใช้กลิ่นฟีโรโมนควบคุมให้พวกนั้นตกอยู่ภายใต้อำนาจ สูญเสียความเป็นผู้ล่าและกลายเป็นผู้ถูกล่าเสียเอง

ที่อัลฟ่าทั้งหมดต้องลุกฮือขึ้นมาเหยียบย่ำพวกโอเมก้าให้ตกต่ำเป็นชนชั้นทาสก็เพราะในอดีตเคยมีโอเมก้าที่ฉลาดเป็นกรด คิดใช้กลิ่นล่อลวงพวกเขาให้หลงใหลอยากร่วมหลับนอนด้วย จนยอมแลกทุกสิ่งแม้กระทั่งชีวิตเพื่อแย่งชิงมา

ไตรวิชญ์เกลียดความรู้สึกของการเป็นไอ้หน้าโง่ที่ลุ่มหลงโอเมก้าอ่อนแอจนโงหัวไม่ขึ้น รังเกียจที่พวกมันใช้กลิ่นมอมเมาพวกเขาให้อยากผสมพันธุ์ด้วยจนต้องแย่งชิงกันเอาเป็นเอาตายเหมือนหมาติดสัด ทั้งที่พวกเขาแข็งแกร่งกว่าไม่รู้กี่เท่า กลับตกต่ำขาดสติได้ถึงขนาดนั้น

เขาเคยเห็นสภาพของอัลฟ่าที่รัทเพราะได้กลิ่นโอเมก้าฮีทแล้วคลุ้มคลั่งควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาไม่ต้องการตกเป็นทาสความอยากกระหายในตัณหาราคะ ถ้าจะมีเซ็กซ์กับใครสักคนก็ต้องเกิดจากความต้องการของตัวเองไม่ใช่กำหนัดที่ถูกกระตุ้นเพราะกลิ่นของพวกมัน

“หืม…ได้รับบาดเจ็บด้วย ซนจนได้เรื่อง โง่เง่าจริง ๆ” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยตำหนิพลางหรี่ตามองท่อนขาเรียวเล็กที่มีเลือดไหลซึมเป็นทางยาวจากการถูกหนามแหลมเขี่ยนเข้า

คิดจะหนีโดยไม่รู้จักประมาณตน ผลลัพธ์ที่ได้ก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ

“มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง ใจกล้าไม่เบา แต่มีความผิดจะไม่ลงโทษอะไรเลยคงไม่ได้”

มือหนาบีบจมูกเล็กน่ารักของโอเมก้าหน้าเด็กอย่างมันเขี้ยว หลังจากคิดบทลงโทษไว้เสร็จสรรพก็ขยับบั้นท้ายอวบขาวเหมือนก้อนแป้งซาลาเปาสองลูกให้ออกจากตัก ทันทีที่ยกตัวนิมมานขึ้นน้ำขาวขุ่นก็ไหลย้อยหยดลงมาบนหน้าขาเขา

ว่ากันว่าเปอร์เซ็นต์ที่โอเมก้าจะตั้งท้องเพราะถูกน็อตใส่มีสูงมาก ส่วนก่อนหน้านั้นเขาก็ไม่ได้ให้เด็กนี่กินยาคุมกำเนิดตอนฮีท ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เขาเพลิดเพลินกับการจับเด็กนี่กลืนกินรองท้องครั้งแล้วครั้งเล่า

เขารัทและน็อตตลอดการร่วมรักกับนิมมาน ไม่อาจควบคุมสติสัมปชัญญะและความยับยั้งชั่งใจของตัวเองได้ เพราะหอมหวานรัญจวนนี่คอยแต่จะปลุกเร้าอารมณ์ให้เตลิดอยู่ร่ำไป

ไตรวิชญ์ละลายสายตาจากคนที่ทำให้โกรธจัดแทบคลั่ง รีบอุ้มร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดูจากความลึกของหลุมคงไม่ง่ายจะปีนขึ้นไป แต่ไม่ใช่กับอัลฟ่าอย่างเขาที่ได้รับการฝึกฝนทักษะการเอาตัวรอดมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นบนบกหรือในน้ำ กระทั่งป่าใหญ่ที่มีสัตว์ดุร้ายอาศัยอยู่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่สำหรับเขา

ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลแดงมองหาทางขึ้นจากหลุม พื้นดินบริเวณนี้ขรุขระและแข็งตัว พอมีแง่ให้เหยียบปีนขึ้นไปได้บ้าง ชายหนุ่มจึงจับตัว

โอเมก้าขึ้นพาดบ่ากอดขาสองขาเปลือยไว้ แล้วใช้อีกมือคว้าหินที่ฝังตัวในดินเป็นหลักยึด ใช้สองเหยียบร่องหลุมเล็ก ๆ เพื่อดันตัวขึ้นมา โชคดีที่หลุมนี้ไม่ลึกมาก ไม่อย่างนั้นคงปีนกลับขึ้นมาพร้อมกันสองคนไม่ได้

ใบหน้าคมเข้มติดจะดิบเถื่อนเผยแววหงุดหงิด เบื่อกลิ่นหอมเย็นที่ผสมผสานกับกลิ่นคาวรักซึ่งลอยมาแตะจมูก กระตุ้นความอยากทุกครั้งที่ลมพัดโชยมา ประสาทจะแดกตายอยู่แล้ว ขืนได้กลิ่นมาก ๆ คงต้องไปตัดจมูกทิ้ง ไม่ก็จัดการไอ้เด็กมะลิตัวปัญหาที่สร้างความปั่นป่วนรวดร้าวให้กับร่างกายเขา

“พาไปที่ฐานลับไม่ได้ งั้นเอาไปโยนทิ้งไว้ในถ้ำที่อยู่ใกล้ ๆ รอพรุ่งนี้เช้าแล้วค่อยพากลับบ้าน มอบบทลงโทษหนัก ๆ ให้สักครั้งจะได้ไม่กล้าหนีออกมาอีก”

หลังคิดเสร็จก็ออกเดินไปยังทิศทางที่ตัวเองจำได้แม่นยำ ในป่าแห่งนี้มีฐานลับที่ใช้ทำการประชุมของตระกูลเขาอยู่ แต่ก่อนที่จะถึงไปทางด้านขวาจะเป็นถ้ำที่เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติมีมานานกว่าร้อยปีเห็นจะได้

ถ้ำนี้ไม่ใหญ่นักและไม่มีเส้นทางเชื่อมทะลุไปยังที่ไหนทั้งนั้น

อัลฟ่าหนุ่มจัดการวางร่างของนิมมานไว้บนพื้นพลางดึงเสื้อยืดหลายตัวของเขามาปิดสะโพกกลม ๆ สองก้อนที่น่ากัดให้จมเขี้ยว แล้วค่อยลุกไปเดินหาพวกกิ่งไม้แห้งมาก่อกองไฟ ไตรวิชญ์วางกองไม้สุมอยู่ไม่ไกลจากจุดที่โอเมก้าน้อยนอนอยู่ ใช้ไฟแช็กจุดไฟจนภายในถ้ำสว่างช่วยคลายความหนาวเย็นให้อบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง ก่อนจะเดินกลับไปนั่งใกล้คนหลับ

นิมมานขยับตัวยุกยิกแล้วกลิ้งไปหากลิ่นไอแดดจัดบนทุ่งหญ้าในฤดูร้อน เท่านั้นคงยังไม่พอใจ เจ้าตัวดียังปีนขึ้นไปนอนบนตัวคู่แห่งโชคชะตาใช้สองแขนกอดรัดคนร่างสูงแนบแน่นพร้อมเอาซุกอกแกร่งทั้งที่ยังหลับตาอยู่

ไตรวิชญ์ถอนหายใจแรงจับร่างเพรียวบางให้นอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน มือหนากดใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักให้ซุกอก อีกมือตบตูดลูกแกะน้อยเบา ๆ แล้วสอดนิ้วล้วงเอาน้ำรักออกเพื่อให้คนหลับรู้สึกสบายตัว แต่เสียงครางแหบหวานใกล้หูก็ก่อกวนให้สมาธิแตกกระเจิง คว้าใบหน้าเรียวเล็กให้แหงนขึ้นรับจุมพิตร้อนกระหายใคร่ของเขา

“อื้ออ…อ๊ะ ไม่เอา พอแล้ว”

“อย่าคราง กูจะประสาทแดกควบคุมสติไม่ได้เพราะมึงนี่แหละ อยากโดนเอาอีกรอบรึไง! “

อัลฟ่าหน้าดุขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างอดทนอดกลั้น ใจจริงอยากกระแทกมันอีกครั้งให้หายอยาก แต่ก็ไม่ต้องการให้ตัวเองดูน่าสมเพชที่ทำอะไรคนไม่ได้สติเหมือนพวกโรคจิตหื่นกามที่อยากสนองตัณหาเพียงอย่างเดียว

“นอนไปนิ่ง ๆ ตื่นมากูยังมีเรื่องต้องจัดการมึงอีก นิ่งซะ...อย่าก่อกวนกู”

นิมมานที่ได้ยินเสียงเข้มดุ ๆ เหนือหัวก็ยกมือขยี้ตาเงยหน้าขึ้นมองอัลฟ่าเถื่อน ดวงตาเรียวสวยปรือปรอยมองไตรวิชญ์ ก่อนจะใช้สองมือจับบ่ากว้างดันตัวเองขึ้นมาให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน สายตาสองคู่สบประสานกันโดยไร้คำพูด

เด็กหนุ่มถอนหายใจเหนื่อยหน่ายซุกหน้ากับซอกคอที่มีกลิ่นหอมอบอุ่นลอยอวลออกมา ได้กลิ่นแล้วสบายใจค่อยคลายความหวาดกลัวจากเหตุการณ์เมื่อครู่มาหน่อย

ตอนนั้นหลงอยู่ในป่ากลิ้งตกลงหลุมคิดว่าตัวเองคงไม่รอดแน่แล้ว ในหัวก็คิดถึงใบหน้าร้ายกาจของอัลฟ่าโหด มองเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ย สองหูแว่วเสียงหัวเราะสะใจ แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำให้ความกลัวน้อยลง

“กลัวมากไหม…”

“กลัวมาก”

“แล้วหนีกูมาทำไม”

“เพราะไม่อยากถูกชิงอิสรภาพไปไง แปลกตรงไหน” เสียงแหบหวานบ่นอุบอิบอยู่กับลำคอหนาของคนพี่ ไม่ได้รู้สึกกลัวว่าตัวเองจะถูกตะคอกหากตอบไปตามความจริง

“กูบอกตอนไหนว่าจะจำกัดอิสรภาพมึง อยากตายนักก็บอก ไม่ต้องมาทำให้คนอื่นเดือดร้อนออกตามหาให้วุ่นวาย แล้วเป็นไง ทำตัวอวดดีอวดเก่งแอบหนีมาแล้วไปรอดไหม? เก่งนักก็ไปให้สุดสิ พอตกหลุมตกบ่อก็ร้องไห้งอแง อายุตั้งเท่าไหร่ยังทำตัวเป็นเด็กอีก”

“ถ้าจะช่วยแล้วมาว่ากันแบบนี้ วันหลังไม่ต้องมาช่วยเลย”

“ยังจะปากดีไม่เลิก กูจับเหวี่ยงออกนอกถ้ำตอนนี้เลยเป็นไง ถึงในป่านี้จะไม่มีเสือหรือสัตว์ใหญ่ชอบกินเนื้อ แต่พวกงูแมงป่องตะขาบก็ยังมีอยู่ไม่น้อย คงพอทำให้ปากดี ๆ ของมึงยอมหุบลงบ้าง คนที่ไม่รู้จักเจียมตัวไม่ยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอมักตายเร็ว เรื่องง่าย ๆ แค่นี้มึงยังไม่เข้าใจ ต้องให้กูบอกหมดทุกเรื่องเลยไหมว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ”

“...”

ที่นิมมานยอมปิดปากเงียบไม่เถียงต่อไม่ใช่เพราะสู้ไม่ได้ แต่เหนื่อยจะโต้เถียงแล้วต่างหาก คนผิดคือใครกัน ทำไมพูดไปพูดมาถึงโบ้ยความผิดทั้งหมดมาให้เขาซะได้

ตัวเองทำตัวใจร้ายพูดจาเหมือนจะกักขังเขาให้อยู่ที่นี่ตลอดไป เป็นใครได้ยินเข้าก็ต้องหนีกันทั้งนั้น ใครจะอยากมีชีวิตน่าเศร้าตกเป็นทาสกามให้อัลฟ่าสนองความอยากกระหาย พอหิวเมื่อไหร่ก็แวะมาเหมือนเซเว่นกันเล่า!

แล้วถ้าเขาท้องดันมีลูกเป็นโอเมก้า ลูกของเขาจะมีชะตากรรมเป็นอย่างไร ไม่ต้องกลายเป็นแบบเขาที่พ่อไม่ต้องการจนต้องหนีไปแต่งงานใหม่ ทิ้งให้แม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพังเหมือนทุกวันนี้เหรอ

คนคนนี้เกิดมาเป็นอัลฟ่า เรื่องฐานะชาติตระกูลดูจากคฤหาสน์ใหญ่โตหลังนั้นก็รู้แล้วว่าชีวิตในแต่ละวันคงไม่ต้องดิ้นรนทนลำบากทำงานงก ๆ หน้าตาก็กินขาดหล่อเหลาสะท้านใจคนมองซะขนาดนี้ แค่ยืนอยู่ด้วยใกล้ ๆ ก็ใจเต้นแรงลมแทบจับแล้ว มีทุกอย่างพร้อมสรรพแล้วจะมาเข้าใจอะไรกับจิตใจผู้อื่น

หนูตัวเล็ก ๆ อย่างพวกเขาทำได้แค่ดิ้นรนเอาตัวรอดไปวัน ๆ แอบได้ก็แอบ หลบได้ก็หลบ ทางที่ดีอยู่ให้ห่างไกลจากพวกอัลฟ่าอันตรายพวกนี้ให้ไกลได้เท่าไหร่ยิ่งดี ชีวิตจะได้สงบสุขไม่ต้องคอยหวาดกลัวคอยหวาดระแวงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

ไตรวิชญ์ที่เห็นอีกฝ่ายเงียบไปก็ก้มลงมองโอเมก้าในอ้อมแขน เห็นคนตัวเล็กกว่าขมุบขมิบปากพูดแบบไร้เสียง ทำหน้าทำตาเหมือนก่นด่าใครสักคน เสียงหัวเราะต่ำ ๆ ก็หลุดออกมา บนโลกนี้จะมีใครกล้าว่าเขาในระยะเผาขน คงมีแต่คนโง่อวดดีเท่านั้นที่ไม่รู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของเขา

“กลัวก็ส่วนกลัว แต่ส่วนที่หนีออกมายังไงก็ต้องโดนลงโทษ”

“หา! ลงโทษอะไรกัน ไม่ได้ทำผิดจะลงโทษได้ไง!”

“แล้วใครกันที่หนีออกมาดันเซ่อซ่าหลงอยู่ในป่าเดินกลิ้งตกลงหลุมหาทางกลับขึ้นมาไม่ได้ ร้องไห้น้ำตาท่วมหน้าร้องขอให้คนอื่นช่วยเหลือ ถ้ากูไม่มาช่วยมึงคงนอนตายอยู่ในป่าเหลือแต่โครงกระดูกทิ้งไว้รอให้ใครสักคนมาเจอเศษซากของมึง”

“คนใจร้าย! จำเป็นไหมที่ต้องพูดจาซ้ำเติมกันขนาดนี้”

ตุบ ๆ ๆ

กำปั้นเล็กรัวทุบแผงอกกำยำอย่างโมโห ทั้งโกรธทั้งเสียใจ ยังไม่ทันได้หายกลัวก็โดนอัลฟ่าหน้าโหดมาข่มขู่เรื่องจะลงโทษกันอีก เขาทำผิดอะไร แค่หนีออกมาแล้วไปไม่รอดต้องถูกทำโทษทารุณกรรมกันเลยหรือไง

ไตรวิชญ์พ่นลมหายใจอุ่นจัดใส่หน้าโอเมก้าที่กำลังทุบตีตัวเองอยู่จนผมที่ปรกหน้าผากปลิวสะบัดไปข้างหลังเผยหน้าผากเกลี้ยงเกลา ยิ่งทำให้นิมมานดูหน้าเด็กน้อยกว่าอายุจริงลงไปอีก ถ้าไม่บอกว่าสิบเก้าปีคงหลงคิดว่าอายุแค่สิบห้าสิบหกปี

“นอนซะ ขืนยังกล้าทำร้ายร่างกายกูอีก คืนนี้ทั้งคืนกูจะเอามึงจนกว่าจะสลบเหมือดคาอกกูไปเลย อยากโดนกระแทกยันเช้าก็ทำตัวดื้อด้านกับกูอีกสิ”

“กล้าเหรอ จะใจร้ายใจดำทำกับคนบาดเจ็บได้ลงคอเชียวเหรอ”

ไม่รู้นิมมานไปเอาความใจกล้ามาจากไหนถึงย้อนถามด้วยน้ำเสียงท้าทายพลางหรี่ตามองดวงตาคมกริบล้ำลึกอย่างค้นหาความจริง นัยน์ตาสีน้ำตาลอมแดงแข็งกร้าวเผยแววจริงจังหนักแน่น นั่นทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายพร้อมทำตามที่พูดขู่ไว้เสมอ

“เพิ่งโดนกูเอามายังกล้าถามกูแบบนี้อีก หรืออยากโดนอีกรอบตอนนี้ กูจะได้สนองความอยากกระสันซ่านของมึงให้”

“ใครอยากโดนไอ้นั่นจับยัดเข้ามา เมื่อกี้แค่ตกใจมากเกินไปหน่อยเลยไม่ได้ขัดขืน”

“ถ้ากูทำตอนนี้มึงจะขัดขืนไหม”

“อื้อ! ขัดขืนสิ ผู้ชายที่ไหนจะอยากถูกเสียบมากกว่าไปเสียบคนอื่น”

“เลิกคิดเรื่องจะไปเสียบคนอื่นได้เลย แค่นอนโก่งตูดให้กูเสียบอย่างเดียวมึงก็ไม่มีแรงจะไปทำอะไรแล้ว ยังกล้าคิดจะไปทำให้คนอื่น ไม่เจียมตัว โง่”

“ฮึ่ย! ด่าว่าโง่อยู่นั่นแหละ คนสอบได้ทุนเรียนมาจะเรียกว่าโง่ได้ยังไง อย่ามาชวนหาเรื่องตอนกำลังง่วงนะ คนจะนอนแล้ว! “ นิมมานที่เถียงสู้ไม่ได้ก็ออกอาการฮึดฮัดไม่พอใจ งับคอคนดีแต่ต่อว่าเสร็จก็ชิ่งหนีหลับไปเลย