Chapter 38
1086 Words
Chapter 38
Acceptance of a well bothered heart and mind
Pagkatapos ng madamdaming pag-uusap nila Lorie at Rovie kagabi ay kapwa sila nagkapatawaran at nagpasalamat sa isa't-isa. Bumalik ang pakikitungo nila sa isa't-isa at tinanggap ang pagkakamali ng bawat isa.
Malaki ang pasasalamat ni Lorie dahil sa pagiging maunawain ni Rovie sa kaniya. Pinagpapasalamat niya na biniyayaan ang kapatid ng malawak na pag-intindin sa lahat ng bagay.
Naipikit ni Lorie ang mga mata ng maalala ang nangyari sa Japan. Hindi mawawala sa isipan niya ang mga nangyari roon. Nakaukit na at sa kaniya ang pang yayaring iyon.
“L-Lorie,” Her mother said, rushing to her side. Without a second thought she embrace her tightly.
Gusto niyang magalit sa sarili dahil iniisip pa lamang ni Lorie na baka nahuli siya ay may mangyayari na sa kaniyang ina.
Hindi niya kakayanin iyon.
She can't let that happen.
"Y-You killed him, it won't take long and they will come to see what happen. The noise alerted them so please escape—"
"I won't escape without you. So come with me!" Agad na hinila ni Lorie ang ina upang magsimulang humakbang pero hindi ito gumalaw at nagmatigas.
Kaya napakagat na lamang si Lorie sa kaniyang labi at napalingon muli rito.
"I l-love you, and I love your sister..." Agad na dumaloy ang luha mula sa mga mata ni Lorie dahil sa tindi ng pagkurot ng sakit mula sa kaniyang puso.
Bakit ganito ito magsalita? Makakaalis pa sila!
Maitatakas niya pa ito.
Hindi niya kayang hayaan ang ina na maiwan rito.
But looking at her mother ay gusto niya suntukin ang sarili.
She is filled with bruises and wounds. 'Yung sakit no'n ay tila ba sinasabi sa kaniya na nagkulang siya na hindi niya nagawa ang kaniyang tungkulin bilang anak, na hindi niya ito nagawang protektahan.
And her eyes...
They are filled with acceptance.
Ano ba ang tinatanggap nito? Tanggap na ba ng ina niya ang mangyayari sa kaniya? Tanggap na ba nito na—No!
She won't let that happen!
"Listen, we can escape here mom. Rovie is waiting for us, she will be happy to see you. We will sleep together, and make new memories together..." Pinilit niyang pakiusapan ito pero ngumiti lamang ito ng puno ng pait.
"But your father—" Hindi na ni Lorie pinatapos magsalita ang kaniyang ina at agad na niya itong niyakap.
Hindi dapat ito panghinaan.
Andito pa naman sila magkakapatid, bakit ba ang bilis na lang para rito na tanggapin ang pagkabigo?
Bakit hindi man lang nito magawang lumaban para sa kanila?
Kung kailan andito na ito ay saka naman ito pinanghihinaan.
"We need you mom, don't give up please. Please I am begging you." Kung kailangan ni Lorie magmakaawa ay gagawin niya. Hindi niya gustong ibalita sa kapatid na kung kailan abot kamay na niya ang ina ay saka naman ito babawin mula sa kaniya.
Lorie won't accept the fact that her family is falling apart.
"God knows I wanted to be with you both..." Napatulala lamang si Lorie sa ina and something broke the silence.
Narinig niya ang mga mabibilis na yapak na papalapit sa kanila.
Mga yapak ng mga taong umagaw sa kaniyang pamilya.
"But we can't escape Lorie... it's to late."
In all my imaginings in this dark dungeon, I’d never allowed myself to think of this moment—never allowed myself to dream that outrageously.
But I’d made it—I’d brought myself close to my mother. I squeezed her hand as we gazed at each other,
Bakit gano'n?
Naitanong na lamang ni Lorie sa sarili.
Bakit nga ba gano'n kadali na sumuko ang mga tao?
She wanted to scream at her mother to see that she should have strength for her and for her sister.
Hindi matanggap ni Lorie na huli na. Hindi niya matanggap na hindi niya mailigtas ang sariling ina.
Hindi niya matanggap na mabubuwag ang lahat-lahat.
She dreamed that one day she and her family would have a picnic in the garden, with two sets of childish laughter—true, free laughter—coming from somewhere inside its grounds.
"Escape now Lorie, if you bring me with you, we won't be able to go far—"
"You are selfish! How could you accept it! How can you let me and my sister go? How can we live without you? You left us and we suffered for how many years without you and now that I found you, you wanted me to leave you alone? Let you suffer alone? If you can accept that then I can't! I love you mother to the point I can let myself drown in pain rather see you suffer. I am willing to exchange my life over yours! Because you are my family, I can't abandon you! I really can't...even I forced myself to hate you right now for being weak and coward I can't because I love you. I love you so much. I wanted to be with you, I want you to see the same smile on your face." Nakita ni Lorie kung paano yumuko ang ina at nasasaktan siya. Seeing her mother filled with pain is killing her from within.
Ang sakit no'n!
Sobrang sakit na ngayon ay gusto niyang magwala.
Ano ba ang ginawa nila sa ina ko?
Ano ba ang ginawa nila para mawala ang tapang nito?
Ano ba ang ginawa nila para mawala ang ngiti nito?
Ano ba ang ginawa nila para masira ang lahat ng meron ang pamilya ko?
Lorie just thought about all the questions running inside her head.
Pero lahat ng iyon ay walang kasagutan.
"Yes I am selfish! But I am just being a mother to you. And I am sorry if I am giving up, I just don't know if I can still be a mother after everything. I just want to protect you both. I want you to live Lorie. I want you to live even... even if I won't be with you. Please protect yourself, protect your sister. It's the only thing I can wish for." Halos maubusan ng hininga si Lorie sa mga narinig.
Halos manghina siya.
At nakakatawa na marinig iyon mula rito.
Her mother taught her to be strong pero bakit hindi nito magawang maging malakas gaya ng turo nito sa kaniya?
Tumulo ang luha sa mga mata ni Morie ng magbalik tanaw. mabuti nalang at tinaggap pa rin siya ng kapatid niya.
Hindi siya tinakwil at hinusgahan nito. Malawak ang mga braso na niyakap siya nito ng buong-buo.
- Writer
