ณ กรุงเทพฯ
ลวงร้อย รักษ์ และฝันดีนั่งเล่นอยู่ในโซนส่วนตัวของห้องอาหารห้องประจำที่พวกเขาเคยมา เมื่อก่อนเวลามาร้านแห่งนี้จะต้องมาครบห้าคน มโนนั้นแต่งงานไปก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กับเพื่อน ๆ แม้ปากจะบอกว่าไม่ต้องการตะลิงปลิง แต่การกระทำกลับตรงข้ามกับคำประกาศกร้าวเหลือเกิน
“พวกมึงว่าไอ้เพ้อมันแปลกไหมวะช่วงนี้” ลวงร้อยเอ่ยขึ้นพลางซุกจมูกโด่งไซ้ซอกคอของสาวทรวงโตบนตักตน
“แปลกยังไงของมึงลวง” รักษ์ถาม พลางลูบไล้เรียวขาสวยของสาวนั่งบดเบียดข้างเขา
“แปลก แต่มึงไม่สนใจคำตอบเลยนะไอ้รัก” ฝันดีเอ่ยว่าเพื่อนบ้าง แต่ตัวเองก็ไม่แตกต่างจากเพื่อนเลย ก็ตอนนี้ฝันดีกำลังขึ้นคร่อมสาวสวยอยู่บนโซฟาอีกตัว
“มึงน่ะไม่เกรงใจเพื่อนเลยนะไอ้ฝัน มึงอดอยากมาจากไหน หรือแม่บ้านที่สตูดิโอของมึงไม่ถึงใจวะ” ลวงร้อยผู้รู้อะไรดี ๆ มาพูดขึ้นตรงจุด ทำเอาฝันดีหน้าตึงขึ้นมาทันที
“อย่าพูดถึงยัยแม่บ้านหน้าจืดให้กูหมดอารมณ์ได้ไหมไอ้ลวง”
