จังหวัดลำปาง ณ ไร่พาสวรรค์
เพ้อภพเดินวนเวียนไปมาในห้องนอนของตัวเอง จะเที่ยงคืนแล้วเขาก็ยังนอนไม่หลับ เป็นแบบนี้มานานเกือบเดือน ตั้งแต่คืนนั้นที่แคร่หน้าบ้าน เขาก็พยายามไม่คิดถึงกลิ่นกายหอม ๆ ของกล้วยในมือใหญ่กำกางเกงในสีฟ้าอ่อนแล้วสูดดมกลิ่นหอมของกายสาวแรง ๆ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันนั้น เป็นเหมือนคนบ้า เหมือนคนโรคจิตที่แต่กอดดมกางเกงในของหญิงสาว
เขาเก็บได้ในเช้าของวันถัดมา เขาเห็นมันซุกอยู่ใต้เตียง จึงหยิบออกมาดู โชคดีที่แม่บ้านยังไม่เข้ามาทำความสะอาด เมื่อเห็นว่าเป็นอะไรและเป็นของใครเขาก็เก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน
“ฉันไม่ไหวแล้วนะกล้วย พยายามแล้วที่จะไม่กินไก่วัด” พึมพำเสียงพร่า ตวัดลิ้นสากไล่เลียส่วนที่ปกปิดสามเหลี่ยมโหนกนูนของกล้วย และมีคราบของสาวเจ้าแห้งกังติดอยู่ สูดดมกลิ่นหอมของสาวแรกแย้มแล้วเก็บเข้าในกระเป๋ากางเกงยีน แล้วเดินก้าวยาว ๆ ไปยังประตูห้องแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องอย่างร
