ประกาศิตจอมเผด็จการ

Chapter 26 ปาร์ตี้ฉลองฮันนีมูน

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงด้วยสภาพอิดโรยอ่อนแรง เหน็บเพื่อนสาวเบาๆ “ถ้าฉันรู้ว่าต้องมาไกลขนาดนี้ ฉันยอมติดแหง็กอยู่ในบ้านหลังนั้น รอเธอส่งตั๋วเครื่องบินไปให้”

“นี่มันงานปาร์ตี้ฉลองฮันนีมูนของฉันเลยนะแม่กวางน้อยเพื่อนรัก” เฮเลนบอกอย่างเริงร่า

“ฉันก็ว่าจะหาแฟนให้เธอสักคน เธอจะได้เลิกวิ่งตามอันโตนิโอพ่อหนุ่มนักกีฬาในฝันของเธอเสียที บอกตามตรงว่าฉันเบื่อเต็มทนที่จะฟังเสียงเธอพร่ำเพ้อและรายงานเมียฉันทุกวัน” เสียงของแมคสามีหนุ่มของเฮเลนดังแทรกขึ้นมา หญิงสาวไม่ทันมองว่าเขายืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังของเพื่อนสาว

หญิงสาวช้อนตาดุอีกคนเพราะรู้ดีว่าเขากำลังแหย่เธอ เรียกเสียงหัวเราะทุ้มในลำคอ “ขึ้นมาได้หรือเปล่า”

“ฉันขึ้นเองได้” หญิงสาวเชิดหน้าบอกอย่างมั่นใจพร้อมกับจังหวะก้าวขาขึ้นจากเรือ แต่อาการวิงเวียนที่มีอยู่ในร่างกายทำให้การทรงตัวไม่ค่อยเต็มร้อย

โครม! ซ่า!

เสียงวัตถุตกลงในน้ำเรียกความสนใจจากคนที่ยืนอยู่บนเรือยอชต์ สายตาทุกคู่หันกลับไปมองที่ต้นเสียงทันทีแต่ก็เห็นเพียงเสื้อชูชีพสีส้มที่ลอยอยู่เหนือน้ำกับแขนของคนสวมที่ตะกายน้ำอยู่ดูเหมือนลูกแมวตัวน้อย

เจ้าหน้าที่ของเรือกำลังจะกระโดดลงไปช่วยหญิงสาว แต่แมคดึงมือของพวกเขาเอาไว้เสียก่อน พลางพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าจะจัดการเอง

สองหนุ่มโค้งให้กับเพื่อนของเจ้านายเล็กน้อยก่อนจะเดินเลี่ยงไปยืนมองอย่างเงียบๆ เพื่อรอคำสั่งจากชายหนุ่มเพื่อนของเจ้านายอีกครั้ง

ปาจรีย์ตะเกียกตะกายเงยหน้าขึ้นพ้นผิวน้ำ สำลักน้ำแคกๆ เพราะดื่มน้ำทะเลไปหลายอึก ความเค็มปร่ายังติดอยู่ที่คอ มิหนำซ้ำขาเรียวของเธอยังไปเกี่ยวเชือกทอดสมอเรือที่คนขับเพิ่งทิ้งลงไปใต้น้ำเมื่อสักครู่ แถมเธอเพิ่งปลดตะขอเสื้อชูชีพ ยังดีที่เธอยังไม่ถอดมันออกเลยคว้ามันติดมือเอาไว้ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเสื้อชูชีพตัวใหญ่โคร่งก็ปิดบังหน้าเอาไว้ ทำให้ช่วยเหลือตัวเองไม่สะดวก

“แคกๆๆ”

หญิงสาวสำลักน้ำ และพยายามเงยหน้ามองสูงเพื่อมิให้ปลายจมูกของตนจมอยู่ในน้ำ ทำให้เห็นสายตาขบขันห้าคู่บนเรือยอชต์ที่ยืนมองเธออยู่นิ่งๆ

คนที่เป็นเจ้าหน้าที่ของเรือยอชต์แต่ไม่คิดจะช่วย และยิ่งได้เห็นรอยยิ้มของเพื่อนสองคนเธอก็ยิ่งพาลโกรธ ที่เป็นอย่างนี้เพราะเธอดั้นด้นมางานปาร์ตี้ของทั้งคู่แท้ๆ

“หายเมาเรือหรือยัง” เสียงของเพื่อนหนุ่มถามขึ้น หากแต่แววตายังมีรอยขบขัน พร้อมกับริมฝีปากหยักยกขึ้นสูง

“อย่ามาซ้ำเติมนะ” หญิงสาวแหวอย่างไม่สบอารมณ์ แต่กระนั้นก็อดแปลกใจไม่ได้กับอาการของตัวเอง อาการเมาวิงเวียนเมื่อครู่หายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะความกลัวเมื่อครู่ก็ได้

“อ้าว! ตอนจะช่วยก็มั่นใจว่าตัวเองไหว ตกน้ำเองก็ดันมาพาลใส่ พอยิ้มก็หาว่าซ้ำเติมอีก” ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดี วีรกรรมความซุ่มซ่ามของปาจรีย์เป็นที่เลื่องลือในหมู่เพื่อน แต่พวกเขาก็มองว่าเธอน่ารักที่ทำตัวโก๊ะๆ อย่างนี้

แมคยื่นมือไปรับหญิงสาวและดึงตัวขึ้นมา หญิงสาวถลาตามแรงดึงลากของชายหนุ่ม กระทั่งขึ้นมายืนอยู่บนเรือยอชต์อย่างทุลักทุเลในสภาพที่ชุดแม็กซี่คล้องคออวดแผ่นหลังสีเขียวน้ำทะเลเปียกมะลอกมะแลกดูไม่จืด

แมคกับเฮเลนแทบจะหลุดขำออกมาอีกรอบเมื่อเห็นการแต่งตัวที่เปลี่ยนไปของเพื่อนสาว แต่แล้วก็นึกถึงคำพูดที่บอกอีกฝ่ายว่าให้ไปแต่งตัวพร้อมมางานปาร์ตี้ ทว่าเธอก็ไม่นึกว่าเพื่อนสาวจะยอมทำตามอย่างง่ายดาย ทั้งที่ตัวคนพูดไม่ได้คาดหวังสักนิด

“นี่เธอยอมลงทุนเปลี่ยนแปลงโฉมเพื่อฉันเลยใช่ไหมเดียร์”

ปาจรีย์ค้อนพองามโดยไม่ตอบคำถามของเพื่อน หากแต่รีบสาวเท้าเดินจากไปโดยมีเฮเลนวิ่งตามไปติดๆ เพื่อพาเพื่อนสาวไปยังที่พักของเธอ

ความจริงแล้วแมคเป็นเพื่อนของเจนนิเฟอร์ และเรือยอชต์ลำนี้ก็เป็นของแฟนหนุ่มเจนนิเฟอร์อีกที

แมครู้เพียงว่า โดนัลด์ เลิฟ เจ้าพ่อวงการกีฬาออกเรือยอชต์เพื่อมาพักผ่อนและออกกำลังกายทางน้ำที่เขาโปรดปราน แต่นั่นก็ไม่ใช่จริตของเจนนิเฟอร์ที่จะทนอยู่กับท้องฟ้า แสงแดด และสายลมได้นาน เธอจึงได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของเรือยอชต์ลำนี้ให้พาเพื่อนมาจัดงานปาร์ตี้บนเรือได้ เพื่อชดเชยที่เขาไม่มีเวลาให้เธอ

และคนที่ถูกเชิญก็เป็นคู่บ่าวสาวที่เพิ่งแต่งงานกันหมาดๆ พร้อมกับเพื่อนร่วม ก๊วนกลุ่มเดิมของแมคและเจนนิเฟอร์

เมฆสีขาวตัดกับสีฟ้าครามของผืนน้ำในวันที่ท้องฟ้าเปิด ระเบียงห้องพักของปาจรีย์อยู่ชั้นบนสุด แต่เมื่อเปิดกระจกหน้าต่างออกเธอก็ได้รับกลิ่นอายทะเลที่กระเซ็นแตะปลายจมูก

พื้นไล่ระดับชั้นล่างสุดที่ปรากฏในสายตาเป็นสระว่ายน้ำขนาดย่อม น้ำปริ่มขอบทอดยาวออกไปเสมือนหนึ่งว่าว่ายน้ำในทะเล อีกมุมเป็นเตียงผ้าใบเอาไว้นอนอาบแดดและยังมีฝักบัวขนาดใหญ่จัดเข้ามุมอย่างลงตัว ทั้งที่ความงามตรงหน้าหลายคนอาจจะมองว่าเหมือนอยู่บนสวรรค์ แต่ในความรู้สึกของปาจรีย์ เธอกลับไม่อยากมองความสวยงามของมัน

เฮเลนปล่อยให้เพื่อนสาวได้พัก เพราะปาจรีย์บอกว่าเธอยังมีอาการเวียนหัวหน้ามืด ทำให้เวลาหลังจากนั้นเธอได้พักผ่อนอยู่ในห้องอย่างเต็มที่จนกระทั่งถึงเวลาเย็นย่ำแบบนี้

หญิงสาวยกมือขึ้นกอดอก เสไปมองเวลาบนนาฬิกาที่แขวนอยู่ผนัง เวลานี้ เฮเลนคงกำลังเตรียมพร้อมกับงานปาร์ตี้ในช่วงเย็น งานที่เธอไม่รู้สึกนึกสนุกกับมันสักนิด แต่เธอก็ต้องออกไปร่วมงานอยู่ดี

ร่างเล็กม้วนผมขึ้นเหนือศีรษะแล้วใช้ผ้าคลุมไว้ ก่อนจะสวมชุดคลุม และเดินไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัว เธอใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมงอยู่ในห้องน้ำ

“นึกอยู่แล้วเชียวว่าเธอยังไม่แต่งตัว”

เสียงของคนเพิ่งแต่งงานทักขึ้น เจ้าของห้องหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ เธอจำได้ว่าตัวเองล็อกห้องอย่างแน่นหนา

เฮเลนชูคีย์การ์ดห้องในมือขึ้นยิ้มๆ เมื่อเห็นสายตาของเพื่อนสนิท

“เป็นอย่างนี้ทุกทีสิน่า” ปาจรีย์ตำหนิอย่างไม่จริงจังนัก

“เพราะฉันรู้ว่าเธอต้องโอ้เอ้ไม่ยอมไปร่วมงาน และฉันก็รู้อีกว่าเธอต้องหาข้ออ้างไม่ยอมไป และครั้งนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องป่วยเมื่อบ่าย ฉันเลยต้องแอบย่องเข้ามาดูให้เห็นกับตาว่าเธอจะไม่ใช้มารยากับฉัน” เฮเลนดักคอไว้ทุกทาง

ปาจรีย์ย่นหน้าน้อยๆ เมื่อโดนคนรู้ทัน เดินหันหลังกลับไปย่อตัวลงบนโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมกับใช้ไดร์เป่าผมของตัวเองให้แห้ง

เฮเลนรีบไปคว้าไดร์ในมืออย่างไว

“เอามานี่ฉันจะแปลงโฉมนางซินอย่างเธอเอง แม่กวางน้อยของฉัน!”

ปาจรีย์เงยหน้ามองเพื่อนอย่างตื่นตระหนก รู้ชะตาของตัวเองอยู่รางๆ คำว่าแปลงโฉมที่หลุดออกมาจากปากของเพื่อนสาว นั่นก็หมายถึงความเป็นตัวตนของเธอที่จะเหลือน้อยที่สุดในชีวิต!

“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนี้เลย”

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ”

“ถึงเธอจะไม่ชอบแต่ทำเพื่อวันสำคัญของฉันสักครั้งได้ไหม ฉันอยากให้ทุกคนมีความสุขกับงานของเรา”