ตอนที่ 2
959 Words
เขาหยุดเคลื่อนไหว ไม่เอาออก แต่กลับค้อมหน้าลงมาหา ซุกไซ้ปากจมูกที่ใบหน้า ก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก
“อย่าเกร็งนะบัว ผ่อนคลาย ทำตัวสบายๆ ใจเย็นๆ อย่าเกร็ง อูย... อย่าดิ้น นั่นแหละ ช้าๆ ใจเย็นๆ เดี๋ยวมันจะดีขึ้น”
ริมฝีปากร้อนผ่าวพึมพำชิดติดปากหล่อน แรงลมหายใจน้อยๆ ที่เป่ารด เรียกความซาบซ่านสะท้านไปถึงหัวใจ ทว่าความเจ็บไม่ได้ลดทอนลงเลย
“แต่หนูเจ็บ”
“เดี๋ยวก็หาย”
“จริงเหรอคะ”
“จริงสิ ไม่เชื่อเดี๋ยวจะทำให้ดู มันจะเจ็บอีกนิด แต่ไม่นาน ความเสียวจะมาเยือน”
เขาบอกพลางเคลื่อนปากเร่าร้อนจูบซับไปตามสองแก้มที่เปรอะเปื้อนหยาดน้ำตา จากนั้นก็เคลื่อนมาบดจูบปากสั่นระริก ทุกอย่างแผ่วเบา แว่วหวาน พานให้หล่อนลุ่มหลง ก่อนจะรู้ตัวเมื่อลิ้นอุ่นจัดสอดเข้ามาในโพรงปาก
ฝ่ามือเขาประคองสองเต้า บีบเคล้นอ่อนโยนอย่างเอาใจ นิ้วยาวก็ค่อยๆ ถูไถสลับกับขยี้เบาที่ปลายยอด ราวกับจะปลอบประโลมให้หล่อนคลายความหวาดหวั่น จนกระทั่งร่างของหล่อนบางเบา ราวกับความเจ็บปวดนั้นจะจางหาย ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อเขาเคลื่อนปากอ้าอมยอดอกของหล่อนเอาไว้
“อื้อ... พ่อเลี้ยง...”
เขาดูด เลีย ขบกัด พร้อมครูดไรฟันบนความอ่อนนุ่ม เหมือนเอาใจ เหมือนล่อลวง จนหล่อนเป็นฝ่ายหยัดกายขึ้นหา เพราะอยากได้สิ่งที่มากกว่าปากกว่าลิ้น นั่นทำให้เขาขยับความแข็งแกร่งสอดแทรกเข้ามา
“อื้อ... พ่อเลี้ยง...”
“จ๋า... ยังเจ็บอยู่ไหม...”
‘จ๋า’ เสียงขานรับหวานๆ นั้น สร้างความซาบซ่านแทรกลึกไปจนถึงหัวใจ และเมื่อเขาถามซ้ำ หล่อนก็ได้แต่นิ่ง ใครกันจะกล้าตอบ
“ว่าไงบัว เจ็บอยู่ไหม”
เขาถามเสียงกระเส่า แต่หล่อนไม่ได้ตอบ เพราะแรงบีบรัดจากด้านในก็ราวจะเป็นคำตอบได้เป็นอย่างดี
“งั้นไปต่อนะ”
“อะ! พ่อเลี้ยง!”
ร่างงามเปล่าเปลือยผวาเมื่อความแข็งแกร่งแทรกเข้ามาลึก ลึกจนหล่อนต้องหยัดความเป็นหญิงขึ้นหา เพราะไม่อาจทานทนให้เขากดกระหน่ำลงฝ่ายเดียว และเมื่อความยิ่งใหญ่สอดใส่จนสุด หล่อนก็ได้แต่ร่ำร้อง
“พ่อเลี้ยง... อ้า...”
“จ๋า... บัวจ๋า... แน่นมาก... โอว... แน่นสุดๆ ทำไมรัดฉันแน่นขนาดนี้ โอย...”
เสียงคำรามต่ำดั่งคนสะกดกลั้นความเสียวดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่ต่างจากดวงไฟที่มอดไหม้อยู่ท่ามกลางน้ำมันอย่างหล่อน ยิ่งพ่อเลี้ยงกดกระหน่ำความแข็งแกร่งเข้าใส่ หล่อนก็ยิ่งหยัดร่อนความสาวขึ้นหาอย่างต่อเนื่อง และเมื่อเขาทำท่าจะรั้งออก หล่อนก็ได้แต่กรีดร้อง ผวาขึ้นหาไม่ให้เขาจากไปไหน
“พ่อเลี้ยงขา... อ้า...”
หล่อนร่ำร้องเรียกหาเขา มือก็กอดรัดรอบลำคอ ต้นขาเกี่ยวตวัดรัดรอบเอวสอบ จะไม่ยอมให้ความยิ่งใหญ่จากไป
“พ่อเลี้ยงขา... อ้า... พ่อเลี้ยง...”
เพราะอยากให้เขาสอดเข้าสอดออกอยู่ในความฉ่ำชุ่มของหล่อนอย่างต่อเนื่อง และความรุนแรง รัวเร็ว ก็เป็นสิ่งที่ต้องการสูงสุดแล้วในเวลานี้
“อ้า... อ้า... พ่อเลี้ยงขา... อ้า...”
“จ๋า... จ๋า... บัวจ๋า... โอว...”
ร่างสาวสั่นสะท้าน ใบหน้าส่ายสะบัดอย่างคนทานทนไม่ไหว ร่องสาวตอดรัดตัวเองรุนแรง อยากให้เขาสอดใส่อย่าหยุด เพราะความร้อนฉ่าของหล่อนจวนเจียนจะระเบิดอยู่แล้ว
“อ้า... พ่อเลี้ยงขา... หนูทนไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว พ่อเลี้ยงขา.. หนูไม่ไหวแล้ว... อะ! อะ! อ๊ายยยยย...”
และแล้วความสุขที่แตกกระจายราวดวงดาวพร่างพราวอยู่บนฟ้า หล่อนเห็นแสงสีขาวกระจายล้อมรอบ ก่อนที่ทั้งหมดนั้นจะเป็นสิ่งที่ล่องลอย บางเบา สั่นไหว และตอดรัด
“อืม...”
เสียงงึมงำของคนเหนือร่างที่ซบหน้าลงกับอกอวบ พร้อมความร้อนรุ่มที่พุ่งทะยานเข้าสู่ช่องทางฉ่ำหวาน ยิ่งทำให้หล่อนสั่น รับรู้ว่ากำลังตอดรัดสิ่งนั้น สิ่งยิ่งใหญ่ที่ไม่คิดว่าจะเข้ามาในร่างกายหล่อนได้หมด และมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาบอก
‘มันจะเจ็บอีกนิด แต่ไม่นาน ความเสียวจะมาเยือน’
แม้ไม่อยากเชื่อว่าทั้งหมดนั้นจะเป็นจริง แต่หล่อนก็ได้พิสูจน์ด้วยการขึ้นสวรรค์ทั้งเป็นเรียบร้อยแล้ว
ดวงตากลมโตหลับพริ้มซึมซับทุกสัมผัสที่ร่างกายกำลังฟ้องว่านี่คือความจริงที่เกิดขึ้น
สิ่งที่หล่อนจะต้องบันทึกไว้ว่านี่คือ ‘ครั้งที่ 1’ ครั้งที่มีมูลค่า 100,000 บาท
หล่อนจะจดบันทึกในทุกๆ ครั้ง เพื่อให้หนี้สินลดลงจนหมดสิ้น หล่อนจะได้เป็นไทและไปจากที่นี่โดยไม่มีข้อติดค้าง เพราะทั้งหมดนั้นเป็นหนี้สินที่ไม่ควรเลยที่จะเกิดขึ้น
‘หนี้’ ที่หล่อนไม่มีสิ่งใดที่มีมูลค่ามากกว่าความสาวจะเอามาชดเชย
แค่คิดก็สั่นสะอื้นน้อยๆ ทั้งที่พยายามแล้วจะไม่ร้องไห้ ทว่าเมื่อคนเหนือร่างยันกายขึ้น ดวงตาคมเข้มก็มองมาอย่างต้องการให้หล่อนพูด
“หนูไม่เป็นไรค่ะ ไม่ค่อยเจ็บแล้ว”
“โอเค งั้นครั้งที่ 2 เริ่มได้”
“อะ! พ่อเลี้ยง!”
“ทำไม ไม่อยากได้อิสรภาพเร็วๆ เหรอ”
“อยากค่ะ”
“อยากก็ต่อสิ จะรออะไร”
“แต่หนู... หนูยังเจ็บอยู่”
“งั้นครั้งละห้าหมื่น”
ลำคอราวจะแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายลงคอ เพราะ ‘ครั้งละ 50,000 บาท’ นั้นคือหล่อนต้อง ‘กิน’
นั่นหมายความว่าความยิ่งใหญ่ที่ฝังค้างอยู่ในร่างจะขยับขึ้นมาอยู่ในลำคอ แต่ยังไม่ทันจะคิดไกล สิ่งที่ขยับเคลื่อนไหวก็ทำให้หล่อนสะท้าน
“พ่อเลี้ยง!”
“โอย... แต่ฉันทนไม่ไหว บัวรัดฉันแน่นเหลือเกิน โอย... ขอครั้งละแสนอีกรอบนะ แล้วจะให้กิน”
- Writer
