บทที่ 8 รอยยิ้มของเธอ
1032 Words
“หาอะไรอยู่คะ” เธอถามออกไปน้ำเสียงแผ่วเบา รู้สึกเหนื่อยไม่น้อยกว่าจะหาร้านค้าเจอและเดินกลับมาหาทั้งสองคน ชายหนุ่มรีบหันไปมองที่ต้นเสียงก็พบกับผลิตาที่กำลังยืนหอบหิวของกินเต็มไม้เต็มมือ
“คุณแม่มาแล้ว” สาวน้อยยิ้มกว้างเมื่อคนเป็นแม่ปรากฏตัว
“ไปไหนมาครับ” เขารู้สึกโล่งใจมากๆที่ความเป็นจริงแล้วเธอไม่ได้หายไปไหนเป็นเขาเองที่คิดมาก
“ไปซื้อของกินมาน่ะสิคะ แถวนี้ร้านอาหารไกลเหมือนกันนะคะ ดูสิลูกสาวแม่เหงื่อออกเยอะเลย มาทานขนมกับน้ำหน่อยดีกว่าค่ะ” หญิงสาววางของกินลงบนผ้า จากนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ลูกสาว
“เติมพลังใช่ไหมคะ” สาวน้อยถามออกไปสายตาเป็นประกาย
“ใช่แล้วค่ะ นั่งสิคะทำไมยังยืนอยู่อีก” เธอตอบกลับลูกสาวยิ้มๆแล้วก็หันไปบอกเขาเสียงเข้ม ชายหนุ่มทำได้เพียงนั่งลงเงียบๆ จากนั้นก็จ้องมองหญิงสาวที่กำลังเช็ดเหงื่อให้ลูกสาว เธอไม่ได้ทิ้งเขาไปไหนเธอแค่ไปซื้อของกินมาให้เขาและลูกสาวรับประทาน
“อันนั้นทานไม่ได้นะคะของลูก”
“แล้วของพี่ล่ะ”
“น้ำเปล่าไงคะ” เธอบอกแค่นั้นแล้วก็ส่งแซนวิสให้ลูกสาวทานต่อ สาวน้อยเคี้ยวแซนวิสตุ้ยๆ
“ใจร้ายชะมัด” เขามองขวดน้ำเปล่าที่กลิ้งไปบนผ้าปูสีหวานแล้วก็บ่นพรึมพรำ
“ว่าไงนะคะ” เธอถามกลับเสียงดังทั้งที่ได้ยินเขาแอบนินทาเธอชัดเจน
“ไม่มีอะไรครับ”
“คุณพ่อหิวแน่ๆเลยทานกับหนูก็ได้ค่ะ” น้องลินีมีน้ำใจอยากแบ่งบันให้คนเป็นพ่อทานบ้างเพราะกลัวว่าคนเป็นพ่อจะหิวจะปวดท้องได้
“ไม่เป็นไรครับลูก จ๊อกก” กลิ่นที่หอมชวนให้หิวทำให้เขาไม่อาจปิดบังความอยากทานเอาไว้ได้
“คิกๆ คุณพ่อหิวนี่หน่า” หนูน้อยหัวเราะคิกคักชอบใจที่ได้ยินคีรีภัทรท้องร้องเสียงดัง
“ลิตาล้อเล่นค่ะ อันนี้ของพี่” เธอยื่นแซนวิสแฮมชีสของโปรดของเขาให้เขาทาน ชายหนุ่มยิ้มออกมาเต็มใบหน้า ดีใจที่เธอไม่ได้ละเลยเขาอย่างที่บอกกันในตอนแรก
“ขอบคุณครับ” เขารับแซนวิสมาทานคำใหญ่ รสชาติมันหอมหวานอร่อยกว่าทุกครั้งที่เขาเคยซื้อทานและแน่นอนว่าเธอจำได้หมดว่าเมนูโปรดของเขาคืออะไร แล้วเขาล่ะจำอะไรที่เกี่ยวกับเธอได้บ้างนะ
“แก้วนั้นของคุณแม่ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับพ่อดื่มด้วยก็ได้” ชายหนุ่มดูดน้ำอัดลมทันทีที่พูดจบ หญิงสาวมองอึ้งๆนี่เขาดูดหลอดเดียวกับเธอเลยหรอเนี่ย อย่างนี้ไม่เท่ากับว่าเขาได้จูบเธอทางอ้อมหรอ
“มีอะไรครับ”
“ปะ เปล่าค่ะ” เธอรีบหลบสายตาของเขาหันไปสนใจลูกสาวตัวน้อยแทน เขาเองพูดคุยกับลูกสาวอย่างออกรสชาติ เขาเป็นคนคุยเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรนะ
“ลินีชอบทานอะไรบ้างครับ”
“หนูชอบทานผักผลไม้ค่ะ”
“จริงหรือเปล่าครับ พ่อเคยได้ยินแต่ว่าเด็กๆไม่ชอบทานผักผลไม้นะครับ”
“ลิตาสอนให้แกทานเองค่ะ ทานไปทานมาก็ติดใจ”
“ขอบคุณครับ”
“ของคุณอะไรคะ”
“ที่เลี้ยงลูกของเราได้ดีขนาดนี้”
“ลูกลิตาลิตาก็ต้องดูแลอย่างดีนี่คะ” เธอตอบกลับชายหนุ่มยิ้มๆ เวลามองลูกทีไรจิตใจของเธอก็เหมือนได้รับพลังวิเศษบางอย่างกลับมา ยิ้มของเธอเป็นยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบที่เคยมืดหม่นกลับมาสดใสทันตา
“ลูกของเราครับ” หลังจากนี้เขาจะช่วยหญิงสาวดูแลลูกสาวในทุกๆเรื่อง เขาเอาเปรียบเธอไม่น้อยที่ให้เธอเลี้ยงลูกมาลำพังตั้งหลายปี ชายหนุ่มยกโทรศัพท์มือถือมาถ่ายภาพลูกสาวอีกครั้ง เขารู้สึกดีที่ได้ถ่ายภาพของลูกและแอบถ่ายภาพคนข้างกาย เธอยิ้มได้กว้างกว่าทุกครั้งเธอคงกำลังมีความสุขมากๆ หลังจากทานของว่างเรียบร้อยหญิงสาวก็ชวนสาวน้อยกลับบ้าน การจราจรติดขัดทำให้ต้องใช้เวลาในรถมากกว่าปกติ ผลิตาอุ้มลูกสาวให้นั่งบนตักของตน เขาคิดว่าจะดีกว่าถ้าลูกมีที่ประจำของตัวเองบนรถของเขา
“แวะซื้อคาร์ซิสแปบนึงนะครับ”
“จะติดหรอคะ”
“ใช่ครับ ในอนาคตพี่ต้องพาลูกไปไหนมาไหนอีกแน่ๆ”
“งั้นก็ได้ค่ะ” กว่าจะทำธุระเรียบร้อยก็เดินทางกลับมาถึงบ้านเกือบจะหกโมงเย็น
“อาพระพาย”
“ไปไหนกันมาคะเนี่ย อากะมาเล่นกับหนูเต็มที่เลย”
“พี่พาลูกไปสวนสาธารณะมาน่ะ ไม่อยากให้ลูกโดนฝุ่น” เขาตอบกลับน้ำเสียงอบอุ่น
“เยี่ยมเลยค่ะ อีกไม่นานหนูก็จะมีห้องนอนส่วนตัวแล้ว ตอนนี้ช่างกลับกันไปหมดแล้วค่ะพี่คีรี”
“พระพายทานอะไรหรือยัง”
“ยังค่ะรอทานพร้อมกับทุกคน”
“หิวหรือยังลูก หนูทานแซนวิสชิ้นใหญ่ไป”
“หิวแล้วค่ะ”
“หิวแล้วเราไปที่ห้องอาหารกันนะคะ พี่สองคนไปทำธุระส่วนตัวก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวพระพายดูหลานให้” คีติการีบขันอาสา
“พี่ขอไปอาบน้ำก่อนดีกว่าวิ่งเล่นกับลูกออกเหงื่อเยอะมาก”
“ค่ะ ไม่ต้องห่วงหลานพระพายซะอย่างจะดูแลเจ้าหญิงคนนี้ให้เอง”
“คิกๆ” สาวน้อยหัวเราะคิกคักเมื่อถูกคุณอาคนสวยขโมยหอมแก้มซ้ายขวา
ชายหนุ่มแยกไปอาบน้ำส่วนเธอเดินเข้าไปดูความเรียบร้อยในครัว แม่ครัวรีบเอ่ยห้ามแต่เธอก็ขอร้องพวกเขาว่าให้เธอช่วยเถอะเพราะเธออยากช่วยจริงๆพวกเขาถึงได้ยอมให้เธอหยิบจับอะไรบ้าง
- Writer
