Laplapan Sa Dilim (SSPG)

KABANATA 11

NADZ POINT OF VIEW

Habang naglalakad kami ni Sergeant Kyle papunta sa clinic, naisip ko kung gaano kaiba ang buhay sa academy. Tahimik ang paligid, ngunit ramdam ko ang pagiging disiplina at lakas ng bawat estudyanteng nadadaanan namin. Si Sergeant Kyle, na naglalakad sa tabi ko, ay nakangiti habang nakatingin sa akin, halatang excited na ipakita ang magiging opisina ko.

"Doc, eto na ang magiging opisina mo sa loob ng Royal Military Academy," bungad ni Sergeant Kyle habang binubuksan ang pintuan ng isang simpleng silid na may maliit na mesa, ilang upuan, at mga gamit na pang-medical.

Napatingin ako sa paligid at napangiti. "Wow, ang ganda naman. Hindi ko inaasahan na ganito kaayos at kumpleto ang clinic dito," sabi ko, habang nililibot ang tingin sa mga kagamitan.

"Syempre, Doc," sagot ni Sergeant Kyle, nakangiti pa rin. "Kapag military ang nag-set up, hindi puwedeng bara-bara. Lahat, sigurado at maayos."

Napahagikhik ako sa tono niya. "Mukhang bihasa ka na talaga sa ganitong sistema, Sergeant."

Tumango siya, halatang proud sa serbisyo niya. "Matagal-tagal na rin akong nandito sa academy, Doc. Pero ngayon lang talaga kami nagkaroon ng isang resident doctor na gaya mo."

"Talaga?" tanong ko, sabay upo sa isa sa mga upuan sa harap ng mesa. "Ano ang ginagawa niyo dati kapag may nagkakasakit o nasusugatan?"

"Ah, kapag minor injuries lang, sinosolusyonan namin sa first aid," paliwanag niya. "Pero kapag malala, dinala na namin sa ospital sa labas. Pero malaking abala iyon, kaya malaking tulong ka talaga dito, Doc."

Tumango-tango ako, napagtanto ang kahalagahan ng trabaho ko rito. "Well, gagawin ko ang makakaya ko para siguraduhin na hindi na kayo kailangan lumabas pa ng academy para lang magpagamot."

Ngumiti siya, pero may naalala siya kaya napakunot-noo. "Pero, Doc, isang paalala lang."

"Ha? Ano iyon?" tanong ko, bahagyang natigilan.

"Pansinin mo rin kung sino ang nagsasabing may sakit," ani Sergeant Kyle, ngumisi ng pilyo. "Minsan kasi ang mga estudyante dito, nagkukunwari para lang makaiwas sa training."

Napangiti ako sa sinabi niya. "Ay ganoon? Eh, paano ko malalaman kung totoo nga?"

Sumandal siya sa mesa, parang may lihim na ikukuwento. "Doc, pansinin mo lang ang mga kilos nila. Kung sobrang OA, malamang nagdadahilan lang. At kung biglang naging masakitin, aba, alam mo na."

Natawa ako sa pilyo niyang payo. "Mukhang magaling ka sa pag-spot ng mga bolero, Sergeant Kyle."

Ngumisi siya, mayabang pero nakakatawa. "Ah, Doc, kinakailangan talaga dito. Mahirap na mapalusutan."

Habang nagsasalita siya, sinamahan niya ako sa paglilibot sa bawat sulok ng clinic, tinuturo ang mga bagay na dapat kong malaman. "Itong mga gamit na ito, galing mismo sa headquarters. Kapag may kailangan ka pa, sabihin mo lang."

Napansin ko rin ang isang maliit na ref sa isang tabi ng clinic. "Ano yan, Sergeant? May mga gamot na ba dito?"

"Ah, oo. Puno iyan ng basic meds—mga pain reliever, antibiotics, at ilang mga emergency supplies," sagot niya, habang sinasara ang ref. "Kung kulang pa, sabihin mo lang at ipapadeliver natin."

Tumango ako, na-appreciate ko ang pagiging organized nila dito. "Maraming salamat, Sergeant. Sobrang welcoming kayong lahat."

"Teka lang, Doc," biglang sabi niya, parang nagdalawang-isip. "Pero alam mo ba kung sino talaga ang pinaka-welcoming sa'yo dito?"

Napakunot ang noo ko. "Sino?"

Bumuntong-hininga siya at tumingin sa direksyon ng opisina ni Captain Damon. "Siyempre, si Captain Damon. Kahit na hindi siya expressive, alam kong natutuwa siyang nandito ka."

Bahagya akong namula at natawa. "Si Captain Damon? Parang hindi nga siya natutuwa sa mga nangyayari minsan."

"Ah, hindi mo lang alam," pabirong sagot ni Sergeant Kyle, sabay kunot-noo na parang may alam na lihim. "Kilala ko na si Captain mula pa noon. Hindi siya pala-salita, pero mabuting tao 'yan. Sa totoo lang, protective din siya sa mga tao niya, lalo na kung alam niyang mahalaga."

Napatitig ako sa mesa ng clinic, iniisip ang sinabi ni Sergeant Kyle. Hindi ko inaasahan na may ganitong side pala si Captain Damon.

"Sige na nga, paniniwalaan ko na lang kayo, Sergeant Kyle. Mukhang may alam ka na hindi ko pa nakikita," sabi ko, medyo nagbibirong tono.

Binalikan niya ako ng tawa. "Tiwala lang, Doc. Kapag nakilala mo siya nang mas matagal, mauunawaan mo rin kung bakit ganun siya."

Sa gitna ng usapan namin, may biglang pumasok na trainee, mukhang kabado. Huminga siya nang malalim at yumuko kay Sergeant Kyle. "Sir, magpapa-check up po ako kay Doc."

Nakangiti akong tumingin sa trainee. "Ano bang nararamdaman mo?"

"Ah... ano po kasi, parang... masakit ang ulo ko at parang... ah, nahihilo." Halatang nag-aalangan siya, at medyo umiwas ng tingin.

Nagkatinginan kami ni Sergeant Kyle, at alam ko na kung ano ang ibig niyang sabihin kanina tungkol sa mga nagdadahilan.

"Oh? Nahihilo ka raw?" tanong ni Sergeant Kyle, may pilyong ngiti. "Baka naman puyat ka lang kagabi?"

"Ah... ano po, parang ganoon nga, Sir," sagot ng trainee, medyo nahihiya.

"Okay, I’ll check you up," sabi ko, sinusubukang pigilan ang tawa ko. "Pero next time, pahinga ka nang maayos ha?"

Seryoso siyang tumango, "Opo, Doc. Pasensya na po."

Habang nagsisimula akong mag-check up, narinig ko si Sergeant Kyle na humagikhik nang mahina sa tabi. Alam niyang nadiskubre ko ang pagiging “makulet” ng ilan sa mga trainees dito. Ngunit masaya ako na nandito siya at nagbibigay suporta, na para bang may kaibigan ako sa bawat hakbang.

Pagkatapos ng ilang minuto, natapos ko na rin ang check-up ng trainee. Wala naman akong nakitang malalang kondisyon, kaya binigyan ko siya ng simpleng payo at pinalabas na rin agad.

Nang bumalik si Sergeant Kyle sa tabi ko, napailing ako habang tinatanaw ang lumabas na trainee. "Parang tama nga ang sinabi mo, Sergeant. Mukhang kailangan ko ng mas matalas na instincts para sa mga estudyante dito."

Ngumisi siya. "Well, Doc, kasama 'yan sa training mo rito. Dito mo rin matutunan kung paano maging mapanuri, kasi hindi lang sila ang tine-train kundi pati tayo."

Napabuntong-hininga ako at ngumiti. "Mukhang marami pa akong matutunan dito, hindi lang sa medisina kundi pati sa mga ganitong klaseng sitwasyon."

Tumango siya, parang may kaseryosohan na. "Tama ka diyan, Doc. Welcome sa mundo ng military academy."