ตอนที่ 3
924 Words
“พ่อเลี้ยง... อื้อ...”
นลินนิภาหลับตาปี๋เมื่อคนด้านบนเคลื่อนปากลงมาหา และแค่ความร้อนรุ่มทาบทับ หล่อนก็พร้อมแล้วที่จะล่องลอยขึ้นสวรรค์ทั้งเป็นอีกครั้ง
จากนั้นครั้งที่ 3 4 5 จะได้อย่างต่อเนื่องในค่ำคืนนี้ไหม
แค่คิดก็สอดรัดกับสัมผัสปรารถนา ไม่ว่าพ่อเลี้ยงพนมไพรจะแตะต้องตรงไหน หล่อนก็ผวาร่ำร้อง ไม่ว่าเขาจะดูด เลีย หรือกลืนกินหล่อนมากเท่าไร หล่อนก็พร้อมจะยอมตามใจทุกอย่าง
นั่นเพราะหล่อนเต็มใจ และพร้อมใจที่จะให้เขาตักตวงความสุขตามที่เขาต้องการ เพื่อหักกลบลบหนี้ หรือเพื่อตอบสนองหัวใจที่ยินยอมและพร้อมจะเป็น ‘จำเลย’ ของเขาตลอดไป
นลินนิภาหลับตาพริ้ม แอ่นอกขึ้นหาปากรุ่มร้อน พร้อมปล่อยให้หัวใจล่องลอย พร้อมคำถามมากมายที่วิ่งวน
เมื่อไรกันนะที่ใจหล่อนมีพ่อเลี้ยงพนมไพรแทรกเข้ามา? เมื่อคืนวานตอนเจอกันครั้งแรก หรือเจอกันครั้งที่ 2 หรือเมื่อช่วงเช้า หรือช่วงค่ำคืนแห่งความร้อนแรงจุดติด หรือเมื่อครู่... เมื่อครั้งที่ 1 สำเร็จ
เมื่อไรกัน?
“เอ้า! เร่งมือกันเข้า ดึกแล้ว เดี๋ยวกว่าจะออกจากปางได้จะเช้าเสียก่อน”
เสียงตะโกนลั่นจากเถ้าแก่โต๊ะจีนที่ปางไม้จัดจ้างมาสำหรับเตรียมอาหารในวันแต่งงานของพ่อเลี้ยงพงษ์นภดลกับแม่เลี้ยงฟองจันทร์ ทำให้ ‘นลินนิภา’ ต้องเร่งมือ
ฝ่ามือแบบบางแต่ไม่ได้บอบบางดังตาเห็น กดผ้าลงบนพื้นโต๊ะเพื่อกวาดเอาเศษอาหารใส่กระป๋องพลาสติกที่หล่อนถือไว้ในมือข้างหนึ่ง ก่อนจะยกแขนเพื่อใช้แขนเสื้อบริเวณต้นแขนขึ้นปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตามหน้าผาก
แม้ว่าค่ำคืนวันปีใหม่อากาศที่เชียงใหม่จะหนาวเย็นเป็นพิเศษ ทว่าหล่อนกลับไม่รู้สึกหนาวเลย เพราะการทำงานเร่งรีบแข่งกับเวลาทำให้เหงื่อชื้นไปทั้งหลัง แต่นั่นก็ยังไม่ทันใจเจ้าของโต๊ะจีนที่ตะโกนเร่งเร้าอยู่ตลอดเวลา
เมื่อเช็ดเศษอาหารจากโต๊ะนี้เสร็จ ร่างแบบบางก็ถลาไปอีกโต๊ะในทันที เพื่อให้ทีมเก็บโต๊ะเข้ามาจัดการโต๊ะที่เช็ดทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
โต๊ะจีนมากมายกว่า 50 ชุด มีคนงานทำกันอยู่ไม่กี่คน เพราะจ้างเยอะก็เท่ากับต้นทุนเยอะไปด้วย นั่นทำให้แต่ละคนอ่อนล้าเต็มที่ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็จำเป็น เพราะนี่คืองานที่สร้างรายได้ต่อวันให้กับหล่อน มากกว่างานล้างจานล้างชามทั่วไป
“ใกล้เสร็จหรือยังบัว”
“ใกล้แล้วจ้ะป้า เหลือแค่แถวนี้ก็เสร็จแล้วจ้ะ”
“เออดี เร่งมือเข้า ทำเสร็จไวก็ได้กลับไปนอนบ้านไว”
“จ้ะป้า ทันเก็บโต๊ะแน่นอนจ้ะ”
นลินนิภาตอบป้าแม่ครัวก่อนจะเร่งมือเช็ดโต๊ะแถวสุดท้าย มือเช็ดโต๊ะ หูฟังบรรยากาศรอบด้านที่แต่ละคนก็ต่างเร่งรีบ แต่ในหัวกลับคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำ
สิ่งที่ทำให้บรรดาเพื่อนพ้องโต๊ะจีนมองหล่อนอย่างแปลกๆ และหนึ่งในนั้นก็พูดลอยลมมาเข้าหู
‘หวังจะจับคนรวยสินะ’
หล่อนจะห้ามความคิดคนเหล่านั้นได้เหรอ ในเมื่อภาพมันฟ้องชัดขนาดนั้น
ในจังหวะที่แม่เลี้ยงฟองจันทร์กำลังโยนช่อดอกไม้เจ้าสาว ซึ่งเป็นดอกเอื้องสีเหลืองมีเกสรสีน้ำตาลจัดเป็นพุ่มขนาดกำลังสวย ไม่คิดหรอกว่าหล่อนจะเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่เข้าไปแย่งชิงช่อดอกไม้นั้น เพราะหล่อนไม่ได้คิดจริงๆ แค่จะฝันยังไม่กล้า ผู้หญิงจนๆ อย่างหล่อนเหรอจะอาญหาญกล้าคิดจะแต่งงาน ทั้งยังกล้าเข้าไปแย่งชิงช่อดอกไม้เจ้าสาวกับบรรดาลูกผู้ดีมีเงินอีกด้วย
แต่เพราะสัญชาตญาณนำพา เมื่อมีคนโยนสิ่งของมาให้ หล่อนก็เอื้อมมือออกไปด้านหน้าอัตโนมัติ และช่อดอกไม้นั้นก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับที่ร่างหล่อนเซถลาไปนั่งลงบนตักใครคนหนึ่ง
คนที่ทำให้หล่อนยังนึกถึงแววตาของเขาในขณะนี้
แววตาขุ่น บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างที่สุด ก็แน่ละนะ หล่อนเป็นใคร แล้วเขาเป็นใคร
เด็กลูกจ้างโต๊ะจีนอย่างหล่อนดันหงายหลังลงไปนั่งบนตักแขกของพ่อเลี้ยงพงษ์นภดล
จากสายตา คาดว่าเขาคงรังเกียจความจนของหล่อนน่าดู แต่ทำไมนะหล่อนกลับสลัดไล่แววตาขุ่นๆ ออกไปจากความคิดไม่ได้เลย
“บัว เดี๋ยวเสร็จแล้วมาเอาอาหารตรงนี้ด้วยนะ ป้าแยกไว้ให้แล้ว”
“จ้ะป้า ขอบคุณมากนะจ๊ะ”
เสียงของป้าแม่ครัวทำให้หล่อนตื่นจากภวังค์ พลางมองไปยังห่ออาหารหลากหลายห่อที่ป้าแม่ครัวจัดแยกไว้เป็นชุด เพื่อให้หล่อนและทีมงานโต๊ะจีนในวันนี้นำกลับไปบ้านคนละชุด
เท่ากับว่าพรุ่งนี้หรืออาจจะเลยไปถึงอีกวัน หล่อนจะมีกับข้าวที่เรียกว่า ‘อาหารเหลา’ ไว้กินอย่างอิ่มหนำสำราญ
ตรงนี้แหละที่หล่อนชอบมาทำโต๊ะจีนเป็นพิเศษ เพราะเมื่อมีอาหารเหลือ สิ่งที่คนอื่นอาจจะเรียกว่า ‘เศษอาหาร’ แต่สำหรับหล่อนและบรรดาเด็กที่มารับจ้าง ต่างเรียกมันว่า ‘อาหารที่แขกกินไม่หมด’
โดยป้าแม่ครัวจะคัดเลือกเฉพาะส่วนที่ดีไว้ให้พวกหล่อน แรกๆ หล่อนก็ตะขิดตะขวงใจ ที่เหมือนกินของเหลือจากคนอื่น แต่เพราะคำพูดของเถ้าแก่โต๊ะจีนทำให้หล่อนคิดได้ว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไร
- Writer
