[Fic Fairy tail] การผจญภัยครั้งใหม่ของพวกเรา

    ซ่า….ซ่า…..  หยดน้ำจากบนฟ้าจากตกเพียงไม่กี่หยด ผ่านไปไม่นานเริ่มโหมกระหน่ำลงมา เสียงพัดพาดใบไม้หรือเสียงน้ำซึมผ่านพื้นดิน ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างวิ่งผ่าสายฝนรีบตรงกลับบ้าน บางคนที่ต้องเร่งรีบไปทำงานต่างพากันเข้าควรอรถจ้างหรือแท็กซี่ คนส่วนใหญ่ไม่ชอบให้ตัวเองเปียก  และอีกคน เด็กสาววัยเพียงมัธยมต้นเดินอยู่ท่ามกลางสายฝนคนเดียว ด้วยสังคมใหญ่ที่มีแต่ความเร่งรีบการจะหาเวลาเพียงไม่กี่นาทีถามเด็กสาวว่าเธอตองการความช่วยเหลือมั้ยแถบเป็นไปไม่ได้เลย ไม่มีใครสนใจเด็กสาวที่เดินตากฝน ภายใต้การเดินไร้เส้นทาง ถ้าลูกคิดว่าตัวเองสามารถใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้เเล้ว หรือคิดว่าที่พ่อทำทุกอย่างลงไปเเล้วลูกคิดว่าเป็นการกักขังเเล้วล่ะก็ ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ……อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก     บ้านพักเแห่งหนึ่งในตัวเมืองฟิโอเร่ เจ้าของบ้านหลังนี้มีงานอดิเรกคือ การเขียนนิยาย การแต่งนิทานเรื่องสั้นและรักอิสระ เธอมักจะปลีกตัวออกจากความวุ่นวายต่างๆ มาพักอาศัยอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวกับเพื่อนตัวน้อย บ่อยครั้งมากที่เธอต้องออกเดินทางเพื่อไปถ่ายรูปสถานที่ต่างๆ เพื่อมาลงในนิตยสาร บ้านนี้มีผู้พักอาศัยเพียง 1 คนเเละอีก 1 ตัว คือ หญิงสาวนามว่าลูซี่ ฮาร์ตฟีเลีย เเละน้องเเมวตัวน้อยชื่อเเฮปปี้อาชีพหลักของเธอ คือ การถ่ายรูป เป็นช่างภาพอิสระ เเละการที่เธอโพสต์ภาพผลงานการถ่ายภาพสวยๆ บรรยากาศดีๆ ก็มักจะดึงดูดผู้อ่าน มีบ่อยครั้งมากที่จะมีโทรศัพท์โทรมาหาเธอเพื่อจ้างเธอให้มาเป็นช่างภาพ เเละบ่อยครั้งเธอนั้นต้องเดินทางไปถ่ายภาพให้กับผู้ว่าจ้างที่โทรมาหาเธอนอกสถานที่ ถึงจะเป็นงานที่ต้องเสียเงินเอง เเต่ค่าตอบเเทนนั้นเเสนจะสุขกับลูซี่ เพราะเงินที่ได้มาจากการถ่ายภาพของเธอนั้น มีมากกว่าเงินที่เธอนั้นเสียไปกับค่าเดินทางถึง2เท่า ลูซี่ศึกษาอยู่ที่โรงเรียน Ishkal Hight School ห้อง first class (ห้องของเด็กที่มีสมองระดับดีเกินวัยของตัวเอง) เธอเป็นอันดับท็อปของ ร.ร เลยก็ว่าได้     Lucy House            เวลา 7.00 น. ของเช้าวันสดใสร่างบางที่กำลังนอนอย่างสบายอกสบายใจ ด้วยท่านอนที่แปลกเธอมักจะเอาหัวทิ้มลงพื้นส่วนขายกขึ้น เป็นท่านอนที่เเปลกสำหรับคนที่มาพบเห็น ยกเว้นเเมวน้อยแฮปปี้เพื่อนรักสี่ขาของเธอ     "•.เหมียว.••.เหมียว.••.¸¸.เหมียว..• ( ^_^ )" เสียงร้องของเพื่อนตัวน้อยที่ร้องเรียกอยู่นาน ร่างบางเองยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น น้องเหมียวผู้มีความอดทนก็ยังร้องปลุก      " ( ^_^ ) " Happy    " (￣ρ￣)..zzZZ "      " ╮(╯▽╰)╭ " แมวน้อยเริ่มมีท่าทีจากยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นใบหน้าเซ็งๆ 'ทำไมยังไม่ตื่นเนี่ย อีกล่ะเนี่ย ไอล์'                   .........25 นาทีผ่านไป................       "(￣o￣) zzZZzzZZ " เด็กสาวที่ยังไม่รู้สึกถึงเเรงโกรธของเเมวน้อย       "￢o(￣-￣ﾒ)  "Happy              1 2 3!!!!          " เหมียว!!!!!! " เสียงที่ร้องยังกับบ้านจะแตกของแมวน้อย ทำเอาร่างบางที่นอนน้ำลายไหลถึงกับสะดุ้งทันที   "☆⌒(> _ เอ๋อๆของสาวเจ้าเหมือนกัน เเละคำพูดที่อ่อนหวานของเธอเเล้ว ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจมากเเค่คิดว่าหากเจ้านายสาวเเสนสวยนั้นต้องเจออุบัติเหตุหรือเเต่งงานไปใช้ชีวิตภายนอกคนเดียวจะเป็นยังไง ถ้าไม่มีเเมวน้อยอย่างเขาคอยช่วยเหลือ  'ไม่เป็นไรหรอกยังไงลูซี่ก็ดูเเลตัวเองได้อยู่เเล้ว ไอล์'  ทันใดนั้น โครม!!!!! “เหมียว~~”เจ้าหมียวรีบไปหาที่มาของเสียงซึ่งมาจากทางห้องน้ำ เมื่อไปถึงเเล้วเห็นถึงสภาพของเพื่อนสาวร่วมบ้านที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเเล้วลื้นล้มอยู่กับพื้นทั้งๆที่ผมก็เปียก ชุดคลุมก็เกือบหลุดออกมา   'ไม่น่าบอกเลยว่าลูซี่ดูเเตัวเองได้' ความคิดของแฮปปี้   "เจ็บจังเลยแฮปปี้ ดีนะเเค่เจ็บที่ก้น" เด็กสาวลูบก้นตัวเองไปมาให้คลายความเจ็บ   "เอาหล่ะวันนี้เรา 2 คน ต้องออกเดินทางไปทำงาน(ถ่ายภาพ)กันนะ ฉันขอไปเเต่งตัวก่อน"   ผ่านไปประมาณชั่งโมงกว่าหญิงสาวออกจากห้องตัวเองเดินตรงไปที่ห้องครัว เมื่อเด็กสาวมาถึงเห็นเเมวน้อยมานั่งรอทานข้าวของตัวเองเเล้วตรงหน้าต่างที่ประจำของแฮปปี้  เด็กสาวรีบทำอาหารเพราะกลัวว่าจะสายเเล้วกับข้าววันนี้ก็ธรรมดาไข่ดาวกับขนมปังเบคอน ส่วนแฮปปี้คือนมสำหรับลูกเเมวเเละอาหารเปียกบำรุงร่างกาย "เเฮปปี้วันนี้ล่ะ ที่เราจะไปทำงานที่น่าสนุกอีกวัน รู้ไหมว่าตั้งเเต่ฉันมาอาศัยอยู่ที่นี่ก็มากกว่า 5 ปีเเล้ว ตอนเเรกก็รู้สึกเหงาๆนะที่อยู่คนเดียว"  "(ｏ・_・)" แฮปปี้ "เเต่ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเเฮปปี้นะ ที่ทำให้ความเหงาของฉันหายไปขอบคุณนะ ถึงเเม้ว่าฉันจะเหลือตัวคนเดียวก็เถอะ"ลูซี่ "(─‿‿─)" แฮปปี้ "ไปกันเถอะ เดี๋ยวไปรับงานสายหรอก" ทั้งสองออกจากบ้านอันเเสนอบอุ่นพร้อมกับกำลังใจที่จะออกไปเพื่อใช้ชีวิตให้คุ้มค่า   อีกด้านที่สวนสาธารณะใจกลางเมืองหลวง   มีผู้ชายวัยรุ่นผมสีชมพู?น่ากินเหมือนขนมหวานต่างจากใบหน้าของเจ้าตัวโดยสิ้นเชิง ใบหน้าที่มีเค้าโครงหล่อมาดเข้ม ช่างสะดุดตาต่อผู้พบเห็นโดยเฉพาะเหล่าหญิงสาวที่เดินผ่านไปมา เด็กหนุ่มคนนี้มายืนรอช่างภาพอยู่ที่สวนสาธารณะบริเวณลานดอกซากุระนานเเล้ว  'ทำไมยังไม่มาอีกนะ ถ้าเจอหน้าจะว่าให้ดูบังอาจ!! ทำให้ฉันต้องรอนานขนาดนี้คิดว่าคนอย่างฉันต้องสละเวลาอันนี้มีค่ามากของฉันเพราะคนๆเดียวหรือไง?' เด็กหนุ่มคิด "….ขอโทษนะคะ คุณใช่ผู้ว่าจ้างงานออกเเบบ ถ่ายภาพวิวรึเปล่าคะ" เสียงหวานกังวาลของผู้หญิงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ลูซี่ที่วิ่งมาจนหอบพร้อมกับเพื่อนตัวน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่เล็กๆของเธอ ผู้หญิงเหรอ?…….ชายหนุ่มนึกว่าเป็นผู้ชายสะอีก ก็ดีไม่ว่าจะหญิงหรือชายเขาไม่สนมาสายแบบนี้ถือว่าไร้ความรับผิดชอบ "เธอเองหรอ กล้าดียังไงเนี่ยทำไมถึงมาช้าขนาดนี้!!!! " เด็กหนุ่มที่ยืนให้หันหลังให้กับเจ้าของเสียงใสที่ทำหน้ารู้สึกผิดอยู่ด้านหลัง  "ข ขอโทษคุณลูกค้าคือฉันเดินมาน่ะค่ะ เป็นการออกกำลังกายเเละประหยัดค่าโดยสารเห็นว่านัดเจอที่สวนสาธารณะใกล้ๆนะค่ะ" ลูซี่รีบอธิบายทันที เธอไม่คิดว่าลูกค้าคนนี้จะเป็นอารมณ์ร้อนแบบนี้มองจากด้านหลังเธอรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ไม่หรอกฉันคงคิดไปเอง….เธอคิด  "อย่าเพิ่งสำนึกผิดตอนนี้ อย่าหาเหตุผลมาอ้างหน่อยเลย!!  ฉันจะเลิ-.....เธอ!   " ชายหนุ่ม!!!!O///O เขาหันกลับมาจะต่อว่าก็๖้องหยุดชะงักเพราะคนตรงหน้าเขา เพื่อนสมัยเด็กที่ไม่ได้กันนานมาก….เธออยู่ตรงนี้แล้วรักแรกของเขา  “…..นัตสึหรอ ” เด็กสาวเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันตั้งนานแต่ความรู้สึกยังคงเดิมเหมือนสมัยเด็ก ทีเเรกเขากำลังคิดว่าจะบอกเลิกจ้างเธอเเล้ว เมื่อหันกลับไปเขากับได้พบบุคคลที่คาดไม่ถึง เธอเป็นคนเเรกเเละคนเดียวเท่านั้นที่เค้าเฝ้ามองเเละคอยถนุถนอนเธอมาตั้งเเต่สมัยเด็กๆเเล้ว  ลูซี่ ฮาร์ทฟีเลียคือคนที่เขาให้ความสำคัญมาก เเม้เขาจะรู้อดีตอันเเสนเจ็บปวดของเธอก็ใช่ว่าเขาจะรังเกียจเธอ ไม่ใช่เพราะว่าเธอสวยหรอก…เเต่เป็นเพราะว่าเด็กสาวเป็นคนที่มีจิตใจเข้มเเข็งเเละมีนิสัยรักในการใช้ชีวิตอย่างอิสระ     ''ลูซี่ ใช่เธอจริงๆ''   ''คะ? นัตสึหรอ ....ไม่ได้เจอกันนาน...เลยนะ'' เธอถึงกับสะอื้นเล็กๆออกมา พวกเขารู้จักกันมานานเเล้วเเต่ต้องเเยกจากกัน เด็กสาวย้ายออกหอพักไปอยู่ที่บ้านพักสวนตัว ช่วงแรกเด็กหนุ่มพยายามถามเด็กสาวถึงเหตุผลที่เธอต้องย้ายออก กว่าเด็กสาวจะบอกเหตุผลเขาได้นั้นนานพอควร  เธอบอกว่าการอยู่ในหอพักเเบบที่เคยอยู่มานั้นมันเป็นการกีดกันเธอออกจากอิสระภาพ เธออยากจะออกไปท่องโลกมากกว่านี้ เเละการที่เธอได้ออกมาใช้ชีวิตอยู่บ้านคนเดียวนั้นทำให้เธอสามารถไปไหนต่อไหนได้อย่างไม่ต้องมีคนมาคุม ทั้งสองต่างมองเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่สะท้อนถึงความรู้สึกคิดถึง โหยหา มิตรภาพ เสียใจ เเละความเศร้า.......     ''นี่…ลูซี่'' เขาเรียกเธอพร้อมกับทำในสิ่งที่เด็กสาวคาดไม่ถึงอ้อมกอดจากเด็กหนุ่มเพื่อนรัก    ''ดะ- เดี๋ยวสิ!! '' เด็กสาวสะดุ้งโหยง    ''ลูซี่ ฉันขอกอดเธอได้รึเปล่า'' เด็กหนุ่มพูดขึ้นเมื่อขออนุญาตจากเธอ แต่เหมือนการกระทำมาก่อนคำพูดเขา  เด็กสาวตกใจนิดหน่อยที่เพื่อนรักที่ไม่ได้มาหลายปีโผเข้ามากอดเเน่น เด็กหนุ่มอยากเห็นเด็กสาวเป็นอิสระในโลกของเธอ ขอเเค่เธอไม่ร้องไห้เเล้วเรียกชื่อ เขา ออกมาเขาเองเจ็บปวดที่เห็นเด็กสาวต้องร้องไห้ออกมาเวลาที่เรียกชื่อเขา   ''นัตสึ ตาบ้า เป็นอะไรรึเปล่า เเค่ไม่ได้เจอกันไม่กี่เดือนเองนะ''เด็กสาวบ่นเด็กหนุ่มที่ทำตัวแปลก พร้อมหันหน้าไปอีกทาง  'นัตสึ เขาบ้าไปเเล้ว ขอกอดหรอ…ไม่มีทางเมื่อก่อนก็ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวซะหน่อยเล้วทำไมถึง?'    ''นี่! ยัยบ้าเธอรู้ไหมตลอดเวลาตั้งเเต่ที่เธอออกจากหอพักโรงเรียนเเล้วก็หายตัวเลย ฉันเป็นห่วงมากเลยนะ ฉันคือคนเดียวที่ปกป้องเธอได้'' เด็กหนุ่มรู้สึกน้อยใจที่เด็กสาวไม่ได้คิดเหมือนเขา ''.............เออ ขอโท-'' ''รู้หรือเปล่าว่าการที่ฉันไม่ได้ห้ามเธอออกจากหอไปมันก็ปวดใจอยู่เเล้วนะ ฉันนึกว่าเธอจะโทรหาหรือส่งข้อความมาบอกกันบ้าง'' นัตสึบ่นตัดพ้อเด็กสาวที่กล้าทิ้งเขาไว้เบื้องหลัง เด็กสาวเมื่อได้ยินดังนั้นก็อดที่จะน้ำตาซึมออกมาอีกรอบไม่ได้ หน้าร้อนผ่าวที่ดวงตาตอนเเรกใกล้จะเเห้งเเล้ว ตอนนี้มันเหมือนกับน้ำตกที่ถูกกักขังจนเต็มพร้อมที่จะปะทุไหลออกมาได้เรื่อยๆเลย เพราะคำว่าเป็นห่วง ปกป้อง ของ"เขา" เธอไม่คิดเลยว่าจะทำให้นัตสึเป็นห่วงได้ขนาดนี้  เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงหันหน้ากลับมามองก็พบว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ามีสีหน้าเเดงจัด หายใจแรง และคิ้วขมวดอย่างเต็มที่คล้ายเหมือนมีไข้ เด็กสาวเขยิบเข้าไปใกล้เพื่อดูอาการ        ''นัตสึเป็นอะไรรึเปล่า'' เด็กสาวยื่นมือไปจับใบหน้าหล่อของเพื่อนรัก       ''ม ไม่เป็นไร ฉันสบายดี''   โครม!! อยู่ๆเด็กหนุ่มก็ล้มลงไปกองกับพื้น             ''ว้าย! นัตสึนายไม่สบายมากเลยนะ ดูสิตัวร้อนมากเลยพวกเรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ ''เด็กสาวพยุงตัวเด็ฏหนุ่มให้ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเพราะขนาดของร่างกายที่ต่างกัน  ''แฮก….แฮกๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ส่งสัยคงจะทำงานดึกไปหน่อยสบายมาก'' เด็กหนุ่มตอบเด็กสาวพร้อมทั้งพยุงร่างไปนั่งที่เก้าอี้ตรงต้นไม้ใหญ่    ''นายนอนตอนไหนเนี่ย'' เด็กสาวถามพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อที่ไหลอยากกับน้ำตกให้เขา  ''นอนตอนตี 5น่ะ''เขาตอบพร้อมทั้งหอบเเรง “ของเมื่อวานหรอ เอ๋หน้าแปลกนะร่างกายน่าจ-” “เปล่าช่วงเช้ามืดของวันนี้ต่างหาก…”  ''อะไรนะ! นอนเเค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ฉันจะพานายไปบ้านฉันก่อนนะ ยังไงซะนายก็ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเเน่ งั้นไปบ้านฉันก่อนนะ''เด็กสาวเสนอ เมื่อตัดสินใจได้เเล้วจึงรีบโทรเรียกรถโดยสารส่วนตัวให้คนขับรถไปส่งบ้านของตนพร้อมทั้งลูกเเมวน้อยที่เกาะอยู่ที่ไหล่มองเหตุการณ์มาตั้งเเต่ต้น