คนใช้หรือเมียเก็บ nc 35+ 1

1153 Words

“ไม่เอาแม่สร้อย หวันไม่อยาก...” “อะไรกันลูก หนูเป็นความหวังของพ่อไก่กับแม่สร้อยนะลูก สงสารคนแก่ ๆ อยากอุ้มหลานบ้างเถอะ ถ้ารอจากพี่ชายของเรา พ่อกับแม่คงไม่สมหวัง” นางบอกลูกสาวด้วยใบหน้าเศร้าซึม ต่างจากตอนเดินเข้ามาหาหน้าตายิ้มแย้ม "เฮ้อ!" หล่อนถอนหายใจยอมให้แม่ดึงลากไปตามใจชอบ นักพรตกลับมาถึงบ้านก็ล้วงกางเกงหาโทรศัพท์ของตนแต่ก็หาไม่เจอ จึงย้อนคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อรู้แล้วว่าตัวเองทำตกไว้ที่ไหน “บ้าเอ๊ย! ไอ้พรต ถ้าเธอคนนั้นเห็นและเก็บไว้จะทำยังไงล่ะ” บ่นกับตัวเองขณะเดินเข้าไปในบ้าน “มาแล้วเหรอลูกพรตมานั่งกับแม่หน่อยเร็วลูก” นิภาพรเรียกลูกชายเข้าไปหา นางโทร.ไปเช็กในไร่ก็บอกว่าลูกชายของนางไม่อยู่ “ครับแม่สอง” ขานรับเสียงเหนื่อย ๆ แล้วเดินไปหา “ไปไหนมารึลูก ทำไมทำหน้าทำตาแบบนั้น” “ไปขับรถเล่นครับ ว่าแต่แม่สองมีอะไรกับพรตรึเปล่าครับ” ทรุดกายนั่งข้างคุณแม่ที่รัก “เดี๋ยวนี้แม่สองต้องมีอะไรถึงคุยกับพรตได้เหรอ”อดน้อยใจลูกชายไม่ได้ “ไม่ใช่แบบนั้นครับ แค่...” “ไม่ต้องพูดแล้ว ไปแต่งตัวเถอะเราจะไปไร่พาสวรรค์ก่อนเวลานัดน่ะส่วนพ่อวิทย์ของลูกคงอยู่กับพ่อเลี้ยงไก่แล้วตอนนี้” “มันเพิ่งจะเที่ยงเองนะครับ” “ก็ใช่ไงแม่อยากไปก่อนเวลาไม่ได้เชียวเหรอพรต” “ได้ครับงั้นผมขออาบน้ำเปลี่ยนชุดแป๊บนึงนะครับแม่สอง พอดีเหม็นเหงื่อตัวเองมาก” “อือ!" นักพรตลุกข้นเดินจากไปเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดตามที่ตนได้บอกกล่าวผู้เป็นแม่เมื่อลับร่างลูกชายนิภาพรก็รีบต่อสายหาเพื่อนรักของตนทันที นางจะพาลูกชายไปทานมื้อเที่ยง และมื้อเย็นที่ไร่พาสวรรค์จากตอนแรกตั้งใจจะพาไปแค่ช่วงเย็น แต่อยากให้ลูกเจอกับดาหวันเร็ว ๆ จึงไปเสียตอนนี้เลย เพ้อภพมาถึงบ้านก็ได้เวลามื้อเที่ยง หิวก็หิว ออกจากโรงพยาบาลเขาก็แวะไปซื้อของใช้ส่วนตัวของตัวเองในเมืองกว่าจะซื้อของเสร็จและกลับมาถึงไร่ก็เล่นเอาเที่ยงวันพอดีพอมาถึงก็เห็นแม่ที่รักจัดเตรียมโต๊ะอาหารรอท่าอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปนั่งในห้องรับประทานอาหารที่ประจำของตนมือใหญ่กำลังจะเอื้อมไปหยิบทอดมันปลากราย แต่ก็ถูกมือของแม่ตีห้ามไว้ “หยุดเลยนะตาเพ้อ” “ขอชิมชิ้นเดียวนะครับแม่สร้อย” เขาอ้อนแม่ “ไม่ได้ แม่เตรียมรอแขกบ้านเราจะมีแขกมาจ้ะ ลูกไปล้างมือก่อนดีไหม เดี๋ยวแขกมา แม่ให้เด็กไปเรียกจ้ะ” “แล้วน้องกับคุณพ่อล่ะครับ”เมื่อมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นทั้งสอง “น้องเราน่ะแต่งตัวอยู่ส่วนพ่อของเราอยู่กับพ่อเลี้ยงวิทย์น่ะ นาน ๆ ทีพ่อเราจะได้เจอเพื่อนสนิท”ใช่ นางกับสามีต่างคนต่างเป็นเพื่อนรักกัน แต่แปลกทำไมดาหวันกับนักพรตถึงไม่รู้จักกัน เพราะนักพรตไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่ดาหวันยังไม่ลืมตาดูโลกกระมังส่วนเพ้อภพนั้นเคยเจอชายหนุ่ม แต่อาจจะจำไม่ได้ว่าตอนเด็กตัวเองเคยเล่นกับนักพรต “อือ! งั้นผมไปล้างมือก่อนนะครับแต่ก่อนไปขอชิ้นนึงนะครับ” ว่าแล้วก็รีบฉกทอดมันปลาในจานก็วิ่งตัวปลิวออกไปทันที “ตาเพ้อ! แม่บอกให้ล้างมือก่อนทำไมไม่ฟังกันเลย” นางร้องไล่หลังลูกชายไป พร้อมกับยิ้มมุมปากแล้วเรียกเด็กมาจัดตั้งโต๊ะทานข้าวต่อจากตน เพราะตัวนางเองก็จะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเช่นกัน มื้อเที่ยงที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง มื้อเที่ยงแต่กว่าจะมาครบกันก็เล่นไปบ่ายโมง นั่งหัวโต๊ะพ่อเลี้ยงพรชัย และถัดไปข้างขวาก็ภรรยาคนสวยคู่ทุกข์คู่ยากของเขาถัดภรรยาก็ลูกชายคนโตอย่างเพ้อภพ และถัดจากลูกชายก็ดาหวัน ลูกสาวคนเล็กนั่งหน้าบึ้งตึง และทางซ้ายก็เป็นครอบครัวทิวารัก พ่อแม่ลูกเรียงตามลำดับ “หวันตักกับข้าวให้พี่เขาหน่อยสิลูก” สร้อยเพชรบอกลูกสาว พลางส่งสายตาดุไปให้ด้านดาหวันได้แต่หน้างอง้ำแล้วฝืนตักกับข้าวให้ชายหนุ่ม ด้านนักพรตเองก็ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่คิดว่าผู้หญิงที่ตนเองเจอก่อนหน้านี้จะเป็นว่าที่เจ้าสาว ถ้าดาหวันรู้ว่าผู้ชายที่เธอวิ่งไล่ก่อนหน้านี้เป็นเขา มันจะเป็นยังไงนะ “ขอบคุณครับ” นักพรตขอบคุณตามมารยาท “ไม่เจอกันนานเลยนะเจ้าพรตพี่ไม่อยากเชื่อเลยว่านายจะมาเป็นน้องเขยพี่” คนที่นั่งนึกเงียบมาตลอดเอ่ยทักชายหนุ่มขึ้น เมื่อเริ่มจำเรื่องราวในวัยเด็กได้ “ผมก็ไม่รู้ว่าพี่เพ้อจะมีน้องสาว”เขาพูดตอบแต่สายตาไม่ละจากว่าที่เจ้าสาวเลย “เด็ก ๆ ทานให้อิ่มนะ วันนี้แม่เป็นคนทำเองเลยนะ” สร้อยเพชรเอ่ย “ใช่แล้ว พ่อพรตก็ทานเยอะ ๆ นะ ทานเสร็จ ลุงจะให้น้องพาเดินชมสวนของเรา” “คุณพ่อ!" “รีบ ๆ กินพรตน้องสาวพี่เก่งเรื่องพาคนเที่ยวชมสวนนะ” เพ้อภพเอ่ยยิ้ม ๆ อยากรู้เหมือนกันว่าน้องสาวจะทำอย่างไรเมื่อถูกมัดมือชกแบบนี้ “หนูหวันสวยมากเลยนะสร้อย แล้วแบบนี้จะโสดรอลูกชายฉันเหรอสร้อย”นิภาพรถามเพื่อนรัก “แหม! จะมีได้ยังไงสอง ลูกฉันเรียนจบก็กลับมาทำงานอยู่แต่กับไร่กับสวน จนฉันกลัวจะหาสามีไม่ได้ไงจึงทวงคำสัญญาของเราสองครอบครัว” “เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง พี่ไม่ลืมอยู่แล้วน้องสร้อย” เป็นประวิทย์เอ่ย ระหว่างผู้ใหญ่กำลังพูดคุยกันเพ้อภพตั้งหน้าตั้งตาทานข้าว ไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไร เพราะมันไม่เกี่ยวกับเขาส่วนดาหวันนั้นกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นักพรตเองก็เช่นกันเพราะเขาไม่เคยคิดว่าจะมาตกในสถานการณ์แบบนี้ หลังจากทานข้าวมื้อเที่ยงอิ่มว่าอึดอัดมากแล้วดาหวันยังถูกมัดมือชกให้พาว่าที่เจ้าบ่าว...เหรอ หล่อนเองยังไม่แน่ใจเลยว่าจะมีวันแต่งงานไหม เจ้าหล่อนเดินนำแขกไปยังไร่ของตนโดยไม่สนใจจะรออีกฝ่าย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more