Relentlessly (La Esperanza Series #1)

Kabanata 16

WARNING: SPG

“Isla...”

“H-Huwag... h-huwag!” pilit kong sigaw pero tila nakukulob sa lalamunan ko ang sariling boses. Pinagpapawisan ako nang malamig at kahit anong galaw ay parang hindi ako nakakaalis sa kinalulugaran ko.

“Isla Laurena.”

Sunod-sunod na malalim na paghinga ang pinakawalan ko habang patuloy sa pagsubok na tumakas. Umiikot ang paningin ko, sa pagitan ng masukal na mga puno, ng putikan, ng mga sangang tumatama sa katawan at paa ko sa bawat pilit na pagtakbo.

“Isla!”

Palakas nang palakas ang mga boses, ang mga tawanan, habang walang tigil sa pag-agos ang mga luha ko.

“Lauren.”

Umibabaw ang isang malamig na boses ngunit patuloy ako sa pagtingin sa paligid para hanapin ang mga lalaking sumusunod sa ‘kin. My tears continued to fall down, gaya ng walang tigil na pag-agos ng ulan na marahas na tumatama sa katawan ko.

“Isla! Hinding-hindi ka makakatakas! Kahit saan ka pumunta ay mahahanap ka namin... kahit saan.” Puno ng pang-uuyam ang boses ng lalaki mula sa malayo.

“Lauren!”

Isang boses ang nakapagpagising sa ‘kin. Mabilis akong napamulat ng mga mata at napaupo sa higaan habang naghahabol ng paghinga. Butil-butil ang pawis sa noo at leeg ko. Naitiklop ko ang mga tuhod at niyakap ‘yon.

Tuloy-tuloy ang pag-agos ng mga luha ko kasabay ng panginginig ng mga kamay at ng mga labi. I couldn’t stop myself from crying.

“Lauren... you’re dreaming,” sabi ng isang malalim na boses.

Napalingon ako sa tabi ko. Nakita ko si Seatiel na napabangon din at nakaupo sa kama, sa mismong tabi ko.

“Ayos ka lang?” may pag-aalalang tanong niya sabay hawi sa buhok kong tumatabon sa leeg kong pawisan.

Napabalik ang tingin ko sa kawalan habang patuloy ang mga luhang hindi ko maawat. Hinawi ko ang sariling buhok at nasapo ang ulong kulang na lang ay mabiyak sa sobrang pananakit.

Nang unti-unting kumalma ay saka ko namalayan ang paligid. Sobrang dilim. Ang tanging nagbibigay na lang ng liwanag ay ang nakabukas na bintana sa tabi ko. Maging ang lampara ay hindi nakasindi.

Tanging ang buwan ang liwanag dahil kahit ang mga bituin ay hindi matagpuan sa kalangitan. Patuloy pa rin ang ulan. Marahan na lang iyon ngunit ang lamig ay ganoon pa rin kaya tila binabalot ng yelo ang buong bahay.

Naramdaman ko ang akmang pagtayo ni Seatiel mula sa higaan. Agad akong nagsalita nang makaramdam ng kaba na maiwang mag-isa sa madilim na bahay.

“S-Saan ka pupunta?”

Napatigil si Seatiel at napatingin sa kamay kong humawak sa pulsuhan niya. “Kukuha lang ako ng tubig.”

“Hindi na kailangan. H-Huwag mo akong iwan dito...” nanginginig ang mga labing usal ko.

Malalim siyang napahinga at bumalik sa pagkakaupo. Dahil bahagyang nakaabante sa kama ay malinaw na pumasok ang liwanag ng buwan mula sa bintana at tumapat kay Seatiel. Bumaba ang tingin ko sa katawan niya at doon ko lang napagtanto na wala siyang suot na damit.

Napatingin ako sa sarili. Iisang puting kumot ang gamit naming dalawa. Parehas na nakatabon ‘yon sa amin.

Muli kong inangat ang tingin ko sa mukha ni Seatiel. Nakatingin lang siya sa ‘kin na parang walang pakialam sa ayos naming dalawa.

Binalewala ko na lang iyon. Hindi ko namalayang nakatulog pala talaga ako. Bago na ang suot kong isang malinis na puting dress lagpas sa tuhod at medyo basa pa rin ang buhok ko mula sa pagkakabasa namin kanina sa ulan.

Hindi ko alam kung anong oras na pero mukhang malalim na ang gabi. Tahimik ang paligid at tanging paghinga lang namin ang naririnig ko kapag walang nagsasalita.

Bumuntonghininga si Seatiel at bumalik sa pagkakahiga. Maliit lang ang higaan, hindi naman iyon pangdalawahang tao. Kung hindi nga lang ako may kaliitan at payat, hindi kami magkakasyang dalawa.

Hindi siya nagsalita. Dahan-dahan akong bumalik sa pagkakahiga. Pinawi ko ang mga luha ko at nag-iwas ng tingin.

“Naubos ang kerosene... hindi ko pa napapalitan. Noong nakaraang linggo pa ang huling punta ko rito.” Nakaangat siyang bahagya at nakasandal sa headboard. Dahil sa tangkad niya, halos lumagpas ang mga paa niya sa maliit na higaan.

Ang sabi ko sa sarili kanina ay hindi ako matutulog. Hindi dahil iniisip kong may gagawin sa ‘kin si Seatiel gayong magkatabi kami kundi dahil ayaw kong managinip nang masama habang katabi siya. At hindi nga ako nagkamali, iyon ang nangyari... dinalaw na naman ako ng masamang panaginip.

Tumango ako sa sinabi niya. Madilim pero dahil may kasama, hindi gaanong nakakatakot. Isa pa’y maliwanag ang buwan. “A-Ayos lang,” sagot ko habang nakatalikod sa gawi niya.

Hindi ko akalaing ganoon talaga kaliit ang kama dahil kahit konting galaw ni Seatiel ay nararamdaman ko. Ultimong paghinga niya ay naririnig ko. Kahit tuloy lumalakas na naman ang ulan, sa kaniya nakatuon ang aking atensyon.

“Ayaw mo ba sa tunog ng ulan? Isasara ko ang bintana...” mahinang sabi niya.

Umiling ako kahit nakatalikod at marahang pumikit. “Hayaan mo na... mas lalong didilim.”

Hindi ko narinig ang sagot niya. Ilang minuto pa ang lumipas na tahimik lang kami. Bumalik sa isipan ko ang ginawa niyang paghalik sa akin kanina. Hindi namin napag-usapan, and I don’t know if we’ll talk about it.

Muntik na kasi akong bumigay sa mga braso niya. Kinailangan niya pa akong buhatin para lang makapasok kami rito sa loob at hindi tuluyang mababad sa labas.

Unti-unti na namang bumagsak ang ulan. Lumalakas na naman ang bawat patak nito kaya sunod-sunod akong napapalunok.

Mahirap takasan ang ulan. Imposible iyon. I need to forget about this... I need to heal from this. Hinding-hindi ko ito matatakasan kahit kailan.

I want to forget. Gusto kong magmakaawa sa sarili ko. Gusto kong pumikit nang hindi naiisip ang nangyari. For once, Isla. For once, kalimutan mo ang nangyari!

Muling nangilid ang luha sa mga mata ko. Mas lumamig ang paligid kaya medyo hinatak ko ang kumot paangat sa katawan ko. Hindi nagreklamo si Seatiel. Wala akong narinig sa kaniya kaya hindi ko alam kung tulog na ba siya o ano.

Gusto kong ipasara na lang ulit sa kaniya ang bintana dahil hindi ko mapigilang kabahan sa tunog ng ulan. Tumatama pa ‘yon sa mga halaman at damo sa labas.

Marahan akong tumagilid sa kama at hinarap si Seatiel. Akala ko tulog na siya kaya nagulat ako nang makitang nakatingin siya sa ‘kin kahit nakatalikod ako. Pinagmamasdan niya yata ako kanina pa!

Nagtama ang paningin namin. Nakaangat ang isang braso niya at inuunanan niya. Hindi ko napigilang mapababa ang tingin sa dibdib niyang halos katapat ng mukha ko.

Hindi ba siya nilalamig? Nakababa kasi ang kumot hanggang bewang niya.

Nagulat ako nang gumalaw siya para ilagay ang isang braso sa likod ng ulo ko. Parang may naghahabulang mga insekto sa tiyan ko dahil sa ginawa ni Seatiel. Nilapit niya ako sa kaniya hanggang sa tuluyan na akong mapaunan sa kaniyang braso.

His scent filled my nose. Ang bango niya. Ang init ng katawan niya. Walang nasabi ang kumot na hindi yata kayang labanan ang lamig para gawin kaming komportableng dalawa.

“How bad is it?” marahang tanong niya bigla habang nakatingin sa mga mata ko.

“A-Ang alin?”

“Your dream...”

Muling sumikip ang dibdib ko at nagbaba ng mga mata. “It’s bad... the rain, the rustling sound of leaves, the gunsh*ts, and the voices.”

Seatiel’s jaw clenched. Malalim siyang huminga na nakita ko ang pagtaas-baba ng kaniyang tiyan. Pinaglaruan niya ang buhok ko at inikot-ikot sa kaniyang palad. He circled his fingers with the strands of my hair.

Sa tuwing tumatama ang daliri niya sa anit ko ay halos mahigit ko ang sariling hininga.

“Nakikilala mo ba ang mga ‘yon?” tanong niya.

Umiling ako. “Nakita ko ang isa sa barko pero hindi ko siya kilala. Kung paano niya ako nasundan... hindi ko sigurado.”

Seatiel kept playing my hair with his fingers. Bumuhos ang ulan at halos hindi na marinig ang pagsasalita ko. He pulled me closer. Dikit na dikit na kami sa isa’t isa at kulang na lang ay iyakap ko ang braso sa kaniyang bewang dahil wala na itong mapagpwestuhan.

“Alam nila kung saan ka pupunta?” tanong niya ulit.

Napaisip ako. Kung naglagay ng tracker ang lalaking ‘yon sa cellphone ko noong mahulog ko sa upper deck ng barko, malamang ay alam niya ang pupuntahan ko. Gumamit ako ng app na susundan nang sandaling ‘yon.

“I think so. Hindi nila ako masusundan hanggang sa road na ‘yon kung hindi.” Bumuntonghininga ako. Hanggang ngayon, wala pa rin akong balita kay Louisiana. Did they report me missing?

Sana’y hindi... kung may makaalam na narito ako sa La Esperanza, hindi ko alam kung anong mangyayari.

Hindi umimik si Seatiel. Nang mag-angat ako ng tingin sa kaniya ay mukhang malalim ang iniisip niya.

“Gusto mo silang hanapin... at pagbayarin sa ginawa nila?”

Seryoso ang boses niya nang sabihin iyon at walang bakas ng pagbibiro. Napatitig ako sa kaniya at may kung anong kagustuhan ang pumuno sa sistema ko.

Seatiel looked at me intently. “Sa halip na sila ang maghanap sa ‘yo, bakit hindi ikaw ang gumawa niyon? Hindi dapat ikaw ang nagtatago, Lauren. Kundi sila. They should be the one hiding. And instead of running away, why don’t you run after them?”

He sounds like he’s offering me a good idea.

“You shouldn’t fear those things. Make them your guide instead,” dagdag niya.

“Hindi naman iyon ganoon kadali... ni hindi ko kayang... marinig ang ulan, Seatiel... p-paano ko magagawa ang bagay na ‘yon?”

“I’ll guide you,” makahulugang sabi niya. Namagitan ang katahimikan sa aming dalawa. We’re just looking at each other. Tumigil din sa paglalaro sa buhok ko ang kaniyang kamay. Napababa ang tingin ko sa mga labi niya.

I don’t even know this man... pero bakit lahat ng sinasabi niya... naniniwala ako?

“P-Paano mo ‘yon magagawa?”

He’s just a simple man. Maliit lang ang mundo niya rito sa La Esperanza. He’s just a ranch boy who happened to see me that night. Paano niya matutulungan ang gaya ko?

Gumuhit ang maliit na ngiti sa labi ni Seatiel. Inabot ng daliri niya ang pisngi ko. Pinadaan niya iyon hanggang sa mga labi ko dahilan para mahigit ko ang sariling paghinga.

“Bakit hindi ka manatili at ikaw mismo ang sumagot sa tanong na ‘yan? See it with your own eyes...” Malalim ang paos niyang boses.

May sinabi pa siya ngunit hindi ko na ‘yon halos marinig dahil sa lakas ng ulan. Bukas ang bintana kaya rinig na rinig ang buhos nito.

Lumapit ako sa kaniya para lang marinig siya. Napansin ‘yon ni Seatiel. He leaned towards my ear. Sa sobrang lapit ay naramdaman ko ang mainit niyang paghinga sa leeg ko.

Nawala na roon ang atensyon ko nang biglang kumidlat at kasunod ang malakas na kulog. Humigpit ang kapit ko sa kumot at halos mahiwalay na ‘yon sa kaniya sa kakahila ko dahil nilalamig ako. Napapitlag ako sa kulog at nagsumiksik sa tabi niya.

Siya nga ay walang suot. Kung anong suot niya pang-ibaba ay hindi ko alam. Wala na akong balak alamin at lalong hindi ko iche-check. Nabasa kasi siya kanina at sabi niya ay wala na siyang damit. Pati pantalon niya malamang ay basa, so whatever his wearing down there... wala akong balak malaman!

“Ang kumot, Lauren. Baka may makita kang hindi dapat.” Bahagya siyang natawa. Kanina ko pa kasi hinahatak ang kumot kaya nga nabababa ‘yon hanggang bewang niya. Lumalantad tuloy ang katawan niya.

Tumigil ako kakagalaw. Hinatak niya naman ang kumot at tinabon sa aming dalawa. Hindi muna ako nag-iinarteng hati kami dahil isa lang talaga ang kumot. Nilalamig naman ako kung hindi ako makikihati at mukhang ganoon din siya.

Muli na namang kumidlat at kumulog. Halos takpan ko ang tenga ko at itabon ang unan hanggang ulo ko pero baka kung anong makita ko sa ilalim ng kumot kaya naman hindi ko iyon magawa.

Hinapit ako ni Seatiel palapit sa kaniya. Tuluyan ko nang tinakpan ang tenga nang hindi matiis ang malakas na ulan na sinasabayan ng kidlat.

Sa sobrang lapit namin ay nasa tapat na ng dibdib niya ang tenga ko. Naririnig ko ang t***k ng puso niya. Nagulat ako dahil mabilis. His heart’s beating like crazy... B-Bakit kaya?

Hinayaan niya akong sakupin ang malaking parte ng kumot pero halos itakip niya naman ako sa katawan niya. Ginawa pa akong kumot at panlaban sa lamig.

“Malamig ba?” tanong niya.

Dumilat ako at nag-angat ng tingin kay Seatiel. Sinuklian niya ang tingin ko. Napaawang ang labi ko nang biglang bumaba ang kamay niyang nasa likod ko. He traced my spine. Napapapikit na ako at napapalunok. A sudden feeling of something gushed down.

Sinikap kong tingnan siya sa mga mata kahit nagkakandabuhol na ang t*bok ng puso ko. Bumaba kasi ang mga tingin niya sa labi ko at nakita ko ang paglamlam ng kaniyang mga mata at paglunok. His jaw clenched, as if frustrated.

Aaminin ko, I find Seatiel very attractive—no, scratch that. He’s not just attractive. He’s hot and...

“Lauren?” napapaos niyang tawag sabay angat ng tingin. Hinintay ko ang kaniyang idudugtong. His eyes were fixed on me. He bit his lip, at mahinang tumawa. “Nothing.”

“Ano iyon?” curious kong tanong.

Titig pa rin sa akin ang mga mata niya. “Ang ganda mo. Sobra...”

My heart stopped. Kumibot ang labi ko at hindi nakapagsalita.

He finds me attractive, too?

“Ang ganda mo, lalo na kapag...”

“K-Kapag?”

He smiled a little.

“Tinitigan.”

Hindi ako nakasagot at nakipaglaban lamang sa mga tingin niya.

I don’t want to admit it, but I think I’m damn... fantasizing about him. Oh, hell, what’s wrong with me? I can’t drag my eyes away from him!

Bumaba ang tingin ko sa kaniyang mga labi. Ang liwanag ng buwan mula sa bintana ay tumatama sa kaniya, at iyon lang ang tanging liwanag sa buong madilim na kwarto. For a split second, I wanted to kiss him. I wanted to feel something...

I’m curious how those soft lips would feel. Unti-unti ay tinawid ko ang distansya sa pagitan ng mga labi namin. Napatingin ako sa kaniyang mga mata na nakatingin sa mga labi ko.

He didn’t even move to keep the distance between us. Hinayaan niya ako. Hanggang sa tuluyang maglapat ang mga labi naming dalawa.

Napapikit ako nang maramdaman ang malambot niyang labi. Sinubukan kong igalaw ang labi ko. Hindi niya iyon agad sinuklian. Hinayaan niya ako.

“You can touch me if you want...” he whispered.

“R-Really?” usal ko. “Y-You would a-allow that?”

Marahang tumango si Seatiel.

“You can hurt me, too,” paos ang boses niyang bulong na ikinakurap ko. Tinitigan niya ang mga mata ko. “You can think of me as those men and do what you want. If you want to slap me, hurt me, curse at me, release your anger, your frustration, you can do it to me... if it will help you ease the pain.”

Nanlamig ako sa sinabi niya. Suddenly, I remembered those men. Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa mga mata ni Seatiel. Hindi ko namalayan na nanlamig ang tingin ko sa kaniya at nagtaas-baba ang dibdib ko sa poot. Pakiramdam ko ay nag-ibang tao ako sa umahong galit sa ‘kin.

Pinagapang ko ang aking kamay sa kaniyang dibdib paangat sa kaniyang leeg. Nanginginig ang kamay ko, I imagined encircling my hand on his precious neck until he begs me to stop.

Umangat pa lalo ang kamay ko sa kaniyang panga, almost holding him like how that man held my chin that night. Hindi ko nalamayang binaling ko nang may pagkarahas ang kaniyang panga paharap lalo sa ‘kin.

He clenched his jaw, I saw how hard he tried not to touch and hold me. I looked at him darkly and reached for his lips. I moved it aggressively. I kissed him roughly.

Pinagalaw ko ang aking labi sa kaniyang labi, hindi alam kung ano ba ang ginagawa ko. Dinama ko rin ang dibdib niya at umangat pa lalo. Binaba ko ang labi ko sa panga niya habang dumidiin ang pagtulak ko sa kaniya kahit wala na siyang maidiin pa sa higaan, pero wala siyang reklamo. Naabot ko ang kaniyang leeg patungo sa kaniyang balikat. I let my teeth touched Seatiel’s bare skin. I wanted to hurt him using that. I wanted to dug my teeth. But then... I didn’t. I couldn’t.

Naramdaman ko ang pagpipigil ni Seatiel na hawakan ako. If I would tie him right now, he’d look hopeless... sinfully attracting hopeless.

“Kiss me,” I demanded.

Inabot ko ang labi ni Seatiel. Sinunod niya ako. It gave me the feeling I didn’t know I needed.

“Now, touch me,” sunod kong utos, halos hindi makilala ang sariling boses.

“Where?” Seatiel whispered. “Saan mo gusto ang hawak ko?”

“Kung saan mo gusto,” mariing saad ko at marahas na nakikipagtagisan ng halik sa kaniya. Hinawakan niya ang bewang ko. “Lower,” utos ko. Pinagapang niya ang kamay patungo sa hita ko. “Run your fingers...” I ordered and Seatiel followed like a good boy, like there’s a gun pointed at his head that will blow his skull if he won’t obey me.

I saw Seatiel’s eyes darkened, but he didn’t move. He softened his gaze.

Nagkatitigan kami.

“Kiss me a-again,” I ordered. Nang hindi niya iyon agad sinunod ay marahas kong hinawakan ang kaniyang panga at hinalikan siyang muli. “Kiss me back. Sundin mo ang gusto ko.”

He kissed me back. He let me do whatever I want and however rough I want it to be.

“Command me until you’re satisfied. Use your voice and make me listen. And don’t stop until you’re heard,” he whispered. “Control me, Lauren. I am hopeless right now. You have the power over me. You have enough strength. You are brave. Don’t let anyone or anything tell you otherwise.”

Ginawa ko ang gusto ko. I kissed him roughly, even wanting to tie him to this bed. Dahil sa naiisip ko ngayon, gusto kong parusahan ang mga lalaking iyon sa pamamagitan niya. I let Seatiel touch me with my every order, and he followed me.

Napatigil ako sa ginagawa, naisubsob ko na lamang ang aking mukha sa leeg niya na may panghihina.

Naramdaman ko ang kamay ni Seatiel sa likod ng ulo ko. Hinaplos niya ang buhok ko at niyakap niya ako. I cried on his shoulder.

“I-I’m sorry,” I whispered. “I’m sorry, Seatiel.” Nag-angat ako ng tingin sa kaniya.

He looked at me softly like I’m fragile and he’s scared to break me. “Ano ang gusto mong gawin ko?”

Napalunok ako. Unti-unting napabalik sa sarili ko. Gumalaw ako at hinarap siya, kulang na lamang ay ilapat ang mga kamay sa kaniyang dibdib habang nakaangat nang bahagya ang ulo niya sa headboard.

Hindi ko mabilang kung ilang beses akong lumunok. Slowly, I reached for his lips. This time, gentle. Without being rough or aggressive or intending to hurt. Naramdaman ko ang kaniyang pagpipigil. Seatiel clenched his fist. Inilayo niya sa ‘kin ang kamay niya na tila ayaw akong hawakan.

“You can touch me...” nauutal kong sinabi. “P-Pwede mo rin akong h-halikan.”

Sinalubong ko ang madilim niyang tingin. I know he’s been hurting since a while ago.

“Are you sure, Lauren?”

Dahan-dahan akong tumango.

Napasinghap ako at unti-unting napapikit nang maramdaman ang kamay ni Seatiel na umangat patungo sa aking panga para mas palalimin ang halik na iyon.

“I don’t think a touch and a kiss will be enough for me... so don’t let me, Lauren. I might lose control because of the pain you’re giving me.”

Hindi ako sumagot. Pinikit ko ang mga mata ko at dinama ang bagong pakiramdam.

Ang isang kamay niya ay pumailalim sa kumot. Malalim akong napahinga nang maramdaman ang kamay ni Seatiel sa ilalim ng dress ko, pumaibabaw ‘yon sa tiyan ko.

“Should I stop?” paos ang boses na tanong niya.

“S-Seatiel...” usal ko.

Saglit umangat ang tingin niya para salubungin ang mga mata ko ngunit nagpatuloy.

“Ah.” Tumakas ang daing na ‘yon sa ‘king bibig nang iangat niya pa ang kamay sa loob ng suot ko.

Napapikit ako kasabay nang pagbaba ng mainit niyang labi sa leeg ko. Humigpit ang kapit ko sa kumot. Gumalaw ang mga labi niya sa leeg ko kasabay ng paggalaw ng kamay niya sa loob ng dress.

Ang lakas ng ulan pero parang sa unang pagkakataon ay hindi ko ito mapagtuunan ng pansin o mabigyan man lang ng atensyon.

Seatiel really took my mind. Pati yata kainosentehang natitira sa ‘kin ay tinangay niya palayo nang sakupin ng palad niya ang dibdib ko.

Hindi ko napigilang mapagalaw sa higaan. Parang may gumapang na kuryente mula sa mga haplos niya.

“Didn’t I say I’ll give you a different memory of the rain?” pagsasalita niya kaya mas lalong tumama ang mainit niyang paghinga sa leeg ko. Muli niya ‘yong hinalikan, halik na may kasamang mainit na dila.

“Oo...”

Hinapit niya ako palapit at naging mas mapaghanap ang bawat hawak at halik niya. Hindi ko alam kung anong gagawin ko pero ayaw kong mahinto ang nararamdaman.

“A-Ah.” Napadaing ako nang hagurin ng kamay niya ang tuktok ng dibdib ko. Halos mapamura ako kahit hindi ko ‘yon kadalasang ginagawa. His thumb brushed my n*pple. Halos magmakaawa akong gawin niya ‘yon sa isa pa.

Hindi niya ako binigo. He brushed the other. Nakulangan pa ako ngunit nagkaroon ng bagong kapanabikan nang haplusin ng magaspang niyang palad ang tiyan ko pababa. Halos mapasinghap ako nang marahang pasukin ng kamay niya ang underwear ko.

“Seatiel...”

“Hmm? Tell me if you want me to stop, ititigil ko agad.”

Hindi ko malaman kung saan ako hahawak dahil sa halo-halong kiliting nararamdaman. Napakapit ako sa matipuno niyang balikat. Kulang na lang ay umibabaw siya sa ‘kin.

Maingat ang galaw niya. Dahan-dahan. Pakiramdam ko’y hinihintay niya akong umangal at agad ay titigil siya.

“Can I?” malamlam ang boses na tanong niya. Tumango ako. Pilit kong pinipigilang hindi mag-ingay nang pasukin ng kaniyang kamay ang kaselanan ko. I don’t know if I should part my legs or close them hard. Halos panginigan ako ng tuhod sa antipasyon.

Kumulog muli ngunit wala na roon ang isip ko. I just want to feel something inside me.

Wala akong karanasan sa ganito. I haven’t been touched yet. I’m still a virgin at twenty-three! Kahit nagka-boyfriend na ako ay hindi ko pa ito nagagawa. Nahalikan na ako pero hindi ganito...

Para siyang may ginising na kung ano. I cannot think of anything anymore.

Tahimik ako nang tuluyang maramdaman ang daliri niya sa loob ko. Napatakip ako sa bibig at halos ibigay ang sarili sa kaniya.

“Hmm,” impit na daing ko nang magsimulang gumalaw ang daliri niya sa loob ko. Humagod iyon pataas at baba. Napapikit ako at naidiin ang sarili sa unan. Binitawan ko siya at kinapit ang isang kamay sa bed sheet.

“Damn, Lauren,” dinig kong saad ni Seatiel. Mas naging mabilis ang galaw niya. The feeling was so foreign to me. Gusto kong kumalma saglit pero ayaw ko siyang tumigil.

Muli akong niyuko ni Seatiel at hinalikan ang leeg ko. My feminity is throbbing so bad. Gusto ko ang pakiramdam na binibigay niya. Hindi ako nasasaktan dahil alam niya kung paano ang tamang galaw at kung saan sa loob ang aabutin at hahagurin.

“Ah... Seatiel!” Natawag ko pa ang pangalan niya sa sobrang tindi ng nararamdaman nang pati ang isang daliri niya ay pinasok ang loob ko. Kulang na lang ay bumangon ako at sabayan ang kaniyang galaw.

“F*ck, you’re tight,” malalim ang paghingang bulong niya sa leeg ko.

Halos maisara ko ang mga hita pero kusa silang nagpaparte para mas maramdaman ang kakaibang pakiramdam na binibigay ng daliri niya.

Pinagpapawisan na ako at halos hindi magkamayaw ang t***k ng puso, hindi dahil sa masamang panaginip, kundi dahil sa ginagawa ni Seatiel.

Tinulak niya ako paharap sa pader, sa bintana, kung saan bumubuhos ang masaganang ulan. Hinugot niya ang daliri sa loob ko. Halos bumagsak ang mga balikat ko kung hindi niya lang ‘yon agad binalik nang tuluyan akong mapatagilid.

Muling pinasok ng daliri niya ang loob ko. Nakadantay na sa gilid ko ang braso niya habang iginagalaw iyon sa loob. Napapaatras ako hanggang sa tumama ang likod ko sa malapad niyang dibdib at ang pang-upo ko sa umbok sa pagitan ng kaniyang mga hita, kung saan ramdam ko ang mas nag-uumigting sa kaniya. Wala siyang damit kaya naramdaman ko ang malayang init ng katawan niya. Muli niyang hinalikan ang leeg ko patungo sa aking panga.

“Ahh...” Mas nagsisiklab ang init sa ‘kin. Bawat galaw ng daliri niya sa loob ko’y nagpapasabik sa nararamdaman ko. Malaking umawang ang labi ko at kinapit ang kamay sa katabing bed sheet. Pinigilan ko ang daing ko.

“How does it feel?” paos na tanong ni Seatiel habang malalim ang bawat paghinga.

Hindi ako makapagsalita. Tanging ungol at daing lang ang naisagot ko. Bumaba ang namumungay kong mga mata sa braso niyang nakadantay sa ‘kin habang parehas kaming nakatagilid. Halos yakap niya ako mula sa likod at ginagawa ito.

Natatabunan ng dress ang kamay niya kaya hindi ko makita pero ramdam na ramdam ko ang bawat pinatatamaan niya sa loob ko.

“Can you... make it... f-faster?” nakaawang ang labing daing ko. Parang may pumipihit sa puson ko. Kakaibang pakiramdam na nararamdaman ko lang sa tuwing nagpipigil ng ihi. Parang gusto kong isara ang mga hita sa sobra-sobrang pakiramdam.

“Should I?” bulong niya mula sa likod ko. Ginawa niya nga ‘yon. Dumoble ang dalas, diin, at baon ng daliri niya sa loob ko.

Oh, gosh, this is too much for first time!

“Seatiel! Ohh!” Nalukot ang bed sheet sa tabi ko. “I... a-ah...”

He continued thrusting his fingers. Muling kumidlat sa labas ng bintana at kitang-kita ko ‘yon. Kahit ang kulog ay hindi ko nabigyan ng kapiranggot na atensyon. Even the sound of the rain seemed to just be a background melody.

Sa sobrang tindi ng nararamdaman, kahit yata bumagyo ay mawawalan ako ng pakialam.

“Ah...” Sunod-sunod ang malalim kong paghinga nang may kumawala sa puson ko. Napalunok ako at naibagsak ang buong bigat sa higaan.

Seatiel thrusted his middle finger a few more times inside me bago niya ito dahan-dahang hinugot sa loob. He’s breathing so hard against my nape.

Naghahabol din ako ng sariling hininga. Nanginig ang mga tuhod ko at nanghina, hindi dahil sa takot kundi dahil sa kakaibang pakiramdam na naabot ko.

“F*ck,” mariing bulong ni Seatiel sa likod ko. Nakaramdam ako ng antok. Namumungay na ang mga mata ko at masiyadong lulong sa pakiramdam para pansinin pa ang pagtayo niya mula sa higaan.

Saan siya pupunta?

Bigla na lang siyang tumayo at tingin ko’y lumabas ng kwarto. Hindi ko na ‘yon napagtuunan pa ng pansin at agad nakatulog.