1

3763 Words

Lucy House ''ถึงบ้านสักที เก่งมากลูซี่ที่เเบกผู้ชายทึกๆอย่างนัตสึเข้าบ้านด้วยตัวคนเดียว " เด็กสาวทั้งบ่นและให้กำลังใจตัวเองไปด้วย เธอพยายามแบกร่างสูงโปร่งไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนที่จะโดนร่างหนาของคนตรงหน้าทับตัวเธอก่อน ''เหมียว~ เหมียว เหมียว~~ " เเฮปปี้เดินตามลูซี่ส่งเสียงร้องให้กำลังใจ ' ลูซี่พยายามเข้านะ หึ เจ้าผู้ชายนี่เป็นใครกัน เอาเเต่ว่าลูซี่อย่างเดียว ไปๆมาๆ กลายเป็น เลิฟคอมเมดี้ ไปได้เเล้วไหนยังจะมาเป็นภาระของลูซี่อีก หึ กระผมจะจับตามองนายตลอดนะ หุหุ' ''อีกนิดเดียวลูซี่ พยายามเข้า ฮึบ! 1 2! 1 2! 1 2! ว้ายย!! นัตสึระวัง"ลูซี่ร้องออกมาอย่างตกใจ อีกนิดเดียวก็จะถึงโซฟาในห้องนั่งเล่นอยู่เเล้ว แต่ขาไม่รักดีของเธอดันไปสะดุดพื้นทำให้ร่างของเด็กหนุ่มพุ่งไปข้างหน้าที่โซฟาอย่างพอดิบพอดีเลย 'ตก....ตกใจหมดเลยเเเหะ!!! เกือบไปแล้ว' ลูซี่โล่งอก เธอจัดท่าทางให้นัตสึนอนในท่าที่สบายขึ้น ไม่กี่นาทีต่อมา ''เอาหล่ะนะเเฮปปี้ ฉันจะต้องทำให้นัตสึหายไข้ให้ได้เร็วที่สุด อืมก่อนอื่นก็ต้อง.................... "เด็กสาวกำลังคิดอย่างหนักเพราะปกติเธออาศัยอยู่กับเเมว 2 คน เวลาที่เธอไม่สบายหรือป่วยขึ้นมา เธอมักจะพาตัวเองไปโรงพยาบาลทันที เรื่องเกี่ยวกับดูแลคนป่วยประสบดารณ์เป็นศูนย์ ปิ๊ง ' คิดออกเเล้ว ' เสียงของความคิดของเธอดังขึ้นมาในหัวทันที ''แฮปปี้ ก่อนอื่นเราก็ต้องทำให้ตัวนัตสึตัวเย็นลงก่อน งั้นพาไปอาบน้ำดีกว่านะ " ลูซี่กำลังจะพานัตสึไปที่ห้องน้ำทันใดนั้น ''เหมียว เหมียว" แฮปปี้รีบส่ายหัว รัวๆๆ ''เอ๊ะ ไม่ใช่หรองั้นหรอ ..ถ้างั้นถ้าฉันเช็ดตัวให้นัตสึก็น่าจะช่วยได้เนาะแฮปปี้ ?" ''เหมียว เหมียว "พยักหน้าเเละเข้าไปอ้อนลูซี่ ''เก่งมากแฮปปี้ พึ่งได้ตลอดเลยนะ" 'กระผมก็ต้องดูเเลลูซี่อยู่ตลอดเวลาอยู่เเล้วนะ 'เหมียว เด็กสาวเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปเตรียมอุปกรณ์ดูเเลนัตสึ ทิ้งให้เด็กหนุ่มที่นอนซมเพราะพิษไข้กับเเมวน้อยที่เอาเเต่นั่งจ้องเด็กหนุ่มอย่างไม่วางตาอยู่บนโซฟากันเพียงสองคน เพื่อรอลูซี่กลับมา ตึก! ตึก! ตึก! ลูซี่กลับมาพร้อมกะละมังใบเล็กเเละผ้าชุบน้ำ อุปกรณ์กล่องยาปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาวางไว้บนโต๊ะเเละลากเก้าอี้มาตัวหนึ่งเพื่อจะได้นั่งเช็ดตัวให้นัตสึได้สะดวก เเมวน้อยเห็นว่าลูซี่มานั่งเตรียมจะเช็ดตัวแฮปปี้รีบกระโดดออกจากตัวเด็กหนุ่มไปที่ไหล่ของลูซี่ไม่ให้เกะกะเธอ ''นัตสึ นัตสึ ได้ยินฉันมั้ย? ฉันจะเช็ดตัวให้นายนะ" ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับจากเด็กหนุ่มที่สลบเพราะพิษไข้ เขาเอาเเต่นอนอย่างเดียว ''งั้นฉันขอเช็ดนายเลยเเล้วกันนะ" เธอจัดการถอดเสื้อให้เขาเพื่อเช็ดตัวด้วยความที่เธอไม่เคยทำอะไรเเบบนี้มาก่อน ก็ไม่เเปลกที่ใบหน้าขาวๆของเด็ฏสาวจะมีสีเเดงทั้งใบหน้า ลามไปถึงหู เเละคอ 'เขินจังเลย ทำไงดี จะเช็ดตรงไหนก่อนดีหล่ะเรา โอ๊ย ยัยลูซี่ ตั้งสติ ใจเย็นๆ ได้มั้ย ใจเย็นๆ งั้นเริ่มจากที่หน้าก่อนดีกว่า' ลูซี่เห็นว่าเขานั้นมีสภาพเหงื่อท่วมตัวราวกับไปวิ่งมาราธอนมาหลายรอบ คิ้วเรียวขมวดมุ้น เมื่อนำผ้าชุบน้ำไปเเตะโดน ไอเย็นจากผ้าเเละกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างบางทำให้คิ้วเรียวของเด็กหนุ่มค่อยๆคลายออก เมื่อเช็ดหน้าเสร็จก็เช็ดตัวต่ออย่างเงียบๆลืมความเขินไปเลย เพราะมัวเเต่คิดถึงเรื่องของเด็กหนุ่มว่าทำไมถึงหักโหมการทำงานมามากขนาดนี้ ''นัตสึ นายนะหักโหมงานมากเกินไป นายควรจะพักผ่อนบ้างนะ อย่าทำให้ฉันต้อง ....... เป็นห่วงนักซิ" ร่างบางของเด็กสาวมีน้ำตาไหลออกมาเพราะทั้งรู้สึกเป็นห่วง คิดถึง เเละโหยหา ตลอดมาที่เธอออกมาจากหอโรงเรียนเเละมาอาศัยอยู่คนเดียวไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่รู้สึกไม่คิดถึงเพื่อนๆหรือคนสำคัญเลย จนวันนี้ที่เธอได้พบ เขา อุตส่ากลั้นน้ำตาว่าจะไม่ร้องไห้ก็ต้องร้องออกอีกครั้งเพราะเห็นสภาพของเพื่อนที่เป็นคนสำคัญเป็นเเบบนี้ เพราะคำว่า อิสระ ที่เธอได้เลือกนั้นมันส่งผลให้อะไรๆเปลี่ยนเเปลงไปหลายๆอย่าง เเต่อย่างน้อยเด็กสาวก็รู้สึกดีที่เจอกับนัตสึอีกครั้ง ''เอาหล่ะเเฮปปี้ ฉันขอฝากนัตสึอยู่กับแฮปปี้หน่อยนะ ฉันจะไปทำอาหารสำหรับนัตสึมาให้ก่อนนะ" 'เหมียว~~ หึ ลูซี่ใจร้ายอะไรๆก็นัตสึตลอดเลย กระผมอุตส่าให้กำลังใจเเละไม่กวนลูซี่มาสักพักเเล้วนะ ยังจะให้กระผมมาเฝ้าเจ้าคนที่ไม่น่าไว้ใจอีก หึ งอนลูซี่เเล้ว' แฮปปี้เริ่มไม่พอใจกับปฏิกิริยาที่สาวเจ้าดูแลคนแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จักอย่างดีถึงจะเป็นลูซี่ก็ตาม ''อ่อแฮปปี้ วันนี้ฉันจะทำของโปรดให้แฮปปี้ด้วยนะ ของที่แฮปี้ชอบไงปลาย่างกับเนื้อทูน่าให้นะจ๊ะ" 'ว้าว รักลูซี่ที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยย' เวลา 18.35 น. เด็กหนุ่มเพื่อนสมัยเด็กของลูซี่กำลังนอนพักผ่อนอยูที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ส่วนเด็กสาวเจ้าของบ้านแยกตัวออกไปทางห้องครัวเตรียมอาหารของคนเเละเพื่อนสี่ขาตัวน้อยของเธอ ระหว่างทำกับอาหารเด็กสาวผมบลอนด์ทองคิดถึงการพบเจอกับนัตสึในครั้งนี้ว่าเป็นโชคชะตาที่นำพวกเขากลับมาพบกันอีก ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายหลบออกมาเอง ยิ่งเขามาเจอกับเธอเเบบนี้เขาคงไม่วายตั้งคำถามมากมายในหัว ซึ่งเธอเองเข้าใจจุดประสงค์ที่จะทำให้เขาหายเป็นห่วงเธอ ถึงเเม้ความจริงเขาห่วงเธอตลอดเวลาตามที เธอกลัวว่าถ้าทางบ้านรู้ว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหน เธออาจถูกบังคับพากลับไปที่กรงขังที่ที่ซึ่งอิสระของเธอจะไม่มีวันได้รับอีก เเละอาจจะทำให้นัตสึพลอยเดือดร้อนไปด้วย "จะคิดมากไม่ได้ ตอนนี้ฉันต้องดูแลนัตสึก่อนดีกว่า" เด็กสาวส่ายหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ลูซี่เอาเเต่คิดเรื่องของเพื่อนรักอย่างนัตสึจนลืมไปว่าตัวเองกำลังตั้งหม้อสำหรับทำข้าวต้ม ฟองอากาศฟูจนเป็นฟองเดือดล้นออกมานอกหม้อเหมือนกับจินตนาการของเด็กสาว "ว้าย! เเย่เลยตัวฉัน เอาเเต่คิดเรื่องตาบ้านั้น จนไม่มีสติอยู่กับตัวเลยฉันเนี่ย โธ่"เด็กสาวกำลังนำผ้าเช็ดบริเวณที่ข้าวต้มล้นออกมา ไม่ทันระวังหลังเสียงกระซิบที่เข้ามาใกล้ใบหูทำเอาทั้งร่างขนลุกขนพองขึ้นมาเสียวสันหลังเลย “คิดถึงเรื่องใครอยู่…คนเก่ง” "ว้าย นัตสึ ตกใจหมดเลยนึกว่าขโมย"เธอผลักเขาออกทันที ไม่คิดว่าเขาจะเล่นแบบนี้ "โอ๋ๆขอโทษนะ ไม่นึกว่าเดี๋ยวนี้จะกลายเป็นขวัญอ่อนเเบบนี้"เขาเดินเข้าไปกอดเธอทางด้านหลังที่ทำหน้าเหมือนจะตกใจเเละร้องไห้ไปพร้อมๆกัน เธอต้องมีคนดูแล….โชคดีที่พรหมลิขิตทำให้เขามาเจอเธออีกครั้ง “ตาบ้า ฉันนึกว่าตัวเองชีวิตสั้นลงไปซะเเล้ว ฮึ...” เด็กหนุ่มที่ก้มลงไปมองเพื่อนรักที่ตัวเองกำลังปลอบอยู่ มองสำรวจว่าร่างกายของเธอดูปกติ ร่างกายไม่มีได้บาดเจ็บ ลองหันมองรอบบ้านของเด็กสาวเเละมองไปที่หน้าต่างที่เปิดอยู่เขากันไปถามเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมกอด “นี่ ลูซี่ฉันขอถามอะไรหน่อยซิ ปกติเธอนอนเปิดหน้าต่างหรือเปล่า” "หืม ฉันก็เปิดตลอดให้ลมเย็นๆเข้ามาน่ะ ฉันไม่อยากเปิดเเอร์ประหยัดค่าไฟด้วย เป็นไงฉันฉลาดใช่มั้ยหล่ะ (-^〇^-) " เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมามองเด็กหนุ่มด้วยอารมณ์ชื่นชมตัวเอง หมับ! "เธอยังจะมาหัวเราะอยู่ได้ รู้หรือเปล่าว่าทำแบบนี้มันอันตราย เธอเป็นผู้หญิงนะเเละเธอรู้มั้ยว่าเดี๋ยวนี้ขโมยก็เยอะ ไหนจะพวกโรคจิตอีกนะ ยัยบ้าเเล้วทำไมเธอจะต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย? ฉันกำลังบ่นเธออยู่นะ! ได้ฟังหรือป่าว บลาๆ& # ※＊≮≯ ＋－× ÷﹢±" ลูซี่รู้สึกเขินอายเเละก้มหัวมองตัวเองอย่างสำนึก นัตสึคงยังไม่รู้สึกตัวว่าอาการที่เธอกำลังหน้าแดงนั้นเกิดจากที่ตัวเธอตอนเงยหน้าขึ้นมามอง เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาไม่ได้สวมเสื้อลงมาด้วย ทำให้ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดที่เปลือยเปล่าของนัตสึที่เอาแต่บ่นเรื่องความปลอดภัยให้เธอฟัง "ช่วยถอยออกไปก่อนได้มั้ย….นัตสึ "เด็กสาวเขินจนหน้าแดงพยายามขยับถอยห่าง "ห๊า หมายความว่าไงจะไล่ฉันออกจากบ้านเธอหรอ ฉันเพิ่งฟื้นมานะสงสารคนป่วยบ้างซิ"เด็กหนุ่มผู้ซื่อบื้อสุดๆเขาไม่คิดเอะใจอะไรสักอย่าง "ไม่ใช่ ฉันหมายถึงปล่อยฉันก่อนต่างหากเล่า " ลูซี่พูดไปอย่างเขินอายเธอชี้ไปที่เขา นัตสึเองพอรู้ตัวก็มีอาการเขินแต่ไม่แสดงออกมา "ตาบ้า เวลาออกมาจากห้องใส่เสื้อออกมาซะบ้างซิ เเบบนี้จะหายป่วยหรอไง"เธอกอดอกหันหลังให้อีกฝ่ายที่ไม่เคยรู้ตัวเลย พวกเขาต่างเปลี่ยนไปตามวัยร่างกายของพวกเขาไม่ใช่เด็กๆแล้ว "ก็อากาศมันร้อนนี่ เเล้วก็ตื่นมาก็ไม่เห็นลูซี่นึกว่าหายไปไหน"เด็กหนุ่มพูดไปพลางเกาหัวไปด้วยความเขิน "เเล้วทำไมถึงไม่ใส่เสื้อก่อนเล่า…คนบ้า" เด็กสาวหันกลับมาถามพร้อมหรี่ตา "เลยรีบลงมาหาไง เลยลืมใส่เสื้อไปซะสนิทเลย" (¯▽¯；) “โธ่ อย่าทำให้เป็นห่วงนักซิ รีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดเเละลงมากินข้าวเย็นเถอ” "ครับๆ คุณผู้หญิงกระผมจะรีบทำตามบัญชาเลย ค้าบ" เมื่อชายหนุ่มเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเด็กสาวไปที่ห้องครัวเตรียมเครื่องดื่ม ขณะเตรียมของเธอยกมือขึ้นทาบไว้ที่หน้าอกฝั่งซ้าย 'ชอบทำให้ฉันใจเต้นเเรงอยู่เรื่อยๆเลย ไม่ได้เจอกันตั้งนานยิ่งเต้นเเรงมากขึ้นเเละนานขึ้นอีก เเล้วเเบบนี้ฉันจะหาแฟนได้ยังไงกันหล่ะเนี่ย เฮ้อ เเต่ก็ขอบคุณนะที่ทำให้วันธรรมดาที่เเสนน่าเบื่อของฉันหายไปอีก 1 วันเเล้ว ขอบคุณนะ นัตสึ' เด็กหนุ่มผมสีลูกกวาดย้ายตัวเองไปที่ห้องนั่งเล่น(ที่นอนชั่วคราวของเขา) พร้อมเเมวน้อยที่ถูกเขาขโมยมาจากลูซี่ทั้งๆที่เธอโวยวายว่าเธอจะนอนไม่หลับถ้าไม่ได้กอดแฮปปี้ เเต่เขาก็ไม่สนใจอะไรยังคงนั่งเล่นกับเพื่อนใหม่สี่ขาเพื่อผูกมิตร ฝ่ายเด็กสาวผมบลอนด์ทองกลับเข้ามาในห้องนอนของเธอ เธอลงอ่างอาบน้ำเเช่ตัวในอ่างอย่างผ่อนคลาย ทุกๆวันเธอมักเปิดเทปฟังเรื่องราวจากช่องเครือข่ายที่เธอติดตาม เธอกำลังฟังเรื่องเล่าของหญิงสาวคนหนึ่งที่เคยอาศัยอยู่กับครอบครัวอย่างมีความสุข จนวันหนึ่งเเม่ของหญิงสาวก็เสียชีวิตทำให้เธอต้องอาศัยอยู่กับพ่อของเธอ ด้วยความเป็นห่วงลูกสาวเขาเลยเเต่งงานกับหญิงสาว........ ทำให้หญิงสาวต้องเจอกับความยากลำบาก ปิ้ง! เสียงความคิดในหัวดังออกมา ลูซี่ได้ฟังเรื่องราวต่อไปเรื่อยๆเธอคิดไอเดียสำหรับงานเขียนของเธอ ลูซี่รีบลุกออกจากอ่างเเช่เเละไปล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้เธอเลือกที่จะใส่เสื้อผ้าชุดนอนเเบบเดรสสีฟ้าเเขนกุด มีระบายเป็นดอกไม้สลับกับดวงดาวบริเวณชายกระโปรง ความยาวระดับหัวเข่าของเธอเเละหวีผมทาครีมบำรุงผิวเพื่อเพิ่มความชุ่มชื้นให้ผิว ย้ายตัวเองไปที่โต๊ะเขียนงานของเธอที่อยู่ข้างเตียงนอน เธอชอบให้โต๊ะงานเขียนเธออยู่ติดกับที่นอนเพราะว่าเวลาเธอเหนื่อยเธอจะได้ย้ายตัวเองไปที่นอนได้ทันทีเพื่อชาร์จพลังงานให้กับตัวเธอเอง เธอรีบเขียนไอเดียต่างๆที่คิดออกจากในห้องอาบน้ำ เธอกลัวมันจะหายไป หลังจากนั้นเธอใช้เวลาไปกับงานเขียนของเธอไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอหยุดชะงัก กึก! จังหวะสะดุดเพราะสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างจากทางด้านหลัง ‘เอ๊ะ! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ฉันคิดไปเองหรือเปล่าเนี่ยว่ากำลังมีคนมองมาที่ตัวฉัน’ ลูซี่หันไปมองรอบห้องของเธอเเต่ก็ไม่ปรากฏอะไร เธอจึงหันกลับไปทำงานเขียนเธอต่อ หมับ! กอด "อะไรเนี่ย ปล่อยนะ" ลูซี่ที่ถูกกอดจากด้านหลังก็ตกใจดิ้นไปดิ้นมา “เหมียว เหมียว!” "โอ๊ย อย่าดื้อซิยัยบ้า ฉันเอง" "ห๊า นัตสึหรอ โอ๊ยยย! ตกใจหมดเลย" ‘วันนี้นายทำฉันหัวใจวายรอบที่เท่าไหร่เเล้วเนี่ยตาบ้า’เด็กสาวตกใจรอบที่เท่าไหร่ของวัน "ฮ่า ฮ่า โทษทีก็ฉันเล่นแฮปปี้อยู่ข้างล่างจนเบื่อแล้ว ไม่รู้สึกอยากนอนด้วย" (^○^)(^○^) เด็กหนุ่มที่ทำตัวอย่างกับเด็กสามขวบในสายตาของลูซี่ อุ้มเจ้าแมวน้อยที่ท่าทางง่วงนอนเต็มแก่แล้ว "อ่อ เเล้วมีอะไรอีกรึเปล่า? ฉันว่าจะทำงานเขียนต่อน่ะ" เด็กสาวที่นั่งอยู่ผายมือถาม(￢￢)? "เบื่อๆ เลยคิดว่ามาที่ห้องลูซี่ดีกว่า น่าจะมีอะไรทำ"เด็กหนุ่มพูดมองรอบๆห้องนอนของเพื่อนรัก ‘ โอ้โหว นี่ห้องนอนลูซี่หรอเนี่ย กว้างจังเเหะ’ ꒪ꄱ꒪ "นัตสึ ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอกนะ เฮ้อ~~ ฉันละเซ็งเลยช่วงนี้หัวฉันมึนๆ อยากจะทำงานเขียนให้เสร็จๆ"(@_@) "ลูซี่การเป็นนักเขียนที่ดีเนี่ย เขาจะไม่เขียนไปพร้อมกับความรู้สึกในแง่ลบหรอกนะ ไม่งั้นผู้อ่านที่กำลังอ่านอยู่ก็จะรู้สึกเครียดไปตามกันนะซิ" เธอเพิ่งเคยได้ยินความคิดแบบนี้จากเพื่อนชายอย่างนัตสึ เขาไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้ด้วยใบหน้าที่จริงจังมาก่อน "จริงของนัตสึ ฉันคงใช้พลังงานสมองเยอะไปบางครั้งก็จะมึนไป ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เนื้อเรื่องออกมาดีเฮ้อ~~~~~"มือข้างขวายกขึ้นมานวดตรงปมคิ้วที่กำลังขมวดกันอยู่ให้คลายออก เด็กหนุ่มเห็นเเบบนั้นก็คิดหาหนทางคลายเครียดให้เธอ ‘ตกลงนี่ใครกันเเน่ที่ควรต้องหาอะไรทำเเก้เครียดกันเนี่ย’ เขายอมรับว่าตอนอยู่ห้องนั่งเล่นเขาเบื่อมากๆ ว่าจะมาที่ห้องลูซี่เผื่อเธอมีอะไรทำเเก้เบื่อ เเต่พอเห็นลูซี่เป็นเเบบนี้เขาก็เริ่มชักจะเป็นห่วงขึ้นมาเเล้วซิชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงเพลงคลอๆดังไปทั่วห้องนอนของเด็กสาว "เสียงเพลงอะไรน่ะ ลูซี่?" "อ่อ ได้ยินด้วยหรอ เป็นเรื่องเล่าของหญิงสาวคนหนึ่งนะเธอน่าสงสารมากเลย เธอคือเเรงบรรดาลใจให้ฉันเเต่งเรื่องต่อนะ ตอนนี้น่าจะเป็นช่วงที่หญิงสาวพบชายหนุ่มในฝันเเละพวกเขากำลังเต้นรำกันนะ โรเเมนติกมากเลยน่าอยากให้มีชายหนุ่มรูปงามมาขอฉันเต้นรำบ้างจัง"เด็กสาวกอดอกตัวเองเเละทำหน้าเคลิบเคลิ้ม ≧ω≦≧ω≦ "โหว ทำหน้าเเบบนั้นคงมีคนชวนเธอไปเต้นรำหรอกนะ ดูทำหน้าเข้าคิดว่าตัวเองเป็นหญิงสาวคนนั้นหรือไง ชิ! " เด็กหนุ่มมองหน้าเด็กสาวที่ตอนนี้น่าจะจินตนาการเพ้อฝันไปไกลเเล้ว 'เห๊~~~ ยัยลูซี่นี่ก็นะ คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงไปเเล้วมั้ง ถ้ามีใครมาขอยัยนี่เต้นรำหล่ะก็คงเพี้ยนไปเเล้ว' ทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็เข้ามาในหัวทันที 'เต้นรำหรอ….' "นี่ ลูซี่ขอมือหน่อยซิ" "อะไร นัตสึ ฉันไม่ใช่น้องหมานะยะ"เด็กสาวหน้างอทันที "ไม่ใช่สักหน่อย เออ......อืม จะว่าไงดีหล่ะ เธอจะช่วย..... คู่....." "นัตสึ ฉันจะบอกเลยนะ ถ้านายยังพึมๆพำๆกับตัวเองอยู่หล่ะก็….ฉันจะไล่นายออกไปจากห้องฉันเเล้วนะ"เด็กสาวไม่เข้าใจการกระทำของเขา เธอมองดูเขาเดินไปรอบๆห้องเหมือนต้องการอะไรสักอย่าง ‘อะไรของเขาเนี่ย เอาเเต่พูดพึมพำนั้น เดินไปทั่วห้องฉันอีก อะไรนะๆ คิดจะเดินไปทำอะไรกับเชิงเทียนอันเเสนมีค่าเเละน่ารักของฉันกันเนี่ย ฉันจะจุดเชิงเทียนหอมนี่เมื่อเวลาจะเข้านอนเพื่อความผ่อนคลายเเละกลิ่นหอมของมันก็ถูกใจฉันมาก คิดจะทำลายมันหรือยังไง! เห้อ~~~~[พูดไป ส่ายหัวไป] ตาบ้าคนนี้ ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าในหัวเขากำลังคิดอะไรอยู่’ลูซี่ที่กำลังพูดกับตัวเองในหัวอยู่นั้นก็ต้องหันกลับมามองตามเสียงเรียนขาน "ลูซี่ ฉันขอดับไฟดวงใหญ่ตรงกลางห้องเธอได้มั้ย?" "นายคิดจะทำอะไรนัตสึ" "เถอะน่า นะ นะ ฉันมีแผนจะทำให้เธอคลายเครียดเเล้วหล่ะ" เด็กหนุ่มพูดพร้อมยิ้มเห็นฟันขาวเรียงตัวสวย “ได้ซิ” ไฟดวงใหญ่สีขาวกลางห้องถูกดับลง ลูซี่คิดไว้แล้วว่าพอไฟดวงใหญ่ดับนั้นความมืดต้องเข้ามาแทนที่ทำให้เกิดอาการกลัวขึ้นมาจึงนั่งหลับตาเอามือปิดหน้าไว้ เพียงชั่วครู่เธอก็ได้กลิ่นหอมของเทียนหอมที่ถูกจุดตามที่ต่างๆภายในห้องเเละเสียงเเสงเทียนสีส้มอ่อนทำให้ผ่อนคลายสบายตา พร้อมเสียงเพลงจากเรื่องเล่าที่ดังขึ้นมาในช่วงฉากงานเต้นรำ และ….พร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผมสีลูกกวาดที่รับใบหน้าหล่อเหล่าเป็นเอกลักษณ์ตรงหน้าที่คุกเข่าต่อหน้าเธอที่กำลังนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานด้วยอาการตกใจเเละเขิน //- -// "ลูซี่ มาเต้นรำกันเถอะ" "เอ๊ะ นัตสึเต้นรำอะไรกัน ฉันไม่พร้อมนายดูสารรูปฉันซิ นี่ชุดนอนนะ น่าเกลียดออก" "ไม่เป็นไรหรอก ลูซี่สวยที่สุดอยู่เเล้วในสายตาของฉัน" "นัตสึ..เเบบนี่ฉันก็เขินเเย่ซิ"เธอพึมพำกับตัวเอง "เอ้า ยื่นมือมาซิครับเจ้าหญิง ถ้ายังไม่ตอบรับคำเชิญจากกระผมจะไม่มีใครกล้ามาชวนอีกนะขอรับ ฮ่า ฮ่า"เด็กหนุ่มผู้ที่ไม่รู้ว่าเด็กสาวกำลังอินกับบรรยากาศรู้สึกน้อยใจหน่อยกับคำพูดของเขา "ตาบ้า ยังไงก็ต้องมีคนชวนอยู่เเล้วเถอะ ชิ"เด็กสาวรู้สึกหน้าชานิดหน่อยที่ถูกเพื่อนรักพูดเหมือนว่าจะไม่มีวันที่ใครมาขอเธอเต้นรำ ถ้าสมมติมีงานเต้นรำถูดจัดขึ้นจริงๆ….คิดไปก็เท่านั้นความรู้สึกน้อยใจนี่ค่อยๆจางหายไปเพราะว่าบรรยากาศกำลังทำให้เธอรู้สึกเคลิบ เคลิ้มไปกับมัน เด็กสาวที่นั่งอยู่ก็ได้ยื่นมือไปหาชายหนุ่มเพื่อเป็นการเเสดงการตอบรับว่าเธอจะเต้นรำกับเขา ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงฝ่ามือที่ทั้งเล็กกว่ามือของเขา อบอุ่น เปราะบางเหมือนกับตุ๊กตาเเก้ว ชายหนุ่มนำมือข้างหนึ่งขึ้นมาโอบเอวเด็กสาวไว้ ส่วนอีกข้างก็ประคองมือน้อยของเธอเเละเป็นฝ่ายนำเธอเต้น ทั้งสองคนเต้นรำไปมาด้วยการนำทางของหัวใจทั้งสองดวง พวกเขาต่างมองหน้ากันเเละกัน ดวงตาของทั้งคู่ต่างก็สะท้อนภาพของอีกฝ่ายให้สื่อถึงกัน จนจบเพลงทั้งคู่ยังคงรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นเเรง "อะ..เออขอบคุณนะนัตสึ มันดีมากเลยฉันจะบันทึกไว้ในความทรงจำของฉันล่ะกันนะ" ^ㅂ^ "ไม่ขนาดนั้นหรอก ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองก็สามารถเต้นรำได้นะเนี่ย"เด็กหนุ่มพูดอย่างเขินๆ "หมายความว่าไง? นายไม่เคยเต้นรำหรือไง" "ก็นะฉันไม่ชอบทำอะไรๆที่ยุ่งยาก ตอนมีคนมาสอนก็เต้นๆไปไม่ได้ใส่ใจอะไร นี่เป็ฯครั้งแรกที่ฉันได้เต้นกับผู้หญิงยิ่งเป็นเธอด้วย" "ฮ่า ฮ่า สมกับเป็นนัตสึเลย" "ก็นะ....ฮ่า ฮ่า เธอทำฉันเขินเเล้วเป็นไงบ้าง เจ้าหญิงพระองค์ทรงรู้สึกผ่อนคลายหรือไม่?" "เเน่นอน ขอบคุณมากจริงฉันชอบช่วงเวลานี้มากเลย เเต่ก็นะฉันว่าฉันคงไม่มีใครมาชวนฉันเต้นรำอีกเเน่ๆเลย"(⺣ﻌ⺣) "พระองค์ทรงกังวลเกี่ยวกับคำพูดของกระหม่อมหรือ? " "นัตสึเป็นคนบอกฉันเองนี่น่า จะไม่มีผู้ชายคนไหนมาขอฉันเต้นรำ"●﹏● ชายหนุ่มได้ฟังดังนั้นเดินเข้าจับเเขนเด็กสาวให้เขยิบเข้ามาใกล้มากขึ้น ทำให้ตอนนี้ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากชายหนุ่มนำมือข้างหนึ่งมากุมมือของเด็กสาวทั้งสองข้างไว้ในข้างเดียว เเละมองหน้าเธอที่มีสีหน้าเหมือนกังวลเเละมีน้ำตาคลออยู่ ชายหนุ่มยกมืออีกข้างมาว่างไว้บนหัวเเละลูบไปเบาๆ "เหตุผลที่จะไม่มีใครมาขอเธอเต้นรำน่ะ มันง่ายมากเลยลูซี่" "เพราะฉันเป็นพวกไม่มั่นใจในตัวเองหรอ" "เปล่าเลย" ^_^ "หรือเพราะฉันเป็นพวกทำหน้าเอ๋อๆหรอ" ╥﹏╥ "เปล่าเลย อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซิ" "ก็นัตสึ ไม่ยอมบอกกันสักทีนี่น่า" (ಥ﹏ಥ) "เพราะว่า.......จะไม่มีใครมาขอเธอเต้นรำได้จนกว่าจะผ่านฉันไปได้ คนที่จะเต้นกับเธอได้มีเเค่ฉันคนเดียว เข้าใจหรือยังองค์หญิง " "อืม เข้าใจเเล้ว ทำไม..ถึงต้องเอาหน้าผากมาชนกันด้วยหล่ะ "(〃▽〃) " เป็นคำสัญญาไง บอกว่าฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more